φερμουάρ

νομίζω μπορώ να σας δω ολόκληρους τώρα
να κοιτάζω και μπρος και πίσω στο χώρο που πιάνετε στο χρόνο.
να κοκαλώνω για να σας παρατηρώ να συμπεριφέρεστε.
να με πιάνω από τα πόδια πριν το σκάσω από το σώμα μου για τα καλά.
γιατί αυτό όλο σφίγγεται να σας δείξει τον καπνό που βγαίνει από το κεφάλι μου
μα πάντα το άτιμο ξεγλιστράει από το στόμα μου.
και μένω απλά κοκαλωμένη.
μια μέρα από αυτές θα δείτε θα ανοίξω το στόμα μου διάπλατα
και θα αρχίσω να σας μασάω
γιατί τα χέρια μου ήταν πλαδαρά και δεν μπορούσαν να βάλουν δύναμη,θα σας εξηγήσω αργότερα.
δεν θυμάμαι να καταλαβαίνω καλύτερα.
σας τακτοποίησα όλους.και μένα μαζί.
τώρα καταλαβαίνω την ταυτότητα στην ταμπέλα
δεν έχω ξαναγαπήσει βαζάκια τόσο πολύ.θέλω να σας σπάσω.από αγάπη.

δεν ξέρεις πόσο απολαμβάνω την αμηχανία μου

κάθε βράδυ που γυρνάω σπίτι μου θυμάμαι που ξέχασα ποιο είναι το κλειδί της εξώπορτας
όταν πρωτοήρθα
κι αρχίζω κι αμφιβάλλω ότι θυμάμαι ποιο είναι αυτή τη φορά.
ψέματα.δεν γυρνάω βράδυ σπίτι μου.ξημερώματα μόνο.
ψέματα.δεν γυρνάω σπίτι μου,αλλά στο σπίτι των δικών μου.
δεν ξέρω αν φταίει αυτό που νιώθω μικρή πάλι.
νομίζω πως κόντυνα μερικούς πόντους χτες βράδυ.
δεν νομίζω πως φταίει που έχω την μαμά μου και τον μπαμπά μου.
που μου λένε να ντύνομαι,να φάω,να ξυπνήσω,να διαβάσω.
εσύ φταις είμαι σίγουρη.
που με κάνεις να νιώθω λες και πάω δευτέρα γυμνασίου.

κοίτα μόνο πως μιλάω.σαν να γράφω ημερολόγιο.

shame is the work of memory against forgetting

με κατακλύζει η κυριακή

τσάμπα περίμενα να μου πεις αυτά να τα κάνω εκεί που με παίρνει.
πλησιάζει δευτέρα.αλλάζω σεντόνια.
πόσες νέες αρχές μου μένουν για να σπαταλήσω ακόμα;

τσίμπα με

μην με κοιτάς έτσι με τα χέρια σου να κρέμονται
λες και δεν θυμάσαι πως αναποδογυρίζαμε τη φουσκωτή βάρκα και κρυβόμασταν από κάτω
πως πεταγόμασταν για μερικά δευτερόλεπτα μονάχα απ'το νερό γυμνοί
και προσπαθούσαμε να δούμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε απ'τη γύμνια του άλλου
πως με τσίμπαγες με δύναμη κι έσφιγγες τα δόντια σου για να τσιμπήσεις δυνατότερα και η φάτσα σου ήταν τόσο αστεία,πως τσακωνόμασταν για το ποιος θα τα βγάλει και αρχίζαμε κι οι δύο να λέμε το τραγουδάκι όλο και πιο δυνατά για να καλύψουμε ο ένας τη φωνή του άλλου κι ο χαμένος ήταν αυτός που θα σταματούσε να μιλάει για να σκεφτεί,πως μου έλεγες αν θα μπορούσα να φάω αράχνες και σου ΄λεγα πως δεν θέλω και μου λεγες ναι αλλά αν δεν υπήρχε τίποτα άλλο να φας και σου λεγα ότι αυτό ποτέ δεν θα γίνει και μου λεγες ναι αλλά άν,πως τσακωνόμασταν για το αν πρέπει οι οδοντόβουρτσες να έχουν καπάκι,για το αν πρέπει να τις βρέχεις πριν βάλεις οδοντόκρεμα,για το αν το φροντιστήριο είναι για τα μαθήματα ή για τα αγγλικά,για το ποιος θα κρατήσει την σφεντόνα πιο πολύ ώρα,πως έκανες πάντα τα δικά σου πράγματα να μοιάζουν τόσο καλύτερα,πως με έκανες να παρακαλάω για να παίξω και γω λίγο με αυτά,πως δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε τα μεσημέρια και ψιθυρίζαμε τα μυστικά μας τα βράδια,πως με ρώταγες αν κοιμήθηκα,πως δεν ήταν δίκαιο να κοιμάσαι πρώτος αν δεν το 'χαμε συμφωνήσει,πως έτρεχες πάντα πιο γρήγορα,πως έτρωγες πάντα το φαγητό σου ενώ εγώ έμενα ολόκληρα απογεύματα πάνω από το πιάτο μου μέχρι να μ'αφήσουν να φύγω,πως με έπειθες το χειρότερο πράγμα που μπορούσαν να σου πουν είναι οτι  είσαι καρφί,πως ήμουν μπροστά όταν ήπιες το γάλα σου χωρίς χέμο για πρώτη φορά,όταν έκοψες τα νύχια σου με νυχοκόπτη κι όχι με ψαλιδάκι,ολόκληρο γομάρι πια,πως τρόμαζα με την φωνή σου που άλλαζε,πως με αιφνιδίαζε η μυρωδιά που αποκτούσες,πώς μεγάλωναν τα πόδια σου τόσο που δεν μπορούσα πια να σε συναγωνιστώ σε νούμερο παπουτσιών πλέον.πως γινόσουν άντρας.πως αποφεύγαν να μας βάζουν στο ίδιο δωμάτιο πλέον.πως αλλάξαμε φίλους και μέρη.
πως μεγαλώσαμε πια.
πως κρέμονται τα χέρια σου όταν με βλέπεις τυχαία.

όταν ξυπνάς το πρωί
αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πριν συνειδητοποιήσεις που βρίσκεσαι
τι λες στον εαυτό σου για συνειδητοποιήσεις ποιος είσαι;
για να τον καθησυχάσεις ότι όλα είναι εντάξει;

ψελλίσαμε μαζί "ξέρεις..."

και του πα πες

και μου πε πες εσύ

και του πα όχι εσύ πες

και δεν είπαμε ποτέ

μείναμε έτσι ακίνητοι στο κρύο δωμάτιο

χωρίς να κοιτάμε ο ένας τον άλλον

και περάσαν ώρες και μέρες και χρόνια έτσι

ώσπου κάποια στιγμή γύρισα και κοίταξα προς το μέρος του

και δεν ήταν εκεί.

στη θέση του υπήρχε μονάχα το δέρμα του 

κενό και κούφιο σαν κέλυφος

μπορούσες να δεις πως λείπανε τα σωθηκά του

είχαν σκορπίσει μάλλον στο δωμάτιο

κι ανακατεύτηκαν εσώψυχα,αέρας και σκόνη.

μπορούσα να τον αναπνεύσω τώρα.

όπως κάθε φορά.

ψηλαφίζει μες στον ύπνο του το στρώμα κάτω απ'τα σκεπάσματα και το χέρι του ξαφνιάζεται απ'τα παγωμένα σεντόνια.ανοίγει τα μάτια του και σηκώνεται.τα γυμνά του πόδια ακουμπούν στο πάτωμα ψαχουλευτά μέχρι να βρει τις παντόφλες.το σπίτι είναι κρύο.φοράει τη ρόμπα του.τα χέρια του γλιστράνε αργά κάτω απ'τα μανίκια.σηκώνεται.τα γόνατα του τρίζουν.περπατά στα σκοτεινά μες στο σπίτι.δεν χρειάζεται να ανάψει φως.ξέρει αυτό το σπίτι μια ζωή τώρα.βλέπει τη φωτεινή χαραμάδα κάτω απ'την πόρτα.ακουμπάει το πόμολο.στέκεται.σιωπή από μέσα.κατεβάζει το πόμολο κι ανοίγει την πόρτα αργά.είναι εκεί.κουλουριασμένη στο καπάκι της λεκάνης.με τα πόδια γυμνά.γονατίζει να 'ρθει στο ύψος της.της μαζεύει τα μαλλιά πίσω από το αυτί.της τραβάει μαλακά τη φωτογραφία απ'τα μακριά της δάχτυλα.την αγκαλιάζει.νιώθει την ανάσα της στο στήθος του.της χαϊδεύει την πλάτη.την σηκώνει όρθια.της τραβάει ψηλά τη νυχτικιά της απαλά για να τη βγάλει.γεμίζει με ζεστό νερό την μπανιέρα.γυρνάει πάλι σ'αυτήν.που τρέμει ακίνητη πάνω στα παγωμένα πλακάκια.για λίγη ώρα κοιτιούνται στα μάτια και μόνο ο ήχος του νερού ακούγεται που πέφτει με πίεση στη μπανιέρα.της βγάζει το βρακί.παρατηρεί το ξεχειλωμένο της δέρμα.πότε χαράχτηκαν όλες αυτές οι ρυτίδες ούτε που κατάλαβε.πού ήταν αυτός;εύχεται να τις είχε καταγράψει όλες μία προς μία.μέρα προς μέρα.να είχε ένα χάρτη του κορμιού της.να μην ήταν απλά ρυτίδες.να ταν διαδρομές που κάνανε μαζί.την τραβάει μαλακά στη μπανιέρα.τη βλέπει να βυθίζεται στο νερό όπως λυγίζει τα πόδια της.της λούζει τα μαλλιά.και της τρίβει την πλάτη με το σφουγγάρι.ύστερα πάλι θα την σκουπίσει.και μετά θα την ντύσει.όπως κάθε φορά από τότε.θα την βάλει να ξαπλώσει.θα την σκεπάσει.θα κουρνιάσει δίπλα της και θα απλώσει το χέρι του στη μέση της να 'ναι σίγουρος πως αναπνέει.κι ύστερα θα ρθει το πρωί.κι όλα θα κυλούν ήρεμα.σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα.μόνο οι νύχτες είναι δύσκολες.

Δεν είμαι κούφια

συχνάζουμε στην ένωση των διαστημάτων μας τελευταία.
όχι πως θέλουμε,αλλά αυτό ξέρουμε να κάνουμε.
δεν χρειάζεται να μιλήσω.το κάνεις εσύ για μένα.
ούτε να θυμηθώ,ούτε να νιώσω.
δεν ήξερα ότι δεν βλέπω μέχρι που φόρεσα γυαλιά.
δεν θα συμβεί το ίδιο κι αυτή τη φορά.
εγώ τα παρατάω.
δεν έχω ανάγκη να φιλοξενώ άλλο κόσμο μέσα μου.
θα σας ξεφύγω.
κι αν θες να μάθεις
σήμερα θα φορέσω τα παπούτσια μου
αυτά που δεν ξαναφόρεσα ποτέ γιατί εσύ έκανες γκριμάτσα.

Δεν θα ξανάρθεις σπίτι μου.Στο απαγορεύω.

Ξύπνησα το πρωί απ'το φως που έμπαινε στο δωμάτιο.
Ήσουν κι εσύ ξύπνιος,κάτι μουρμούρισα μέσα απ'τα δόντια μου και μου απάντησες νομίζω.
Μπορεί να κάνω και λάθος.
Θυμάμαι πάντως σίγουρα ότι γκρίνιαζα για το φως,το ξυπνητήρι
ότι έπρεπε να σηκωθώ,ότι μου τριβόσουν και με πείραζες
και γω σου τριβόμουν δεν λέω
αλλά εσύ περισσότερο.
Θυμάμαι που σηκώθηκα κι άρχισα να ψάχνω τα ρούχα μου
και σε ένιωθα να με βλέπεις να κοντοστέκομαι πριν βγάλω την μπλούζα μου
να βάζω το παντελόνι μου βιαστικά
να αποφεύγω το βλέμμα σου
που ξέρει πως ξέρω πως σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα
δεν είμαι επιδειξιομανής είχες πει μεταξύ άλλων χτες βράδυ.
Ντύθηκα,ήμουν έτοιμη να φύγω τώρα μα κοντοστάθηκα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μονάχα
με το ένα πόδι μετέωρο
μα γρήγορα συνετίστηκα
έστρωσα καλύτερα την μπλούζα μου κι άνοιξα την πόρτα.

Με φώναξες.

Φιλάκι.


Θεέ μου τι πάω να κάνω.

ανυπομονησία

Γιατί δεν ξυπνάς;
έχω τόσα να σου πω.
συνέβησαν τόσα όσο εσύ κοιμόσουν.
αποκλείεται να περνάς καλύτερα στον ύπνο σου.
ξύπνα.έχω να σου πω.
και στριφογυρίζω και σηκώνομαι και τεντώνομαι και πετάγομαι και τρέχω και βλέπω την ώρα
και απογοητεύομαι και ξανακάθομαι και ξανακαρφώνω το βλέμμα στο ταβάνι.
ακόοοομαα;

οι σπιτωμένοι

είναι μια λύση προσωρινή είχαμε πει
μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο
μα κανείς μας δεν θυμήθηκε να ψάξει
κι έτσι ξεμείναμε
όχι από επιλογή
αλλά για να μη χαλάσουμε τη βολή μας
αργότερα θα λέγαμε
πως τα φερε έτσι η ζωή
μα η αλήθεια είναι πως
απλά παρασιτούσαμε
για να διασκεδάσουμε την ανία μας
συχνάζαμε στα ίδια μέρη
-μες το σπίτι-
και τρεφόμασταν ελάχιστα.
καλά τα καταφέρναμε δεν λέω
για άνθρωποι χωρίς ενδιαφέροντα.

Σύνδρομο του Στένταλ

ήμουν σε ένα χώρο φορτισμένο με σημασία

οποιαδήποτε κίνηση μου ήταν σημαντική

τα μάτια μου γουρλώνανε

ξεχνούσα να αναπνέω 

και μου ρχόταν να βάλω τα κλάματα.

καύλωσα με μερικά κομμάτια μπρούτζο

ήθελα να τα γλείψω όλα

ήθελα να κάνω θόρυβο με τα παπούτσια μου 

να τρίξουν

να νιώσουν την παρουσία μου.

δεν μ'άρεσε αλλά δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του.

ακόμα να σκάσει

φούσκωνε και φούσκωνε
και φούσκωνε
και φούσκωνε
μέχρι που γέμισε το δωμάτιο
κι όλοι οι υπόλοιποι κολλήσανε στους τοίχους.

δεν φτάνω να σε κοιτάξω στα μάτια

γιατί το πληκτρολόγιο μου πάει τόσο αργά σήμερα;
γιατί δεν συμβαδίζει με τις σκέψεις μου;
έχω τόσα πολλά να σου πω.
πες μου σε λατρεύει κανείς όσο εγώ σήμερα;
σε ξανανακαλύπτει όπως εγώ;
και την προσοχή μου όλη
και το μικρό μου δαχτυλάκι αν θες
στο δίνω να το ροκανίσεις.
τα μάτια μου ανοίγω
διάπλατα
να δεις πως φαίνεσαι από μέσα μου
για να σε διασκεδάσω μόνο.
κοίτα πόσο μικρή με κάνεις.
να τώρα χωράω στο μικρό σου δωμάτιο
κάτω απ'το δαντελένιο σου μαξιλάρι.

Περί ηγεσίας

Μια φορά ήταν ένας ηγέτης που ένιωθε πολύ μόνος.
Αλλά ήταν πολύ ηγέτης.
Βασικά ήταν ο ηγέτης.
Πως να στο κάνω να καταλάβεις,ήταν παντοδύναμος.
Από τους ηγέτες που δεν υπάρχουν άλλοι ηγέτες στην κατηγορία τους.
Ηγούνταν των πάντων.
Οι φήμες λένε πως ήταν τόσο μεγάλος ηγέτης που όταν ξάπλωνε στην ανταρκτική,αυτή του τανε σαν στρώμα θαλάσσης.
Όχι ψέματα.Οι φήμες δεν λέγανε για την ανταρκτική.
Οποιοσδήποτε ξάπλωνε στην ανταρκτική θα έπεφτε στο διάστημα.
Γιατί οι φυσικοί νόμοι δεν κάνουν εξαιρέσεις ούτε και σε ένα τόσο μεγάλο ηγέτη όταν κοιμάται ανάποδα.
Μάλλον ο βόρειος πόλος θα λένε οι φήμες πως του τανε σαν στρώμα θαλάσσης.
Μόνο να επιπλέει ξαπλωμένος μπορούσε.
Γιατί μόνο αυτό έπρεπε σε έναν ηγέτη των διαστάσεων του.
Για όλα τα υπόλοιπα παραήταν ηγέτης για να τα κάνει.
Και δεν είναι η πλήξη κι η ανία που τον βασάνιζαν.
Όχι κάθε άλλο.
Το να είσαι ηγέτης είναι ακριβώς όπως το φαντάζεσαι.
Απόλυτα διασκεδαστικό.
Αλλά ήταν ο ηγέτης και δεν υπήρχε κανείς άλλος ανάλογος των κυβικών του.
Γι'αυτό σου λέω άσε την εξουσία καλύτερα.Είναι άτιμο πράγμα.

αν δεν μπορείς να χτίσεις,μπορούμε να σκάβουμε.

να στεκόμαστε σιωπηλοί

και το δωμάτιο να 'ναι μεγαλύτερο από ποτέ

οι αρθρώσεις μας να χαλαρώνουν

να αισθανόμαστε τη βαρύτητα στα δάχτυλά μας

που θέλουν να χτυπήσουν το πάτωμα 

να αρχίσουν να ξύνουν το ξύλο να ανοίξουν τρύπα να γλιστρήσουμε μέσα

μέχρι να μας βγουν τα νύχια 

και μετά στο επόμενο και στο επόμενο μέχρι να φτάσουμε στο επίπεδο του δρόμου 

και τότε μια μικρή παύση για να μπήξουμε αργά ένα ένα τα δάχτυλα στο μαλακό χώμα 

και να αρχίσουμε να σκάβουμε ξανά με την ίδια μανία

δίχως να παίρνουμε ανάσα 

γιατί κάτι τόσο θνητό δεν μας απασχολεί σε τέτοιες στιγμές

και να διεισδύουμε όλο και πιο μέσα βαθιά μέσα στη γη 

μέχρι να σκεπαστούμε ολόκληροι και μόνο τότε θα γυρίσουμε

για μια στιγμούλα μονάχα

να κοιτάξουμε απ'την τρύπα να δούμε αν μπορείς να μας δεις

και αμέσως θα ξαναγυρίσουμε στη δουλειά μας

να εισχωρούμε βαθιά μέσα στη γη μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο και να μαστε σίγουροι 

ότι δεν μπορούμε να σκεπαστούμε με πιο παχιές κουβέρτες.

τι;δεν ακούμε τι λες.

πλατσούριζα

θα με πας στο σέλας να θυμηθούμε τα παλιά/αναγούλα
ήθελες να πίνω.μόνο τότε μιλούσα πραγματικά έλεγες/τώρα σου λέω εγώ να πιούμε για να μπορέσω να κοιμηθώ μαζί σου

το καταστατικό μας δεν πρόβλεπε τίποτα τέτοιο/αν είναι δυνατόν δυο τέτοια μυαλά.

μα δεν το περιμέναμε ποτέ να έρθουν τα πράγματα έτσι/εσύ δηλαδή 

είχαμε συμφωνήσει να σε λατρεύω,να σε θαυμάζω και να γελάω με τα αστεία σου/δεν θυμάμαι να με ρώτησες ποτέ

ήσουν τόσο σίγουρος πάντα/για μια στιγμή χαμογέλασα μέσα μου

μα δεν θα μπορούσα ποτέ να σε στεναχωρήσω/ναι,βλέπω πόσο λάθος είναι να 'μαι ειλικρινής.

δεν με νοιάζει,ήθελα να ακούσω,είπες/δεν θα το ξανακάνω,είπα.μέσα μου.

θεέ μου ήμασταν τόσο ποπ/πως θα μπορούσα να μας πάρω στα σοβαρά;

χωρίς μουσική

τα ρούχα που έβγαλα να δοκιμάσω είναι ακόμα πεταμένα πάνω στο κρεβάτι μου.

αφόρετα τελικά.όλα τους.
και το καλτσόν μου το 'βγαλα.
και τα σκουλαρίκια
και τους φακούς μου.

σε κοιτώ χωρίς να σε βλέπω
ακουμπάω την πλάτη μου στον παγωμένο τοίχο
για να νιώσω κάτι αυτή τη φορά
αλλά ούτε κρυώνω,ούτε ζεσταίνομαι πια.
θα σηκωθώ πάλι και θα αρχίσω να περπατάω
μέχρι να βγω στο λιμάνι
δεν θα πάρει πολύ
μένω δίπλα στη θάλασσα τώρα
θα μπω μέσα και θα συνεχίσω να περπατάω
έχουμε συμφωνήσει πως μέχρι να μου φτάσει το νερό στη μέση περίπου
οι συμπληγάδες θα 'ναι εκεί
εγώ το μόνο που θα κάνω
είναι να σταθώ ακίνητη
να μου τσακίζουν το κορμί
με ρυθμό.


γιατί φοβάμαι ότι θα με κρεμάσεις;

τηλεφώνημα

ο μπαμπάς μου πε ότι αυτά τα μαύρα πουλιά που πετάνε σε σμήνη δεν είναι κοράκια,είναι ψαρόνια.
με ρώτησε ο καιρός πως είναι η θερμοκρασία είναι τέλεια είπα θέλω να 'ναι έτσι πάντα με ρώτησε κάνει κρύο μέστο σπίτι είπα τώρα λίγο ναι μου πε θα φταίνε οι κουρτίνες που δεν έχετε στο σαλόνι ειπα ναι αυτό θα φταίει μάλλον μου είπε τρώτε είπα ναι έχουμε και μπρόκολο τώρα μου πε α ωραία είπα ναι μου πε θα τα πουμε είπα ναι θα ρθω σύντομα άλλωστε μου πε σωστά του πα ναι μου πε να προσέχεις.
αυτά.

οι λέξεις που μου άρεσαν σήμερα.

λιλιπούτειο,πέλος,κτερίσματα,λάντζα,ντετερμινισμός,νευρώσεις,
προβιές,αντηρίδα,διασκελισμοί,Γαλιλαίος Γαλιλέι,
ασαμπλάζ,ξίγκι,γλυφό,μπίτνικ
σουρτούκο,σπλάχνο
αφαλός

είσαι σίγουρος ότι γράφω για σένα αυτή τη φορά

Μου ζήτησες την άδεια να πυροβολήσεις στο ψαχνό.
Ω μα τι τζέντλεμαν.
Be my guest,αν νομίζεις ότι μπορείς να με πετύχεις.

