παραμονεύεις

καθόμουν με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο
και το βλέμμα καρφωμένο απέναντι.
μέτρησα όλα τα πλακάκια της κουζίνας σου
τα αναμένα και τα σβηστά κεράκια
τις άδειες συσκευασίες πάνω στον πάγκο σου.
μέτρησα νοητά τα βήματα που μας χωρίζουν
κι ακολούθησα το ρυθμό της ανάσας σου.
με κάνεις να μιλάω
να γεμίσω τις παύσεις μας
πριν η σιωπή γίνει τόσο πυκνή στο δωμάτιο
ώστε να μην μπορώ να σε βλέπω
γιατί τότε
ο κίνδυνος μεγαλώνει
και δεν ξέρω από που θα μου 'ρθει.
με αλλοτριώνεις.
με έναν ωραίο τρόπο.