bed diagramms #1

map of early birds

υ.γ. ο χάρτης είναι ανοιχτός για όποιο θέλει να σημειώσει αποσπάσματα της πρωινής ρουτίνας του

όταν γυρίζω σπίτι μόνη

με ότι ψυχραιμία έχει απομείνει στο ντεπόζιτο μου
εγκαθιστώ τεχνητή παρέα στα αυτιά μου
που με πιάνει απ' το χέρι
και με ρωτά
how was your day my dear

μέχρι να διαλυθεί η μπλε καραμέλα στο στόμα μου
και να φάω την επόμενη
ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά
θα πετύχω μία με κόκκινη γεύση

άλλα είδη κρούσεων

 εμείς:                                                                             

τελευταία:                                                                       

μου χεις μάθει χίλια κόλπα

δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα 

απ'το να διαβάζουμε ξαπλωμένες το ημερολόγιο σου

i'm finally ready to let you go

Έκλαψα αλλά εκατσα

η καθυστερημένη μου περίοδος έσκασε σαν ρουκέτα
πηγαίνω με τα μάτια πρησμένα στη δουλειά όχι τόσο επειδή κοιμήθηκα ελάχιστα
αλλά γιατί όταν πέφτω για ύπνο το βράδυ στο παιδικό μου δωμάτιο
όλο και θα κλάψω τη μοίρα μου που κοιμάται η μάνα μου στο στρώμα στο πάτωμα
και δεν μπορώ να κάνω ούτε ένα τσιγάρο όταν φτάνω σπίτι μου μετά τη δουλειά
και η φράση της βιρτζίνια κουδουνίζει στα αυτιά μου a room of one's own a room of one's own
χωρίς ποτέ να το χω διαβάσει αλλά έχω ήδη αγαπήσει
κι έτσι αρθρώνεται το παράπονο
η ελάχιστη απαίτηση που έχω απ'τη ζωή είναι να έχω ένα χωράκο να κάτσω στην ησυχία μου
κι έτσι όποιες αμφιβολίες έχω αν έκανα καλά που χώθηκα με τα μούτρα
διαλύονται στην ιδέα ότι πλησίαζω στην έξοδο
για να μου τα σκάσουν ξανά το επόμενο βράδυ
που γυρνάω σπίτι κλαμμένη
-από το άλσος και μετά -είπαμε-
επειδή με μάλωσε πάλι η αφεντικίνα στο κλείσιμο
το χειρότερό μου - η παράδοση ταμείου
που υπάρχει αναντιστοιχία του ποσού και των χαρτακίων
και δεν καταλαβαίνω που το χασα
δεν είναι τα λάθη στις πράξεις που (όντως ) έκανα
ούτε τα ποτά που μπέρδεψα για το πότε τα γράφουμε
και πότε δεν κόβουμε αποδείξεις στους φίλους του μαγαζιού
μου χαλάει όλη η διάθεση φεύγοντας με την ουρά στα σκέλια που έκανα λάθος
και κλαψουρίζω που με μαλώνουνε που δεν παιρνάω καλά
κι αναρωτιέμαι αν η γιαπωνέζικη μου φύση
το ότι είμαι τόσο ήσυχη και ευγενική
το ότι έχω τόσο μέσα μου την ιστορία για αυτό το γιαπωνεζάκι
που στείλανε παραγιό στην αμερική
η ταύτισή μου με το κορίτσι του τσανκινγκ εξπρές
δεν είναι αρκετά για να μαι κάνουν ικανή σερβιτόρα
και το γεγονός πως είμαι ονειροπόλα  αφηρημένη
με καθιστά ανίκανη για αυτή την δουλειά
κι ίσως να μην μου αξίζει να μην περνάω τόσο καλά
αλλά γρήγορα θυμάμαι πως αν είμαι κάτι σίγουρα
αυτό είναι φτωχιά - που λένε και οι φίλοι μου
κι έτσι σκέφτομαι όσους φίλους μου ξέρω να δουλεύουν σέρβις
σκέφτομαι το μπάρμαν που ξυπνάει στις 7 για να πάει τη γυναίκα του στη δουλειά
και να μαγειρέψει για τα παιδιά
και συνέρχομαι δεν είναι και τόσο χάλια η δουλειά γενικά
και έχει και τα καλά της η νύχτα όπως το ότι έχω την 5AM δική μου πάλι
όταν δεν κοιμάται η μαμά στο στρώμα βέβαια
κι όταν δεν πιάνω 10 το πρώι όπως αύριο
την πέφτω αγκαλιά με τις μελλοντικές μου 5ΑΜ
a time of one's own
αλληλέγγυες καληνύχτες σ'όλουες τουις σερβιτουόρες

καλοκαιρινή βουβαμάρα

_

έτσι όπως με τραντάζει το ντάτσουν του πατέρα σου
και χαζεύω τα χρυσά χνουδωτά βουνά του νησιού σου απ'το παράθυρο
νιώθω τη βουβαμάρα μου να με σκεπάζει και να με νανουρίζει
στα πόδια μου κλωσάω τη σακούλα με τα αυγά που πήραμε
από κάποιο τυροκόμο στη μέση του πουθενά
μαζί με ένα κιλό σημερινή μυζήθρα ικανή να σε κρατήσει
ευτυχισμένο για τις 3 επόμενες μέρες να φαντασιώνεσαι
πίτες και τάρτες και όλες τις δυνατότητες που σου ανοίγονται
μ'αυτήν την άσπρη μπάλα που κρατάω στα πόδια μου
και το μόνο που ακούγεται
ολαρία όλαρα χιόνι πέφτει από ψηλά
χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας
το μυαλό μου φτερουγίζει μακριά 

κυλιέμαι σε χωράφια μεσημεριανής ντάγκλας
βουτάω και ξαναβουτάω να βεβαιωθώ
πως είναι η καλή σιωπή αυτή
πως είναι η αγαπημένη μου
μόνο οι κραδασμοί των αυγών στα πόδια μου με επαναφέρουν
και σου ρίχνω κλεφτές ματιές να δω αν ανησύχησες
αλλά η προσοχή σου φαίνεται να ναι στραμμένη στις στροφές
κι έτσι μπορώ να γουργουρίσω δίπλα σου από ευχαρίστηση
ΔΕΝ ΕΧΩ ΗΧΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΗΧΟ 
ΔΕΝ ΕΧΩ ΥΛΙΚΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΗΧΟ

_

σαν σήμερα πέρσι έγραφα για την αγαπημένη μέρα του καλοκαιριού μου
την άφησα αποθηκευμένη στα πρόχειρα 13/08/17
τις επόμενες μέρες που έφυγα ένιωθα σαν να μου χαν γίνει κάποιου είδους μάγια
κι έμενα έξτρα σιωπηλή όπου με ακουμπούσανε
στο είπα αυτό φέτος μια μέρα που μίλαγα
όλα καλά δεν ενεργοποιήσαμε κάποιο ξόρκι
απ'τις πολλές επαναλήψεις του ίδιου σιντι εκείνες τις μέρες
με το που απομακρύνθηκα απ'τα αστικά σκηνικά και φέτος
έπιασα τον εαυτό μου να αποχαυνώνεται κοιτώντας το υπερπέραν
3 κιλά βιβλία που κουβαλούσα στο σάκο μου με κορόιδευαν που τα πήγαινα βόλτες
δεν γαμιόντουσαν; δεν χόρταινα να χύνω το μυαλό μου στον ορίζοντα
_

ένας κύκλος για να μου υπογράψει μια παλιά εγκύκλιο
είμαι το παιδί που κάθεται στα βράχια

πρώτες μέρες στην αθήνα-για-πάντα

όλη την ώρα χάνομαι και βρίσκομαι με gps και διαίσθηση πέρνω ρίσκα και παθαίνω μαθήματα που μου συμπληρώνουν κάθε μέρα κομματάκια του προσανατολιστικού χάρτη της αθήνας ακολουθώ ανθρώπους που μοιάζουν να ξέρουν και ξαναβρίσκω για ρεπέρ τα σημεία που σημειώνουμε στις βόλτες μας κι όταν ξεπερνάω το πρώτο σοκ των αλλαγών στα μέσα: 1,40! μετρό κάρτα τι κάνουμε την ξαναγεμίζουμε; πως;ποια λεωφορεία ανοίγουν όλες τις πόρτες ακόμα και ποια μόνο την μπροστά; οι δρόμοι είναι δοκιμασίες που βάζω στον εαυτό μου και κάθε σωστή στροφή είναι η επιβράβευσή μου η πατησίων δεν μοιάζει πια τόσο τρομακτική δεν ξέρω αν είναι όντως στα μάτια μου ή αν γλύκανε αν έχει συμβεί κάποια εξυγίανση ή αν φταίει που την παίρνω πια αντίστροφα γιατί στην κυψέλη ένιωσα οικεία αμέσως η φωκίωνος νέγρη μου φτιάχνει το κέφι  η αγίου γεωργίου μου θυμίζει την πλατεία του χωριού μου κι η επτανήσου είναι ο σπάγγος που ενώνει τα πλαστικά μας κυπελάκια   μαθαίνω που πηγαίνανε τόσο καιρό τα τρόλλευ της παγκρατιώτικης ζωής μου 2,4, 11 όταν τα άφηνα   τα παίρνω κι αυτά αντίστροφα αφήνομαι στα χέρια του οδηγού να βρει το δρόμο για το σπίτι και κάθομαι με τον σάκο μου γεμάτο πράγματα που πηγαινοφέρνω από το σπίτι στο πιο σπίτι και τούμπαλιν το λεωφορείο το τρόλλευ γίνεται my chamber of reflection  παρακολουθώ την ταυτότητα μου να αλλάζει αφού αλλάζουν οι τόποι μου τα μέρη που χαζεύω απ'το παράθυρο και οι άνθρωποι μέσα στο λεωφορείο δεν βλέπω φοιτητές πια αλλά μετανάστες νιώθω πιο οικεία να κάθομαι δίπλα στους Άλλους τα μωρά που κρατάνε σφιχτά το δάχτυλο μου με κάνουν να νιώθω τυχερή γι' αυτό το συναίσθημα   τις πρώτες μέρες ψάχνω από το παράθυρο τις γνωστές φάτσες που περιμένω να δω στην θεσσαλονίκη κι όταν συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να ξαναδώ τα τεράστια μάτια σου ή τον τύπο που μου την σπάει από το πρώτο έτος νιώθω για λίγο ορφανή σαν να μην υπάρχει κανένας που να ξέρω εκεί έξω και επιμένω γυρνώντας σπίτι να θέλω να πετύχω κάποιον παλιό συμμαθητή μου να του πω ότι γύρισα για πάντα   επιστρέφω στους γονείς πάντα με την κοιλιά κολλημένη στην πλάτη μου  αλλάζει η σχέση μου με τα χρήματα καταφέρνω να περάσω 4 μέρες με ένα δεκάρικο η διατροφή μου αποτελείται από μπισκότα 1,43 του βασιλόπουλου της επτανήσου δεν ξέρω ακόμα άλλο σούπερ μάρκετ μόνο το αγαπημένο σου μινι μάρκετ στην πλατεία του χωριού που χεις ζουλήξει/ακουμπήσει/δείξει όλα τα ψιψιψόνια του   πρέπει να θυμηθώ και που έχω την σελήνη μου οι άνθρωποι εδώ μιλάνε για ζώδια οι δικοί μου φύγανε για τα νησιά και δεν ξέρω ποιοι είναι οι φίλοι μου ή τι κάνω μέσα στην μέρα εδώ ευτυχώς έχω ακόμα διάβασμα που μπορεί να μιζερεύει την κάθε μέρα μου αλλά τουλάχιστον διατηρεί μια κάποια συνέχεια στην ύπαρξή μου που αγχώνεται ή μπαντριπάρει κάθε μέρα για διαφορετικούς λόγους τραμπαλίζομαι κι όλο μου βγαίνει να πιάσω το κεφάλι μου όποτε σκέφτομαι τους λάθος χειρισμούς μου μέχρι το πρώτο πάρτυ εσωτερικής κατανάλωσης που με καλωσορίζει στις αθηναϊκές σχέσεις αυξημένης πολυπλοκότητας μου λέει χεχε καλωσήρθες πίσω αλλά αυτήν την φορά δεν μπορώ να τρέξω 500 χλμ μακριά είναι όλα καλά το χουμε αλλά την επόμενη μέρα νιώθω εξαντλημένη κι όταν συναντιόμαστε τυχαία κάτω από άλλο πάρτι μαγκώνω κάπως πριν προλάβω να παίξω μαζί σου κι όταν μου δείχνεις το λιωμένο μπουένο και μου λες έλα να το κάνουμε κάτι εγώ σου λέω διστακτικά φοβάμαι ενώ πάντα σε αφήνω να κάνεις ότι θες πάνω μου να μου ανοίγεις τεράστιες τρύπες στην μπλούζα μου, να με δαγκώνεις  για να γίνουν μελανιές, να μου βάζεις τσιρότα στο πιγούνι, να ζωγραφίζεις με μαρκαδόρους τα μπράτσα και το κεφάλι μου, να μου ζωγραφίζεις  μπλε μούσια και να διασχίζουμε όλο το κέντρο, εσύ έτοιμη να αρπαχτείς με όποιον μας κοιτάξει παράξενα κι εγώ προσπαθώντας να κρύψω ότι δεν έχω χειρότερο που με κοιτάνε όλοι, είναι δυνατόν να λέω φοβάμαι σε ένα λιωμένο μπουένο, κι ήταν μόλις χτες που συμφωνήσαμε πόσα άπειρα παιχνίδια έχουμε να παίξουμε ακόμα, τι προδοσία  να ρχεσαι να με ψάξεις κουνώντας χαρωπά την ουρά σου κι εγώ να μαι για εκείνη την μέρα ένα γέρικο σκυλί που ζητάει τάιμ άουτ, ένα λεπτό,να πάρει μια ανάσα. 

το μεγάλο παράπονο

είχα χρόνια να κάνω παράπονα
ή έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον
νομίζω ότι είχα να κάνω παράπονο 4-5 χρόνια
για κάποιο λόγο χαιρόμουν που μπορούσα να το κάνω αυτό
σαν σημάδι που όλοι αναγνωρίζουν ότι σημαίνει πως την έχω πατήσει

δεν είναι πλέον το ίδιο όπως τότε
πλέον γελάμε όταν διηγούμαστε το τι συμβαίνει
ότι πηγαίνω και κολλάω εκεί που με δικάζουν
αλλά δεν μπορώ να συνεχίζω να κολλάω με τον ίδιο τρόπο
όταν κάτι συνεχώς μου επιδεικνύει ως λάθος την εμμονή μου
δεν γίνεται να φεύγω από σένα τρέχοντας και έτοιμη να βάλω τα κλάματα πάντα
το να υπάρχω μαζί σου με εξαντλεί
είμαστε πλέον ένα μεγάλο παράπονο
και το μόνο που ζήτησα ήταν χάδια

εγκλεισμός

είμαστε ένας οργανισμός αυτές τις μέρες
3 μυαλά 6 χέρια
κανένα μουνί
//ούτε εγώ δεν μ' ακουμπάω

πρησμένα βυζιά εναλλάξ απ'την περίοδο
κάθε μέρα μία έχει το δικαίωμα για μπρέικ ντάουν
η μία έχει όλη την ώρα σπασμούς στο στομάχι
σαν γατί που πάει να φτύσει τριχόμπαλα
την άλλη την διαπερνάει στιγμιαία το άγχος
σαν καρφίτσες στο σώμα
κι εγώ που γενικά το παίζω η ψύχραιμη
όταν με πιάνει όπως σήμερα
μπαίνω σε άρνηση
δεν μπορώ με την καμία να συγκεντρωθώ
κι απλά με πιάνει μια εσωτερική γκρίνια
που φλερτάρει με την εγκατάλειψη

μέχρι το σημείο που έχει κλιμακωθεί αρκετά πια
κι από κεί και πέρα δεν θα ησυχάσω αν δεν βάλω τα κλάματα

το έχω στο τσεπάκι μου
το βγάζω σκουπίζω διακριτικά τα χείλη μου
και σηκώνομαι απ΄το τραπέζι
να πάω στο αναπαυτήριο
το άλλο δωμάτιο από το δωμάτιο εργασίας
να πάρω 3 λεπτά να ξεσπάσω αυτό το κλάμα
που έχω αναβάλλει μέρες τώρα γιατί δεν προλαβαίνω
κι ανακουφίζομαι για λίγο
αλλά γρήγορα σκέφτομαι τον πατέρα μου να μου λέει
ότι κάνω όπως όταν έκλαιγα που δεν μπορούσα να μάθω την προπαίδεια
κι έτσι σηκώνομαι σκουπίζομαι
παίρνω το τραπεζάκι το λάπτοπ και βγαίνω στο μπαλκόνι

//στο μυαλό μου η αρθρωμένη επιθυμία για ουρανό αναβοσβήνει σε τακτά διαστήματα
//βρίσκω αφορμές για να κάνω βόλτα στο τετράγωνο
//προσφέρομαι να κατέβω για μπίρες και τσιγάρα

ούτε το διάλειμμα βοηθάει
δεν έχω τι να σκεφτώ πέρα από αυτά που έχουν να γίνουν
για να ολοκληρωθεί η αποστολή μας
//την επόμενη του τέλους θα πακετάρουμε
//και θα στείλουμε τα πράγματά μας
//καλύτερα να μην σκέφτομαι 
δεν έχω στα χέρια μου κανένα δεδομένο
και προσπαθώ να μην βγάζω συμπεράσματα
όπως μου είπες

κι έτσι το μόνο που μου μένει να κάνω
είναι ασκήσεις αδειάσματος του μυαλού
κάνω το τσιγάρο μου και χαζεύω τις τέντες
προσπαθώντας να μην σκέφτομαι τίποτα
αλλά λίγο όταν εστιάζω σ' αυτές
γεμίζω μελαγχολία και νοσταλγία
για αυτήν την τέντα
που μοιάζει να έχει αποθηκευμένη μέσα της τόση ζωή
ζωή από τον έξω κόσμο
έξω απ'τ η γιάφκα μας
που σβήνω το τσιγάρο μου και μπαίνω μέσα
//το παινεύομαι καιρό
//πως είμαι μαστόρι της απώθησης
να προσφέρω τα χέρια μου γιατί δεν μου μεινε άλλο μυαλό

μπαίνοντας ένα μπουκάλι τζιν κάνει την εμφάνισή του στο γραφείο
//το μυρίστηκαν πως είναι η μέρα μου σήμερα
ευτυχώς που είμαστε αυτορυθμιζόμενος οργανισμός

όταν δεν βολευόμαστε

δεν ξέρουμε τι είμαστε
κι όταν πρέπει να αυτοσχεδιάσουμε έξω απ'το συνηθισμένο μοτίβο μας
δεν ξέρουμε που να ανατρέξουμε

γνωρίζω για σένα την ασυμβατότητά μας
γνωρίζω όλα αυτά που δεν γίναμε
σε όλο αυτό το διάστημα που ποτέ δεν ήμασταν
απλά υπήρξαμε κάποιες φορές
στο ελάχιστο μοτίβο που μπορεί να δένει 2 ανθρώπους ερωτικά

τα σώματά μας μιλάνε πιο χαμηλόφωνα
απ'όλο τον κόσμο που χουμε κλείσει έξω απ' τα πατζούρια

ξαπλωμένοι στον καναπέ
ξεχνιόμαστε στη σιωπή μας

αφηρημένη χορεύω τα δάχτυλά μας
χωρίς να τα προσέχω που σιγομουρμουρίζουν

χαϊδεύεις την κοιλιά μου
και περνάω το κατώφλι της καύλας

το σώμα μου ξυπνάει
και μιλάει κανονικά
σαν να έφαγε πρωϊνό

αναγκάζομαι να το προσέξω
τι να το κάνω;
τι μπορώ να το κάνω;
εσύ τι θες από μένα;
εγώ τι θέλω από σένα;

στην γλώσσα έξω απ'τα πατζούρια
δεν έχω απαντήσεις

το μόνο που μου μένει
είναι να ακούσω το σώμα μου
που θέλει να τρέξει να κουρνιάσει πάνω σου
να με καταπιείς και να γίνουμε ένα
να γλιτώσω

από την αβολίλα του μυαλού μου

λίγο πριν την κοπανήσω απ'το ίδρυμα

Μας χωρίζουν 500 ώρες απ’ όλα τα άλλα πράγματα

Η εντατικότητα ξεχειλίζει στον χρόνο μας

Μας φυλακίζει σε ένα τέμπο

Στεκόμαστε σε επιτόπου τροχάδην

Τα μυαλά μας ενωμένα απ’τον ίδιο σκοπό

Τραβάνε το ένα το άλλο

Να μην γλιστρήσει σε φάλτσα

Δεν πειράζει που δεν θα ρθεις

Δεν προλαβαίνω να σε δω ούτως ή άλλως

Ψέματα

Δεν πειράζει που δεν έρχεσαι να μου φέρεις τσιγάρα

Σε αγγίζω κάτω απ’τα κάγκελα της στρατιωτικής μου κουβέρτας

Σκαλίζω στον τοίχο πάνω απ’το μαξιλάρι μου

||||| ||||| ||||| ||||| ||||| ||||| ||||| ||||| ||||| ||||| ||||

τις μαλακίες που τραβάω για σένα

όλα καλά

ει μα στε με γα λα παι δια α

ει μα στε με γα λα παι δια α

ει μα στε με γα λα παι δια α

όλοι μαζί

σχεσιακές αποστάσεις

στα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν
προστέθηκαν λίγα ακόμα

εγώ δεν πήγα πουθενά

οπότε ή όλα απομακρύνθηκαν από μένα
ή εγώ μικρυνα τόσο που δεν μπορώ
να διακρίνω τίποτα αγαπημένο
στην ακτίνα όρασης μου

αναγνώριση

μετά απ' τις σιωπηλές βδομάδες
την μέρα που μιλήσαμε για 6 ώρες
προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη απ'το μέσεντζερ
έπεσα για ύπνο και ξύπνησα
με μια μελωδία στο κεφάλι μου
δένοντας τα κορδόνια μου
μου ρθαν και κάποιες λέξεις
ποιος θα σου φέρει αγάπη μου το γράμμα που χω τάξει
κι αμέσως τις γκούγκλαρα και βρήκα πως ήταν το
ο ταχυδρόμος πέθανε

απ'την στιγμή που πήγα στη δουλειά
περίμενα καρτερικά την ώρα που το αφεντικό μου θα φύγει
για να το βάλω να το ξανακούσω
κι όταν επιτέλους έφυγε και το άκουσα αρκετές φορές
συνέχισα με χατζιδάκη μέχρι που

θυμήθηκα την μαμά να μας νανουρίζει
τραγουδώντας το χάρτινο το φέγγαράκι
raw material της φωνής της μαμάς μου
να λέει αν με πίστευες λιγάκι θα ταν όλα αληθινά

πριν αρχίσει να μας βάζει το σιντί
με τις άδερφες τατά
και τον κυρ-Αντώνη
που πάντα όταν έφτανε σε κείνο το σημείο
πλάνταζα στο κλάμα
που δεν θα ξαναβγει στην αυλή
αφού για πάντα μεστο όνειρο του θέλησε πια να ζει

(και μετά αναρωτιέμαι γιατί βγήκα έτσι)

περίεργο πράγμα εκ μέρους της
γιατί δεν την λες και κουλτουριάρα
πιο πριν μας έβαζε βιβάλντι αλλά
σταμάτησε γρήγορα
γιατί η αδερφή μου φοβόταν τον χειμώνα

_____________________________________

κάποιος καιρό αφού χωρίσαμε
με τον πρώτο μεγάλο έρωτα στο Λύκειο
τους άκουσα να περνάνε κάτω απ'το σπίτι μου
να γελάνε και να περνάνε καλά
θυμάμαι έγραψα τότε στο ημερολόγιο μου
ότι δεν μου έλειπες πια τόσο αυτός
όσο αυτό που ήμουν εγώ όταν ήμουνα μαζί του

κολλάμε με ανθρώπους που μας αναγνωρίζουν με ένα τρόπο που μας αρέσει
ή αναγνωρίζουμε εμείς τον εαυτό μας μ'αυτούς με ένα τρόπο που μας αρέσει

όταν με λες σιωπηλή χελώνα ή επιθυμητική ροή
πεθαίνω με την γλώσσα που μιλάς
πεθαίνω με το πως με αναγνωρίζεις
και δεν με πειράζει να μαι η σούπα
κι εσύ ο ζωμός
να μου μιλάς για 8 ώρες συνεχόμενα
μ'αρέσει να μαι σιωπηλή χελώνα
γιατί μ'αρέσει να φιλοδοξώ να σε πείσω
να (μ΄) ακούς λίγο περισσότερο
τι να κάνω
μπορεί να φταίει η μάνα μου
που θέλω να πιστεύω
πως αν με πίστευες λιγάκι θα ταν όλα αληθινά

ναι ντάξει μου λες μίλα
πιστεύεις ότι πρέπει να μπορεί κανείς να παρουσιάζει τον εαυτό του
πιστεύεις ότι είναι καλό να έχει κανείς δημόσιο λόγο είχες πει πιο παλιά

ναι κι εγώ βρε πουλάκι μου
αλλά αμάν πια με τον καντ σου
και την φιλοσοφία του ίδιου
του κάνει ντις ο ποντύ μου
αγνοεί το πρόβλημα του άλλου
δεν μπορεί να σκεφτεί το διαφορετικό
ναι ντάξει κι εσύ φροντίζεις να σημειώνεις
ότι δεν είχε κάνει ποτέ σεξ
αλλά εμένα φαινομενολόγος μου συστήθηκες


μέσα στον τσακωμό μου έλεγες τώρα πως
αυτά τα πράγματα όταν τα νιώθεις τα λες

όταν τελείωσα την περιήγηση
στην Ιστορία και τα Τραύματα και τα πα όλα
μου πες ότι ήταν πολύ ψυχαναλυτικό όλο αυτό
και δεν περίμενες να σκέφτομαι έτσι

ένας θεός ξέρει πως με βλέπεις παναγία μου

heartbeats

διαχειριστική περίοδος

οι μέρες μέχρι το τέλος του ιουνίου είναι κελιά σε πίνακα 7 x 10

νιώθω σαν να χτύπησε το κουδούνι και μπαίνουμε μέσα για μάθημα σέρνοντας τα πόδια μας

για την ακρίβεια έτσι ένιωθα προχτές

σήμερα νιώθω ήδη μεστην τάξη κι ίσα που ρίχνω κλεφτές ματιές απ'το παράθυρο

μετακινούμαι από κελί σε κελί κι εσύ ούτε που πέρνας ποτέ 

να μου δώσεις το χέρι σου μέσα απ'τα κάγκελα

δεν έχω νέα σου κι έτσι δεν έχω τίποτα πια να αναφέρω

γι' αυτό σωπαίνω και μόνο μετράω κουτάκια

δεν ήθελα να ξεμαγευτώ

αλλά από μικρή μου λέγανε

πως αργά ή γρήγορα όλα τα συνηθίζεις

Εμείς κι ο Κόσμος στον Χρόνο

για μένα απ'τις πιο σημαντικές μας μέρες ήταν αυτή στα βράχια με τη μερική εποπτεία της αθήνας
ανάμεσα στα ξερόχορτα

εκείνη την μέρα που προσπαθούσα να σου εξηγήσω για το πόσο ο καθένας
το ζει στο φαντασιακό του

μου έλεγες μα όχι κάτι φτιάχνετε μαζί με τον άλλο

σου είπα για την πρώτη φορά που έπεσα απ'το μπαλκόνι που ταν τότε που κατάλαβα πως
δεν μπορείς να ζητάς από τον άλλο να σε βάλει σε μια προσδιορισμένη από σένα θέση στο
σχήμα του γιατί είναι αναγκαστικά διαφορετικό απ'το δικό σου και η θέση που χεις στο
μυαλό σου μπορεί να μην μεταφράζεται σε τέτοια θέση στο μυαλό του
για παράδειγμα αν το φαντασιακό μου είχε σχήμα τρίγωνο και για μένα εσύ είσαι στην
κορυφή δεν μπορώ να σου ζητάω να με βάλεις στην κορυφή σου αν εσένα το σχήμα σου
είναι κύκλος

σου μίλησα για το σχήμα μου που ο Άλλος  θέλω να είναι τόσο μεγάλος που να χωράει τα
πάντα κι αφού πρόκειται για ένα σχήμα Εμείς κι ο Κόσμος πρέπει ο άλλος να με βλέπει
ολόκληρη όπως είμαι κι αυτό σημαίνει και να με βλέπει να βλέπω τον Κόσμο κι ο Κόσμος
είναι οι Άλλοι από Μας οπότε πρέπει να με βλέπει να βλέπω τους Άλλους  γιατί αν δεν
συμβαίνει αυτό τότε δεν βλέπουμε τους Άλλους κι είμαστε περιχαρακωμένοι στο Εμείς μας κι
αγνοούμε τον Κόσμο πράγμα που το βρίσκω άρρωστο

όταν σε ρώτησα εσένα ποιο είναι το σχήμα σου
άρχισες μια διάλεξη για το πως μετατοπίστηκε το βάρος στη δυτική σκέψη
από τον τόπο από κει που τα αντικείμενα ήταν διεταγμένα στο χώρο κι εμείς είχαμε εποπτεία
ή κάπως έτσι
στον χρόνο που όλα πλέον θεωρούνται να μεταλλάσσονται κι εμείς τα βλέπουμε σε
στιγμιαίες τους καταστάσεις
κι εγώ τέντωνα τα αυτιά μου γιατί μου τα χες πει αυτά αλλά δεν τα χα χωνέψει ακόμα καλά
ενώ το ήθελα πολύ αλλά σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι καθυστερούσες να απαντήσεις στην
ερώτηση γιατί δεν το χες σκεφτεί ποτέ (πράγμα που αποδείκνυε αυτό που έλεγα για τα
διαφορετικά αντιληπτικά σχήματα)

έτσι με βάση τα παραπάνω μου εξήγησες πως πότε το ζεις πιο τυχοδιωκτικά πότε πιο
αγκυροβολημένα πότε θες να χτίσεις σπίτι πότε θες να βγεις στο δάσος

μου είπες πως μπορούμε να χτίσουμε ένα σπίτι στο δάσος
αλλά γρήγορα το πήρες πίσω γιατί κι αυτό ρίζωμα είναι

τότε εφάρμοσα το χωρικό σχήμα μου στην θεωρία του χρόνου
η ανάγκη μου να βλέπω το κύκλο του άλλου που τα χωράει όλα
σαν ερμηνευτικό σχήμα στην προσπάθεια να χω εποπτεία της στιγμής

και τότε σκέφτηκα ότι  μπορούμε να μαστε εμείς το σπίτι που βγαίνει στο δάσος
κι αυτό θα μας έκανε νομάδες στον χρόνο
δεν θυμάμαι αν στο πα
εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως έιμαι έτοιμη να σε κάνω κύκλο μου
ενθουσιασμένη που κατάφερα να βρω μια γέφυρα για το σχήμα σου
αλλά δεν στο πα γιατί
ποιός ξέρει πόσο απέκλινε το πως σκέφτεσαι από το τι κατάλαβα
σημασία είχε τι αποφάσισα κι αυτή η απόφαση με είχε ήδη αλλάξει

θρησκευτικές κατασκευές

δεν θα βγάλουμε άκρη το ξέρουμε
το ξέρουμε το λέμε όλα είναι μια παρεξήγηση
αλλά δεν μπορώ να το κουνήσω από δω αν δεν την λύσουμε
αυτό που θα πρεπε είναι να σ' αφήσω να κάνεις ότι σε φωτίσει ο θεός
γιατί μεγάλα παιδιά είμαστε πια
μπορείς να μ' αφήσεις αν δεν με σηκώνει ο οργανισμός σου
αλλά όσο και να τα ζυγίζω δεν θέλω να σταματήσω
να συχνάζω σε μέρη και βιβλία που με κάνουν να νιώθω κοντά σου
και να ανάβω κεράκια απ'το μπουκέτο που μου κανες δώρο
κάποιο ξημέρωμα που καταλήξατε σε κάποια εκκλησία
απο κείνα που δεν με φοβόσουν ακόμα τόσο
και να σκαρφίζομαι ιεροτελεστίες για να με βοηθήσουν
να σου δώσω χρόνο -ένα για κάθε μέρα που δεν μιλάμε
και να προσεύχομαι ότι στο τέλος θα καταλήξεις στο ότι είναι κρίμα
να πάψει να μιλιέται μια γλώσσα σαν την δική μας
γιατί για μένα το δώρο ήταν που βρήκα κάτι που θέλω να σηκώσω

ερωτας στα χρονια του μεσσεντζερ

Ε οταν ξυπνησεις και δεις τις ωρες που εχω να συνδεθω ονλαιν και συμπερανεις οτι ηταν καπου στις 5.30 το πρωι να ξερεις οτι μπηκα για να δω αν παραδοθηκε το μηνυμα μου και ποσες ωρες εχεις να μπεις

έμφυλη παρεολογία

ερωτευόμαστε παρέες από το λύκειο
την πρώτη φορά που το πάθαμε δεν άντεχε ο οργανισμός μας να μην τους βρούμε έστω και για λίγο μια μέρα κι όταν δεν ήμασταν μαζί τους μόνο μιλάγαμε γι'αυτούς μεγαλώνοντας βρήκαμε κι άλλες παρέες που ερωτευτήκαμε και ο χρόνος που μασταν όλοι ον σ'αυτόν τον ενθουσιασμό ήταν ο καλύτερος η ιωάννα πάντα είχε ιδιαίτερη αδυναμία στις αγοροπαρέες ενώ εγώ στις κοριτσοπαρέες κι έτσι τώρα σε αυτήν τη φάση παρόλο που τους λάτρευα και τους γούσταρα σχεδόν όλους δεν μου ταν τόσο εύκολο να συμμετέχω ενεργά και στην αρχή πίστευα πως ήταν που ναι μεγάλη παρέα κι ότι δεν το χω να διεκδικώ χώρο στα μεγάλα σχήματα αλλά σύντομα άρχισα να προσδιορίζω τη δυσφορία μου σχετικά με ένα είδος μέτα-περφορμινγκ-σεξιστικών αστείων πέρα από τα κοκορίστικα άτιντιουντς που συμβαίναν συχνά πυκνά που ήταν και άλυτο θέμα όποτε πήγαινα να το συζητήσω ουάν του ουάν ή ουάν του του και βρισκόμουν αντιμέτωπη με πιστεύω σχετικά με την ελευθερία της έκφρασης ή του χιούμορ σαν πράγμα να αποφορτίζεις τις λέξεις ή τις σημασίες ή ότι στην τελική μεταξύ μας τα λέμε ξερουμε ποιοι είμαστε δεν θα κάναμε αυτά τα αστεία μπροστά σε τρίτους ή σε παιδάκια που με κάναν να απελπίζομαι που δεν καταλαβαίνουν ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΙ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΞΕΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ
κι έτσι όταν μετά τις πενθήμερες διακοπές γυρνόντας σπίτι βρήκα τις φίλες μου να αράζουν στο κρεβάτι χέστηκα απ'την χαρά μου με την βόλτα με το αμάξι με τελικό προορισμό κάποιο σημείο με θέα κοντά στον τρίλοφο σαν να το χα πολύ ανάγκη
κι ύστερα όταν είπα στην ιωάννα ότι είχα ανάγκη τα άλλα 1-2 κορίτσια της παρέας που δεν ήρθαν στις διακοπές γιατί θα παίζαν ρόλο στις ισορροπίες της ματσίλας καταλήξαμε να τσακωνόμαστε θολωμένες με βασικό άξονα το επιχείρημα της ότι δεν συμφωνεί με αυτό που λέω γιατί κι αυτό είναι σεξιστικό που αναπαράγω στερεότυπα σχετικά με τα φύλα αλλά δεν τον λογαριάζουμε και πολύ αυτόν τον τσακωμό γιατί όπως είπαμε ήμασταν θολωμένες γιατί υπήρχαν κι άλλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας που πίεζαν σπασμωδικές λέξεις να βγουν μπροστά

