Punk's not dead

Δεν ακούω τη μαμά μου.Πίνω αντιβίωση και μπίρα.Fucking cool.

Σεκλέτια

Αυτό το κοπρόσκυλο μου έχει φάει όλα τα καλά μου βρακιά.

Σε λίγο θα με αναγκάσει να πλένω και τα ρούχα μου.

Η αλήθεια είναι ότι όλες οι γυναίκες του σπιτιού την ζηλεύουν.Γιατί έχει όλη την προσοχή του μπαμπά.

Ξέρω πολύ καλα τι προσπαθείς να πετύχεις

Γιατι δεν ήσουν εδω?Όταν άνοιξα τα μάτια μου και βρεθηκα ξαπλωμένη στα κρυα πλακάκια του μπάνιου.
Γιατί δεν ήσουν εδώ που φοβόμουν?Και η γκόμενα στο κοτοπουλαδικο,με ποιο δικαίωμα με κοιτούσε αφοπλιστικά στα μάτια?Χαμήλωσα πρώτη το βλέμμα να μην προλαβει να διαβασει τις σκέψεις μου.Αισθανόμουν διαφανη πάλι.Μπορούσες να δεις μεσα απο μένα.Και συ μου σφιξες το χέρι και μου ψιθυρισες στο αυτί.Με τυλιξες με το μπουφάν σου και μου τράβηξες διακριτικά το μπουκάλι απ'τα χερια.Γιατί δεν με αφηνεις στη ησυχία μου?Δεν σε είχα ανάγκη,τι δεν καταλαβαίνεις?
Στο μυαλό σου είναι όλα,μου λες.Σταμάτα να μου μιλας όπως στις ανόητες φίλες σου,σου λέω.

Θεμελιωδης αρχη

Τι έπαθα πάλι?Γιατί δεν αναγνωρίζω την μούρη μου στον καθρέφτη?
Εγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιααυτη.
Άντε ας το χωνέψω επιτέλους.Κι ας πάω παρακάτω.Έχω κι άλλα πραγματα να σκεφτω.

Και μου το λεγε η μανα μου να κόψω τους πολλους κουραμπιέδες.Με πείραξε η άσπρη σκόνη.
Αχ θεε μου είμαι τόσο αστεία.Ας το γράψω κι αυτό.Στη λίστα με τα πράγματα για χώνεμα.
Αλλά όχι γαμα το.Αυτο θα σήμαινε οτι πρεπει να σκεφτώ και την σειρα προτεραιοτητας.
Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στο σημείο που ξεκινησαμε.

Μια απο αυτές τις μέρες θα πεταχτώ για τσιγάρα

Δεν με χωραει ο τοπος.Με πιανει νευρικότητα.

Τριβω τα ματια μου,μυριζω τα μαλλια μου,αγκαλιαζω τα γονατα μου,χτυπάω τα δαχτηλα μου ρυθμικα.

Μου το χα πει πως δεν εχω καμια δουλεια εδώ.Αρνουμουν να μ’ακουσω.Αλλη μια ευκαιρια.

 Κλεινω τα ματια μου όταν σε φιλαω.Αγκαλιαζω ένα σωμα,όχι εσενα.

Ο ερωτας ισχυει μεχρι εξαντησεως των αποθεματων.

Τώρα που έχω μπήξει βαθια τη σημαία μου στη γη σου,τώρα που σε γνωρίζω απο ακρη σ’ακρη,δεν με κραταει τιποτα εδώ.Και ο Παυλιδης με στοιχειωνει πάλι.Το πιο ωραιο ειναι το επόμενο λιμανι.

Ας βρεθει κάποιος να με πείσει οτι υπάρχει ελπίδα.

Μου υποσχέθηκε πως θα με κάνει άνθρωπο,μια στιγμή της ζωής μου που δεν με ένοιαζε τίποτα,
κι έτσι αφέθηκα μην έχοντας τιποτα να χάσω.

Όταν αργότερα θα με ρωτάγανε πως ξεκίνησα θα απαντούσα:
άρχισα να ντύνομαι όπως μου υποδείκνυε.
Κάθε πρωί,είχε ακουμπισμένες τις καλτσες και τα εσώρουχα στην άκρη του κρεβατιού.

Της είμαι ευγνώμων που με μάζεψε και με φρόντιζε παρόλο που δεν το αξίζει.
Οι προθέσεις της κάθε άλλο παρά ανιδιοτελείς ήτανε.

Αλλά δεν παραπονιέμαι.Ποτέ δεν παραπονέθηκα.
Ήμουν το παιχνίδι της.Με έντυνε και με έβαζε να υποδύομαι ρόλους.
Είχε μεθύσει με την εξουσία που ασκούσε πάνω μου.
Ακόμα και τις τελευταίες μέρες δεν έλεγα τίποτα παραπάνω από αυτά που μου επέτρεπε.
Κι ενώ στα μάτια των φίλων ήμουν το σκυλάκι της,
στην ουσία εκείνη είχε εξαρτηθεί απόλυτα μαζί μου.
Κι όταν με έβαζε να της κάνω έρωτα μου υπαγόρευε από πριν τις κινήσεις μου,τον τόνο της φωνής μου.
Ήθελε να 'μαι επιθετικός και αποφασιστικός στις κινήσεις μου.
Στην αρχή βέβαια,υπήρχε πρόβλημα λόγω της μαλθακότητας του χαρακτήρα μου,όπως έλεγε.
Επαναλάμβανα τα λόγια μου άψυχα.
Δεν ταιριάζανε στο στόμα μου.Δεν ήταν λόγια που θα βγαίναν από μέσα μου.
Εκείνη τότε με έβριζε και με χτυπούσε αλλά ποτέ δεν θύμωσα γιατί την λυπόμουν.
Άλλωστε η μανία της δεν κράταγε πολύ.
Τις περισσότερες φορές ξεσπούσε σε κλάματα.
Την έκανα,έλεγε,να νιώθει πως όλα γύρω της ήταν πλαστικά.
Κι εγώ τότε δεν καταλάβαινα τι εννοούσε,αφού αυτή επέμενε να ξεστομίσω αυτά τα λόγια
κι έτσι έμενα όσο πιο ακίνητος μπορούσα για να γίνω αόρατος
και την παρακολουθούσα να κλαίει βουβά στο πάτωμα
να μην την ακούσουν οι υπηρέτες.

Μας θέλουνε χταπόδια.
Μαλάκια με πολλά,φτηνά εργατικά χέρια.

σεξιμηνες

Θα σε πηγαίνω στο πάρκο να λιαζόμαστε και να ταΐζουμε τα περιστέρια.Θα στήνουμε το αντίσκηνο μας και δεν θα γκρινιάζω που ξεχνάς τα βρεγμένα μεσ' τη σκηνή.Θα πίνουμε κρασί και θα σου παίζω φυσαρμόνικα.Θα 'χω ένα μικρό γατί,ένα στρώμα κι ένα ψυγείο.Θα σου λέω πάμε να φύγουμε και θα μπαίνουμε στο αμάξι σου και θα φεύγουμε.Και θα σταματάμε στο πουθενά.Θα πετάμε τα φρούτα στη θάλασσα για να τα πλύνουμε.
Θα λέω φεύγω,τα λέμε.Και δεν θα λές τίποτα.Και θα φεύγω.και θα ξαναβρισκόμαστε μετά από καιρό και θα με ρωτάς πεινάς?Και θα σου λέω ναι,και θα τρώμε στη πλατεία κρεμμυδοτηγανιές.Και θα σου λέω ωραίο καιρό κάνει σήμερα,σ'αγαπώ.
Και θα μου λες ναι,τι κάνει το γατί σου?