μια μέρα θα σου χτίσω ένα μουσείο

τρέχουμε στη σκηνή
ακολουθώ με το βλέμμα μου τον συμπαίκτη που διάλεξα.
με σπρώχνουν και γλιστράω,φοράω τις καινούργιες μου κάλτσες βλέπεις.
με την άκρη του ματιού μου τη βλέπω απέναντί μου.
αλλάζω θέση αντικριστά πάντα με τον συμπαίκτη μου.
νομίζω ότι τη βλέπω πάλι.
διατάζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί στο παιχνίδι.
κινούμαι στο χώρο.
αυτή τη φορά είμαι σχεδόν σίγουρη ότι με παρακολουθεί.
γυρνάω να την κοιτάξω και τα βλέμματα μας συναντιούνται.
προσπαθώ να παραμείνω προσγειωμένη.
γυρνάω πίσω μου να δω αν κοιτάζει πέρα από μένα,αν έχω ξεγελαστεί πάλι,αν πήραν τα μυαλά μου αέρα.
αλλάζω πάλι θέση και τώρα είμαι πια σίγουρη.
εμένα διάλεξε.εμένα.για συμπαίκτη της.
προσπαθώ πάλι να συγκεντρωθώ.
αποφεύγω το βλέμμα της και παρακολουθώ τον δικό μου συμπαίκτη
μα δεν μπορώ να μην νιώθω τα μεγάλα της μάτια καρφωμένα πάνω μου.
ο καθένας διαλέγει τώρα και δεύτερο συμπαίκτη
και νιώθω το βλέμμα της να χαλαρώνει καθώς μοιράζομαι πλέον την προσοχή της με κάποιον άλλο.
σύντομα όμως μας σημαίνουνε παύση
μένουμε όλοι κοκαλωμένοι.
πρέπει να αποφασίσουμε λένε ποιος από τους συμπαίκτες μας είναι ο προστάτης και ποιος ο δολοφόνος μας.
διαλέγω γρήγορα τους δικούς μου και περιμένω στην ακινησία να διαλέξει τους δικούς της.
τι θα 'μαι άραγε;
ο προστάτης ή ο δολοφόνος της;
στοιχηματίζω ο δολοφόνος.εγώ αυτό θα 'κανα τουλάχιστον.
τέλος παύσης.
αρχίζουμε πάλι.
τη βλέπω να τρέχει προς το μέρος μου.
τα μάτια της λάμπουν.
με ακουμπάει.
σκατά.
είμαι ο προστάτης της.
αυτή η γκόμενα έχει αρχίδια.

με χαλαρούς τους μύες

Δεν θα πάρει πολύ
θα μου σφίξεις λίγο τα χέρια
και θα σου πω με πονάς
ύστερα θα ελευθερώσεις τους καρπούς μου
κι η δουλειά σου θα 'χει γίνει
θα σου πω κάνε ότι θες
ξεφορτώσου μόνο το σκυλί που κλαψουρίζει στην πόρτα μου
δεν θα θέλω να ξέρω τίποτα παραπάνω
γιατί δεν σου απευθύνω το λόγο
τίποτα απ'όλα αυτά δεν είναι για σένα.
δεν θυμάμαι να χω νιώσει πιο αδύναμη
θα πέσω στο πάτωμα
με τα χέρια να κλείνουν τα αυτιά μου
και θα προσπαθώ να κολλήσω στον εαυτό μου ένα τραγούδι
για να ξεκολλήσω απ'το παλιό
να μη σ'ακούω που τριβελίζεις το μυαλό μου
γιατί το ξέρω θα βάλεις τη μουσική σου
θα πετάξεις τα πράγματά σου
θα απλωθείς στον χώρο
και θα απορήσεις όταν σε κλειδώσω έξω
για να σε τιμωρήσω
για κάποιο λόγο που δεν θα χω εύκαιρο εκείνη την ώρα
μόνο και μόνο για να σου ανοίξω τρία λεπτά αργότερα
και να σε μπάσω μέσα
και μετά πάλι απ'την αρχή
μέχρι να πάρεις αυτό που θέλεις και να φύγεις
ή να βαρεθείς να πέφτεις με γδούπο στην πόρτα.

πες το όπως θες

το δέρμα μου έχει τσιτωθεί
δεν με χωράει αυτό το σώμα
μία από αυτές τις μέρες
θα πάρω μια περούκα
και θα πάω σ'άλλη χώρα.

Ναρκωτικά #1

Σε τσιγκλάω
για να νιώσω άλλη μια φορά
την ηδονή
της αναμονής της αντίδρασής σου.

Ότι κι αν έγινε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Κοιμόμαστε μόνοι μας.

Δηλαδή:

Όλα όσα έγιναν,είτε έγιναν,είτε δεν έγιναν είχαν το ίδιο αποτέλεσμα.

Δηλαδή:

Ακόμα κι αν άλλαζε κάτι από αυτά που γίναν το αποτέλεσμα θα παρέμενε το ίδιο.

Δηλαδή:

Τίποτα από όσα που γίναν δεν έχει σημασία αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Δηλαδή:

Αφού τίποτα απ' όσα γίναν δεν έχει σημασία μιας και δεν θα άλλαζε κάτι στο αποτέλεσμα,θα μπορούσαν να γίνουν πολλά καλύτερα ή χειρότερα πράγματα εφόσον δεν κάνει καμία διαφορά.

Δηλαδή:

Το γεγονός ότι τίποτα απ'όσα γίναν ή θα μπορούσαν να γίνουν δεν έχει σημασία,δημιουργεί μια συνθήκη που δεν μπορεί να εξαντληθεί.

Δηλαδή:

Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να περιορίσει τις σκέψεις μου για το τι θα μπορούσε να γίνει εφόσον τίποτα δεν θα είχε σημασία.

Δηλαδή:

Ήμουν ελεύθερη να σκεφτώ οποιαδήποτε τροπή θα μπορούσαν να πάρουν τα πράγματα.

