Μόνο φουσκάλες

και θα βγούμε πάλι από ανάγκη

και γω θα του κάνω την καμπόση 

για να ευχαριστήσω το πλαδαρό μου μυαλό

κι αυτός θα με πει σκατόψυχη

και γω θα γελάσω

κι αυτός θα με τραβολογάει πάλι

και γω θα αφεθώ,γιατί πάντα αφήνομαι
και θα περπατάμε μέχρι να με χτυπήσουν τα παπούτσια μου
τόσο που ούτε που θα ξέρω πια πόση ώρα περπατάμε
ούτε που πάμε,ούτε που είμαστε
ούτε γιατί τον ακολουθώ

κι ούτε θα χω λεφτά πάλι

μα όλα θα 'ναι απλά εντάξει κι αυτή τη φορά.