Μήνυμα στον εαυτό μου

-Είσαι κότα!
-Τι είπες ρε?Εγώ?του είπα κι άρχησα να τον κυνηγάω στην αυλή χτυπώντας τον και τσιμπώντας τον με το ράμφος μου.

Η πιο μεγάλη πρόταση που έγραψα ποτέ.

Τις προάλλες χαζοχαιρόμουν πάλι που διάβαζα τα σχόλια σας τόσο πολύ,που έκαψα το τοστάκι μου και το πέταξα στο σκύλο της διπλανης,ο οποίος έπαθε αλλεργικό σοκ,εξαιτίας του γκούντα ή της γαλοπούλας ή του κάρι ή της κέτσαπ ή του καρβουνιασμένου ψωμιού (ή δεν ήταν αλλεργικό σοκ κι απλά ο Βασιλόπουλος πουλάει ληγμένα και κοροιδεύει τον κοσμάκη),κι έτσι γάβγιζε όλο το βράδυ απ΄τον στομαχόπονο και η γριά απέναντι του πέταξε την αρβύλα του εγγονού της και το σκότωσε,πράγμα που θα το πλήρωνε πολύ ακριβά στη συνέχεια,γιατί όταν οι γριές βγήκαν στα μπαλκόνια και σηκώναν όλη τη γειτονιά στο πόδι,η γριά-δολοφόνος ξέχασε τελείως ότι είχε το μάτι αναμμένο και πήρε φωτιά το φαΐ,μαζί με όλα της τα πράγματα συμπεριλαμβανομένης και της δεύτερης αρβύλας του εγγονού της.

Αλήθεια ο κοσμάκης γράφεται με Η?Αφού είναι Ο και όχι ΤΟ κοσμάκι,σωστά?

Πως έγινα ήρωας

Μια μέρα αποφάσισα πως δεν θέλω να είμαι μια απλή συσκευή προσωρινής αποθήκευσης τροφής.
Κι έτσι έφαγα και την Μερκελ.

Την έβλεπε να γερνάει.
Οι τρίχες της στην μπανιέρα πλήθαιναν.
Περιφερόταν στα δωμάτια,ξεχνώντας τι ήθελε να κάνει.
Έβαζε μόνο μπλούζ να χορεύουν για να μη φαίνεται πως κουράζεται εύκολα πια με τα σουίγκ.
Την συνόδευε στη λαϊκή,για να της θυμίζει διακριτικά τι πρέπει να πάρουνε.
Κι όταν ξέχναγε ότι έβαλε αλάτι στο φαΐ και έβαζε κι άλλο,αυτός της έλεγε πως είναι θεσπέσιο.




Edit:Το χαϊβάνι πιστεύει πως θα ταιριάζε.Μου φανηκε πολυ γλυκό γι'αυτο το προσθέτω:

Yann Tiersen-Le Moulin

Η Εύα Φλεμτίκοβα είχε μαλλιά άσπρα και μαλακά.Από μπαμπάκι.
Ήταν τόσο μαλακά που δεν χρειαζόταν μαξιλάρι.
Έτσι μπορούσε να κοιμάται παντού.
Κοιμόταν πάνω στο τραπέζι την ώρα του πρωινού.
Κοιμόταν στο σχολικό στο δρόμο για το σχολείο.
Κοιμόταν στο θρανίο την ώρα του μαθήματος.
Κοιμόταν στο πεζούλι της αυλής την ώρα του διαλείματος.
Και ξανά στο σχολικό στο δρόμο για το σπίτι.
Και ξανά στο τραπέζι την ώρα το μεσημεριανού.
Στην Εύα Φλεμτίκοβα άρεσε πολύ ο ύπνος.
Μια μέρα στο σχολικό,ο διπλανός της ο Λούντος με το μεγάλο προγούλι,δεν άντεξε άλλο και έκοψε μια τούφα απ'τα μαλλιά της κοιμισμένης Εύας Φλεμτικοβας.
Αλλά ο καημένος ο Λούντος αγνοούσε κάτι βασικό,που εμείς ξέρουμε.
Τα μαλλιά της Εύας Φλεμτίκοβας δέν ήταν από μαλλί της γριάς,αλλά από μπαμπάκι.
Και όπως επίσης ξέρουμε,δεν κάνει να τρως μπαμπάκι.
Έτσι ο Λούντος πέθανε.
 Η δασκάλα ταραγμένη από το περιστατικό,κάλεσε την μαμά της Εύας Φλεμτίκοβας να της μιλήσει.
Η μαμά της Εύας Φλεμτίκοβας αποφάσισε πως έπρεπε να κάνει κάτι.
Έτσι ένα βράδυ,έκοψε τα μαλλιά της Εύας Φλεμτίκοβας και μ'αυτά έφτιαξε ένα πουλόβερ.
Η Εύα Φλεμτίκοβα είχε τώρα ένα καινούργιο λευκό πουλόβερ,αλλά δεν κατάφερε να κοιμηθεί ποτέ ξανα.


Συμπέρασμα 1:Η λαιμαργία είναι κακό πράγμα.
Συμπέρασμα 2:Η κοινωνία,αργά ή γρήγορα καταφέρνει να συμμορφώσει ιδιόμορφες και λανθάνουσες  συμπεριφορές στα "πρέπει" της,ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αλλοίωση των προσωπικοτήτων αυτών.

Μια φίλη μας έδωσε μια σακούλα με ρούχα που δεν ήθελε πια.
Αλλά εγώ τα ήθελα γιατί μου άρεσαν.
Στην αδερφή μου δεν αρέσει που έχουν ακόμα το άρωμά της.
Αλλά εμένα μ'αρεσει γιατί καμιά φορά ξεχνιέμαι και νομίζω ότι είμαι άλλη.

Κρυφακούγοντας I

...είχε πάντα τους λογαριασμους,τη ΔΕΗ,καταγεγραμμένα,οργανωμένα...ανοίγω το ντουλάπι και βλέπω γεμάτο μπουκάλια ουίσκι...να κλαίει,να βρίσκουμε τα χρυσαφικά της,"τα χρυσαφικούλια μου",φωτογραφίες,ήτανε θεά...να πούνε πως υπάρχει ένταλμα αν δεν πάει στην κλινική,να τη φυλάει άνθρωπος,να της δίνει τα χάπια...ανοίγω το συρτάρι,χιλιάδες χαρτοπετσέτες,καθαρές,χρησιμοποιημένες,σερβιέτες,σουίφερ...μισούσανε τη μάνα της...πέτυχε στο μετρό τη μάνα του νοικάρη...τι να πει...η κάθε οικογένεια έχει τα δικά της...στην μεγάλη ήμουνα,πήγα να της βρούμε βρακιά να της δώσουμε στο νοσοκομείο..είχα ένα σπυράκι και του βάζω κρέμα για τους μύκητες...σηκώνεται,βάζει καυτό νερό στη μπανιέρα,κάνει ένα καυτό ντους...ξέχασε ένα τυρί που έπρεπε να πάρει και γύρισε πίσω στη μέση της διαδρομής...θα μείνει μέσα το βράδυ,είναι επικίνδυνο...

Μπορείς να ακούσεις τις καλύτερες ιστορίες δίπλα σου,άρκει τ' αυτιά σου να γίνουν χωνιά.

Μπορούσα μέσα από το φακό μου να παρακολουθώ τις κινήσεις σου.
Κρυμμένη πίσω από την ασπίδα μου,απολάμβανα τη σημασία που μου έδινες.
"Θα σε ερωτευόμουν,αν ήμουν λεσβία"είπα μεθυσμένη από το βλέμα σου,χωρίς να το σκεφτώ.
Γέλασες.
Σε διασκέδαζα.
Μόλις είχα προστεθεί στη λίστα με τα παιχνίδια σου.
Το μόνο που αποζητούσες κρυφά από τους άλλους ήταν ο θαυμασμός τους.
Είχες απόλυτη ανάγκη να σε βλέπουν με τον τρόπο που εσύ είχες επιλέξει να σε βλέπουν.
Ζούσες το ρόλο που έφτιαξες μπροστά στους θεατές σου.
Μα δεν είμαι το παιχνίδι σου.
Σε έχω τοποθετήσει στη λίστα με τους ανθρώπους που είναι καταδικασμένοι να αποζητούν ένα ακροατήριο για να υποκριθούν και να εντυπωσιάσουν.
Τι θα ήσουν άλλωστε χωρίς τα παιχνιδάκια σου?

