*naked under the blankets

Μου φάνηκε πως είδα μια κόκκινη γυναίκα τις προάλλες,καθώς γυρνούσα σπίτι με το αυτοκίνητο.
Την είδα ξανά χτες,να περπατάει στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Την ακολούθησα αλλάζοντας τελείως κατεύθυνση από κει που δεν θυμάμαι πως ήθελα να πάω.
Περπατούσε ανέμελη στις μύτες των ποδιών της.
Δεν είμαι σίγουρη αν πατούσε στο έδαφος.
Την ακολούθησα υπνωτισμένη.
Στο φανάρι χώθηκε στο πλήθος.
Την έχασα για λίγο.
Την εντόπισα γρήγορα χάρη στο χρώμα της.
Έφτασα πίσω της και της τράβηξα το χέρι.
Γύρισε ξαφνιασμένη.
Έβγαλε τα ακουστικά απ'τα αυτιά της.
Είσαι κόκκινη,της είπα.
Έσμιξε τα φρύδια της και με ρώτησε τι λέω.
Είσαι κόκκινη, επανέλαβα.
Όχι δεν είμαι.Σίγουρα δεν είμαι.Θα το 'χα προσέξει.
Μα είσαι,επέμεινα.
Αν είμαι κόκκινη,τότε κι εσύ είσαι κόκκινη,είπε.
Μα εγώ δεν είμαι,ενώ εσύ είσαι.
Γούρλωσε τα μάτια της,μου φώναξε να κοιτάω τη δουλειά μου,με δάγκωσε κι έφυγε.
Τώρα ήμουν εγώ αυτή που έμεινε με τα μάτια γουρλωμένα εμβρόντητη.
Μέχρι που ξεράθηκαν απ' τον αέρα κι αναγκάστηκα να τα ανοιγοκλείσω.
Συνέχισα να περπατάω μέχρι που έφτασα σπίτι,έφαγα σπανακόριζο κι έπεσα για ύπνο.