εγώ τα χέρια μου τα κορίτσια μου ο καιρός

συναισθηματικός κυνισμός στα αδιέξοδα
τα αφήνω κάτω και γυρνάω για το σημείο που έστριψα λάθος
δεν αφήνω κανέναν να με φορτώσει
τολμώ να ελπίζω ότι γίνεται

γυρνάω μόνη τα χαράματα
λατρεύω τα πεζοδρόμια και τους τοίχους

βήματα χωρίς αιτιολόγηση
τώρα περπατάω χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω

η μόνη ευθύνη που πέρνω πια
είναι να προειδοποιώ

ανάβω φλας
κάνω παρακάμψεις για να αποφύγω να διασχίσω ενοχικές γειτονιές

τα δάχτηλά μου κρατάνε τον ρυθμό στο γοφό μου

εκτός από το χέρι σου δεν κρατάω τίποτε άλλο
είσαι το δισάκι μου στον ώμο
περπατάω με τα χέρια ελεύθερα
να χτυπάνε παλαμάκια τις στιγμές εσωτερικού ενθουσιασμού
να σφίγγονται και να τρυπώνουν στις τσέπες όποτε είμαι μαζί σου
και κρύβονται ατσούμπαλα να τα προσέξεις
να τα πιάσεις να τα βγάλεις απ'τις τσέπες να τα ακουμπήσεις πάνω σου
μέχρι τότε ακολουθούν το σώμα μου να χορεύει
στο άθροισμα των εικόνων που με κάνουν να λατρεύω σιωπηλά
τα κορίτσια μου
και τις ορμόνες που απελευθερώνουμε στο χώρο

δεν κρατάνε τώρα μόνο χαιδεύουνε μπλέκονται και τρίβονται

ο καιρός μας είπαν θα ναι τυχερός
το δισάκι ανοίγει και απλώνεται από πάνω μας