Από μικρή θέλω να ανακαλύψω τη συσκευή που θα αποθηκεύει και θα αναπαράγει μυρωδιές.

Ύψωνα κάστρα.Ψηλά.Να με περιβάλουν.Να μπορώ να βλέπω τον κόσμο απο ψηλά.
Άλλα δεν υπολόγιζα πως θα ερχόσουν.
Να με πολιορκήσεις
να με κατακτήσεις
να μου γκρεμίσεις τα τείχη μου
αφήνοντας με εκτεθειμένη στις λεηλασίες.
Τώρα είμαι καταδικασμένη να ζήσω.Σαν θνητή ανάμεσα στους θνητούς.
Ευχαριστώ.

"Πες ότι συναντάς έναν τρελό,που ισχυρίζεται πως είναι ψάρι,αλλά και πως όλοι μας είμαστε ψάρια.Θα κάτσεις να τσακωθείς μαζί του;Θα γδυθείς για να του δείξεις πως δεν έχεις πτερύγια;Θα του πείς καταπρόσωπο αυτό που σκέφτεσαι;Για πες μου!"
Ο αδερφός το σώπαινε και ο Έντουαρτ συνέχισε:"Αν του έλεγες την αλήθεια και μόνο την αλήθεια,σημαίνει πως δέχεσαι να πιάσεις σοβαρή κουβέντα μ'έναν τρελό,και άρα είσαι κι εσύ τρελός.Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον κόσμο που μας περιβάλλει.Αν επέμενες να του πεις την αλήθεια καταπρόσωπο,θα σήμαινε πως έχεις χάσει όλη τη σοβαρότητα σου.Εγώ όμως πρέπει να πω ψέματα για να μην πάρω στα σοβαρά τους τρελούς και να μην τρελαθώ κι ο ίδιος."

Μίλαν Κούντερα,Κωμικοί έρωτες

Σήμερα όλη  μέρα συνειδητοποιώ,πως τα περισσότερα πράγματα ή ιστορίες που μου 'ρθαν στο κεφάλι μου,έχουν ήδη ειπωθεί από άλλους.

Αύριο θα 'ναι μια καινούργια μέρα.

Καληνύχτα κόσμε,καληνύχτα Κούντερα.Σ'αγαπώ.

Τοστολαγνεία

Η γιαγιά μου είναι μικρή.Τόσο μικρή που τις φερόμαστε όλοι σαν να ταν μωρό.
Την μαλώνουμε όταν δεν τρώει όλο της το φαΐ.Όταν δεν υπακούει

Η γιαγια μισεί τον ήλιο.Λατρεύει τα πράγματα.

Γι'αυτό δεν αφήνει τίποτα να το βλέπει ο ήλιος.Για να μην τα καταστρέψει.

Μετακινεί τις καρέκλες στην αυλή και της βάζει στη σκιά.

Πολλές φορές κρύβω τα πράγματα μου.Βάζω τα στυλό μες τα βιβλία

Για να μη χτυπήσουν στο μάτι της γιαγιάς και τα καταχωνιάσει μαζί με τους χρωματιστούς θησαυρούς της,όπως έκανε με το πορτοκαλί κομπολόι του μπαμπά,το λαστιχάκι της μαμάς και τη κόκκινη πλαστική σακούλα που χα τα βιβλια μου.

