ευχόμουν να τράβαγες φωτογραφίες όλα τα μέρη που έχεις πάει
αλλά δεν στο πα γιατί ήμουν σίγουρη πως θα με κοροϊδέψεις
κι έτσι όλα τα μέρη που χεις πάει δεν θα τα μάθει κανείς
αν δεν σου ανοίξει το κεφάλι
πάντα ξέρεις τις καλύτερες κρυψώνες και με πας
και σκαρφαλώνουμε πηδάμε κάγκελα ανεβαίνουμε λοφάκια μπαίνουμε σε αυλές
και ποτέ δεν μας βλέπει κανείς
μιλάμε τα λέμε όλα τα λέμε πια όλα και κάθε φορά δοκιμάζουμε τι άλλο μπορούμε να πούμε
ποτέ δεν λέμε αυτά που θες να πούμε ποτέ δεν κάνουμε αυτά που θες να κάνουμε
πάντα εγώ πρέπει να φύγω πάντα φοβάμαι όταν σε φιλάω κι οπισθοχωρώ από εκεί που
όπου να ναι θα σκάσει τσουνάμι
το νιώθω στο κορμί σου που τρέμει
κι ύστερα δεν βλεπόμαστε για πολύ καιρό
πάλι κυρία ενοχικούλα εγώ πάλι θα αποφασίσεις να με κόψεις εσύ
πάλι θα προτιμήσω να κάνω γκράφιτι κάτω απ'την πόρτα σου
απ΄το να σου πω συγνώμη αντικριστά
τι συγνώμη
συγνώμη που δεν μπορούσα να σου μιλήσω στο τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή
τι άλλο συγνώμη
δεν ξέρω τι άλλο συγνώμη
συγνώμη που δεν κάνουμε αυτά που θες να κάνουμε
αυτά που θες να πούμε δεν τα λέμε αλλά υπάρχουν
κάθονται αναμεσά μας κάτω απ'τα πεύκα
κάτω απ'το κεφάλι σου στα πόδια μου
σου πειράζω τα μαλλιά σαν να ακουμπάω εξωγήινο
ή να μαι εγώ εξωγήινος είμαστε σίγουρα εξωγήινες
κι εσύ πάντα θα σαι η μουν γούμαν
σηκώνομαι να φύγω κι εσύ αποφασίζεις να κάτσεις κι άλλο στα σκοτάδια
δεν ανησυχώ αν θα είσαι εντάξει γιατί όποιος διαβάζει αυτήν την ιστορία
βλέπει πως δεν έχει μείνει κάτι άλλο να πληγωθεί
και φοβάται ότι ποτέ δεν θα επουλωθεί
αλλά σε βλέπει να τρέχεις
απ'το βαρδάρη μέχρι το σπίτι με ανοιχτές τις πληγές σαν να θες να τις στεγνώσεις
και ξέρει πως δεν θες κάτι άλλο
όποτε τρέμει η καρδιά σου ρίχνεις μια τρεχάλα και δεν θες κάτι άλλο
έτσι λέω στον εαυτό μου και γυρίζω στη γη
διασχίζω άδειους δρόμους και γυρίζω σπίτι
στην κανονική μου ζωή
ύστερα έρχεται αυτός
κι όλο φτερνίζεται
του φέρνω αλλεργία
ναι κυλιόμουν στα πάρκα
της τα λεγα να μην κάτσουμε τόσο κοντά στα πεύκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου