όταν δεν βολευόμαστε

δεν ξέρουμε τι είμαστε
κι όταν πρέπει να αυτοσχεδιάσουμε έξω απ'το συνηθισμένο μοτίβο μας
δεν ξέρουμε που να ανατρέξουμε

γνωρίζω για σένα την ασυμβατότητά μας
γνωρίζω όλα αυτά που δεν γίναμε
σε όλο αυτό το διάστημα που ποτέ δεν ήμασταν
απλά υπήρξαμε κάποιες φορές
στο ελάχιστο μοτίβο που μπορεί να δένει 2 ανθρώπους ερωτικά

τα σώματά μας μιλάνε πιο χαμηλόφωνα
απ'όλο τον κόσμο που χουμε κλείσει έξω απ' τα πατζούρια

ξαπλωμένοι στον καναπέ
ξεχνιόμαστε στη σιωπή μας

αφηρημένη χορεύω τα δάχτυλά μας
χωρίς να τα προσέχω που σιγομουρμουρίζουν

χαϊδεύεις την κοιλιά μου
και περνάω το κατώφλι της καύλας

το σώμα μου ξυπνάει
και μιλάει κανονικά
σαν να έφαγε πρωϊνό

αναγκάζομαι να το προσέξω
τι να το κάνω;
τι μπορώ να το κάνω;
εσύ τι θες από μένα;
εγώ τι θέλω από σένα;

στην γλώσσα έξω απ'τα πατζούρια
δεν έχω απαντήσεις

το μόνο που μου μένει
είναι να ακούσω το σώμα μου
που θέλει να τρέξει να κουρνιάσει πάνω σου
να με καταπιείς και να γίνουμε ένα
να γλιτώσω

από την αβολίλα του μυαλού μου