overthinking about a pause

χειμωνιάζει άλλη μια φορά
στο πίσω μέρος του μυαλού μου αρχίζει να επεξεργάζεται η ταυτότητα μου ως τελειόφητη
το μπροστά είναι συνεχώς κατειλημμένο να διαβάζει σαν να μην υπάρχει αύριο
το σάββατο 23/09/17 αποφάσισα να το περάσω όλο στον καναπέ
ανάμεσα στα παιδιά που αναρώνανε επίσης απ'το χανγκόβερ
άκουσα την σιωπή μου να με τυλίγει πάλι μετά από ένα μήνα εδώ
στο φυσικό μου μανιοπαραγωγικό περιβάλλον
κι ήταν το πρώτο ανεπεξέργαστο πράγμα που άκουγα τον εαυτό μου να νιώθει
κι έτσι δεν μπορούσα να μην μου κάνω το χατίρι και να μην πάρω day off

όσο γράφω αυτή την πρόταση αναρωτιέμαι γιατί το λεω αυτό
και στο μυαλό μου έρχεται ο χείμαρος από ενθουσιώδης εκφρασμένες επιθυμίες
που επικοινωνούμε η μία στην άλλη αλλά κι αυτό μπαίνει στα πλαίσια της μανιοπαραγωγικότητας
ύστερα σκέφτομαι όλες τις αυθόρμητες καυλοεικόνες που μου σκάνε και καθυστερούν τις αντιδράσεις μου 3 δευτερόλεπτα
και αναρωτιέμαι γιατί αυτά δεν τα υπολογίζω στα ανεπεξέργαστα
και υποψιάζομαι πάλι καποια ενοχικότητα με τη σεξουαλικότητα
σαν να αποφεύγω να την συμπεριλάβω
που με κάνει να καταλαβαίνω πόσο δεμένη είμαι
στη σιωπηλή μου αίσθηση
σαν αυτό να είναι όλο ότι κρατάω πως είμαι
μια σιωπή, μια παύση, μια απουσία
και μόνο σ'αυτό ξέρω να γυρνάω
μυξοκλαίγοντας με την ουρά στα σκέλια
γυρνώντας μετά από μια μεγάλη βόλτα σπίτι

είμαι εγώ όταν βολεύομαι και τεντώνω τα δάχτυλα των ποδιών μου
κάτω από αυτό το πάπλωμα που μοιάζει να ζυγίζει ένα τόνο
είμαι σπίτι