Punk's not dead

Δεν ακούω τη μαμά μου.Πίνω αντιβίωση και μπίρα.Fucking cool.

Σεκλέτια

Αυτό το κοπρόσκυλο μου έχει φάει όλα τα καλά μου βρακιά.

Σε λίγο θα με αναγκάσει να πλένω και τα ρούχα μου.

Η αλήθεια είναι ότι όλες οι γυναίκες του σπιτιού την ζηλεύουν.Γιατί έχει όλη την προσοχή του μπαμπά.

Ξέρω πολύ καλα τι προσπαθείς να πετύχεις

Γιατι δεν ήσουν εδω?Όταν άνοιξα τα μάτια μου και βρεθηκα ξαπλωμένη στα κρυα πλακάκια του μπάνιου.
Γιατί δεν ήσουν εδώ που φοβόμουν?Και η γκόμενα στο κοτοπουλαδικο,με ποιο δικαίωμα με κοιτούσε αφοπλιστικά στα μάτια?Χαμήλωσα πρώτη το βλέμμα να μην προλαβει να διαβασει τις σκέψεις μου.Αισθανόμουν διαφανη πάλι.Μπορούσες να δεις μεσα απο μένα.Και συ μου σφιξες το χέρι και μου ψιθυρισες στο αυτί.Με τυλιξες με το μπουφάν σου και μου τράβηξες διακριτικά το μπουκάλι απ'τα χερια.Γιατί δεν με αφηνεις στη ησυχία μου?Δεν σε είχα ανάγκη,τι δεν καταλαβαίνεις?
Στο μυαλό σου είναι όλα,μου λες.Σταμάτα να μου μιλας όπως στις ανόητες φίλες σου,σου λέω.

Θεμελιωδης αρχη

Τι έπαθα πάλι?Γιατί δεν αναγνωρίζω την μούρη μου στον καθρέφτη?
Εγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιαυτηεγωειμαιααυτη.
Άντε ας το χωνέψω επιτέλους.Κι ας πάω παρακάτω.Έχω κι άλλα πραγματα να σκεφτω.

Και μου το λεγε η μανα μου να κόψω τους πολλους κουραμπιέδες.Με πείραξε η άσπρη σκόνη.
Αχ θεε μου είμαι τόσο αστεία.Ας το γράψω κι αυτό.Στη λίστα με τα πράγματα για χώνεμα.
Αλλά όχι γαμα το.Αυτο θα σήμαινε οτι πρεπει να σκεφτώ και την σειρα προτεραιοτητας.
Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στο σημείο που ξεκινησαμε.

Μια απο αυτές τις μέρες θα πεταχτώ για τσιγάρα

Δεν με χωραει ο τοπος.Με πιανει νευρικότητα.

Τριβω τα ματια μου,μυριζω τα μαλλια μου,αγκαλιαζω τα γονατα μου,χτυπάω τα δαχτηλα μου ρυθμικα.

Μου το χα πει πως δεν εχω καμια δουλεια εδώ.Αρνουμουν να μ’ακουσω.Αλλη μια ευκαιρια.

 Κλεινω τα ματια μου όταν σε φιλαω.Αγκαλιαζω ένα σωμα,όχι εσενα.

Ο ερωτας ισχυει μεχρι εξαντησεως των αποθεματων.

Τώρα που έχω μπήξει βαθια τη σημαία μου στη γη σου,τώρα που σε γνωρίζω απο ακρη σ’ακρη,δεν με κραταει τιποτα εδώ.Και ο Παυλιδης με στοιχειωνει πάλι.Το πιο ωραιο ειναι το επόμενο λιμανι.

Ας βρεθει κάποιος να με πείσει οτι υπάρχει ελπίδα.

Μου υποσχέθηκε πως θα με κάνει άνθρωπο,μια στιγμή της ζωής μου που δεν με ένοιαζε τίποτα,
κι έτσι αφέθηκα μην έχοντας τιποτα να χάσω.

Όταν αργότερα θα με ρωτάγανε πως ξεκίνησα θα απαντούσα:
άρχισα να ντύνομαι όπως μου υποδείκνυε.
Κάθε πρωί,είχε ακουμπισμένες τις καλτσες και τα εσώρουχα στην άκρη του κρεβατιού.

Της είμαι ευγνώμων που με μάζεψε και με φρόντιζε παρόλο που δεν το αξίζει.
Οι προθέσεις της κάθε άλλο παρά ανιδιοτελείς ήτανε.

Αλλά δεν παραπονιέμαι.Ποτέ δεν παραπονέθηκα.
Ήμουν το παιχνίδι της.Με έντυνε και με έβαζε να υποδύομαι ρόλους.
Είχε μεθύσει με την εξουσία που ασκούσε πάνω μου.
Ακόμα και τις τελευταίες μέρες δεν έλεγα τίποτα παραπάνω από αυτά που μου επέτρεπε.
Κι ενώ στα μάτια των φίλων ήμουν το σκυλάκι της,
στην ουσία εκείνη είχε εξαρτηθεί απόλυτα μαζί μου.
Κι όταν με έβαζε να της κάνω έρωτα μου υπαγόρευε από πριν τις κινήσεις μου,τον τόνο της φωνής μου.
Ήθελε να 'μαι επιθετικός και αποφασιστικός στις κινήσεις μου.
Στην αρχή βέβαια,υπήρχε πρόβλημα λόγω της μαλθακότητας του χαρακτήρα μου,όπως έλεγε.
Επαναλάμβανα τα λόγια μου άψυχα.
Δεν ταιριάζανε στο στόμα μου.Δεν ήταν λόγια που θα βγαίναν από μέσα μου.
Εκείνη τότε με έβριζε και με χτυπούσε αλλά ποτέ δεν θύμωσα γιατί την λυπόμουν.
Άλλωστε η μανία της δεν κράταγε πολύ.
Τις περισσότερες φορές ξεσπούσε σε κλάματα.
Την έκανα,έλεγε,να νιώθει πως όλα γύρω της ήταν πλαστικά.
Κι εγώ τότε δεν καταλάβαινα τι εννοούσε,αφού αυτή επέμενε να ξεστομίσω αυτά τα λόγια
κι έτσι έμενα όσο πιο ακίνητος μπορούσα για να γίνω αόρατος
και την παρακολουθούσα να κλαίει βουβά στο πάτωμα
να μην την ακούσουν οι υπηρέτες.