ο καθένας συνέχιζε την ζωή του κι απλά ανταλλάζαμε ματιές που και που
δεν υπήρχε αντίστοιχη φόρμα να μας περιγράψει
πηγαίναμε δειλά και ψαχουλευτά
παράξενο αυτό που μου συνέβη
δεν θυμάμαι να σε άκουσα μέχρι χτες
τον κουβάλαγα μαζί μου σε μάρσιπο
όταν μου κανε την χάρη να με ακολουθήσει
του δειχνα τον κόσμο
κι αυτός δεν μίλαγε ποτέ
κι άρχιζα κι εγώ να αμφιβάλω γιαυτό που νόμιζα ότι ήταν ο κόσμος
γιατί στην τελική αν αυτό δεν είναι ο κόσμος
τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα
νόμιζα δεν ήξερα τα περισσότερα
μα αν κι αυτά τα λίγα είναι σκάρτα
τότε τι να σου πω
τον κακό σου τον καιρό
ένας ανθρωπάκος είμαι κι εγώ
θα πρεπε να μου το φέρεις πιο μαλακά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου