Τελευταία με διακατέχει μια ανησυχία για το αν ο κόσμος,όταν θα βγω επιτέλους έξω ξανά,θα είναι ακόμα όπως τον άφησα.

Μου φάνηκε πως είδα μια κόκκινη γυναίκα τις προάλλες,καθώς γυρνούσα σπίτι με το αυτοκίνητο.
Την είδα ξανά χτες,να περπατάει στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Την ακολούθησα αλλάζοντας τελείως κατεύθυνση από κει που δεν θυμάμαι πως ήθελα να πάω.
Περπατούσε ανέμελη στις μύτες των ποδιών της.
Δεν είμαι σίγουρη αν πατούσε στο έδαφος.
Την ακολούθησα υπνωτισμένη.
Στο φανάρι χώθηκε στο πλήθος.
Την έχασα για λίγο.
Την εντόπισα γρήγορα χάρη στο χρώμα της.
Έφτασα πίσω της και της τράβηξα το χέρι.
Γύρισε ξαφνιασμένη.
Έβγαλε τα ακουστικά απ'τα αυτιά της.
Είσαι κόκκινη,της είπα.
Έσμιξε τα φρύδια της και με ρώτησε τι λέω.
Είσαι κόκκινη, επανέλαβα.
Όχι δεν είμαι.Σίγουρα δεν είμαι.Θα το 'χα προσέξει.
Μα είσαι,επέμεινα.
Αν είμαι κόκκινη,τότε κι εσύ είσαι κόκκινη,είπε.
Μα εγώ δεν είμαι,ενώ εσύ είσαι.
Γούρλωσε τα μάτια της,μου φώναξε να κοιτάω τη δουλειά μου,με δάγκωσε κι έφυγε.
Τώρα ήμουν εγώ αυτή που έμεινε με τα μάτια γουρλωμένα εμβρόντητη.
Μέχρι που ξεράθηκαν απ' τον αέρα κι αναγκάστηκα να τα ανοιγοκλείσω.
Συνέχισα να περπατάω μέχρι που έφτασα σπίτι,έφαγα σπανακόριζο κι έπεσα για ύπνο.

Δεν μπορώ να χωνέψω τον γάιδαρο και δεν χωράει η ουρά ή γιατί ο εγκέφαλός μου έχει ατροφήσει ή απάντηση γιατί απέτυχα στις πανελλήνιες ή γιατί όταν θα πάω να γράψω δεν θα χω άγχος -γιατί πολύ απλά δεν με νοιάζει ή να πως οι μαλακίες που σκέφτομαι βρήκαν αφορμή να βγουν στην επιφάνεια ή μπορει και να βαριέστε περισσότερο από μένα αν μετά από αυτό τον τίτλο εξακολουθείτε να θέλετε να διαβάσετε και το υπόλοιπο ή αναρωτιέμαι δεν υπάρχει όριο στις λέξεις που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για τίτλο; να θυμηθώ να το αξιοποιήσω κάποια στιγμή

Κατασπάραξα τις καρέκλες,ξέσκισα το χαλι με τα νυχια μου,έσπασα τον καθρέπτη στη ράχη της βιβλιοθήκης,γκρέμισα όλα τα βιβλία από τα ράφια τους,τράβηξα το τραπεζομάντηλο από το τραπέζι και κλώτσησα τα θραύσματα των πιάτων ανακατεμένων με μακαρόνια και σαλάτα από το πάτωμα,τράβηξα το λαμπατέρ από τη μπρίζα και το πέταξα στο κλειστό παράθυρο,έσκισα τα ρούχα μου με μανία,χτύπησα με μπουνιές την κοιλιά μου,ούρλιαξα κι όμως ακόμα δεν κατάφερα να νιώσω καλύτερα.

Βαρέθηκα.Βαρέθηκα όσο δεν πάει.Βαρέθηκα όσο δεν πάει άλλο.Βαρέθηκα όσο δεν πάει άλλο να τριγυρίζω σαν φάντασμα.Βαρέθηκα όσο δεν πάει άλλο να τριγυρίζω σαν φάντασμα στο σπίτι.Βαρέθηκα όσο δεν πάει άλλο να τριγυρίζω σαν φάντασμα στο σπίτι και να σκάβω μονοπάτια στο ξύλινο πάτωμα.Βαρέθηκα όσο δεν πάει άλλο να τριγυρίζω σαν φάντασμα στο σπίτι και να σκάβω μονοπάτια στο ξύλινο πάτωμα μέχρι να γίνουν τόσο βαθιά σαν χαρακώματα.Ξέρετε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ήταν ένα πλήγμα για την ανθρωπότητα εξαιτίας του τεράστιου αριθμού των νεκρών του.Ο πρώτος όμως ήταν αυτός που άφησε τα μεγαλύτερα ψυχολογικά προβλήματα στους ανθρώπους.Κι αυτό γιατί αναγκάστηκαν να ζουν σε χαρακώματα.Τι έλεγα;Α ναι!Βαρέθηκα να αυτομαστιγώνομαι γιατί σκέφτομαι άλλα πράγματα από αυτά που θα ΄πρεπε να σκέφτομαι.Και περισσότερο βαρέθηκα να αναθεωρώ την άποψή μου ότι δεν γίνεται να βαρεθώ περισσότερο.

Τα καλά της ανεργίας

Δεν το πιστεύω ότι η μάνα μου έμαθε να μαγειρεύει.
Σήμερα μάλιστα έφτιαξε ρεβυθοκεφτέδες.
Ο κόσμος φαίνεται να αλλάζει.

Ελεύθερη πολιορκημένη

Ευτυχώς που έχω κουρτίνες να εμποδίζουν το πολύ φως να μπεί στο δωμάτιο

αλλά και το μάτι μου να βγει έξω απ'το παράθυρο.