Δηλαδή:

Ήταν τέτοιο μεγάλο το πλήθος των δυνατών εξελίξεων,που απλώνονταν σε μια αχανής έκταση και το μυαλό μου είχε κουραστεί να περιπλανιέται.

Δηλαδή:

Είχα μπουχτίσει από το πλήθος των δυνατών εκδοχών των πραγμάτων που γίναν και δεν γίναν,

κι έτσι αποφάσισα 

να κάτσω ήσυχα στα αυγά μου.

όλοι ξέρουμε τι θα γίνει στο τέλος

θυμήθηκα όλους τους λόγους έναν έναν
όλα τα όρια που έβαζα στον εαυτό μου.
για το καλό μας το έκανα.
για το καλό μας.
μα δεν με μετράς εμένα αν νιώθω.
τη γαμάω τη βεβαιότητα σου.
να τη βάλεις στον κώλο σου.
κοίτα μόνο τα μάγουλά μου.
κοίτα τα.
ΚΟΙΤΑ ΤΑ.
Δεν νομίζεις κι εσύ ότι αρχίζουν να αλλάζουν;
κάνουν γωνίες,να όπως σαρέσουν.
ΚΟΙΤΑ καταραμένε κοίτα που σου δείχνω.
για το καλό μας το 'κανα,θυμάσαι;
στο ορκίστηκα.
ναι.
καλά κάνεις και δεν με πιστεύεις.
δε πιστεύω σε τίποτα,μου 'πανε.
Δεν ήξερα πως να σε πιάσω.

συνεχώς άλλαζες σχήμα.
Φοβόμουν μην καώ.
Φοβόσουν μη δεν καταφέρω να σε σηκώσω.
Φοβόμουν μην χυθείς μέσα από τα δαχτηλά μου.
Φοβόσουν μη γλιστρίσω και πέσεις και σπάσεις.
δεν είμαι σίγουρη πως σε ακούμπησα τελικά.

ούτε ότι με ακούμπησες εσύ.
δεν ξέρω τι συνέβη.δεν ήμουν εκεί.
ίσως να χες δίκιο πως θα τα ξεχάσω όλα αύριο.
ίσως πάλι και όχι.
κοίτα τι καλά που παίζεις με το μυαλό μου.
αυτά τα κόλπα σου είναι φτηνά.
σε έχω μάθει τόσο καλά

παραμονεύεις

καθόμουν με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο
και το βλέμμα καρφωμένο απέναντι.
μέτρησα όλα τα πλακάκια της κουζίνας σου
τα αναμένα και τα σβηστά κεράκια
τις άδειες συσκευασίες πάνω στον πάγκο σου.
μέτρησα νοητά τα βήματα που μας χωρίζουν
κι ακολούθησα το ρυθμό της ανάσας σου.
με κάνεις να μιλάω
να γεμίσω τις παύσεις μας
πριν η σιωπή γίνει τόσο πυκνή στο δωμάτιο
ώστε να μην μπορώ να σε βλέπω
γιατί τότε
ο κίνδυνος μεγαλώνει
και δεν ξέρω από που θα μου 'ρθει.
με αλλοτριώνεις.
με έναν ωραίο τρόπο.

Αέναη ματαιότητα

εγώ να πλένω τα ρούχα μου με μαλακτικό
κι εσύ να τα βρωμίζεις με καπνό

προφάσεις

 Λέω δεν βρήκα ακόμα το κατάλληλο στιλό
το κατάλληλο τετράδιο
τους κατάλληλους φίλους.
Δεν βρήκα την κατάλληλη αφίσα
την κατάλληλη στιγμή να σου μιλήσω
μα ούτε τις κατάλληλες λέξεις για να πω
Κοιτάζω γύρω μου πολλές φορές αυτό που βλέπω
να το χωνέψω.
Κι αν μερικές φορές θέλω να το βάλω στα πόδια
ευτυχώς,δεν έχω που να πάω.
κόβω βόλτες στο μικρό μεγάλο μου δωμάτιο
προσπαθώντας να με ηρεμήσω
γρήγορα πριν το δέρμα μου γίνει πορσελάνινο.

Όλα ήταν τόσο post και γω ήμουν τόσο ex
αλλά με θυμάμαι να θέλω να ρθει το αύριο
να σου πω πόσο ευτυχισμένη ήμουν χτες.
μέχρι που με πλησιάσε και με τράβηξε και μου πε
δεν κουράστηκες να ξφαοολνβσς;
κι επανέλαβα
δεν κουράστηκες να φσκφαςπρλε;
και μου πε
εγώ κουράστηκα να ςρεοκλαπφ,
εσύ δεν κουράστηκες να δίνεις σόου;
και γω δεν είπα τίποτα μόνο σηκώθηκα κι έφυγα.
τι κρίμα.
τόσο λίγες σκέψεις
τόση πολύ διαφήμιση.

Είπε πως όταν ήταν μικρή ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι αναπνέουν

κι ενοχλήθηκε πολύ.

ποιος θα το πίστευε

Είμαι ζωντανή κάθε Δευτέρα και Τετάρτη
εννιά με όσο πάει
τις υπόλοιπες μέρες μπορείτε να αφήσετε μήνυμα στον τηλεφωνητή μου.

Με ακινητοποίησες.
Με φίμωσες και μου δεσες τα χέρια
μου δωσες μια και τα πόδια μου λυγίσανε.
κι έπεσα καταγής στο πάτωμα
κι ούτε που σάλεψα
μα κράτησα την ανάσα μου όσο μπορούσα
να μην τραβήξω την προσοχή σου
κι ούτε που τόλμησα να ανοίξω το στόμα μου
να ακούσεις τους ανθρώπινους ψιθύρους μου
γιατί τώρα δεν ήμουν άνθρωπος
δεν ήμουν τίποτα παρά ένα κουβαράκι στην άκρη του δωματίου
και μόνο αναρωτιόμουν κάπου κάπου
αν έπρεπε περπατήσω στο ξύλινο πάτωμα
να ακούσεις τα παπούτσια μου να τρίζουν
για να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω μου
να τρέξεις να μου ρίξεις αλάτι να ζαρώσω ξανά
και να μου ψιθυρίζεις πάλι στο αυτί
μέχρι να ανοίξω τρύπα στο πάτωμα και να χυθώ εκεί μέσα.
γιατί όσο περνάει η ώρα πιάνομαι
και θέλει προσπάθεια να παραμείνεις κουβαράκι.

