εγχειρίδιο του καταθλιπτικού

:(
η λυπημένη φάτσα είναι αυτή που τα χαρακτηριστικά του προσώπου έχουν την τάση να σουφρώνουν προς τα μέσα
με μέγιστο σούφρωμα την παραμόρφωση της φάτσας που κλαίει
το σφίξιμο της φάτσας προκαλεί τέντωμα του στερνοκλειδομαστοειδή
(στερνοκλειστομαστοειδή το θυμόμουν απ'το χαλασμένο τηλέφωνο)

όποτε το κεφάλι μαζεύει μπροστά γιατί οι μύες σφίγγονται και μαζεύουν κι αυτοί
αφού το κεφάλι πάει μπροστα ακολουθεί κι ο θώρακας κι έτσι αμέσως αμέσως έχουμε ένα μισό του σώματος να θέλει να μαζευτεί
επειδή επικρατεί το "κλαίω σε εμβρυακή στάση"  κι όχι το "κλαίω τεντωμένη/ος"
υποθέτουμε ότι και το άλλο μισό σώμα έχει την τάση να μαζεύεται και να διπλώνει
προσπαθώντας να πιάσει όσο λιγότερο χώρο γίνεται
σ'αυτή τη στάση,δεν θα ντραπώ,θα το πω,το σώμα συρικνώνεται προσπαθώντας να φτάσει την ανυπαρξία



ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ
ανάσα που προσπαθεί για κάθαρση - τύπου γιόγκα
εμπεριέχει σίγουρα και αυτόλύπηση που πυροδοτεί το τέντωμα του πνεύμονα
σαν σχήμα μοιάζει με το "αχ τι τραβάω"
βγάζει ήχο στην εκπνοή
είναι μια αυτοτελής έκφραση
που στέκει και σε συζήτηση
και σε ησυχία



ΚΛΑΨΟΥΡΙΣΜΑ
συνήθως όταν κλαψουρίζουμε θέλουμε τη μαμά μας
κλαψουρίζω μέσα μου μαμα τρώω τα νιάτα μου και την ομορφιά μου
δραματικ αι νόου
ότι και να κανα πάλι θα τα τρωγα
σόου το βουλώνω μετά και προσπαθώ να σκεφτώ τι να κάνω για να ζω μια ζωή που αξίζει
(το φάγωμα)
πάντα το ίδιο


ΚΛΑΜΑ
παράδοση στα συναισθήματα -άρση των μπλόκων
εκεί μπορείς να ακούσεις ξεκάθαρες προτάσεις
συμπυκνωμένου δραματικού περιεχομένου
εκτονώνεται και ξανατροφοδοτείται συχνά σχεδόν από συνειδητή προσπάθεια
πιάνεις τον εαυτό σου να επαναδιατυπώνει με τραγικότητα που σου θυμίζει χειρότερούς σου φόβους
συνήθως εμένα μου τα σκάει απελπισία
κι από τότε που συνειδητοποίησα ότι μου τα σκάει η αυτολύπηση
με το που κλάψω λίγο θα μου πω γιατί βρε κούκλα μου αυτό τώρα;
και μετά θα σκουπίσω τις μύξες μου και θα σταματήσω

ΑΝΑΦΙΛΗΤΑ
πρόκειται για τα πικ του κλάματος όπως αντίστοιχα όταν γελάς με την καρδιά σου
και δεν μπορεις να ελένξεις το σώμα σου ή την αναπνοή σου για λίγο έτσι και με τα αναφιλητά
το σώμα ξεσπάει σε σπασμούς
και μετά την εκτόνωση ανακουφίζεται και προσπαθεί να ηρεμήσει παίρνοντας μεγάλες κοφτές ανάσες μέχρι να ξαναβρεθεί στη θέση ισορροπίας του