κεφάλαιο ΙV

αφού μ'αγαπάς γιατί με έφαγες;με ρώτησε.

γιατί πεινούσα,απάντησα.

κεφάλαιο ΧΙ

έχω μια φίλη που δεν τρώει τίποτα γιατί ξέρει ότι τίποτα δεν μπορεί να την χορτάσει.

κι όμως ακόμα να πεθάνει απ'την πείνα.

κεφάλαιο ΙΙΙ

ξέρω ένα τύπο.όχι φίλο μου ακριβώς.που δεν έχει αίσθημα του κορεσμού.

κατασπαράζει τα πάντα στο πέρασμά του.αλλά τίποτα δεν μεταβολίζει ο οργανισμός του.

βγαίνουν άθικτα με τον γνωστό τρόπο σαν να μην διέσχισαν το σώμα του ποτέ.

πως γίνεται τα χάδια που έκανα στον Μήτσο (τον παλιό μου γάτο) να μην αρέσουν στον Ρίτσαρντ Πάρκερ (τον νέο μου γάτο);

Ο σκύλος χορτάτος κι η πίτα ολόκληρη

Ο σκύλος νηστικός κι η πίτα ανέγγιχτη

Ο σκύλος ολόκληρος κι η πίτα χορτάτη

Ο σκύλος.τέλος.δεν υπάρχει πίτα.

Ούτε σκύλος υπάρχει.αλλά όσο και να το πεις ο σκύλος είναι σκύλος.

Αλλά κι η πίτα όμως.γάμα τον σκύλο.κρατάμε την πίτα.

Και την πίτα ολόκληρη λοιπόν.και τέλος.

Χωρίς και.χωρίς και πριν την πίτα,το και πριν το τέλος το κρατάμε.

Την πίτα ολόκληρη σκέτο.και τέλος.το τέλος όπως είναι.

Κανείς δεν το πειράζει το τέλος.κανείς δεν τα βάζει με το τέλος.

Το τέλος είναι πάνω απ’όλα.πάνω απόλα όσα υπήρχαν.πάνω απ’όλα όσα υπήρχαν απ’την αρχή.

Το τέλος είναι πάνω απ’την αρχή.και τέλος.

Όντως τέλος όμως.

Ωχ όχι.όχι έτσι.δεν γίνεται να τελειώσουμε έτσι.το τέλος θα τσαντιστεί.

Αυτή ήταν η τελευταία πρόταση.και τέλος.

Νιώθω με μαμά που προσπαθεί να ταιριάξει με την παρέα των παιδιών της.

Πήγα και σούπερ μάρκετ σήμερα.ναι,βέβαια.πήρα κωλόχαρτα,κροκέτες για τον χοντρό,εβαπορέ για τον καφέ μου και ένα στρούντελ.

Ναι το κανα δώρο στον εαυτό μου.με κανάκεψα.

Ένα λεπτό πριν το πετάξω στο καλάθι με κοίταξα σοβαρά και είπα μετά όμως θα μαζέψεις το σπίτι.

Είπα ναι εννοείται.

Θα βάλεις και πλυντήριο;

Φυσικά είπα κι άπλωσα το χέρι μου να πιάσω το στρούντελ πριν προλάβω να με αγγαρέψω και μ’άλλες αηδίες.

Κατεβαίνοντας απτα κωλόχαρτα,είδα τον μανάβη.φυσικά και τον είχα δει νωρίτερα.

Αλλά εκείνη την στιγμή είχαμε οπτική επαφή.

Του χαμογέλασα για ένα δευτερόλεπτο.ίσα που πρόλαβα να τον δω να μου χαμογελάει κι αυτός και γύρισα την πλάτη να φύγω.

Ύστερα έπρεπε να πάρω το εβαπορέ.δεν ήταν εκεί που νόμιζα.για μια στιγμή τρομοκρατήθηκα.έπρεπε να ξανακατέβω κάτω.εκεί με τον μανάβη.

όχι δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω αυτό.στην τελικη θα πινα τον καφέ μου σκέτο.

Ευτυχώς βρήκα τα εβαπορέ πριν το ταμείο.

Πλήρωσα με το τελευταίο μου εικοσάρικο.

Πήρα και καπνό απ’το περίπτερο.κι άλλη πολυτέλεια.

Δεν με νοιάζει τίποτα όμως.οπότε δεν έχω να χάσω κάτι.

Ο χοντρός άλλωστε έχει φαί για τις επόμενες 2 βδομάδες πλέον.

Μπορείς να καταλάβεις πως περνάω στο σπίτι χωρίς εσένα.

Θα σου πω μόνο ότι έκανα το λάθος κι άνοιξα τον καναπέ.προχτές νομίζω.

Έλα να κάνουμε παρέα πάλι.

ποτίζω και τα λουλούδια σου.

ακούω κι ισπανικά τραγούδια.

