το πρόβλημά μου είναι

ότι δεν ντρέπομαι απλά

υποφέρω κι από second-hand embarrassment

just before the new year resolutions

wishlist

θέλω να κάνω στην άκρη τις τούφες που πέφτουν στο πρόσωπο σου

to do list

να θυμηθώ να μη ξανακοιμηθώ μαζί σου αφού δεν μπορώ να αντισταθώ στα χάδια σου

(το γιατί να το κάνω αυτό δεν μου ναι ακόμα ξεκάθαρο)

οι μέρες της μυστικοποίησης

θεωρία

η αγαπημένη μου λέξη αυτήν την περίοδο είναι η λέξη "μυστικοποιημένο"
διαβάζω φωναχτά αποσπάσματα στην ιωάννα φροντίζοντας να κάνω ξεκάθαρο το ότι μας πετάω σπόντες
Πραγματικές ρίζες της “δυστυχισμένης συνείδησης” βρίσκονται στην προβολή των ανθρωπίνων επιθυμιών σε κάποια αδύνατη αναζήτηση εφησυχασμού στο Αφηρημένο 
2 κείμενα έχω μέχρι στιγμής στη βίβλο του κουράγιου μου
τον μύθο του μηδενός του lukacs και το εγκώμιο της βεβήλωσης του agamben




(άλλες αγαπημένες λέξεις: ιεροπρέπεια, ιερό και βέβηλο, στιγμές, καταστάσεις, μη-καθημερινό)

____________________________________

ασκήσεις

κλείνω τα μάτια για να φτιάξω κι άλλα μυστικά

ξαπλώνει δίπλα στις δηλητηριώδεις λέξεις μου στο κομοδίνο

είπαμε πως δεν θα το ξανακάνουμε παρά μόνο με τα μάτια ανοιχτά

σε χαιρόμουν μόνο όταν δεν κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον

όταν περπατάγαμε ή όταν πίναμε καφέ στο μπαλκόνι

άμα απαγορεύεται το αφηρημένο 

όλα τα χνουδάκια κρύβονται κάτω απ'τα έπιπλα

δεν υπάρχει κάτι να δεις στο δωμάτιο

τα μάγουλά σου μας φωτίζουν όλους

άμα απαγορεύεται το εφήμερο

δεν φτάνουν οι λόγοι για να ζήσουμε

------------------------------------------------------------------

09:38

ανακαλύπτω την διάσταση της ναζιάρικης φωνής σου

διαμαρτύρεσαι που πρέπει να σηκωθώ απ'το κρεβάτι

μπερδεύομαι για το αν με νευριάζεις ή το βρίσκω γλυκό

κοιμάμαι 5 λεπτά ακόμα

κυριακή 

έτσι όπως ψηνόμαστε στον ήλιο

είμαστε εκεί από που ξεκινήσαμε

είσαι σαν γατούλης έτσι όπως έχεις τα μάτια μισόκλειστα

αλλά αυτό είναι το μόνο που σου χω πει μέχρι τώρα

------------------------------------------------------------------

όλα κονταροχτυπιούνται(μετριούνται) με την απουσία

τεντώνω τα αυτιά να μ'ακούσω να ψιθυρίζω

μόνο έτσι μπορεί να πιάσω κάτι από τις επιθυμίες μου

δεν γουστάρω πια

μόνο ξέρω πότε δεν γουστάρω

αλλά πρέπει να κάνω ησυχία για να το ακούσω

λύνω τα μυστικά σε χαρτάκια 

φτιάχνω χρωματιστούς φακέλους και τα κλείνω μέσα

έπειτα τα αφήνω πεταμένα στο γραφείο μου

ή τα κολλάω στον τοίχο

έχω πιο πολύ χώρο μέσα μου

και πάω δοκιμάζοντας  τι θα τον κάνω

δεν είναι κενό είναι αρνητικός χώρος

τσιμπάω λαθραίες σκέψεις απ'το σκοτάδι

για το φως δεν χρειάζεται να μιλήσεις

 

μερακλωμένη απ'τον ήλιο

ανεβαίνω άσκοπες πεζογέφυρες

ετεροχρονίζομαι

τώρα που δεν έχω προσωπικό καθρέφτη
πρέπει να καθαρίζω μόνη μου το είδωλό μου
απ'τα μάτια που το λεκιάζουν

γιατί σοκάρομαι μικροαστικά απ'τον εαυτό μου;
συγκεντρώνω ανθολογίες απολογιών
δίπλα στο κομοδίνο μου

εντοιχισμένες διαδικασίες
για την εξωτερική πολιτική μου

μια αναχρονισμένη κυριακάτικη εκπομπή
με κάνει να αναρωτιέμαι για την ευκολία
αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα πρεπε να ναι δύσκολο

βραχυπρόθεσμες αλήθειες
εναντίον μακροπρόθεσμης ηθικής
μιλένιαλς με ρομαντικές νεωτερικές αξίες


περνάω ένα σαββατοκύριακο με τον λεφέβρ μιλάμε και βλέπουμε πόσο αλλάξαμε όλο αυτόν τον καιρό που χαμε να βρεθούμε σκαλίζω τις παλιές μας αλήθειες
και για λίγο ανάμεσα στα χαρτιά μας βρίσκω μικροκάψουλες που με ανακουφίζουν απ'την αστάθεια μου χαιδεύει τα μαλλιά μου είναι απλά αλλοτρίωση μου λέει
χαίρω πολύ του λέω           το σώμα μου λέει, μην ξεχνάς να ακούς το σώμα

γυρίζω πλευρό   λέω φχαριστώ παπούλη
κι αποκοιμιέμαι με μαρξιστικά παραμύθια

το χεις ; να συνεχίσουμε;

με τα μάτια κλειστά παριστάνοντας τους μισοκοιμισμένους
δεν μετράει τίποτα από όλα αυτά δεν μετράει
κι αν πας να πεις κάτι θα σου πούμε ότι το είδες στον ύπνο σου

καλυπτόμαστε με ένα μικρό κουβερτάκι που νομίζουμε ότι μας κάνει αόρατους

δεν θα μιλήσουμε γι'αυτό έξω από εδώ
γυρίζουμε σπίτι το πρωί
μιλάω μπερδεμένα
αλλά τουλάχιστον μιλάμε
για πρώτη φορά

κοιτάμε ίσια μπροστά
δεν έχουμε τίποτα ακόμα
μόνο την ιπποκράτους

προσπαθώ να μην κοιτάζω πίσω
αλλά τόσο καιρό συνήθισε το μάτι μου
τώρα βλέπω μόνο το μοτίβο

μπαίνουμε στο ψιλικατζίδικο κάτω απ'το παλιό σου σπίτι
νιώθω ότι βεβηλώνω την ιστορία μας

γιατί να υπάρχει αυτή η πλευρά σου
που αρνιόμουν τόσο καιρό να συμπεριλάβω

κόβω το πάνω χέρι μου
σταματάω να σου κάνω σκιά
πρέπει να βρεις το νόημα στον ήλιο

κι εγώ τι πρέπει να κάνω;
θα ρωτήσω τις φίλες μου

βρίσκουμε λέξεις

κάποιοι φίλοι μας είναι μοντέρνοι κάποιοι μεταμοντέρνοι
και γω πάντα ήθελα να γράψουμε μανιφέστο αλλά ποτέ δεν τα καταφέραμε

σ'ακούω να αναστενάζεις καθώς τεντώνεσαι και κρατάω τ'αυτιά μου
να μείνουν στη θέση τους γιατί πάνε να ξεκολλήσουνε να τρέξουν
να σε βρουν μέσα απ'τους τοίχους να κολλήσουν στην κοιλιά σου σαν βεντούζες
τα ζω πλατωνικά και μόνο τα μάτια μας επιτρέπω να ερωτοτροπούν
τρώω βιαστικά και παίζω το μουνί μου βιαστικά
σαν να μην τελειώνει ποτέ η προκοπή που πρέπει να φέρω εις πέρας
με την μπουκιά και την καύλα στο στόμα 2 βδομάδες απ'οταν φύγατε
καταπίνω φλέματα ασταμάτητα γιατί δεν μπορώ να φτύσω στην τάξη
ούτε στον διάδρομο ούτε στη δουλειά ούτε στο λεωφορείο
όλοι μου λένε φτύστο φτύστο (και για κείνα τα δευτερόλεπτα μου λείπει η μαμά μου)
απ'όλες τι συμβουλές που μου δώσανε κρατάω το να πίνω πολλά υγρά
γιατί είναι η πιο εύκολη (μου την έδωσε η πιο σικ φίλη μου)

μου λείπει η μαμά μου όπως μου λείπει  το σάββατο πρωί
το σποτάκι του μελωδία fm  ηλεκτρική σκούπα
και τα αντικείμενα του σπιτιού αναστατωμένα

αλλά γύρω απ'τη καινούργια μας φωτιά μπορούμε να ακούμε αττίκ
και να καπνίζουμε να ζωγραφίζουμε ή να κοιτάμε το ταβάνι
(ζούμε όλες μαζί γι'αυτό ποτέ δεν προλαβαίνω να νιώσω μόνη)

απόψε ακούμε ζωή φυτούση
ποτέ πια η απελπισία μου δεν θα ναι όπως παλιά

ο κόσμος μου γίνεται όλο και πιο συνεκτικός
τώρα που μεγαλώσαμε και μάθαμε 5 πράγματα
που τόσο καιρό μας κρύβανε

κι άλλα χιλιόμετρα για την ενηλικίωση

δενόμαστε με λεπτά σκοινάκια
με τραβάτε πάνω - με τραβάτε κάτω

περπατάω σε δρόμους που μου ναι όλοι ξένοι
πεταμένα στενά ίδια μεταξύ τους για τα άπειρα μάτια μου

ανατολικά πιο ανατολικά
καινούργιοι κόσμοι
και δυτικά με τα πόδια
συζητήσεις για την πλευρά σου

συζητήσεις για την πλευρά μου
βοηθήστε με κορίτσια
να σκεφτώ καθαρά


ευθύνες
υπεύθυνες σχέσεις
φυγοπονία
οπισθοχώρηση
και σπασμωδικές εκρήξεις

τρέχω φωνάζοντας ότι δεν θα κάνω πίσω
πριν προλάβω να ακούσω

κουράστηκα κορίτσια

μου λέει στο τηλέφωνο
μήπως γι'αυτό είσαι καλά
ε ναι του λέω
νο γούμαν νο κράι

χαιρόμαστε με τις μαλακίες μας


μου λέει στο μπάρ
δεν μπορείς να είσαι ελεύθερο πουλί
του λέω μπορώ να είμαι τώρα που θέλω για λίγο;
μου λέει κακό τάιμινγκ
του λέω χεχ




