Μας θέλουνε χταπόδια.
Μαλάκια με πολλά,φτηνά εργατικά χέρια.

σεξιμηνες

Θα σε πηγαίνω στο πάρκο να λιαζόμαστε και να ταΐζουμε τα περιστέρια.Θα στήνουμε το αντίσκηνο μας και δεν θα γκρινιάζω που ξεχνάς τα βρεγμένα μεσ' τη σκηνή.Θα πίνουμε κρασί και θα σου παίζω φυσαρμόνικα.Θα 'χω ένα μικρό γατί,ένα στρώμα κι ένα ψυγείο.Θα σου λέω πάμε να φύγουμε και θα μπαίνουμε στο αμάξι σου και θα φεύγουμε.Και θα σταματάμε στο πουθενά.Θα πετάμε τα φρούτα στη θάλασσα για να τα πλύνουμε.
Θα λέω φεύγω,τα λέμε.Και δεν θα λές τίποτα.Και θα φεύγω.και θα ξαναβρισκόμαστε μετά από καιρό και θα με ρωτάς πεινάς?Και θα σου λέω ναι,και θα τρώμε στη πλατεία κρεμμυδοτηγανιές.Και θα σου λέω ωραίο καιρό κάνει σήμερα,σ'αγαπώ.
Και θα μου λες ναι,τι κάνει το γατί σου?

Μήνυμα στον εαυτό μου

-Είσαι κότα!
-Τι είπες ρε?Εγώ?του είπα κι άρχησα να τον κυνηγάω στην αυλή χτυπώντας τον και τσιμπώντας τον με το ράμφος μου.

Η πιο μεγάλη πρόταση που έγραψα ποτέ.

Τις προάλλες χαζοχαιρόμουν πάλι που διάβαζα τα σχόλια σας τόσο πολύ,που έκαψα το τοστάκι μου και το πέταξα στο σκύλο της διπλανης,ο οποίος έπαθε αλλεργικό σοκ,εξαιτίας του γκούντα ή της γαλοπούλας ή του κάρι ή της κέτσαπ ή του καρβουνιασμένου ψωμιού (ή δεν ήταν αλλεργικό σοκ κι απλά ο Βασιλόπουλος πουλάει ληγμένα και κοροιδεύει τον κοσμάκη),κι έτσι γάβγιζε όλο το βράδυ απ΄τον στομαχόπονο και η γριά απέναντι του πέταξε την αρβύλα του εγγονού της και το σκότωσε,πράγμα που θα το πλήρωνε πολύ ακριβά στη συνέχεια,γιατί όταν οι γριές βγήκαν στα μπαλκόνια και σηκώναν όλη τη γειτονιά στο πόδι,η γριά-δολοφόνος ξέχασε τελείως ότι είχε το μάτι αναμμένο και πήρε φωτιά το φαΐ,μαζί με όλα της τα πράγματα συμπεριλαμβανομένης και της δεύτερης αρβύλας του εγγονού της.

Αλήθεια ο κοσμάκης γράφεται με Η?Αφού είναι Ο και όχι ΤΟ κοσμάκι,σωστά?

Πως έγινα ήρωας

Μια μέρα αποφάσισα πως δεν θέλω να είμαι μια απλή συσκευή προσωρινής αποθήκευσης τροφής.
Κι έτσι έφαγα και την Μερκελ.

Την έβλεπε να γερνάει.
Οι τρίχες της στην μπανιέρα πλήθαιναν.
Περιφερόταν στα δωμάτια,ξεχνώντας τι ήθελε να κάνει.
Έβαζε μόνο μπλούζ να χορεύουν για να μη φαίνεται πως κουράζεται εύκολα πια με τα σουίγκ.
Την συνόδευε στη λαϊκή,για να της θυμίζει διακριτικά τι πρέπει να πάρουνε.
Κι όταν ξέχναγε ότι έβαλε αλάτι στο φαΐ και έβαζε κι άλλο,αυτός της έλεγε πως είναι θεσπέσιο.