όταν γνώρισα την παρέα σου σας ζήλεψα τόσο πολύ για το πως μιλάγατε για την βόλτα σας έξω καφές ήλιος άραγμα διάβασμα και ενθουσιαζόμουν που μπαίνοντας στο δωμάτιο μου όλοι χαζεύαν προσεκτικά την βιβλιοθήκη μου ειδικά αυτός που όταν τον ρώτησα αν μπήκαν να χορέψουν μέσα μου πε ότι μπήκαν πριν μην φανταστώ όσο μπορεί να χορέψει μια ντροπαλή αρρενωπότητα σε ένα τέτοιο χώρο με αρκετή συνειδητότητα κι έβγαλα καρδούλες απ'τα μάτια μου κι ύστερα τον παρακολουθούσα να δυσφορεί με το χιπ χοπ που χόντραινε και ταυτίστηκα ήμουν μόνη τότε μαζί σας χωρίς την ιωάννα κι ένιωθα ωραία που ανακάλυπτα παρέες που μου ταίριαζαν περισσότερο

αυτό που δεν περίμενα και έτριβα τα μάτια μου με περηφάνια ήταν ότι όντως πες πες στην παρέα που μαστε όλοι ερωτευμένοι τώρα είχαμε αρχίσει να αλλάζουμε όλοι και γινόντουσαν τρελάα βήματα τα αστεία τώρα γινόντουσαν περφόρμινγκ-σημειωτικά όποτε κάποιος εντόπιζε σεξιστικές υπόνοιες κάνοντας με να νιώθω --->  :))))
και μπορεί να είναι ιδέα μου αλλά νομίζω ότι κι εγώ γίνομαι λίγο περισσότερο ενεργή στην συμμετοχή μου

ερμηνευτικό σχήμα 10 σχέσεων

σχέση 1η: νεωτερικά υποκείμενα
σχέση 2η: νεωτερικά υποκείμενα
σχέση 3η: νεωτερικά υποκείμενα
σχέση 4η: μάλλον μετανεωτερικά υποκείμενα
σχέση 5η: μετανεωτερικό εσύ νεωτερικό εγώ
σχέση 6η: μετανεωτερικό εγώ νεωτερικό εσύ
σχέση 7η: νεωτερικό βίωμα - αλλά είχα εντοπίσει την μετανεωτερικότητα μου
σχέση 8η: πιο μετανεωτερικό εσύ νεωτερικό εγώ
σχέση 9η: νεωτερικό εσύ μετανεωτερικό εγώ
σχέση 10η: νεωτερικό εσύ μετανεωτερικό εγώ
_____________________________________

(δεν ξέρω τι ακριβώς μας λέει αυτό το σχήμα)
(πλέον κάνουμε έλεγχο συμβατότητας απ'την αρχή)
(κρίμα που μαι ασύμβατη με το old school loving σου)

:|

από δευτέρα θα γίνουμε καλύτεροι

τα δάχτυλα που με κατηγορούν για τη σιωπή μου πληθύναν τελευταία

τα πιπιλάω μέχρι να αποφασίσω αν ήρθε ο καιρός να ανοίξω το στόμα μου

θα στα κόψω τα βρε χαζό

έπεσες και χτύπησες το πόδι σου κι εγώ δεν νοιάστηκα ποτέ να σε ρωτήσω πως είναι αν είναι καλά
μου είχες πει νωρίτερα πως δεν είσαι καλά σε είχε πιάσει ένα άγχος σαν αυτό στα δεκαέξι σου αλλά
ούτε σε αυτό έδωσα πολύ σημασία την επόμενη μέρα που ξυπνήσαμε κι οι δυο ζοχαδιασμένοι
νευρίαζα για λόγους όπως το ότι είχες κατεβάσει τα πατζούρια και παρακοιμηθηκαμε και περάσαμε
τη μέρα επιδιώκοντας την ελάχιστη επαφή παρόλο που αράζαμε στο ίδιο δωμάτιο γνωρίζοντας ότι
γνωρίζουμε κι οι 2 σαν λόουνερς που είμαστε την ανάγκη να θέλει κανείς το χώρο του κι έτσι δεν
ανησυχούσα όπως δεν ανησυχώ γενικότερα για το πως μπορεί να νιώθεις όπως λες και δεν είναι ότι
δεν με απασχολεί αλλά όταν δεν ξέρω τι θέλω να κάνω και δεν με χωράει ο τόπος η παρουσία σου
δεν με βοηθάει το αντίθετο θα έλεγα όταν νιώθω απελπισία δεν μπορώ να νιώσω συμπόνια  μόνο
αργότερα όταν έχω ηρεμήσει λίγο ειδικά αργότερα όταν μου είπες ότι με φοβάσαι ειδικά αργότερα
που μου θύμισες το προηγούμενο βράδυ που δεν σκέφτηκα καν την επόμενη  απορροφημένη απ'τα
νεύρα μου για το τι ζούσες εσύ μέσα σου την ίδια αποφράδα μέρα που δεν επρόκειτο να ήταν η
τελευταία και σοζ αλλά τώρα που το σκέφτομαι αμφιβάλλω για το πόσο θα μπορούσα να σε
βοηθήσω ούτως ή άλλως αν ήξερα εκείνη τη μέρα τι σκέφτεσαι και προβληματίζομαι με τη
συμπεριφορά μου και την παράξενη σχέση μας κι όμως μου βγάζει νόημα είμαστε σκληρές μαζί σου
και σου φερόμαστε σαν να σαι ο πιο σκληρόπετσος αλλά δεν είναι ότι ξεχνάμε ότι είσαι ένα μαλακό
 πλασματάκι είναι που ποτέ μας δεν είχαμε άλλη σχέση με άνθρωπο τόσο διεκδικιτικό  σαν να ναι το
 πιο αυτονόητο πράγμα του κόσμου ότι θα γίνει ότι θέλεις καθώς δεν μπορείς να χωνέψεις πως οι
άλλοι δεν βλέπουν την αλήθεια σου κι είμαστε οι πιο άβουλες θα μιλήσω για τον εαυτό μου είμαι η
πιο άβουλη κι εσύ ο πιο βουλεμένος και πρέπει εμείς οι δύο να βγάλουμε μια άκρη τώρα
δεν είναι ότι δεν βγάζει νόημα η συμπεριφορά μου οι αντοχές μου δεν είναι όπως ήτανε δεν μπορώ
να ξοδέψω πολλές μέρες στο κρεβάτι ισχυρόβουλο χταποδάκι σ'αγαπώ, αλλά φτάνει τόσο
ωραία γαμιόμαστε αλλά έχουμε και δουλειές