τώρα μένω με ένα ελεύθερο πουλί ακόμα

μου λέει στη φωλιά
πως γίνεται να παραδέχεσαι
ότι έχεις μαζοχιστικό σύνδρομο
και να μην κάνεις κάτι να τ' αλλάξεις
χεχ
_______________________________

λέμε στο σπίτι
για τους χειριστικούς ανθρώπους
αυτές τις μέρες

ουέ κι αλοίμονό του έτσι και βρεθεί κανείς στον δρόμο μας

κι απ΄την άλλη έχουμε και την άλλη πλευρά
δεν χρειάζεται να μαστε μαλάκες

η λέξη που με τσιγκλάει τις τελευταίες μέρες: ωριμότητα

πως θα ξεμάθω να θέλω απλά να εξαφανιστώ από τη γη;
_________________________________________________

τα κορίτσια μου λένε πως αντιδρώ υπερβολικά με την μάνα μου
τώρα μέσα απ'τα μάτια τους βλέπω
πως δεν χρειάζεται να επαναστατώ
όποτε πάνε να μου ασκήσουν εξουσία οι δικοί μου
απ'τη στιγμή που μέσα μου εγώ νιώθω ανεξάρτητη

ούτε αυτό μου ταν ξεκάθαρο μέχρι τώρα
_______________________________________

έχω τα κορίτσια μου δεμένα με λεπτά σκοινάκια
και για πολύ καιρό τώρα
το μόνο που με νοιάζει
είναι εμείς και το υφαντό μας
______________________________________

εφηβεία; ποιος περνάει εφηβεία;
σηκώνουμε όλες τα χέρια μας

o κουβάς

καμιά φορά απολάμβανα να με παίρνουν απ'το χέρι

δεν ξέρω βεβαια αν όντως το απολάμβανα

ή αν μου το βαλε η μάνα μου στο μυαλό μου

όταν έλεγε οτι πρέπει να με πάρει κάποιος απ΄το χέρι για να κάνω κάτι

αλλά όταν τα πράγματα σκοτείνιασαν αντανακλαστικά τέντωσα τα δάχτυλά μου

να ψηλαφίσω στα τυφλά να βρω το χέρι που ευχόμουν να ναι εκεί να με βοηθήσει

δεν κλάφτηκα στην μαμά μου ότι τα κανα θάλασσα

ούτε στην αδερφή μου είπα τίποτα

τα ήξερε ήδη από άλλους

και δεν είχε καμιά όρεξη να τα συζητήσουμε

ούτε εγώ είχα της είπα

κι έκρυψα τα χέρια μου που ψάχναν απεγνωσμένα

κανένα χέρι δεν τσίμπησε εκείνες τις μέρες

να με τραβήξει έξω απ'το σκοτεινά νερά που πλατσούριζα

πεισμωμένη να μην μπω πιο μέσα

τα δυο μου χέρια κρατούσαν τον κουβά

και τα άλλα δύο ψάχναν με την άκρη του ματιού τους διακριτικά

μήπως δούνε κάποιο χέρι στον ορίζοντα

αλλά όλα κυλούσαν κανονικά

σαν κανείς να μην παρατηρούσε κάτι το ασυνήθιστο

σαν να μ'αφήναν όλοι να τα βγάλω πέρα μόνη μου

και μίλαγα κανονικά σαν να μην κρατούσα ένα σκοτεινό κουβά στα χέρια

κι οι άνθρωποι αντιδρούσαν κι αυτοί σαν να μην κρατούσα ένα σκοτεινό κουβά στα χέρια

όταν έφυγα από κει κι η πλάτη μου απομακρύνθηκε αρκετά

μπόρεσα επιτέλους να ακουμπήσω κάπου τον κουβά να πάρω μια ανάσα

και τότε το ένα μετά το άλλο τα χέρια μου άρχισαν να μου ρίχνουν κατραπακιές

άλλα για να με μαλώσουν άλλα για να με κάνουν να συνέλθω

ένα απ'τα χέρια μου τότε με τράβηξε κι άρχισα να γλιστράω σε μια κίτρινη λωρίδα

που άφηνε πίσω του ένα μεγάλο υπογραμμιστικό που κρατούσε ένα άλλο χέρι

κι έβαφε σαν τρελό ότι προλάβαινε να περάσει από μπροστά του

και κατάλαβα τότε ότι από αυτό το χέρι έπρεπε να πιαστώ να με βοηθήσει

κι έτσι το ακολούθησα να βάφει τα στόματα των αγαπημένων μου

κι ύστερα των όχι τόσο αγαπημένων μου αλλά  του κύκλου μου

κι ύστερα ανθρώπουν που πετυχαίνω στην αθήνα το βράδυ ή στα νησιά το καλοκαίρι

κι είδα όλα τα υποθετικά λόγια που έβαζα στο στόμα τους

όποτε σκεφτόμουν ότι τα κανα θάλασσα

να βάφονται κίτρινα

και τότε μόνο συνειδητοποίησα

ότι το χέρι με πήγαινε βόλτα

σ’ολα αυτά που πίστευα

ότι είναι οι κυρίαρχες αντιλήψεις

κι όλα τα χέρια που παρευρίσκονταν χειροκρότησαν

που ξεσκεπάσαμε αυτό το άλμπουμ συλλογικού φαντασιακού

που προσπαθούσε να μας πείσει ότι ήταν κουβάς
χέρια και πόδια του δώσαν μία κι έπεσε κάτω

μείναμε όρθιοι εγώ κι εσύ

κι ο κόσμος γύρω έχασκε βαμμένος κίτρινος

σημειωμένος απ’τα χέρια μου ως irrelevant

καμιά φορά πρέπει να με πάρεις απ'το χέρι
για να σκεφτώ καθαρά

2000

στην πρώτη δημοτικού κάθε πρωί εξεταζόμασταν στην ορθογραφία
γράφαμε ολογραφώς την ημερομηνία  δευτέρα τάδε τάδε 2000

η δασκάλα μας ένα πρωί ενθουσιασμένη γύρισε και μας είπε
ότι συνειδητοποίησε ότι είμαστε τα πρώτα παιδιά της 2ης χιλιετίας
κι εγώ κατάλαβα ότι ήμασταν τα πρώτα παιδιά που γράφανε 2000
κι ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια σαν να μην ήξερα ότι υπήρχαν χρονιές
αφού ποτέ δεν είδα γραμμένη την χρονιά 199~  ούτε κάποια προηγούμενη
εκτός από όταν ψαχούλευα τα άπειρα μαγικά αντικείμενα
της με-κατοχικό-σύνδρομο γιαγιάς μου
σε ετικέτες δεμένες πάνω σε σακούλες και πίσω απο φωτογραφίες
ήταν γραμμένες με τα καλλιγραφικά της γράμματα
ψιλόλιγνα με ουρίτσες και σημαδάκια ημερομηνίες όπως 1 9 8 7
κι αναμφίβολα μου φαινόντουσαν πολύ δύσκολοι να τους συγκρατήσεις
όλους αυτούς τους διαφορετικούς μεταξύ τους αριθμούς
και πάλι καλά που το γλίτωσα και είμαι παιδί της 2ης χιλιετίας
και το μόνο που είχα να κάνω ήταν να προσέχω τους τελευταίους αριθμούς να αλλάζουν
2001,2002,2003,2004,2005,2006 (το δημοτικό μου)

κατά τα άλλα δεν θυμάμαι ο κόσμος να ασχολείται με την νέα χιλιετιία
μόνο αμυδρά στο κωνσταντίνου κι ελένης η μπλέ να τραγουδάει και να ωρύεται
2000 τώρα πια χρόνια γυμνά χρόνια γυμνά στο επισόδειο που νομίζουν ότι ήρθε το τέλος του κόσμου

καταλάβαινα ότι αυτός ο κόσμος είναι ασυνήθιστα παράξενος αλλά
μου πήρε πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το τέλος της ιστορίας που λένε
ήρθε μόλις 5 χρόνια πριν γεννηθώ
κι ότι η γενιά μου πνίγεται στην αναστοχαστικότητα
γιατί είναι η πρώτη φουρνιά μετά το τέλος της ιστορίας

όλα βγάζουν μεγαλύτερο νόημα από τότε

overthinking about a pause

χειμωνιάζει άλλη μια φορά
στο πίσω μέρος του μυαλού μου αρχίζει να επεξεργάζεται η ταυτότητα μου ως τελειόφητη
το μπροστά είναι συνεχώς κατειλημμένο να διαβάζει σαν να μην υπάρχει αύριο
το σάββατο 23/09/17 αποφάσισα να το περάσω όλο στον καναπέ
ανάμεσα στα παιδιά που αναρώνανε επίσης απ'το χανγκόβερ
άκουσα την σιωπή μου να με τυλίγει πάλι μετά από ένα μήνα εδώ
στο φυσικό μου μανιοπαραγωγικό περιβάλλον
κι ήταν το πρώτο ανεπεξέργαστο πράγμα που άκουγα τον εαυτό μου να νιώθει
κι έτσι δεν μπορούσα να μην μου κάνω το χατίρι και να μην πάρω day off

όσο γράφω αυτή την πρόταση αναρωτιέμαι γιατί το λεω αυτό
και στο μυαλό μου έρχεται ο χείμαρος από ενθουσιώδης εκφρασμένες επιθυμίες
που επικοινωνούμε η μία στην άλλη αλλά κι αυτό μπαίνει στα πλαίσια της μανιοπαραγωγικότητας
ύστερα σκέφτομαι όλες τις αυθόρμητες καυλοεικόνες που μου σκάνε και καθυστερούν τις αντιδράσεις μου 3 δευτερόλεπτα
και αναρωτιέμαι γιατί αυτά δεν τα υπολογίζω στα ανεπεξέργαστα
και υποψιάζομαι πάλι καποια ενοχικότητα με τη σεξουαλικότητα
σαν να αποφεύγω να την συμπεριλάβω
που με κάνει να καταλαβαίνω πόσο δεμένη είμαι
στη σιωπηλή μου αίσθηση
σαν αυτό να είναι όλο ότι κρατάω πως είμαι
μια σιωπή, μια παύση, μια απουσία
και μόνο σ'αυτό ξέρω να γυρνάω
μυξοκλαίγοντας με την ουρά στα σκέλια
γυρνώντας μετά από μια μεγάλη βόλτα σπίτι

