βίβα λα ρεβολουθιόν

Τα γέλια από ευγένεια βιάζουν το πρόσωπό μου.
Κάτω τα ευγενικά γέλια!
Κάτω οι φασίστες που σ'αναγκάζουν να γελάσεις!
Κάτω τα ηχογραφημένα γέλια!
Κάτω τα sitcoms,οι αμερικάνικες σειρές!



Η αυλαία πέφτει.Ακούγονται χειροκροτήματα.



Όχι ψέματα.Μ'αρέσουν τα φιλαράκια.C:

Ωδή στη μελέτη

Είπα πως σήμερα θα διαβάσω τον πάτο μου.

Τώρα θέλω να έρθει το τέλος της μέρας και να γράψω:

"Είπα πως σήμερα θα διαβάσω τον πάτο μου

και διάβασα τον πάτο μου."

Ω μα τι καλή και συνετή που θα 'μουν!

Και τι δυνατά που θα ακούγονταν τα χειροκροτήματα σας,έτσι όρθιοι που θα σηκωνόσασταν από τα βελούδινα καθίσματα,ενώ υποκλινόμουν και απομακρυνόμουν απ'τη σκηνή.

Σε περίμενα χτες.
Είχα πάει σε μια κηδεία.
Ποιος πεθανε;
Ο Τζώρτζης.
Ποιος είναι αυτός;
Ένα κεφάλι.
Δεν είχε σώμα;Χέρια;Πόδια;
Είχε ένα σκύλο.
Και πώς μετακινούνταν;
Ήταν στηριγμένο πάνω σε ένα καροτσάκι.
Τον άμοιρο.
Γιατί παρακαλώ;Δεν υστερούσε σε τίποτα από σένα.
Το σώμα σου δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μεταφορικό μέσο για το κεφάλι σου.
Κι αυτός ήταν σπουδαίο κεφάλι.

Ψευδαισθήματα

Διάβαζα το μπλόγκ του.

Μου άρεσαν τόσο πολύ αυτά που έγραφε.

Μου άρεσε τόσο πολύ ο τρόπος που σκεφτόταν.

Μου άρεσε τόσο αυτός που ήταν στις ιστορίες του.

Που για μια στιγμή μου μπήκαν ιδέες.

Από αυτές που απαγορεύεις στον εαυτό σου.

Αλλά αυτή ακριβώς η ένταση που δημιουργήθηκε με έκανε να το σκέφτομαι πιο πολύ.

Κι αν τον ερωτευόμουν;

Όταν πλέον άρχισα να γράφω αυτές τις λέξεις,ήξερα πως ήταν πολύ αργά.

Δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω.

Ενηλικίωση

Περιεργο πράμα.
Για δες καιρό που διάλεξε.
Θυμαμαι προσπαθούσα να χωρέσω τα πάντα σε δυο λέξεις.
Τώρα από το τίποτα προσπαθώ να φτιάξω κάτι.
Τώρα από το τίποτα δεν καταφέρνω τίποτα.
Μιλάμε στο τηλέφωνο.
Νευρικές λέξεις σκόρπιες.
Ποντάρω στον αντίπαλο.
Έχουμε ήδη χάσει δεν βλέπεις;
Πότε θα ρθει επιτέλους η μέρα που δεν θα ξαναχρησιμοποιήσω τις φράσεις κριτική σκέψη,ανθρωπιστική παιδεία,θρίαμβος του νόμου του ισχυροτέρου,αλλοτρίωση;
Βραχνάς.
Σίγουρα βραχνάς.
Έιμαστε μπανάλ πια.
Γεράσαμε ξαφνικά.
Μόνο το τραγούδι σιγοβράζει το αίμα μας.
Iου.Αηδίασα πάλι.Χαρούμενα γενέθλια.

Απολογισμός ή απολογία.

Έκλεισα τα μάτια μου.
Τα ξανάνοιξα κι ήταν Μάρτιος.
Και δεν μου άρεσε αυτό που είχα γίνει στο μεταξύ.
Σε μια προσπάθεια μου για αυτοπροσδιορισμό,άρχισα να κάνω απογραφή:
Αυτά είναι τα χέρια μου.
Αυτά τα πόδια μου.
Τα μάτια μου.
Η μύτη μου.
Η κοιλιά μου.
Η λίστα μου σταμάτησε εκεί.
Ούτε οι κινήσεις,ούτε τα αστεία,ούτε οι χειρονομίες,ούτε οι λέξεις μου ανήκουν.
Ούτε καν οι σκέψεις μου.
Έχω καιρό να αντιληφθώ την ύπαρξη τους,σημάδι πως με έχουν αφήσει από καιρό.
Δεν είμαι παρά ένα μίγμα των 5-6 ανθρώπων που συναναστρέφομαι τους τελευταίους μήνες.
Αι τραγικαί συνέπειαι των πανελληνίων.

Πως την ανέχεσαι μου λές?

Είναι τόσο ανόητη και σπαζαρχίδω.

Απορώ πως την αφήνεις και σ'ακουμπάει.

Η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο ήταν βαριά.
Τόσο βαριά που μου πλάκωνε το σβέρκο.
Το βλέμμα μου πλανήθηκε στο χώρο να βρεί κάτι να πιαστεί,να αποφύγει το δικό της.
Μάταια.Όλοι οι τοίχοι ήταν λευκοί και άδειοι και υπήρχε μονάχα ένα παράθυρο πάνω απ'το κεφάλι της.
Κουνήθηκα στην καρέκλα μου κι έπαιξα με τα μαλλιά μου.
Τελικά κατέληξα να κοιτώ τα παπούτσια μου δήθεν απορροφημένη από τις σκέψεις μου.
Παράξενο θηλυκο.
Από κείνα που θα σου πουν "δε μ'αγαπάς καθόλου"
για να σε παγιδέψουν και να στο αποσπάσουν με τη βία.
Το παράξενο θηλυκό σηκώθηκε.
Το ακολούθησα με το βλέμμα μου μέχρι που εξαφανίστηκε κάπου πίσω μου.
Ακόμα και τώρα ένιωθα τα μάτια της καρφωμένα εξεταστικά στην πλάτη μου.
Σηκώθηκα και με οδήγησε στην πόρτα.
Κράτησα την ανάσα μου.
Ανταλλάξαμε καθωσπρεπισμούς.
Βγήκα έξω.
Τώρα μπορούσα να ανασάνω ξανά.