Είναι μάλλον πολύ νωρίς για σένα
μα σε λίγο θα 'ναι πολυ αργά για μένα

Δεν έχω άρωμα.
Τραγικό δεν είναι;Δεν μυρίζω απολύτως τίποτα.

Είμαι ένα μπάσταρδο αδέσποτο.

Να με σκέφτεσαι που περπατάω στους δρόμους με το βλέμμα κενό.
Να με σκέφτεσαι το βράδυ πριν κοιμηθείς που στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου.
Να με σκέφτεσαι πριν βάλεις αυτές τις αηδίες που τρως στο στόμα σου που το στομάχι μου είναι ανακατωμένο.
Να με σκέφτεσαι όταν με σκέφτεσαι που δεν σε σκέφτομαι καθόλου.
Γενικά,ελπίζω να σκέφτεσαι πως υπήρξα άνθρωπος και πριν από σένα.

Σιχαίνομαι το kalashnikov.
και το Partizani.
και τους Gogol Bordello και τους Ska-P και τον Bregovic.
και λυπάμαι που στο λέω αλλά έχω σιχαθεί και το Mala Vida.
και σένα σε σιχαίνομαι. όλους σας σιχαίνομαι.

Άρχισαν τα κρύα.εδώ.

Δεν θα πάω πουθενά σήμερα.
Θα κάτσω εδώ κάτω από τα σκεπάσματα μέχρι να πεθάνω.
και σε κάθε εκπνοή μου θα βουλιάζω περισσότερο
μέχρι να μην μπορώ να δω παρά λίγο φως εκεί ψηλά
κι όταν σκύψεις και κοιτάξεις μεστην τρύπα
να κρύψεις όλο το φως
και να νομίζω πως έχω πεθάνει.

Λάθος παραλήπτης

δεν θυμάσαι

το ξέρω ότι ακροβατώ στα όρια 

μα είναι που δεν έχω τίποτα καλύτερο 

να κάνω

σε παρακαλώ μην τρομάξεις

που παίζω γύρω σου

κοίτα με όπως θα 'πρεπε να με βλέπεις.

να δεν φοβάμαι καθόλου πια

μου μοιάζεις πολύ μικρός

κι ας είσαι γέρος

με λεπτό δέρμα στα μπράτσα

και το ποδαράκι της χήνας στα μάτια

παίξε μαζί μου

γιατί δεν έχω τίποτα πίσω μου.

Δεν προλαβαίνω

Κι όλα γίνονταν τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινα να διαβάζω τα χείλη τους

κι ούτε κατάλαβα πότε ανέβηκε τόσο ψηλά ο ήλιος

και ποιός κακός άνθρωπος μας εκδικήθηκε έτσι

κι άνοιξε τόσο βίαια τα πατζούρια

μα δεν έκανα τίποτα γιατί έφυγες τόσο νωρίς γιατί δε μου μιλάς πια ούτε μου χαϊδεψες τα μάγουλα όπως συνήθιζες γιατί δεν παραδέχεσαι πως στεναχωριέσαι που φεύγω;

έμενα με το σαγόνι μετέωρο και δεν μπορούσα να κρατήσω τις λέξεις μέσα στο στόμα μου

και κάθε μια που έφτυνα ήταν πιο λάθος

μα εσύ κουνούσες το κεφάλι με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό

και χαμογελούσες 

και ήταν σίγουρο πως εκείνη την μέρα κανείς δεν έμαθε τι σκεφτόσουνα

κι ύστερα με 'βρισες πάλι όπως πάντα,μόνο που δεν θυμάμαι γιατί

κι είναι άδικο γιατί ήθελα να θυμάμαι αυτή τη μέρα

τα ήθελα όλα πιο αργά

και σαλιαρίζαμε και με τάιζε κορνφλέηκς απ'τη χούφτα του

μα μου μεινε η γεύση της σάπιας σοκολάτας μετά στο στόμα

και στο χα πει πως δεν σε χόρτασα

όπως ξέρω πως θα μου παίξεις πουστιά

μα μου πε πως έχω ωραία φωνή 

και τότε κατάλαβα πως όντως δεν παρεξηγούσε

και λυπήθηκα πάλι για όλα όσα δεν χωράνε στη βαλίτσα μου

κι ευχήθηκα για μια στιγμή να μην έπαιρνα τίποτα μαζί μου

αρκεί να έφευγα τώρα

που οι ώρες είναι ατελείωτες.

Με σέρνω απ'το χέρι όπου κι αν πάμε.
Γιατί όλο μένω ξωπίσω.
Μα δεν κοντοστέκομαι ούτε λεπτό
για να μην μετρήσω όλα αυτά που με αηδιάζουν.
κι όταν γεμίζετε το δωμάτιο
και δεν μπορώ να αναπνεύσω
τότε είναι που παραφυλάω σαν γύπας
κι ας λέω μέσα μου
τι κρίμα
να ακονίζονται τα ζωώδη ένστικτά μου
είναι τόσο απλοϊκό
που νομίζω πως με βλέπω ξεκάθαρα
να περπατώ εκεί κάτω.

Βραδινές λιγούρες

Μια μέρα στο ορκίζομαι
θα σου ανοίξω το κρανίο
και θα αρχίσω αδειάζω το περιεχόμενο του με το κουταλάκι
με λαιμαργία
κι αφού ρουφήξω και τα τελευταία ζουμιά
όπως το γάλα απ'τα κορνφλέηκς μου
θα το πετάξω στην στίβα με τα άπλυτα
κι ούτε που θα με απασχολείς πια
γιατί όλοι ξέρουνε τι βρωμιάρα που μαι.