Άλλες φορές τη λέω "αμερικανάκι" γιατί το αγαπημένο της φαγητό ειναι η πίτσα και η κοκα κόλα.

Ο μπαμπάς λέει οτι είναι επειδή δεν τα 'χει χορτάσει.Της είναι καινούρια.

Επίσης λέει πως δεν πετάει τίποτα γιατί έχει κατοχικό σύνδρομο.

Μασουλάει γαρύφαλλα για να μυρίζει ωραία η αναπνοή της.

Είναι πολύ μικρή σε μέγεθος και έχει μεγάλη καμπούρα.Πολύ συχνά αστειεύομαι γιαυτό.

Αλλα ξέρω πως είναι κακό να κοροϊδεύεις τη γιαγιά.

Θέλω να της πω "γιαγια,θυμάσαι τότε που...",αλλά εκείνη όντως δεν θα θυμάται και φοβάμαι πως θα στεναχωρηθεί γι'αυτο.

Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.Δεν το σκέφτομαι.

Τι?Όχι,δεν με νοιαζει που φευγεις.

Όταν δεν πρόσεχες,έδεσα τα κορδόνια των παπουτσιών σου μεταξύ τους.
Όταν έκανες να περπατήσεις,έπεσες στην παγίδα,μπουρδουκλώθηκες κι έπεσες.
Γι'αυτό τρέχω τώρα να φροντίσω τις πληγές σου.
Να δεις πως δεν θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς εμένα.

Θα 'ταν ωραίο να 'χα μια λάμπα μέσα στο κεφάλι μου.
Το δέρμα μου θα γινόταν πορτοκαλί και δέσμες φωτός θα βγαίναν απ'τα αυτιά και τα ρουθούνια μου.
Ίσως τότε να μπορούσες να διακρίνεις το εσωτερικό του μυαλού μου.
'Ίσως τότε να μην ήμασταν τόσο ξένοι.

Η μυρωδιά των φρεσκοπλυμμένων μαλλιών μου.

Η γλυκιά δροσιά της νύχτας που μπαίνει απο τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες.
Μετά την φασαρία της ημέρας,απόλυτη ησυχία.

Αυτήν την χρονιά θα λαμβάνω πληροφορίες και δεδομένα απο το περιβάλλον και θα παράγω έλαχιστα.
Περισσότερο θα αναπαράγω,αυτά που έμαθα.
H Κατερίνα ως σύστημα δεν θα βρίσκεται σε ισορροπία,γιατί οι εισροές δεν θα είναι ανάλογες με τις εκροές.
Κι αυτό μπορώ ήδη να το καταλάβω μέσω του μηχανισμού ελέγχου ανατροφοδότησης (feedback).
Κι ίσως αυτό να προκαλέσει διαταραχή της ομοιόστασης μου,γι'αυτό θα πρέπει να έχω προετοιμάσει τους αμυντικούς μηχανισμούς μου.Πάντως ο παθογόνος μικροοργανισμός που λέγεται πανελλήνιες,έχει ήδη εισχωρήσει μέσα μου σε μικρή ποσότητα και μπορώ να πω πως αρχίζω να φτιάχνω αντισώματα.

Και κάπου εκεί αρχίζουν να ξεφεύγουν οι συνειρμοί μου.Καταλαβαίνω πως νυστάζω.Το βιβλίο μου γλυστρά απ'τα χέρια.
Το ΑΟΔΕ και η Βιολογία φαντάζουν απόμακρα,κι εγώ ελπίζω πως δεν θα παραβιάσουν και τα όνειρα μου.
Τουλάχιστον όσο κοιμάμαι,και το υποσυνειδητο μου αναλαμβάνει το τιμόνι,θα βρούνε κλειστή την πόρτα του μυαλού μου και εμένα μέσα να περνάω πολύ καλά για να τους ακούσω που χτυπάνε.
Θαρρω πως τα χω παίξει.Δεν υπάρχει πια καμία συννοχη.

*Καληνύχτες!