η καθυστερημένη μου περίοδος έσκασε σαν ρουκέτα
πηγαίνω με τα μάτια πρησμένα στη δουλειά όχι τόσο επειδή κοιμήθηκα ελάχιστα
αλλά γιατί όταν πέφτω για ύπνο το βράδυ στο παιδικό μου δωμάτιο
όλο και θα κλάψω τη μοίρα μου που κοιμάται η μάνα μου στο στρώμα στο πάτωμα
και δεν μπορώ να κάνω ούτε ένα τσιγάρο όταν φτάνω σπίτι μου μετά τη δουλειά
και η φράση της βιρτζίνια κουδουνίζει στα αυτιά μου a room of one's own a room of one's own
χωρίς ποτέ να το χω διαβάσει αλλά έχω ήδη αγαπήσει
κι έτσι αρθρώνεται το παράπονο
η ελάχιστη απαίτηση που έχω απ'τη ζωή είναι να έχω ένα χωράκο να κάτσω στην ησυχία μου
κι έτσι όποιες αμφιβολίες έχω αν έκανα καλά που χώθηκα με τα μούτρα
διαλύονται στην ιδέα ότι πλησίαζω στην έξοδο
για να μου τα σκάσουν ξανά το επόμενο βράδυ
που γυρνάω σπίτι κλαμμένη
-από το άλσος και μετά -είπαμε-
επειδή με μάλωσε πάλι η αφεντικίνα στο κλείσιμο
το χειρότερό μου - η παράδοση ταμείου
που υπάρχει αναντιστοιχία του ποσού και των χαρτακίων
και δεν καταλαβαίνω που το χασα
δεν είναι τα λάθη στις πράξεις που (όντως ) έκανα
ούτε τα ποτά που μπέρδεψα για το πότε τα γράφουμε
και πότε δεν κόβουμε αποδείξεις στους φίλους του μαγαζιού
μου χαλάει όλη η διάθεση φεύγοντας με την ουρά στα σκέλια που έκανα λάθος
και κλαψουρίζω που με μαλώνουνε που δεν παιρνάω καλά
κι αναρωτιέμαι αν η γιαπωνέζικη μου φύση
το ότι είμαι τόσο ήσυχη και ευγενική
το ότι έχω τόσο μέσα μου την ιστορία για αυτό το γιαπωνεζάκι
που στείλανε παραγιό στην αμερική
η ταύτισή μου με το κορίτσι του τσανκινγκ εξπρές
δεν είναι αρκετά για να μαι κάνουν ικανή σερβιτόρα
και το γεγονός πως είμαιονειροπόλα αφηρημένη
με καθιστά ανίκανη για αυτή την δουλειά
κι ίσως να μην μου αξίζει να μην περνάω τόσο καλά
αλλά γρήγορα θυμάμαι πως αν είμαι κάτι σίγουρα
αυτό είναι φτωχιά - που λένε και οι φίλοι μου
κι έτσι σκέφτομαι όσους φίλους μου ξέρω να δουλεύουν σέρβις
σκέφτομαι το μπάρμαν που ξυπνάει στις 7 για να πάει τη γυναίκα του στη δουλειά
και να μαγειρέψει για τα παιδιά
και συνέρχομαι δεν είναι και τόσο χάλια η δουλειά γενικά
και έχει και τα καλά της η νύχτα όπως το ότι έχω την 5AM δική μου πάλι
όταν δεν κοιμάται η μαμά στο στρώμα βέβαια
κι όταν δεν πιάνω 10 το πρώι όπως αύριο
την πέφτω αγκαλιά με τις μελλοντικές μου 5ΑΜ
a time of one's own
αλληλέγγυες καληνύχτες σ'όλουες τουις σερβιτουόρες
πηγαίνω με τα μάτια πρησμένα στη δουλειά όχι τόσο επειδή κοιμήθηκα ελάχιστα
αλλά γιατί όταν πέφτω για ύπνο το βράδυ στο παιδικό μου δωμάτιο
όλο και θα κλάψω τη μοίρα μου που κοιμάται η μάνα μου στο στρώμα στο πάτωμα