sunday late night wishes

όταν οι φίλοι μου με ρωτάγανε πως πήγε το ραντεβού μας
τους έλεγα δεν ξεκολλάγαμε
μου πήρε ώρες να καταφέρω να ντυθώ και να περάσω την πόρτα

τώρα μου λείπεις

τελευταία όλο πέφτω σε κουρασμένα αγόρια
που κατσιάζουν εύκολα

σκέφτομαι
δεν έχω χειρότερο απ'το να μαι προσεχτική στον ύπνο μου

θέλω
ένα ζεστό κορμάκι να χαϊδευόμαστε μέχρι να κοιμηθούμε

πόσα χρόνια είχα να δω αυτή την μυτούλα από τόσο κοντά

έπρεπε μετά να περάσουμε μια ολόκληρη μέρα μαζί
να κάνουμε reinstall την φιλία μας

ερευνητικός χρόνος

αναμασάω τους διαλόγους μας

γυρνάω στις τελευταίες νύχτες

μου λείπει η μητρική μου γλώσσα αυτή των αναρθρων κραυγών και των νιαουρισμάτων

γύρισα στην πολιτισμένη μου βάση 

εδώ διαβάζουμε, δουλεύουμε, είμαστε κυρίες

σαμποτάρω τον οργανισμό μου είμαι άρρωστη και πήγα και χτύπησα το μικρό μου δαχτηλάκι στην πόρτα τώρα κουτσαίνω δεν μπορώ να απομακρυνθώ πολύ από το τετράγωνο

με βγάζω κουτσή βόλτα να λιαστώ στον τελευταίο συνεφιασμένο ήλιο

περνάω την διάβαση αργά ένα σκυλί μου γαβγίζει

του λέω τι είναι ρε

συνεχίζει να σκαλώνει

κάθομαι στο κοντινότερο ελεύθερο παγκάκι

στέκομαι ακίνητη

δεν καπνίζω γιατί υποφέρει ο λαιμός μου

απλά στέκομαι ακίνητη και χαζεύω τον ασπρουλιάρικο ορίζοντα

είμαστε σε ένα άλλο μέρος τώρα

το καταλαβαίνουμε κυρίως ως διάφορο αυτουνού που ήμασταν 

μακριά από      τους φίλους μας

πως το κάναμε όλο αυτόν τον καιρό πριν

κλείνομαι στο δωμάτιο μου και σφίγγομαι να ζωγραφίσω πράγματα

να βρω το μυαλό μου και την φωνή μου

μία μία ανεβαίνουμε και η τελευταία

θέλω να κουνηθώ απ'την θέση μου

γιατί πιστεύω πως η στάλα θα απελπιστεί να με ξαναβρεί στη ίδια τρελή μου θέση

κλεισμένη στο δωμάτιο μου ανάμεσα σε στίβες από Α3

να κάνω αυτό που έκανα πριν κατεβούμε

αλλά εγώ αυτό κάνω στικ του δε αρτιστικ πλαν

απλά κάπως αναρωτιέμαι πως πίστευα ότι θα τα κατάφερνα

χωρίς σεξ στη ζωή μου

η καθηγήτρια μου με παραπέμπει στην tracy emin

τρελαίνομαι

βρίσκω την φωνή μου

βλέπω τον εαυτό μου την γραφή μου

και πάλι αναμασάω τους διαλόγους μας

τα σώματά μας το σεξ μας

δεν γίνεται να δείξω αυτά τα πράγματα στην τάξη

χάλασαν κι οι μαρκαδόροι μου

η ιωάννα έρχεται και φεύγει 

και ξαναέρχεται εγώ στην ίδια θέση

σκαλίζει τα χαρτιά μου βλέπει

τα σχέδια μου αναγνωρίζει σε τι αναφέρονται οι ατάκες

εγώ ντρέπομαι λέω ουπς με έπιασες

πάλι αυτός

τα νέα μου απ΄τις ώρες που έλειπες

είναι επισόδεια σε χαρτί

παίζω το μουνί μου όποτε θέλω να ξεκλάσω

σκέφτομαι κάθε καλλιτεχνης πρέπει να παίζει το μουνί του

πλέον έχω εικόνες να διαλέξω 

αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ

δοκιμάζω να σκεφτώ σχήματα και γραφές

τα χω παίξει και προσπαθώ να τελείωσω

να σηκωθώ να συνεχίσω

δεν θα αντέξω πολύ χωρίς την μητρική μου γλώσσα

δεν πάω πουθενά άμα παίζω μόνη μου

ας ζωγραφίσω ξανά ότι μου λείπει

όταν ανοίγω τα τενεκεδάκια μου

είναι σαν να μαι σε πάρτυ