Εμείς κι ο Κόσμος στον Χρόνο

για μένα απ'τις πιο σημαντικές μας μέρες ήταν αυτή στα βράχια με τη μερική εποπτεία της αθήνας
ανάμεσα στα ξερόχορτα

εκείνη την μέρα που προσπαθούσα να σου εξηγήσω για το πόσο ο καθένας
το ζει στο φαντασιακό του

μου έλεγες μα όχι κάτι φτιάχνετε μαζί με τον άλλο

σου είπα για την πρώτη φορά που έπεσα απ'το μπαλκόνι που ταν τότε που κατάλαβα πως
δεν μπορείς να ζητάς από τον άλλο να σε βάλει σε μια προσδιορισμένη από σένα θέση στο
σχήμα του γιατί είναι αναγκαστικά διαφορετικό απ'το δικό σου και η θέση που χεις στο
μυαλό σου μπορεί να μην μεταφράζεται σε τέτοια θέση στο μυαλό του
για παράδειγμα αν το φαντασιακό μου είχε σχήμα τρίγωνο και για μένα εσύ είσαι στην
κορυφή δεν μπορώ να σου ζητάω να με βάλεις στην κορυφή σου αν εσένα το σχήμα σου
είναι κύκλος

σου μίλησα για το σχήμα μου που ο Άλλος  θέλω να είναι τόσο μεγάλος που να χωράει τα
πάντα κι αφού πρόκειται για ένα σχήμα Εμείς κι ο Κόσμος πρέπει ο άλλος να με βλέπει
ολόκληρη όπως είμαι κι αυτό σημαίνει και να με βλέπει να βλέπω τον Κόσμο κι ο Κόσμος
είναι οι Άλλοι από Μας οπότε πρέπει να με βλέπει να βλέπω τους Άλλους  γιατί αν δεν
συμβαίνει αυτό τότε δεν βλέπουμε τους Άλλους κι είμαστε περιχαρακωμένοι στο Εμείς μας κι
αγνοούμε τον Κόσμο πράγμα που το βρίσκω άρρωστο

όταν σε ρώτησα εσένα ποιο είναι το σχήμα σου
άρχισες μια διάλεξη για το πως μετατοπίστηκε το βάρος στη δυτική σκέψη
από τον τόπο από κει που τα αντικείμενα ήταν διεταγμένα στο χώρο κι εμείς είχαμε εποπτεία
ή κάπως έτσι
στον χρόνο που όλα πλέον θεωρούνται να μεταλλάσσονται κι εμείς τα βλέπουμε σε
στιγμιαίες τους καταστάσεις
κι εγώ τέντωνα τα αυτιά μου γιατί μου τα χες πει αυτά αλλά δεν τα χα χωνέψει ακόμα καλά
ενώ το ήθελα πολύ αλλά σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι καθυστερούσες να απαντήσεις στην
ερώτηση γιατί δεν το χες σκεφτεί ποτέ (πράγμα που αποδείκνυε αυτό που έλεγα για τα
διαφορετικά αντιληπτικά σχήματα)

έτσι με βάση τα παραπάνω μου εξήγησες πως πότε το ζεις πιο τυχοδιωκτικά πότε πιο
αγκυροβολημένα πότε θες να χτίσεις σπίτι πότε θες να βγεις στο δάσος

μου είπες πως μπορούμε να χτίσουμε ένα σπίτι στο δάσος
αλλά γρήγορα το πήρες πίσω γιατί κι αυτό ρίζωμα είναι

τότε εφάρμοσα το χωρικό σχήμα μου στην θεωρία του χρόνου
η ανάγκη μου να βλέπω το κύκλο του άλλου που τα χωράει όλα
σαν ερμηνευτικό σχήμα στην προσπάθεια να χω εποπτεία της στιγμής

και τότε σκέφτηκα ότι  μπορούμε να μαστε εμείς το σπίτι που βγαίνει στο δάσος
κι αυτό θα μας έκανε νομάδες στον χρόνο
δεν θυμάμαι αν στο πα
εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως έιμαι έτοιμη να σε κάνω κύκλο μου
ενθουσιασμένη που κατάφερα να βρω μια γέφυρα για το σχήμα σου
αλλά δεν στο πα γιατί
ποιός ξέρει πόσο απέκλινε το πως σκέφτεσαι από το τι κατάλαβα
σημασία είχε τι αποφάσισα κι αυτή η απόφαση με είχε ήδη αλλάξει