είμαι εγώ όταν βολεύομαι και τεντώνω τα δάχτυλα των ποδιών μου
κάτω από αυτό το πάπλωμα που μοιάζει να ζυγίζει ένα τόνο
είμαι σπίτι

απογευματινή υπερωρία στον κόσμο του επενδυτή

ο χρόνος πριν πάω στη δουλειά γίνεται πιο συγκεκριμένος
πρέπει να χω σηκωθεί γρήγορα στις και 36
να χω ντυθεί μέχρι τις και 42 αν θέλω καφέ και τσιγάρο
να φύγω και 55 να μαι εκει και στις και 13
αν θέλω να πάρω και φραπέ και κρουασάν
που τρώω βιαστικά στο πεζούλι της ροτόντας άκρη άκρη
έτοιμη να πεταχτώ αν αρχίσει το αυτόματο πότισμα

σήμερα είχα απογευματινή βάρδια


14:37
search tags #skiastapanepisthmia
καθόμαστε στην πίσω αυλή που βλέπουν τα καμαράκια της σχολής μου
γελάμε δυνατά και συνέχεια και είμαι σίγουρη ότι ενοχλούμε λίγο τους συμφοιτητές μου
που διαβάζουν για τα ερευνητικά τους
και σε άλλη περίπτωση μπορεί να ντρεπόμουν
αλλά γεμίζεις κάπως καμάρι όταν αράζεις στη σχολή με τον εξωσχολικό φίλο σου
θα το έχετε νιώσει πιστεύω

15:30
όλο αυτό ξεκίνησε
με το ότι πρέπει να σημειώσουμε τη μέρα
που μου είπες ότι αποφάσισες πως σε ψήνει η χειρουργική
κι όλες τις κινήσεις που έκανες σαν να κοβεις και να ράβεις
και να μετακινεις με τη χούφτα σου όργανα
κι ύστερα να τα βάζεις όλα στη σωστή τους θέση
για να μου εξηγήσεις την χειρωνακτικότητα του πράγματος

είναι απ'τις ανακαλύψεις που θα θελες να σημειώσεις πότε έγιναν

άλλα νέα:

"η Λία θα φύγει
θα πάει στην αγγλία
θα πάρει και την Σόλ
της έβαλε τσιπάκι"


16:10 
το απ λέει σε 5
7άρι ->καραισκάκη
αν με πετάξεις στην όλγας δυσκολεύομαι για τον αν είναι μπρος ή πίσω το περίπερο που σημαδεύει την πολυκατοικία σου


16:00-18:13
σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά να μαζέψουμε όλο το τσαντίρι μας και να μετακομίσουμε μπότσαρη
έχουμε ήδη πρώτες φαντασιώσεις καθημερινότητας στη γειτονιά
ξέρουμε που έχει 5 ευρώ το κοκτέιλ
επιθυμούμε το σπίτι με τις 3 τρελές τον 1 σκύλο και τις 3 γάτες
επιθυμούμε να μένουμε δίπλα στις άλλες τρελές

17:50 - 18:09
από τότε που ξεκίνησα να φοράω πάνινη τσάντα αντί για σακίδιο που με γέμιζε σπυράκια στους ώμους παρατηρώ πως το ένα μου χέρι έχει μάθει να κρατάει σχεδόν την τσάντα να μην κάνει κούνια στους ώμους μου απ'τη φόρα και το άλλο χέρι ελεύθερο και ανεξέλεγκτο κουνιέται γρήγορα μπρος πίσω με μεγάλο πλάτος ταλάντωσης γεγονός που ενοχλέι την αδερφή μου και φροντίζει να κάθεται πάντα από την άλλη μεριά γιατί λέει πως την χτυπάω με τη χερούκλα μου

διασχίζω την όλγας με γοργό βάδην και το χέρι σαν εκρεμμές
κόβω ταχύτητα μονάχα λίγο πριν το δημαρχείο που χει άπλετο φως γιατί μπροστά είναι ανοιχτό μέχρι την θάλασσα κι όλη η περιοχή θυμίζει λίγο κυκλοφοριακό πάρκο
είναι κι οι φοίνικες που μαρτυράνε φαντασιώσεις της θεσσαλονίκης να είναι καλιφόρνια
μισοκλείνω τα μάτια στον απογευματινό ήλιο όσο διασχίζω την ψέυτικη καλιφόρνια


18:13 
λέω δύο φορές ότι θέλω μια τυρόπιτα όπως πάντα
όπως πάντα δυο φορές
σχεδόν πάντα τυρόπιτα

κάθομαι με μια μεγάλη παρέα αντρών μπροστά  μου
που ναι χυμένοι στις καρέκλες τους και δεν μιλάνε μεταξύ τους
κυρίως για να αποφύγω να διασταυρωθούν τα βλέμματα όσο βουτάω στις σφολιάτες μου
χαζεύω τα κινέζικα φαναράκια που ναι κρεμασμένα στους δρόμους γύρω απ'τη δεθ
περνάνε κάτι μπλε μπάτσοι έξω απ'το πράσινο τουντειλίσιους κι ύστερα χάνονται μακριά απ΄τα κόκκινα φαναράκια
η αντροπαρέα κάτι λέει αλλά πιάνω μόνο τη λέξη "περιπολικό" γιατί αφαιρέθηκα σκεπτόμενη ότι δεν ξέρω ακόμα πως είναι αυτός ο ορέστης τσανγκ που λένε ότι θα την παρουσιάσει
ξανά επανέρχομαι στο μπλε θέμα γιατί κάτι μου κάνει αυτό το μπλε κόκκινο
και σκέφτομαι έναν κολλαζιακό χάρτη που θα φαινόντουσαν μόνο τα κόκκινα φαναράκια
που πλαισιώνουν την δεθ και το μπλέ των ένστολων και των μέσων μετακίνησής τους
όπως διασπείρεται στην πόλη

18:20
σκέφτομαι να κάνω ένα τσιγάρο ακόμα ή όχι
το τσιγάρο τέτοιες στιγμές ταυτίζεται με την τελευταία ελευθερία του χρόνου μου
λίγο πριν τον δεσμέυσει το αφεντικό μου
σαν να κάνω ότι θα κανα στο σκασιαρχείο
μέχρι το τελευταίο λεπτό
μέχρι να σκύψω το κεφάλι
και να ξεκινήσω για το γραφείο
κι έτσι λέω να μην κάνω και να πάω 3 λεπτά πιο νωρίς
γιατί με επέπληξέ πολλές φορές συνεχόμενες
για την αργοπορία τελευταία
ναι έχω το σύνδρομο
και της αργοπορίας
και του καλού παιδιού


19:10 
καταφθάνουν ο επενδυτής ,ο νομικάριος ,ο έμπιστος του αφεντικού κι ένας τύπος με ανοιχτή πουκαμίσα και χοντρή αλυσίδα που μου την σπάει απ'την προήγουμενη φορά
το αφεντικό μου αρχίζει το ψηστήρι, βγάζει το λογύδριο του και ξεφεύγει λέγοντας ιστορίες για κάποιον αήμνιστο  συμβολαιογράφο (ή κάτι τέτοιο) κορυφαίο στον τομέα του που δυστυχώς έχει πεθάνει βέβαια αλλά τουλάχιστον ήμαστε σε επαφή με τον διαδοχό του κι άλλες τέτοιες ιστορίες όπως ότι ο τελευταίος πιο αυστηρός της πολεοδομίας υπέγραψε τις τελευταίες του άδειες στο αφεντικό μου και μετά αυτοκτόνησε που ναι απ'τις αγαπημένες του ιστορίες και τακτοποιούνται στο αρχείο του με το #otaneixametomegalografeio

ο επενδυτής λέει πως πιστεύει θα κάνουν δουλειές και το αφεντικό μου γυρνάει και μου ψιθυρίζει βρες τη σκόπελο και ψάχνω εγώ στο αρχείο του στο ταγκ #otanasxoliomounametatouristika ψάχνω όλες τις καρτέλες πουθενά σκόπελος
γυρνάω και τον ρωτάω που;
μου λέει στο γκούγκλ μάπς
πληκτρολογώ σκιάθος
(δεν πάω χειροκίνητα μην γίνουμε και ρεζίλι)
(είμαι χαμουτζού)
φτάνουμε σκιάθος μου δείχνουν τις παραλίες
μεγάλη μπανάνα και μικρή μπανάνα
και μοιάζουν όντως από ψηλά οι ακτές τους με μπανάνες
δείχνουν με το δάχτηλο τους μια έκταση που περιλαμβάνει
κάτι που λένε αγρότέτοιο κάτι που λένε ιδιωτικό δάσος
και τη μεγάλη μπανάνα
εγώ είμαι μέσα μου
όμαιγκοντ-πουλάνε-την-παραλία
του λένε πως εκείνη η πλευρά βλέπει πήλιο κι είναι άγρια τα νερά
αλλά ευτυχώς το οικόπεδο είναι τόσο μεγάλο που πιάνει και λίγο απ΄την άλλη παραλία την μέσα την πευκοτέτοια και τα νερά εκεί είναι ιδανικά γιατί δεν τα πιάνει αέρας είναι σε κόλπο
το αφεντικό μου μουρμουρίζει στον έμπιστο σχεδόν με χαιρεκακία
ότι έχει όμως τόσες πευκοβελόνες που σε τσιμπάνει και δεν μπορείς να περπατήσεις


20:16
πάνε να μπούνε στα δικά τους τώρα
όσοι δεν τους αφορούν άμεσα μπορούν να αποχωρήσουν
το αφεντικό μου τους ρωτάει αν με χρειάζονται άλλο
γιατί είναι και ερωτευμένη την βλέπετε
κουνάω κάπως το κεφάλι μου να φανεί ότι δεν ισχύει
και είμαι ήδη όρθια -dismissed

κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες
και σκέφτομαι ότι αφήνω αυτό το αστείο
να σκεπάζει το πόσο αφηρημένη είμαι πάντα
απλά αυτός τώρα το συνειδητοποιεί