Edit:Το χαϊβάνι πιστεύει πως θα ταιριάζε.Μου φανηκε πολυ γλυκό γι'αυτο το προσθέτω:

Yann Tiersen-Le Moulin

Η Εύα Φλεμτίκοβα είχε μαλλιά άσπρα και μαλακά.Από μπαμπάκι.
Ήταν τόσο μαλακά που δεν χρειαζόταν μαξιλάρι.
Έτσι μπορούσε να κοιμάται παντού.
Κοιμόταν πάνω στο τραπέζι την ώρα του πρωινού.
Κοιμόταν στο σχολικό στο δρόμο για το σχολείο.
Κοιμόταν στο θρανίο την ώρα του μαθήματος.
Κοιμόταν στο πεζούλι της αυλής την ώρα του διαλείματος.
Και ξανά στο σχολικό στο δρόμο για το σπίτι.
Και ξανά στο τραπέζι την ώρα το μεσημεριανού.
Στην Εύα Φλεμτίκοβα άρεσε πολύ ο ύπνος.
Μια μέρα στο σχολικό,ο διπλανός της ο Λούντος με το μεγάλο προγούλι,δεν άντεξε άλλο και έκοψε μια τούφα απ'τα μαλλιά της κοιμισμένης Εύας Φλεμτικοβας.
Αλλά ο καημένος ο Λούντος αγνοούσε κάτι βασικό,που εμείς ξέρουμε.
Τα μαλλιά της Εύας Φλεμτίκοβας δέν ήταν από μαλλί της γριάς,αλλά από μπαμπάκι.
Και όπως επίσης ξέρουμε,δεν κάνει να τρως μπαμπάκι.
Έτσι ο Λούντος πέθανε.
 Η δασκάλα ταραγμένη από το περιστατικό,κάλεσε την μαμά της Εύας Φλεμτίκοβας να της μιλήσει.
Η μαμά της Εύας Φλεμτίκοβας αποφάσισε πως έπρεπε να κάνει κάτι.
Έτσι ένα βράδυ,έκοψε τα μαλλιά της Εύας Φλεμτίκοβας και μ'αυτά έφτιαξε ένα πουλόβερ.
Η Εύα Φλεμτίκοβα είχε τώρα ένα καινούργιο λευκό πουλόβερ,αλλά δεν κατάφερε να κοιμηθεί ποτέ ξανα.


Συμπέρασμα 1:Η λαιμαργία είναι κακό πράγμα.
Συμπέρασμα 2:Η κοινωνία,αργά ή γρήγορα καταφέρνει να συμμορφώσει ιδιόμορφες και λανθάνουσες  συμπεριφορές στα "πρέπει" της,ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αλλοίωση των προσωπικοτήτων αυτών.

Μια φίλη μας έδωσε μια σακούλα με ρούχα που δεν ήθελε πια.
Αλλά εγώ τα ήθελα γιατί μου άρεσαν.
Στην αδερφή μου δεν αρέσει που έχουν ακόμα το άρωμά της.
Αλλά εμένα μ'αρεσει γιατί καμιά φορά ξεχνιέμαι και νομίζω ότι είμαι άλλη.

Κρυφακούγοντας I

...είχε πάντα τους λογαριασμους,τη ΔΕΗ,καταγεγραμμένα,οργανωμένα...ανοίγω το ντουλάπι και βλέπω γεμάτο μπουκάλια ουίσκι...να κλαίει,να βρίσκουμε τα χρυσαφικά της,"τα χρυσαφικούλια μου",φωτογραφίες,ήτανε θεά...να πούνε πως υπάρχει ένταλμα αν δεν πάει στην κλινική,να τη φυλάει άνθρωπος,να της δίνει τα χάπια...ανοίγω το συρτάρι,χιλιάδες χαρτοπετσέτες,καθαρές,χρησιμοποιημένες,σερβιέτες,σουίφερ...μισούσανε τη μάνα της...πέτυχε στο μετρό τη μάνα του νοικάρη...τι να πει...η κάθε οικογένεια έχει τα δικά της...στην μεγάλη ήμουνα,πήγα να της βρούμε βρακιά να της δώσουμε στο νοσοκομείο..είχα ένα σπυράκι και του βάζω κρέμα για τους μύκητες...σηκώνεται,βάζει καυτό νερό στη μπανιέρα,κάνει ένα καυτό ντους...ξέχασε ένα τυρί που έπρεπε να πάρει και γύρισε πίσω στη μέση της διαδρομής...θα μείνει μέσα το βράδυ,είναι επικίνδυνο...

Μπορείς να ακούσεις τις καλύτερες ιστορίες δίπλα σου,άρκει τ' αυτιά σου να γίνουν χωνιά.