Μπούζι

Τα πατούσια μου πάγωσαν τόσο πολύ

που έσπασα τα δαχτυλάκια μου

και τα μοίρασα στις φίλες μου

να με θυμούνται.

Άνοιξα τα μάτια μου.
Και τα ξανάκλεισα.
Και τα ξανάνοιξα.
Αλλά δεν υπήρχε καμία διαφορά.
Πηχτό σκοτάδι.
Σ'ακουσα δίπλα μου να ρουφάς τη μύτη σου.
Τρόμαξα και τινάχτηκα όρθια.
Δεν ήμουν σίγουρη ότι ήσουν εσύ.
Δεν σε είχα ακούσει ποτέ να κλαις.
-Τι περίμενες; με ρώτησες με μια φωνή που δεν ήταν η δική σου.
Πήγα να ανοίξω το στόμα μου,αλλά η φωνή μου δεν έβγαινε.
-Δεν ξέρω... ψέλλισα...σίγουρα όχι αυτό.
Σώπασες.
Πλησίασα προς τα κει που ακούστηκε η φωνή σου.
Άπλωσα το χέρι μου να σου χαιδέψω την πλάτη,
μα εσύ τινάχτηκες στο άγγιγμα μου.
Ξαφνιάστηκα.
Πισωπάτησα.
Γύρισα κι έκανα να φύγω μα δεν έβλεπα τίποτα μες το σκοτάδι.
Άπλωσα τα χέρια κι άρχισα να ψάχνω ένα τοίχο στα τυφλά για να στηριχτώ.
Μα δεν υπήρχε τίποτε.
Σωριάστηκα στο πάτωμα.
Ήμασταν τώρα δυο φοβισμένα κουτάβια ζαρωμένα στις γωνιές τους.
Εγώ να φοβάμαι να σε ξαναπλησιάσω στη προοπτική μιας δεύτερης απόρριψης,
κι εσύ να φοβάσαι τη μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει.

Άκου πως έχουν τα πράματα

Σήμερα μίλαγα με τον Γιωργάκη.
Ξέρεις γι'αυτά που οι άνθρωποι λένε πολιτικά.
Και μια γιαγιά πέρασε και κοντοστάθηκε να ακούσει τι λέγαμε.
Είχε μάλιστα και το θράσος να πει και την άποψη της.
Αλλά καταπώς φαίνεται πήρε θάρρος από την μαλθακή μου όψη,κι άρχισε να μιλάει χωρίς σταματημό.
Γι'αυτό και γω της άνοιξα το γυάλινο μπουκάλι της κοκα κόλας που κρατούσα στο κεφάλι.
Σωριάστηκε κάτω κι άρχισαν να τρέχουν αίματα.Αλλά μπορεί να ταν και κοκα κόλα.
Για να μάθει να με σέβεται η παλιόγρια.

Blog diaries

Και που λέτε θα 'μαι στο taf αύριο.Με άλλους 9 bloggers.Θα συμμετέχουμε όλοι σ'αυτή την έκθεση.
Εννοείται ότι θα το 'λεγα τελευταία στιγμή,όπως εννοείται ότι προσπάθησα να τα στήσω το βράδυ της προηγούμενης μέρας και έτρεχα και δεν έφτανα.Γι'αυτό μην αγχώνεστε αν δεν προλαβαίνετε να ρθείτε.Θα είναι μέχρι τις 15 Μαρτίου.
Εσείς που επιμένετε παρόλαυτα να ρθείτε αύριο,έλατε να πείτε κι ένα γειά.

      Τα λέμε αύριο στις 8.30!

Οικογενειακές Ιστορίες Ι

Ήταν Κυριακή και τρώγαμε όλοι μαζί.

Ο μπαμπάς διάβαζε εφημερίδα.

Η αδερφή μου προσπαθούσε να καρφώσει ένα μπιζέλι αρακά με το πιρούνι της.

Η μαμά καθάριζε με μια μπουκιά ψωμί τις σάλτσες απ'το πιάτο της.

Κι εγώ χάιδευα την κοιλιά μου.

Ωσπου ένας άντρας μπήκε στην κουζίνα.

Τράβηξε την καρέκλα της μαμάς,την σήκωσε και την φίλησε στο στόμα.

Έπειτα σκούπισε τις σάλτσες απ'το στόμα του πάνω στο τραπεζομάντηλο και πήδηξε απ'το παράθυρο.

Η μαμά στεκόταν ακόμα ακίνητη με τα μάτια γουρλωμένα.

Ο μπαμπάς γύρισε σελίδα στην εφημερίδα.

Η αδερφή μου έβαλε το μπιζέλι αρακά στο στόμα της.

Κι εγώ συνέχισα να χαϊδεύω την κοιλιά μου.

Χιονόμυαλα

Και ξέρεις ποιο είναι το προβλημά μου?

Οι λέξεις έχουν κατακάτσει στον πυθμένα του εγκεφάλου μου.

Και ταρακουνάω το κεφάλι μου για να τις βάλω σε κίνηση μπας και καταφέρουν να σχηματίσουν σκέψεις.

Αλλα πού.