20:29
τρέχω να γυρίσω σπίτι μου
με το εκρεμμές χέρι μου στο τούρμπο

τα σλιπόβερ στην μπότσαρη

βράδυ 7ο
κοιμάμαι καλά δίπλα σου στον καναπέ η φίλη μας μας φρόντισε και σεντόνι και κουβερτα
εγώ πήρα το καλό μαξιλάρι και σου άφησα τα μικρά γιατί είμαι γαιδούρα και βάζουμε κάποιο ανιμέισιον για τον ύπνο κι εγκαταλείπουμε πρώτα η μία και μετά η άλλη  μεστον ύπνο μου ξυπνάω και σου φιλάω τα χέρια ύστερα γυρίζω πλευρό και βολεύομαι πάλι να συνεχίσω το όνειρο από κει που το άφησα και ξυπνάω χαρούμενη στις μύτες των ποδιών μου πηγαίνω γραμμή στην κουζίνα να μην ξυπνήσω καμία ανοίγω το ντουλάπι της βλέπω τα άπειρα βάζα της νουτέλας παίρνω αυτό που ναι για τη ζάχαρη φτιάχνω καφέ ξυπνάει μου λέει καλημέρα και μου δείχνει πιο βάζο είναι το καλό γιατί είναι κι άλλο ένα ανοιγμένο αλλα μυρίζει μπαγιάτικο κι έτσι αλοίφω πρώτη φέτα τσιγάρο ύστερα δεύτερη τσιγάρο στην τρίτη έχεις ξυπνήσει κι εσύ σέρνεις τα πατούσια σου στο πάτωμα και τα μάτια σου είναι ακόμα μισάνοιχτα και φτιάχνεις νες ναι ζεστό γιατί έχεις λυσσάξει να ρθει ο χειμώνας και χύνεις το κορμί σου στην καρέκλα και τσιγάρο προσπαθείς να προσγειωθείς στη γη
σας ρωτάω αν είδατε όνειρα γιατί εγώ είδα δεν θυμάμαι τι αλλά είδα

βράδυ 8ο
το βράδυ μετά το τελευταίο θερινό είχες όρεξη για ένα ποτάκι λες κορίτσια ένα ποτάκι και μας κοιτάς μία μία στα μάτια αλλά όλες διαλύουμε για σπίτια και τελικά λες να μην πας κι εσύ μόνη σου και παίρνεις λεωφορείο με τις άλλες εγώ περπατάω και νιώθω πάλι γαιδούρα που βρήκα αφορμή το κρύο και βιάστηκα να γυρίσω σπίτι να χουχουλιάσω ειδικά τώρα που θυμήθηκα πως τελείωσες κι όλο το game of thrones σε 3 μέρες και όλοι ξέρουμε πως τα βράδια είναι δύσκολα ούτως ή άλλως
ένα ποτό ήθελε το φιλαράκι μου κι εγώ δεν του κανα το χατίρι

είναι που κοιμόμαστε όλες μαζί σαν να προσέχουμε η μία την άλλη

Ασύρματα

δεν σου είπα ότι με το που πάτησα το πόδι μου εδώ σου έγραψα την τελευταία μου απολογία

τσιγκουνιές στο νερό

προσπάθησα να μιλάω όσο πιο συνεχόμενα μπορώ
χωρίς να σαμποτάρω αυτό που λέω με "τύπου" και "κάπως"

με μάλωσε μου πε κοίταξέ το
κι άλλοι πολλοί βέβαια
αλλά εκείνες τις μέρες
ήμουν διατεθειμένη να κάνω ότιδήποτε ήθελε
οπότε αποφάσισα να το κοιτάξω

και να σου μιλάω συγκεντρωμένα  μπορεί και για ένα λεπτό τώρα
με κόπο να τα πω όσο πιο οργάνωμένα μπορώ
διώχνοντας την συνείδητότητα του ότι μιλάω

σε κοιταώ με τα έξω βλέφαρα ανοιχτά τα μέσα κλειστά
και μπορώ να σου μιλάω για ώρες
ο πληθυντικός ευγενείας σχεδόν επιβάλει την προσπάθειας για σαφήνεια

όταν πλησιάζεις και συμπληρώνουν τις πληροφορίες μου οι υπόλοιπες αισθήσεις
ανοίγουν διάπλατα και τα μέσα βλέφαρα και τα μάτια μου μουσκεύουν απ΄τη εκσταση
που σε βλέπουν όντως μπροστά τους κι όλα τα υπόλοιπα εξαφανίζονται για λίγο

ύστερα κλείνουμε γρήγορα τις βρύσες  μην τρέχει το νερό και πληρώνουμε κερατιάτικα
γινόμαστε μεγάλοι άνθρωποι πάλι
και συνεχίζουμε να προσπαθούμε να συνενοηθούμε

το μεγάλο ψάρι έξω απ΄το τηγάνι

μυρίζω ψαρίλα από χτες
σκουπίσα όλα τα λάδια πάνω στα πόδια μου
κι έτσι άλλαζε πλευρό κάθε φορά που γύρναγα και της ερχόντουσαν αναθυμιάσεις
την επόμενη μέρα με μάλωσε που πότισα ψαρίλα τα σεντόνια

πως να της εξηγήσω ότι είμαστε ψάρακλες

στριφογυρνάμε και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό η κάθε μία
αν μας βάλεις δίπλα δίπλα χτυπάμε τα πτερύγια μας μεταξύ τους

είμαι μεγάλο ψάρι
<<<<<<<<<<<<<<<

δεν τσιμπάω δεν τσιμπάω δεν τσιμπάω    τσιμπάω
κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε να το ελευθερώσω
απ΄τις πετονιές που με τραβάνε πίσω στο χρόνο

xx x x xx x   x x   x      xx
απεμπλοκή από τα δίχτυα
έχουν κοκαλώσει απ'τον καιρό και τον ήλιο
και σπάνε όπως τα διασχίζω

------------------------ >
γλιστράω στον κόσμο


μα πριν το κάνω
τρέμω μια φορά ακόμη
που αφήνω τα δίχτυα μου


^
με σκεπάζεις με το πτερύγιο σου
γυρνάμε απ΄την άλλη και τρέμεις εσύ
ερωτοκεντρισμός < υπαρξιακό άγχος < άγχος της επιβίωσης
όσο μεγαλώνω εγώ
>>>>>>>>>>>>>
[αυτά μικραίνουν σε κατανάλωση ενέργειας]

εσύ μικρό ψαράκι ακόμα  εγώ μεγάλο ψάρι
θέλω να ανοίξω το στόμα να δεις όλα αυτά που έφαγα στο μεταξύ

           ^   >   ^    >   ^   >    ^   >    ^   >

αλλά δεν θες να δεις τον εαυτό σου μέσα σ'αυτά





αυτοτηγανιζόμαστε σου λέω
αυτό μόνο σου λέω και πράξε ανάλογα
παραδέξου ότι σε ψήνει το τηγάνι
εγώ μάγκα μου έγκωσα και λέω να την κάνω
---------------------------------------------------- >

τα λέμε στον κόσμο

η εγκαθιδρυμένη σιωπή

τελευταίες νυσταγμένες ματιές

δεν λέμε τίποτα ποτέ γιατί πάντα ξέρουμε

σ'αφήνω να συνεχίσεις τα όνειρά σου

συνεχίζω και γω την περιπλάνηση μου

μέχρι να ξαναδιασταυρωθούμε

[εγώ, εσύ, τα φαντασιακά μας, τα πραγματικά μας]

τα ποντάρουμε όλα στην τηλεπάθεια

το βιος μου ο σταυρός μου

σχεδόν κάνω τον σταυρό μου πριν ξεκινήσω
κατεβαίνω με 50 λίτρα στην πλάτη 10 στο χέρι και 5 κιλά στο άλλο

περπατάω και σηκώνω όλο μου το βιος στην πλάτη
τα χέρια μου τσούζουν και το βλέμμα μου
είναι χαμηλωμένο να αποφύγει οπτική επαφή
άντρες κάνουν ψιτ ψιτ στο γατάκι μου
1,5 χλμ σε 20 λεπτά δεν είναι κακός χρόνος

κατεβαίνω αυτόν τον οικείο δρόμο που μαθαίνω
σαν το βλαχαδερό φορτωμένο με τα καλάθια μου
ότι λέγεται μάρνη

πάλι το εδώ μετατοπίζεται απ'το εκεί
πάλι το σπίτι μου τρεμοπαίζει ανάμεσα στα σπίτια μου

πάλι έρχομαι στη πρωταρχική μου αφήγηση του εδώ
το εκεί γίνεται η ασφάλεια απ'την οποία φεύγω

αντιμέτωπη με όλα όσα απωθούσα
προσπαθώντας να αποκλείσω το εδώ
απ'το να παρεμβάλει στο ρίζωμα μου εκεί
περπατάω γρήγορα και σκουπίζω τους φόβους μου
κάτω απ΄το χαλάκι στο πεζοδρόμιο
(αν ποτέ περάσεις από κει θα τους πατήσεις)

πήρα βαθιά ανάσα πριν ξεκινήσω κι έτσι κατεβαίνω με φόρα
100 κιλά τελικά δεν μοιάζουν πολλά
είναι που συνήθισα να κουβαλάω το σταυρό μου;

