μα γιατί;να το συζητήσουμε,είπες
κι άνοιξες το δισάκι σου
κι το 'χυσες πάνω στο τραπέζι
και κυλήσανε σαν μπίλιες προς όλες τις κατευθύνσεις
και σκορπίσανε
κι εσύ βάλθηκες να τα κόβεις κομματάκια με λαιμαργία
να γίνουν όλα ίσα και εύπεπτα
και γω έμεινα καρφωμένη στα πόδια μου
να σε κοιτάζω με αηδία
να μετράς ξανά και ξανά
και να μην σου βγαίνουνε.
1 σχόλιο:
αυτό το "να το συζητήσουμε" δεν βγάζει ποτέ πουθενά.
Δημοσίευση σχολίου