και δεν μπορώ να κάνω ούτε ένα τσιγάρο όταν φτάνω σπίτι μου μετά τη δουλειά
και η φράση της βιρτζίνια κουδουνίζει στα αυτιά μου a room of one's own a room of one's own
χωρίς ποτέ να το χω διαβάσει αλλά έχω ήδη αγαπήσει
κι έτσι αρθρώνεται το παράπονο
η ελάχιστη απαίτηση που έχω απ'τη ζωή είναι να έχω ένα χωράκο να κάτσω στην ησυχία μου
κι έτσι όποιες αμφιβολίες έχω αν έκανα καλά που χώθηκα με τα μούτρα
διαλύονται στην ιδέα ότι πλησίαζω στην έξοδο
για να μου τα σκάσουν ξανά το επόμενο βράδυ
που γυρνάω σπίτι κλαμμένη
-από το άλσος και μετά -είπαμε-
επειδή με μάλωσε πάλι η αφεντικίνα στο κλείσιμο
το χειρότερό μου - η παράδοση ταμείου
που υπάρχει αναντιστοιχία του ποσού και των χαρτακίων
και δεν καταλαβαίνω που το χασα
δεν είναι τα λάθη στις πράξεις που (όντως ) έκανα
ούτε τα ποτά που μπέρδεψα για το πότε τα γράφουμε
και πότε δεν κόβουμε αποδείξεις στους φίλους του μαγαζιού
μου χαλάει όλη η διάθεση φεύγοντας με την ουρά στα σκέλια που έκανα λάθος
και κλαψουρίζω που με μαλώνουνε που δεν παιρνάω καλά
κι αναρωτιέμαι αν η γιαπωνέζικη μου φύση
το ότι είμαι τόσο ήσυχη και ευγενική
το ότι έχω τόσο μέσα μου την ιστορία για αυτό το γιαπωνεζάκι
που στείλανε παραγιό στην αμερική
η ταύτισή μου με το κορίτσι του τσανκινγκ εξπρές
δεν είναι αρκετά για να μαι κάνουν ικανή σερβιτόρα
και το γεγονός πως είμαι
με καθιστά ανίκανη για αυτή την δουλειά
κι ίσως να μην μου αξίζει να μην περνάω τόσο καλά
αλλά γρήγορα θυμάμαι πως αν είμαι κάτι σίγουρα
αυτό είναι φτωχιά - που λένε και οι φίλοι μου
κι έτσι σκέφτομαι όσους φίλους μου ξέρω να δουλεύουν σέρβις
σκέφτομαι το μπάρμαν που ξυπνάει στις 7 για να πάει τη γυναίκα του στη δουλειά
και να μαγειρέψει για τα παιδιά
και συνέρχομαι δεν είναι και τόσο χάλια η δουλειά γενικά
και έχει και τα καλά της η νύχτα όπως το ότι έχω την 5AM δική μου πάλι
όταν δεν κοιμάται η μαμά στο στρώμα βέβαια
κι όταν δεν πιάνω 10 το πρώι όπως αύριο
την πέφτω αγκαλιά με τις μελλοντικές μου 5ΑΜ
a time of one's own
αλληλέγγυες καληνύχτες σ'όλουες τουις σερβιτουόρες
1 σχόλιο:
Το «γρήγορα θυμάμαι πως αν είμαι κάτι σίγουρα
αυτό είναι φτωχιά » κι «ένα χωράκι».. είναι σα μαχαιριές.
Καθένας, και προπαντός καθεμιά μας, όπως έγραψε και είπε η Virginia Woolf πρέπει να έχει «'Ενα Δικό Της Δωμάτιο»
και «Τρεις Γκινέες» (το άλλο της φεμινιστικό βιβλίο- ομιλία). Μια βάση, το τίποτε, ένα τετραγωνάκι γη και λίγο νερό για ν΄ανθίσει.
Σας εύχομαι να φτιάξουν τα πράγματα,
να βρείτε το πορτάκι που θα σας ανοίξει δρόμους.
Δημοσίευση σχολίου