σύντομη καλοκαιρινή ιστορία

τελειώνω με το ίδρυμα κι έρχεται η αδερφή μου τώρα σκεφτόμαστε δυνατά και ανησυχούμε 2 φορές
τώρα θλιβόμαστε και αναστενάζουμε εναλλάξ μεγαλώνουμε και μικραίνουμε εναλλάξ
λέμε τα νέα μας σαν να ναι τα νέα του ίδιου ανθρώπου
οι φίλοι μου φεύγουν ένας ένας κι εμείς τα βάζουμε κάτω ερευνούμε όλες τις επιλογές μας
και καταλήγουμε να παίρνουμε το κτελ ασπροβάλτας
παραλία παραλία με των 6 πάνε έλα
και κάπου θα βρούμε την ακρούλα μας δεν μας φοβόμαστε
γουρλώνει τα μάτια να δει τι υπάρχει εδώ στα βόρεια
ότι πιο βόρειο έχει πάει ποτέ - αυτοκόλλητο στο προσκοπικό της ιστορικό
λέει τώρα εδώ που είμαστε είναι ωραία;
περπατάμε περπατάμε διασχίζουμε μπιτσόμπαρα σαν να κάνουμε βόλτα στα fm
δίπλα στην άσφαλτο περπατάμε περπατάμε περνάμε την ταμπέλα ΑΡΧΗ
περπατάμε φτάνουμε κάπου ήσυχα με μάπα θάλασσα το γοργονόπαιδο θέλει να κολυμπήσει
[εμένα δεν με νοιάζει θέλω μόνο να αράζω στην πετσέτα]
γυρίζουμε πίσω ξαναπερνάμε την ΑΡΧΗ
βρίσκουμε ένα πλάτωμα και προσπαθούμε να βολευτούμε
και συνεχίζουμε να μιλάμε συνεχίζουμε αυτήν την κουβέντα που κρατάει 5 μέρες τώρα
την διακόπτουμε μόνο για να μετρήσουμε 57 τα δευτερόλεπτα μέχρι να κρυφτεί ο ήλιος πίσω απ'τα βουνά
έχουμε φραπέ και νεκταρίνια νερό και πόδια
δεν χρειαζόμαστε τίποτα κι ύστερα σκάει αυτός
με το πορτπαγκάζ με την τέντα το υπόστρωμα το σλιπινγκ μπαγκ και όλα
κι η αδερφή μου αλλάζει ψάθα ωπ λέει πράιβασι
και μας γυρναει πλάτη για να χαιδέψει πιθανότα την οθόνη του κινητού της
την φωτογραφία του στις συνομιλίες
και μετανιώνω λέω τι κάνω πάλι γιατί του πα να ρθει
γιατί αφήνομαι πάλι στα πράγματα να μου συμβαίνουν
μου λείπει ήδη η πενθήμερη κουβέντα μας που δεν μπορούμε να κάνουμε πια
όπως μου έλειπε τις ώρες που ήμουν στη δουλεια μέχρι να γυρίσω να την βρώ πάλι
βλέπω  τα σηκωμένα φρύδια της αδερφής μου να μου λένε
να μην μπλέκω σε καταστάσεις που με πιέζουν
και κοιτάω ευθεία την θάλασσα γιατί
βαριέμαι να τον κοιτάξω που με κοιτάζει με βλέμμα
κοιτάω κοιτάω ΚΟΙΤΑΩ
κακομαθημένο κουτάβι
λες κι εγώ πρέπει να κάνω κάτι γι'αυτό
αλλά ντιν έτσι και με αγγίξει
ανάβουν όλα τα όργανά μου
βαράνε σημειωτόν
κι αναρωτιέμαι πως γίνεται να νιώθει το σώμα έτσι
και το μυαλό αλλιώς
αλλά δεν θέλω να μπλέκω τώρα
και αποφεύγω να μπω στη θάλασσα μαζί του
γίνομαι σπαστικιά και δεν βγάζω κουβέντα
κι όταν πρέπει να μπω για να κατουρήσω
το σώμα θυμάται ότι το μυαλό ξέχασε
πως αηδιάζει με τα ζευγάρια που φιλιούνται στη θάλασσα
κι έτσι μέχρι εδώ μακροβούτι μέχρι πίσω
γυρίζω τρέχοντας στην πετσέτα
μικρό τα κουβαδάκια μας
τα μαζεύουμε και φεύγουμε
το μυαλό νίκησε πάλι
ήμασταν αυστηρές 2 φορές

χαζεύω απ'το παράθυρο να ζήσω όσο πιο πολύ την βόλτα μπορώ

να τα δω όλα το βλέμμα πέφτει πρώτα σ'ότι του μιλάει

εικόνα και ταύτιση

εικόνα και ανάμνηση κι άλλη εικόνα

άπειροι αχυροκύλινδροι σαν αυτούς που χαμε στα πλέιμπομπιλ

χαζεύω μεταλλικές κατασκευές και χωροδικτυώματα

υπόστεγα πινακιδες σκαλωσιές πυργους της δεη πεζογέφυρες

αποθηκεύω εικόνες

εγκαταλειλημένα κτίρια  κτιριακό απόθεμα

φυσικό ανάγλυφο πως σχίζει ο δρόμος τη γη πως συναντιούνται τα επίπεδα

τα τοπία τα τοπία της χαλκιδικής

μεζονέτες και στούντιο για ρώσους παραθεριστές

πως ήταν τα σχέδια όταν έκλεισε η συμφωνία

πως ήταν οι όψεις οι τρισδιάστατες αναπαραστάσεις

κολλάζ με ανθρώπους που τα κατοικούν ιδανικά

ήρθες και με πήρες και το σκασα απ'το ίδρυμα

τώρα πάνε 20 λεπτά ελευθερίας 

και δεν μπορώ να σταματήσω να μαι παραγωγική

μου λες γιατί δεν μιλάς

και καταλαβαίνω πως πάλι είμαι κακή συνοδηγός

θα σε πάρει ο ύπνος αν συνεχίσω έτσι

αλλά τι να σου πω 

λες θες να ξέρεις

αλλά από που να το πιάσω για να καταλάβεις

νιώθω πολύ κουρασμένη για να σου εξηγήσω

κι έτσι κάνω βόλτα στα ραδιοκύματα

και σκοντάφτουμε μόνο σε παλιά τραγούδια

γαμώ το επαρχιακό μου ραδιόφωνο

λέω ΟΧΙ

λες ΝΑΙ

και γυρνάω πάλι στο παράθυρο

ανασαίνω βαθιά όσο deep is my love

και κλέβω τα λεπτά μου μακριά απ'το ίδρυμα και μακριά από σένα

η επιθυμία μου να κάνω διακοπές κι αμέσως ο πανικός στην ιδέα

τι θα γίνει άμα φύγω απ'το ίδρυμα

τι θα γίνει άμα φύγω απ΄την εντατική κατάσταση

τόσος καιρός που πέρασε έμαθα να ζω έτσι

πρώτα η σχολή

μετά η δουλειά

μετά ο μπάφος μόνη μου

μετά οι άλλοι άνθρωποι

μετά η βόλτα

μετά το αλκόολ

μετά ο χορός

μετά το σεξ

τι θα συμβεί με τον τόσο παραπάνω ελεύθερο χρόνο;

φοβάμαι          

αλλά θέλω να κάνω διακοπές   

    

από σένα

στην κρυψώνα ΑΔ117 με την αγάπη ΜΓ001

ευχόμουν να τράβαγες φωτογραφίες όλα τα μέρη που έχεις πάει 

αλλά δεν στο πα γιατί ήμουν σίγουρη πως θα με κοροϊδέψεις

κι έτσι όλα τα μέρη που χεις πάει δεν θα τα μάθει κανείς

αν δεν σου ανοίξει το κεφάλι

πάντα ξέρεις τις καλύτερες κρυψώνες και με πας 

και σκαρφαλώνουμε πηδάμε κάγκελα ανεβαίνουμε λοφάκια μπαίνουμε σε αυλές 

και ποτέ δεν μας βλέπει κανείς

μιλάμε τα λέμε όλα τα λέμε πια όλα και κάθε φορά δοκιμάζουμε τι άλλο μπορούμε να πούμε

ποτέ δεν λέμε αυτά που θες να πούμε ποτέ δεν κάνουμε αυτά που θες να κάνουμε

πάντα εγώ πρέπει να φύγω πάντα φοβάμαι όταν σε φιλάω κι οπισθοχωρώ από εκεί που 

όπου να ναι θα σκάσει τσουνάμι 

το νιώθω στο κορμί σου που τρέμει

κι ύστερα δεν βλεπόμαστε για πολύ καιρό

πάλι κυρία ενοχικούλα εγώ πάλι θα αποφασίσεις να με κόψεις εσύ

πάλι θα προτιμήσω να κάνω γκράφιτι κάτω απ'την πόρτα σου

απ΄το να σου πω συγνώμη αντικριστά

τι συγνώμη

συγνώμη που δεν μπορούσα να σου μιλήσω στο τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή

τι άλλο συγνώμη

δεν ξέρω τι άλλο συγνώμη

συγνώμη που δεν κάνουμε αυτά που θες να κάνουμε

αυτά που θες να πούμε δεν τα λέμε αλλά υπάρχουν

κάθονται αναμεσά μας κάτω απ'τα πεύκα

κάτω απ'το κεφάλι σου στα πόδια μου

σου πειράζω τα μαλλιά σαν να ακουμπάω εξωγήινο

ή να μαι εγώ εξωγήινος είμαστε σίγουρα εξωγήινες

κι εσύ πάντα θα σαι η μουν γούμαν

σηκώνομαι να φύγω κι εσύ αποφασίζεις να κάτσεις κι άλλο στα σκοτάδια

δεν ανησυχώ αν θα είσαι εντάξει γιατί όποιος διαβάζει αυτήν την ιστορία

βλέπει πως δεν έχει μείνει κάτι άλλο να πληγωθεί

και φοβάται ότι ποτέ δεν θα επουλωθεί 

αλλά σε βλέπει να τρέχεις 

απ'το βαρδάρη μέχρι το σπίτι με ανοιχτές τις πληγές σαν να θες να τις στεγνώσεις

και ξέρει πως δεν θες κάτι άλλο 

όποτε τρέμει η καρδιά σου ρίχνεις μια τρεχάλα και δεν θες κάτι άλλο

έτσι λέω στον εαυτό μου και γυρίζω στη γη

διασχίζω άδειους δρόμους και γυρίζω σπίτι

στην κανονική μου ζωή

ύστερα έρχεται αυτός

κι όλο φτερνίζεται 

του φέρνω αλλεργία

ναι κυλιόμουν στα πάρκα

της τα λεγα να μην κάτσουμε τόσο κοντά στα πεύκα

σκουφάκι στον υμηττό

η μία μέρα που κατέβηκα σβήνει με μπλέρ στο μυαλό μου σαν θολά τζάμια αυτοκινήτου

δεν είμαι σίγουρη τι έγινε και τι ονειρεύτηκα  κοιμήθηκα στα σκαλάκια έτσι όπως κάτσαμε 2 λεπτά 

κι ύστερα στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσουμε και εκείνες τις ώρες που ούτε καταλάβαμε 

πως μας πήρε ο ύπνος και ξυπνήσαμε πιασμένοι σ'αυτό το λιβάδι   

τι ήταν πάλι αναρωτιόμασταν τις προάλλες 

τι είναι το λιβάδι ποια  η κοιλάδα η πεδιάδα ποιο το οροπέδιο     

ήταν που το ζήσαμε όλοι εμείς κι ο κόσμος σε κείνη την εκδρομή κι εμείς με τα αγόρια και τα κορίτσια  όλοι το λέγανε 

γινόσουν ο εαυτός σου πάλι όταν βρισκόσουνα στη φύση τι πράγμα κι αυτό χταποδάκι μου   

στη σχολή πάντως είπαν σήμερα πως το δάσος δεν έχει πλατεία έχει ξέφωτο άρα κι εμείς σε  ξέφωτο 

πρέπει να μασταν ξέφωτο υμηττού όχι πλατεία  ότι πιο μακριά απ'την αθήνα για να σαι ο εαυτός σου 

μου πες μαλάκα δεν είναι λίγα χιλιόμετρα αυτά που κάνουμε και έτσι πήγαμε μίνι εκδρομή 