Ε λοιπόν δεν καταλαβαίνω το πρόβλημά σας με την ειρωνεία μου.
Η ειρωνεία είναι μια χαρά,εντάξει;
Τι πάθατε όλοι σας;
Την αγαπώ και μ'αγαπά.Είμαστε χρόνια φίλες.
Μου δείχνει τον δρόμο,με καταλαβαίνει,με ξελασπώνει
με βολεύει
εφαρμόζει τέλεια και πάει με ότι κι αν φορέσω.
Άμα βρίσκεις αποκρουστική την ειρωνεία μου,προσβάλεις και μένα.
Οπότε σπάσε καλύτερα γιατί δεν ξηγιέσαι καλά δικέ μου.

Μερικές φορές ακόμα και γω η ίδια
μένω έκπληκτη
από την ικανότητά μου
να μιλάω χωρίς να λέω τίποτα.
είμαι σίγουρη
πως με περιμένει μια λαμπρή καριέρα
στην αστρολογία.

Μόνο φουσκάλες

και θα βγούμε πάλι από ανάγκη

και γω θα του κάνω την καμπόση 

για να ευχαριστήσω το πλαδαρό μου μυαλό

κι αυτός θα με πει σκατόψυχη

και γω θα γελάσω

κι αυτός θα με τραβολογάει πάλι

και γω θα αφεθώ,γιατί πάντα αφήνομαι
και θα περπατάμε μέχρι να με χτυπήσουν τα παπούτσια μου
τόσο που ούτε που θα ξέρω πια πόση ώρα περπατάμε
ούτε που πάμε,ούτε που είμαστε
ούτε γιατί τον ακολουθώ

κι ούτε θα χω λεφτά πάλι

μα όλα θα 'ναι απλά εντάξει κι αυτή τη φορά.

μα γιατί;να το συζητήσουμε,είπες
κι άνοιξες το δισάκι σου
κι το 'χυσες πάνω στο τραπέζι
και κυλήσανε σαν μπίλιες προς όλες τις κατευθύνσεις
και σκορπίσανε
κι εσύ βάλθηκες να τα κόβεις κομματάκια με λαιμαργία
να γίνουν όλα ίσα και εύπεπτα
και γω έμεινα καρφωμένη στα πόδια μου
να σε κοιτάζω με αηδία
να μετράς ξανά και ξανά
και να μην σου βγαίνουνε.

Somebody tell her baby or else he won't know she needs saving

Μπήκαμε στο δωμάτιο και την κοιτάζαμε.
Κανείς δεν έκανε την πρώτη κίνηση.
Κι όταν επιτέλους δόθηκε το σύνθημα
σπεύσαμε όλοι να την αγκαλιάσουμε.
Κάθισα στο κρεβάτι πίσω της και
την τύλιξα με τα μεγάλα μου χέρια.
Την έσφιξα.Όχι δυνατά
για να μην την σπάσω με τις ατσούμπαλες κινήσεις μου.
Έκρυψα το πρόσωπό μου στα μαλλιά της.
Δεν ήταν ώρα για ζουμιά.
Μου το 'χε απαγορεύσει άλλωστε.
Δεν είχε όρεξη για αποχαιρετισμούς και μαλακίες.
Αυτά είναι για τους θνητούς.
Και γω ήμουν πάντα πολύ αδύναμη για να της πάω κόντρα.
Ούτε που μπόρεσα να βάλω το χέρι μου πάνω στο δικό της όταν το ακούμπαγε στο πόδι μου.
Γιαυτό δεν πάω στο αεροδρόμιο αύριο.ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ.
Σου εύχομαι να πλαντάξεις στο κλάμα μωρή μάγισσα.

Μακάρι να σε σιχαινόμουν τουλάχιστον.Θα ΄χε πιο πολύ ενδιαφέρον.

Η μαλακία είναι που δεν μπορώ να μου χαϊδέψω την πλάτη.
Όχι,οτί δεν φτάνω.
Απλά,ξέρεις,δεν είναι το ίδιο.Καταλαβαίνεις.
Και που δεν μπορώ να σε πάρω στα σοβαρά;
Ναι,κι αυτό μαλακία είναι.
Και ότι ξεχνάω μου τη δίνει.
Νομίζω ήδη έχω αρχίσει να ξεχνάω πως κάναμε σεξ.
Κι είναι μαλακία γιατί ήταν μόλις χτες.
Μαλακία είναι που σε σκέφτομαι μόνο καμιά φορά όταν πλένω τα δόντια μου ή χέζω ή δένω τα κορδόνια μου.
Α,ναι.Κι ότι δεν ξέρω τι να γράψω στο γράμμα μου.Μαλακία.Σίγουρα εσύ θα φταις και γι'αυτό.
Κοίτα πως κατέληξα σχεδόν να γράφω για σένα.
Λες και δεν είχα δικά μου προβλήματα να ασχοληθώ.
.

είπα "πεινάω" για να αναγκάσω το μυαλό μου να επικοινωνήσει με την κοιλιά μου.

είπα "'έχω αγωνία" για να υποδείξω στο μυαλό μου πως θα ΄πρεπε να νιώθει.

είπα "τώρα",είπα "μην λυγίσεις",είπα "θα το μετανιώσεις".

τόσες μέρες περάσανε κι ακόμα είμαι εγκεφαλικά δυσκίνητη.

δίνω εντολές στο σύστημά μου,για να πιαστώ από τις ίδιες μου τις λέξεις.

αποτυπώνω τι θα νιώσω

μα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ούτε τι να διατάξω το μυαλό μου δεν ξέρω.

γίναν όλα τόσο γρήγορα

ούτε αναμνήσεις δεν πρόλαβα να αποθηκεύσω