Μπήκαμε στο δωμάτιο και την κοιτάζαμε.
Κανείς δεν έκανε την πρώτη κίνηση.
Κι όταν επιτέλους δόθηκε το σύνθημα
σπεύσαμε όλοι να την αγκαλιάσουμε.
Κάθισα στο κρεβάτι πίσω της και
την τύλιξα με τα μεγάλα μου χέρια.
Την έσφιξα.Όχι δυνατά
για να μην την σπάσω με τις ατσούμπαλες κινήσεις μου.
Έκρυψα το πρόσωπό μου στα μαλλιά της.
Δεν ήταν ώρα για ζουμιά.
Μου το 'χε απαγορεύσει άλλωστε.
Δεν είχε όρεξη για αποχαιρετισμούς και μαλακίες.
Αυτά είναι για τους θνητούς.
Και γω ήμουν πάντα πολύ αδύναμη για να της πάω κόντρα.
Ούτε που μπόρεσα να βάλω το χέρι μου πάνω στο δικό της όταν το ακούμπαγε στο πόδι μου.
Γιαυτό δεν πάω στο αεροδρόμιο αύριο.ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ.
Σου εύχομαι να πλαντάξεις στο κλάμα μωρή μάγισσα.
1 σχόλιο:
sagapaw!
Δημοσίευση σχολίου