σα να το σκάμε με κάμπριο του γκοντάρ άρχισα να σου τραγουδάω εκεί ψηλά εκεί ψηλά εκεί ψηλά 

στον υμηττό υπάρχει κα υπάρχει κα υπάρχει κάποιο μυστικό  όσο ανεβαίναμε κι εσύ είπες πω μαλάκα 

κι άρχισες να το τραγουδάς αλλά σε άλλο ρυθμό το ξέραμε κι οι 2 διαφορετικά 

αλλά εκεί ψηλά εκεί ψηλά υπάρχει κάποιο μυστικό κι αυτό δεν αλλάζει     

υπήρξε γεγονός οι θέσεις μας διαπέρασαν σαν βελονιές το χώμα όπως όλες οι φορές που ανέβηκα στον υμηττό 

όλες οι τρύπες που άνοιξε η βελόνα μας  όλα τα σημεία που θυμάμαι όσο περνάμε τώρα με το αυτοκίνητο 

κέντημα που πέρνει μια ζωή να τελειώσει

μπήξαμε μερικές ακόμα αναμνήσεις ανάμεσα στις κεραίες του υμηττού

να τις βλέπουμε από μακριά όταν τις κοιτάμε να θυμόμαστε    

βόλτες = μίνι διακοπές= χώρος των φίλων  

και μια μέρα που θα γεράσουμε θα κοιτάξουμε ξανά την πόλη από ψηλά 

και θα δεις θα την χουμε ντύσει όλη με ζιμπουνάκια 

εγώ τα χέρια μου τα κορίτσια μου ο καιρός

συναισθηματικός κυνισμός στα αδιέξοδα
τα αφήνω κάτω και γυρνάω για το σημείο που έστριψα λάθος
δεν αφήνω κανέναν να με φορτώσει
τολμώ να ελπίζω ότι γίνεται

γυρνάω μόνη τα χαράματα
λατρεύω τα πεζοδρόμια και τους τοίχους

βήματα χωρίς αιτιολόγηση
τώρα περπατάω χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω

η μόνη ευθύνη που πέρνω πια
είναι να προειδοποιώ

ανάβω φλας
κάνω παρακάμψεις για να αποφύγω να διασχίσω ενοχικές γειτονιές

τα δάχτηλά μου κρατάνε τον ρυθμό στο γοφό μου

εκτός από το χέρι σου δεν κρατάω τίποτε άλλο
είσαι το δισάκι μου στον ώμο
περπατάω με τα χέρια ελεύθερα
να χτυπάνε παλαμάκια τις στιγμές εσωτερικού ενθουσιασμού
να σφίγγονται και να τρυπώνουν στις τσέπες όποτε είμαι μαζί σου
και κρύβονται ατσούμπαλα να τα προσέξεις
να τα πιάσεις να τα βγάλεις απ'τις τσέπες να τα ακουμπήσεις πάνω σου
μέχρι τότε ακολουθούν το σώμα μου να χορεύει
στο άθροισμα των εικόνων που με κάνουν να λατρεύω σιωπηλά
τα κορίτσια μου
και τις ορμόνες που απελευθερώνουμε στο χώρο

δεν κρατάνε τώρα μόνο χαιδεύουνε μπλέκονται και τρίβονται

ο καιρός μας είπαν θα ναι τυχερός
το δισάκι ανοίγει και απλώνεται από πάνω μας

τελευταία μπουκιά

γύρισα το κεφάλι μου και είδα
τον ιστό της αράχνης στη γωνία να χει επεκταθεί
τόσο πολύ κι αυτή να κρέμεται θρασύτατα κι ευδιάκριτα
που γέλασα δυνατά κι ύστερα γύρισα το βλέμμα μου
να μην την δει κι αυτός
με έβαλε να κάνω μπάνιο
σκούπισα και συμμάζεψα
είπα ότι μπορεί να μειώσω το τσιγάρο
τον άφησα να με κράζει και να με πιέζει
να φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου
είπα καλό μου κάνει
μαζεύα το σπίτι πριν έρθει
καλό ήταν αυτό
αλλά σύντομα άρχισα να νιώθω
ότι του άφηνα πολύ αέρα πάνω μου
κι οι φίλοι μου μου παν τι φάση;

έτσι όταν με πίεσε να φάω την τελευταία μπουκιά απ'το σουβλάκι μου
κοίταξα το χέρι του να πλησιάζει το στόμα μου
κι ύστερα κοίταξα την αγίου δημητρίου πίσω του
και δεν το πίστευα ότι συμβαίνει αυτό εδώ τώρα
είπα αρκετά με τις μαλακίες μου
είμαι μεγάλο κορίτσι
τον αγριοκοίταξα
κι αποφάσισα ότι αυτή θα ήταν
η πρώτη και τελευταία μπουκιά
που θα τον άφηνα ποτέ να με ταίσει   δημόσια

τα τέκνο μονοπάτια

του πα α τέλεια μπορείς να βοηθήσεις κι εμένα τότε
με ρώτησε χρειάζεσαι βοήθεια;
το σκέφτηκα
μάλλον όχι κούνησα το κεφάλι μου

σεξ και συμπάθεια

δεν είμαι καλά

μόνο δεν καταλαβαίνω γιατί τόση ενοχικότητα μου πε
απ'τα γενοφάσκια μου του πα
α έχουμε πρόβλημα

μέσα στο πλήθος
περιφέρεται γύρω μου
κοιλάδα
ανάμεσα στο στήθος από μαλάκη μπλούζα
αεροδρόμιο για την μούρη μου όποτε κουραστεί

αλλά αυτή δεν κουράζεται περιφέρεται στον αέρα ανάμεσα στα κεφάλια μας
να συνθέσει όλες τις εικόνες που την χαιδεύουν  σε κάθε περιστροφή αθροιστικά

τα πόδια μου τινάζονται σπαστικά να κάνουν το μουνί μου να σκάσει
αλλά δεν σκάει προς όποια κατευθυνση κι αν κοιτάξει γελάει

αυτά θα έχουμε τώρα
ναι αυτά θα έχουμε τώρα



κάνω κατς απ με την τελευταία βερσιόν του κορμιού σου να χορεύει
δεν μπορώ να μην ακουμπάω το δέρμα σου
προτιμώ να μη μιλήσω και χαμηλώνω το βλέμμα

γύρω
κόκκινα και μπλε φώτα στις μούρες σας σαν τρισδιάστατες χωρίς  τα γυαλιά

γυρνάω και βλέπω την κυρία μου
να χορεύει μελαγχολικά χωρίς κολιέ αυτή τη φορά
της λέω κυρία μου
και μου φοράει τα γυαλιά καρδούλες
και τότε βλέπω
τον τεταρδιάστατο χώρο
είναι-όλοι-τους-υπέροχοι
νιώθω αυτήν την εφηβική ιδέα να με κυριεύει πάλι

τα βγάζω γρήγορα
να μη με καταλάβουν
πως έχω καρδούλες για μάτια

καλύτερα να ηρεμήσω
πως μπορώ να σου εξηγήσω
τα χεράκια που τρίβονται μεταξύ τους
δεν είναι ναρκωτικά

αλλά φταίμε εμείς που βαδίζουμε σε τέκνο μονοπάτια τελευταία

γερόλυκες σατερντέι νάιτ

στην πόλη μου θεωρούμαστε πια γερολύκαινες
μπαίνοντας στο αυτοκίνητο που θα μας γύριζε σπίτια μας
η Α ειπε οτι ο τάδε είπε κάτι που είναι όντως αλήθεια
ότι είμαστε σ'αυτήν την ηλικία που δεν αναγνωρίζουμε πια
γνωριμες φάτσες στα πάρτυ στους χώρους

δεν με χάλαγε
μπαίνοντας στο πάρτυ είπα στην Ν ότι νιώθω αόρατη με ωραίο τρόπο
είχα αυτό το χαζό σχεδόν μόνιμο πια χαμόγελο
με διασκέδαζαν όλα
γύρναγα κι ανταλάζα ματιές με την Ν
πάντα κρίτικαλ ντάνσινγκ

τα αναρχικά κορμάκια μου φάνηκαν πως κουνιόντουσαν αμήχανα
στο execute my vision
υφανέτ 2017

ένας τύπος μου πε να κάνουμε πως μιλάμε
να πάει ο φίλος του να μιλήσει στην Ν
με ρώτησε αν έρχομαι λάιβ τι λάιβ
μεθυσμένα ξωτικά είπε και χάσμα
αρχαιολογία του κινήματος

ψάχνω τον άνθρωπό μου στο πλήθος
τα μάτια της αισθητά σκοτεινιασμένα
μπορεί απλά κουρασμένα

η Ν καταλαβαίνει πάντα αμέσως
πιο πριν περπατάμε στην παλιά της γειτονιά
σχολιάζουμε ανθρώπους κάγκελα πλακάκια
σκέφτομαι πόσο καιρό έχουμε να κάνουμε τέτοια βόλτα
σκέφτομαι όλα αυτά που δεν λέμε ποτέ
όλα αυτά που αφέθηκαν να ειπωθούν σε κάποιο μελλοντικό επισόδειο επόμενης σεζόν
πήγε 5η χωρίς να ξέρουμε πόσες ακόμα απομένουν
την κοιτάω κι όλα τα πράγματα που θέλουν να ειπωθούν
ανεβαίνουν στο στόμα κι ύστερα ξανακαταπίνονται
σαν τάση για ευχάριστο εμετό
δεν πειράζει που έχουμε καιρό να κάνουμε τέτοια βόλτα
ξέρουμε αυτές τις βόλτες και θα τις ξέρουμε για πάντα

μέσα στο πάρτι αναρωτιέμαι τώρα αν η Ν καταλαβαίνει
ότι χορεύω στο μυαλό μου με τα μαλλιά της μπροστινής μου
που χαιδεύουν το πρόσωπό μου όσο κουνάει το κεφάλι της

υποψιάζομαι ότι καταλαβαίνει γιατί
μας αρέσουν οι ίδιοι άνθρωποι

σκεφτόμαστε με παρόμοιο τρόπο
με την έννοια ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες
που επικοινωνήσαμε σε όλες αυτές τις σεζόν που μεγαλώσαμε μαζί

εμείς οι γερολύκαινες
πάει καιρός που επιτρέψαμε στις σιωπές να μπούνε στην παρέα μας
έχουμε τα μάτια για σπίτι και τα μάτια λένε πάμε σπίτι

γυρίζουμε σπίτι

αγνωστικιστική μέρα

ξύπνησα με κάποιο παράπονο σήμερα να πάω στη δουλειά
στο ασανσέρ για πάνω η άνια μου πε ξέχασε να πάρει σερβιέτες
και έτριψε το κεφάλι της
της είπα κι εγώ ξύπνησα έτσι και σταύρωσα μουτρωμένα τα χέρια μου
να της δείξω πως έτσι

όταν πήγα να κάτσω το αφεντικό μου με εβαλε να ανοίξω καλά το παράθυρο
να βγάλει την καινούργια γλάστρα που έφερε στο περβάζι
κι ένιωσα αυτό το παράθυρο να μου κλείνει το μάτι πως θα ναι το σπίτι μου για το καλοκαίρι


σαν το μόνο πράγμα που ξέρω για το μέλλον

η μέρα κύλησε σε ένα κλίμα αγνωστικιστικό για το μέλλον της μέρας
ήταν μουντά έξω
στεναχωριόμουν που δεν μπορώ να καπνίσω
αλλά ταυτόχρονα χαιρόμουν κιόλας γιατί δεν νιώθω λίγο μπλιάξ τελευταία με το κάπνισμα
που αυτό κι αν δίνει στον αγνωστικισμό
και μετράγαμε την ώρα που απομένει σε μπισκοτάκι ανά τέταρτο

τι φάση ήταν αυτο που ένιωθα

δεν ήμουν δεμένη με καμιά ιδέα που μπορούσε να με κρατήσει σε κάποιο νόημα
σαν να μην ξέρω τι θα χει γίνει σε κάποιες μέρες
παραίτηση από την συνεχή αγωνία για νοηματοδότηση;
δεν υπήρχε κάτι που με νοιαζε να ερμηνεύσω
τα πράγματα γινόντουσαν πολύ ακαταλαβίστικα ή πολύ απλά
δεν υπήρχαν πράγματα να πεις μόνο να κάνεις
τα βλεπες να σουν κλείνουν το μάτι απ'τη γωνία αυτής της σπείρας


στο μεταξύ σκάσαν μύτη τα απογεύματα
ακόμα κι αν ήταν μια ώρα καύσωνας και μετά συννεφιά
τα μπρατσάκια είναι σίγουρα έξω
τα κορίτσια αράζαν με τις γλάστρες τους στα γρασίδια και μας είπαν τα χαρτιά

νοιάζεται
τηλεφώνημα
τσακωμός
σεξ
διλλήματα
απόσταση
ζήλια

αυτά ήταν όλα τα χαρτιά της τράπουλας
σε διαφορετικούς συνδυασμούς για την κάθε μία

τι να πεις

μόνο να βγαίνεις για αγνωστικιστικές μπίρες μπορείς

κορεσμός πριν τη 1 πμ

πρέπει να πάρω τα μάτια μου από εδώ      

ελεύθερος χρόνος + δεμένα χέρια

πολύς ελεύθερος χρόνος
η μάνα μου βιάστηκε να συμπεράνει είδες τι καλό κάνει η δουλειά;
τριγυρίζω μεστο σπίτι και ξεφυσάω
διάφανες σκέψεις μου κάνουν παρέα
δεν τις βλέπω απλά τις νιώθω να με ακουμπάνε

εγκλωβισμένη σε ένα ατελείωτο παρών
τι κάνουμε τώρα;τι κάνουμε τώρα αφεντικό;
τα μέλη του σώματος μου αναμένουν νεότερες εντολές
και γω τα κάνω βόλτες μέσα κι έξω απ'το σπίτι
να τα νανουρίσω να σταματήσουν να ρωτάνε

τα χέρια μου έχουν μείνει καιρό νηστικά
χωρίς να τσιμπολογήσουν κάποιο σώμα
τα βάζω να παίξουν με τους μαρκαδόρους
και τους κάνω τα χατίρια

είπαμε είμαστε μεγάλα χέρια πια
είπαμε θα μάθουμε να ζούμε έτσι

η μισή ενέργεια για την επιβίωση
η άλλη μισή για την καθησύχαση

μεγαλώνω γερά (φιμωμένα) παιδιά

πρώτες απώλειες μνήμης

κάτι μου κανες εκείνο το καλοκαίρι

δεν θυμάμαι τι αλλά σίγουρα κάτι μου κανες 

για να κλαίω με λυγμούς γυρνώντας σπίτι τα ξημερώματα

και να αποφασίζουμε να τα μαζέψουμε και να την κάνουμε από δω άρων άρων 

εγκαταλείποντας τους φίλους που ερχόντουσαν από αθήνα την επόμενη μέρα

ποιος θα μου το λεγε οτι θα ξέχναγα εγώ που πάντα ρώταγα θυμάστε τότε που 

πόσα πράγματα απώθησα και κατέληξα να ζω με τις πινακίδες τους   προσοχή σκύλος

ψάχνω πίσω απ'τους φράχτες μου και δεν μπορώ να σε βρω

εγώ σου χα πει γκρεμίστηκε μέσα μου ένα κάστρο

εσύ μου πες χτίστηκε ένας πύργος 

αλλά είναι δύσκολο να διακρίνω οτιδήποτε από αυτή τη θέση

βλέπω μπροστά μου μόνο ερείπια

και μια περιφραγμένη έκταση γης που κάποτε κατοικούνταν από κάποια θεότητα 

που μόνο οι άγιες πέτρες και το άγιο χορτάρι μείνανε να τη θυμίζουν

στον ακάλυπτο

το μωρό που κλαίει

τελευταία με γυρνοφέρνει αυτή η ανάμνηση
η αδερφή μου σχετικά πρόσφατη κοιμάται στην κούνια της
κι εγώ στην κουκέτα πάνω να κλαίω
χωρίς να θυμάμαι ποια ήταν η αφορμή
και να σκέφτομαι ότι κλαίω σιγανά να μην ξυπνήσω την αδερφή μου
κι ότι μ'αυτό τον τρόπο τιμωρώ κάπως τους γονείς μου
που το παιδί τους κλαίει μαρτυρικά κι αυτοί το αγνοούν

μια άλλη φορά θυμάμαι να κλαίω τόσο δυνατά γιατί με έχουν βάλει τιμωρία
που δεν έφαγα το φαγητό μου φάση
καλοκαιρινό βράδυ με κατεβασμένα πατζούρια
που κάποια παιδιά που περνούσαν από κάτω με κορόιδεψαν
και μιμήθηκαν κοροιδευτικά το κλάμα μου

θυμάμαι να κλαίω και να μουσκεύω το μαξιλάρι μου
και να κλαίω κι άλλο για να μην στεγνώνει
και να φτιάχνω  πάνω του σχήματα με τα δάκρυα μου

σίγουρα το κλάμα υπήρξε από πάντα το πυρομαχικό μου

όλα τα μέρη που πήγαμε τα στοιχειώσαμε με τα φαντάσματά μας

                                                                       

                                                                               πιστεύω

οι ανοιξιάτικες εμμονές

φώναξα σε ένα τύπο στο πάρτι που μου λεγε πως δεν έχει έρθει η άνοιξη ακόμα
γιατί ο φλεβάρης κι ας φλεβίσει μάρτης γδάρτης κακός παλουκοκάφτης
του πα ας μας παλουκοκάψει αν είναι να μας κάνει τέτοιες μεράρες στο μεταξύ
[την περιμένω όπως μου λένε τα τζάμπο να περιμένω τα χριστούγεννα]
η άνοιξη είναι διαδικασία κι όσο πιο νωρίς την ξεκινήσεις τόσο μεγάλη διάρκεια θα χει


μια απ΄τις μέρες της εξεταστικής βγήκα και το νιωθα στο δέρμα μου μέσα απ'το ξεκούμπωτο μπουφάν μου
ένιωσα σαν να με φώναξαν και γύρισα ξαφνιασμένη
όπου να ναι θα ήταν εδώ


[1η βδομάδα επίσημης άνοιξης]
η τσικνοπέμπτη σαν μικρή ανοιξιάτικη πρωτοχρονιά
αυτές οι φορές που όλοι είναι συντονισμένοι στο περιβάλλον τους
γίνεται αντιληπτή από όλες τις αισθήσεις
 -τσίκνες και χάχανα από σκόρπια μπαλκόνια ανά δρόμο
ξαφνικά όλα τα μαγαζιά ανεξαρτήτου είδους αποκτούν αυλές
από παρέες που ψήνουν σουβλάκια
κι όλοι έξω είναι πιο τολμηροί με το ντυσιμό και την συμπεριφορά τους
they fool around

ενδώσαμε γλυκά
μήπως να κάνουμε τίποτα την τσικνοπέμπτη;
(όπως κάνουν οι άνθρωποι που μένουν σε ένα μέρος)
άλλη μια τελετή για την επιθυμία μου να ριζώσω

πλέον ύπο το πρίσμα των ημερών:
(βλ. όλοι συζητάνε για το ότι μαζεύουν σιγά σιγά τα μπογαλάκια τους και φεύγουν)
this is our last call for adventure


τοπικά προσδιορισμένες δράσεις
σαν καραβάνι μετακινούμασταν σε σημεία στάσης στην πόλη
και πίναμε ρακές σχολιάζοντας τα πράγματα που άλλαξαν από την τελευταία φορά που θυμόμασταν να διασχίζουμε την τσικνούπολη

παρατηρώ τον εαυτό μου να βγάζει συνεχώς συμπεράσματα
τώρα;τι κάνουμε;α μήπως τελικά είναι έτσι;μήπως να ενσωματώσω αυτήν την αλήθεια στην πραγματικότητα μου;κι αν δεν είναι έτσι όπως τα περιμένουμε;κι αν τελικά δεν αξίζει να κάνουμε κοπάνα απ΄τα ρώσικα;
η φάση όλο με αφήνει να την αφήσω λέγαμε αλλά δεν το βάλαμε κάτω
το πιέσαμε μέχρι το τέλος κι όπου υπάρχει πίεση και αλκόολ υπάρχει ξέσπασμα
υπάρχει άνοιγμα
υπάρχει άνοιξη

[2η βδομάδα της άνοιξης]
προ καθαράς δευτέρας και τσεκάρω ήδη τη βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου
πότε θα βάλει τα παγωτά
μετά τις πρώτες μέρες αγωνίας και αλλεπάλληλων συμπερασμάτων
συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα ερχόντουσαν σε μένα
από μόνος του ο κόσμος μου ήταν ανοιχτός και δραστήριος και ορεξάτος
και γω μπορούσα απλά να αφεθώ και να το απολαύσω

[ο εγκέφαλος μου έχει κλειδώσει στο ότι θέλει να επικοινωνεί με τους ανθρώπους γύρω του γιατί τον βοηθάνε να ξεμπλέκεται και έχει ανοίξει διάπλατα να μην διακόπτεται η ροή προς τα έξω και να διαπερνάται από ανοιξιάτικο αεράκι]

είμαι έτοιμη να διατυπώσω κοινά συμπεράσματα με τους γύρω μου
καλως ήρθες άνοιξη καλως ήρθες πόλη

[η ζωή είναι πιο εύκολη όταν εντοπίζεις μια περιοδικότητα]

duty call

ένα κύμα μοναξιάς με κατεύθυνση την γωνίτσα που άραζα
έσκασε στα πόδια μου και παραλίγο να με κάνει μούσκεμα
παρόλο που ήξερα ότι θα με πάρεις στο επόμενο μισάωρο
προέτρεχα
με το που σημείωσα την αλκυονίδα μας μέρα (1 από 2)
άκουσα την άνοιξη να χει σχεδόν φτάσει
κι όλες οι καταπραϋντικές καραμέλες μου:
τώρα είναι χειμώνας
την άνοιξη οι άνθρωποι
. . .
τελείωναν


αν τον χειμώνα οι άνθρωποι κουρνιάζουν περισσότερο στα σπίτια τους
την άνοιξη βγαίνουν πιο πολύ έξω
το καλοκαίρι είναι πιο όμορφοι
και το φθινόπωρο πιο μελαγχολικοί(;)
δεν ξέρω για το φθινόπωρο δεν έχω βγάλει ακόμα πόρισμα

dear period calendar
οι κυκλοθυμίες μας ακόμα να περάσουν
να ανησυχήσουμε;
έτσι όπως το βλεπω τώρα χοροπηδάμε στους ρυθμούς υστερικών ταμπούρλων
της άνοιξης εννοείται

βουτιά πίσω στο ασπρόμαυρο ταινιάκι σου
που με ρούφηξε πίσω σε μια μάταιο-αποξενωτική σκοπιά

(
δεν κατάλαβα όταν μου μεταφέρανε την εμπειρία τους
απ'την συζήτηση με τους lost bodies γιατί είπαν πως
η λέξη αλλοτρίωση που ειπώθηκε ήταν μια λογιοφεύγα λέξη
η πιο updated αφήγηση για την γενιά μου την έχει για ψωμοτύρι σαν αίσθηση
αν όλα τα κείμενα που παραλυρούν σε έναν άλλο χώρο όχι υλικό
αποκτήσουν ύλη
αν όλες οι σελίδες των φανζίν και τα γκράφιτι στους τοίχους
αποκτήσουν 3 διαστάσεις;
θα μπορούσαν να πνίξουν τον κόσμο;
τι  κάνουμε τώρα;
)



ήρθες και μου είπες τι έχεις γλυκούλα
και με έπιασαν τα κλάματα
ήξερα ότι έκλαιγα
από συγκίνηση που κάποιος μου είπε τι έχεις γλυκούλα

κι είναι η ίδια σχέση με τον εαυτό
όντας εκτεθειμένος στη δίνη μιας τόσο αυθόρμητης αντίδρασης
που έχω όταν τελειώνω και με πιάνουν τα κλάματα
σαν να έχεις μια τόσο άμεση σχέση με τον εαυτό σου στιγμιαία
ανακουφισμένη από κάτι που την καταπίεζε καιρό

ε σκούπισα γρήγορα τις μύξες μου γιατί
θυμήθηκα ότι στην πεταμένη μου τσάντα κοντά στα πόδια μου
ήταν το κινητό μου και εκεί μέσα βρισκόταν αποθηκευμένη η φωνή του ρωμανού
να λέει πως το worst case σενάριο θα ναι να καταλήξουμε σπίτια μας μόνοι στην μικροζωή της οικογένειας
που με επανέφερε πάλι πίσω στο σκοπό
στην απόστολή της άνοιξης




αγαπητέ μου φίλε,
σε ευχαριστώ που μπορώ να απευθυνθώ σε σένα όταν δεν μου επιτρέπω να απευθυνθώ σε κανέναν άλλο
για να υπάρξει ο γραπτός μου λόγος
φιλικούς χαιρετισμούς

τρέχουμε πάντα

ξαναβρισκόμαστε πάντα
σε έψαξα  με έχασες κοίταξα αλλού ξεχάστηκες σε ψάχνω  αδιαφόρησα
δεν σε ξεχνάω δεν σε ψάχνω σταματήσαμε το ψάξιμο αρχίσαμε το χάσιμο
έσπασα σκορπίστικες σε έχασα αφαιρέθηκες κάλυψα συνέχισες έτρεξα έφτιαξες
διάλυσα γλίστρισα έφυγες πρόλαβες σώθηκες σε ξύπνησα έκλαψες τινάχτηκα τρόμαξες
με φώναξες έφτασα εξαφανίστηκες έσκαψα με τρύπησες  πέρασες με λυσες καρφώθηκα  
να φυλάω άργησες δεν τρόμαξα γιατί να τρόμαξω
η καρδιά μου χτυπάει δυνατά πάντα

εγχειρίδιο του καταθλιπτικού

:(
η λυπημένη φάτσα είναι αυτή που τα χαρακτηριστικά του προσώπου έχουν την τάση να σουφρώνουν προς τα μέσα
με μέγιστο σούφρωμα την παραμόρφωση της φάτσας που κλαίει
το σφίξιμο της φάτσας προκαλεί τέντωμα του στερνοκλειδομαστοειδή
(στερνοκλειστομαστοειδή το θυμόμουν απ'το χαλασμένο τηλέφωνο)

όποτε το κεφάλι μαζεύει μπροστά γιατί οι μύες σφίγγονται και μαζεύουν κι αυτοί
αφού το κεφάλι πάει μπροστα ακολουθεί κι ο θώρακας κι έτσι αμέσως αμέσως έχουμε ένα μισό του σώματος να θέλει να μαζευτεί
επειδή επικρατεί το "κλαίω σε εμβρυακή στάση"  κι όχι το "κλαίω τεντωμένη/ος"
υποθέτουμε ότι και το άλλο μισό σώμα έχει την τάση να μαζεύεται και να διπλώνει
προσπαθώντας να πιάσει όσο λιγότερο χώρο γίνεται
σ'αυτή τη στάση,δεν θα ντραπώ,θα το πω,το σώμα συρικνώνεται προσπαθώντας να φτάσει την ανυπαρξία



ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ
ανάσα που προσπαθεί για κάθαρση - τύπου γιόγκα
εμπεριέχει σίγουρα και αυτόλύπηση που πυροδοτεί το τέντωμα του πνεύμονα
σαν σχήμα μοιάζει με το "αχ τι τραβάω"
βγάζει ήχο στην εκπνοή
είναι μια αυτοτελής έκφραση
που στέκει και σε συζήτηση
και σε ησυχία



ΚΛΑΨΟΥΡΙΣΜΑ
συνήθως όταν κλαψουρίζουμε θέλουμε τη μαμά μας
κλαψουρίζω μέσα μου μαμα τρώω τα νιάτα μου και την ομορφιά μου
δραματικ αι νόου
ότι και να κανα πάλι θα τα τρωγα
σόου το βουλώνω μετά και προσπαθώ να σκεφτώ τι να κάνω για να ζω μια ζωή που αξίζει
(το φάγωμα)
πάντα το ίδιο


ΚΛΑΜΑ
παράδοση στα συναισθήματα -άρση των μπλόκων
εκεί μπορείς να ακούσεις ξεκάθαρες προτάσεις
συμπυκνωμένου δραματικού περιεχομένου
εκτονώνεται και ξανατροφοδοτείται συχνά σχεδόν από συνειδητή προσπάθεια
πιάνεις τον εαυτό σου να επαναδιατυπώνει με τραγικότητα που σου θυμίζει χειρότερούς σου φόβους
συνήθως εμένα μου τα σκάει απελπισία
κι από τότε που συνειδητοποίησα ότι μου τα σκάει η αυτολύπηση
με το που κλάψω λίγο θα μου πω γιατί βρε κούκλα μου αυτό τώρα;
και μετά θα σκουπίσω τις μύξες μου και θα σταματήσω

ΑΝΑΦΙΛΗΤΑ
πρόκειται για τα πικ του κλάματος όπως αντίστοιχα όταν γελάς με την καρδιά σου
και δεν μπορεις να ελένξεις το σώμα σου ή την αναπνοή σου για λίγο έτσι και με τα αναφιλητά
το σώμα ξεσπάει σε σπασμούς
και μετά την εκτόνωση ανακουφίζεται και προσπαθεί να ηρεμήσει παίρνοντας μεγάλες κοφτές ανάσες μέχρι να ξαναβρεθεί στη θέση ισορροπίας του

η καμπούρα μου

αν όπως λέει ο ουγκο το σώμα του Κουασιμόδου πήρε το σχήμα του καμπαναριού
που κούρνιαζε από μωρό τότε η δικιά μου καμπούρα
θα ναι τετράγωνη στο 2x2 του γραφείου μου
το κορμί μου έχει την τάση να μαζεύει και να ζαρώνει στον άξονα y του
και πρέπει να το θυμάμαι να το ισιώνω
αλλά εδώ μέσα σε έναν τόσο συμπυκνωμένο χώρο
(φιλοξενεί ζωή που αφήνει χιλιαδες μικροαντικοίμενα σε στενή τροχιά γύρω μου)
καταφέρνω να αποκοπώ απ'τον χρόνο




απ'τα αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο

σκονάκι για να συνενοούμαι

με αναστάτωσε με κάποιο τρόπο η κουβέντα της παρασκευής

κυρίως σε ένα μουντ τι κάνω γιατί χαώνω τόσο πολύ τον εαυτό μου

το είπαν αμφισβητώ την αυθεντία μου

δεν με εμπιστεύομαι  τα πράγματα κατέρευσαν καιρό μέσα μου

και ψαχουλεύω στα μπάζα να βρω τι αναγνωρίζω να προσπαθήσω να το ξαναφτιάξω πιο γερό

όταν γύρισα άνοιξα τον εικονογραφημένο άτλα της φιλοσοφίας σου

να βρω πως είναι επιτέλους ο ορισμός της τόσο μέσα μου και δεν ξέρω πως να την εξηγήσω

έχει ριζώσει μέσα μου 

μπορεί να με χαώνει

αλλά με βοηθάει να επεξεργάζομαι να μην πληγώνομαι

γιορτές στην αθήνα (για τους ξενιτεμένους)