κρατάω την ανάσα μου

τωρα λειπεις.κατεβηκες να παρεις παγωτο.επειδη εγω εριξα την ιδεα.σου ειπα παμε;κι ύστερα όταν έκανες να βάλεις παπουτσια,σου πα θα πάμε κι οι δύο;
ανοίγω παράθυρο για να γράψω γιατί τίποτα άλλο δεν μπορώ να κάνω μέχρι να ρθεις.
σταματάω το βίντεο μη προχωρησει και το χάσεις.
ανοίγω νεες καρτέλες με τα πράγματα που πρέπει να δεις γιατί θα σ'αρέσουν
ουτε παλιες φωτογραφίες μπορώ να δω γιατί σε περιμένω να τις δούμε μαζί.
ούτε να υπάρχω μπορώ μέχρι να ρθεις για να μην χάσεις τίποτα.

ο καθένας συνέχιζε την ζωή του κι απλά ανταλλάζαμε ματιές που και που

δεν υπήρχε αντίστοιχη φόρμα να μας περιγράψει

πηγαίναμε δειλά και ψαχουλευτά

παράξενο αυτό που μου συνέβη

δεν θυμάμαι να σε άκουσα μέχρι χτες

τον κουβάλαγα μαζί μου σε μάρσιπο

όταν μου κανε την χάρη να με ακολουθήσει

του δειχνα τον κόσμο 

κι αυτός δεν μίλαγε ποτέ 

κι άρχιζα κι εγώ να αμφιβάλω γιαυτό που νόμιζα ότι ήταν ο κόσμος

γιατί στην τελική αν αυτό δεν είναι ο κόσμος

τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα

νόμιζα δεν ήξερα τα περισσότερα

μα αν κι αυτά τα λίγα είναι σκάρτα

τότε τι να σου πω

τον κακό σου τον καιρό

ένας ανθρωπάκος είμαι κι εγώ

θα πρεπε να μου το φέρεις πιο μαλακά.

πέφτω κάθε μέρα από το μπαλκόνι τελευταία.

αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε πόσους ορόφους ακόμα θα φτάσω στη γη.

να μιλάω όσο τον δυνατόν λιγότερο

να χρησιμοποιώ το δυνατόν λιγότερες λέξεις

μπας και σταματήσω να με αηδιάζω.

αλλά πάντα καταλήγω να σκέφτομαι ότι δεν θα χει τόση πλάκα.

καμία ένταση.είμαστε πλέον μεγάλοι άνθρωποι.

μωρό μου δεν σε καταλαβαίνω
γι'αυτό θέλω να πεθάνεις
αλλά πρώτα ας χορέψουμε λίγο
χωρίς να μ'αγγίζεις
γιατί αηδιάζω
μόνο τα πόδια μας να κοπανάμε με δύναμη στο πάτωμα
να σηκώσουμε την γειτονιά στο πόδι
λίγο πριν πεθάνουμε
υπήρξαμε κι εμείς
υπήρξαμε κι εδώ
και κοπανάγαμε τα πόδια μας χορεύοντας
μέχρι να πεθάνουμε

πόσα γενέθλεια περάσαμε;
πόσα μπάνια κάναμε όσο ο κόσμος καιγόταν έξω;
βλέπω τον κόσμο απ'τις σχισμές στα πατζούρια
ο κόσμος δεν ξέρει ότι κρυβόμαστε εδώ
και δεν βγαίνουμε ούτε για να φάμε

γιατί έφυγες;
έκανα λάθος.γύρνα πίσω.
ποιός θα μου βρίσκει τον αναπτήρα τώρα;
ψάχνω και δεν είναι πουθενά.
το σπίτι είναι χάλια.
κάναμε το σπίτι χάλια και μετά έφυγες.
έφυγες και δεν μπορώ να βρω τον αναπτήρα μου.
δεν είναι πουθενά.έλα πίσω.έκανα λάθος.

μου ρχετε η όρεξη να πλύνω τα δόντια μου

να τα βουρτσίσω με δύναμη

μέχρι να ματώσουν

να βουρτσίσω τη γλώσσα μου και τα ούλα μου

να φύγουν όλες οι γεύσεις των ημερών

εσύ,εσύ,εσύ,τσιγάρα,τσιγάρα,καφές,εσύ,παγωτό,εσύ,εσύ,εσύ

να πετάξω τα σκουπίδια 

και να αδειάσω τα τασάκια

να κάνω σοβαρές σκέψεις

για χάρη των σοβαρών φίλων μου.

αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνουν για σένα από τα περιθώρια που τους αφήνω
όταν σε περιγράφω
να μου μιλάς
να με χαϊδεύεις
να με κοροϊδεύεις
να σε φτύνω
να σε κατουράω
γιατί αν το κάνουν θα ναι πολύ άδικο

μαλακοπλανήτης

θέλω να γεμίσω την μπανιέρα και να διαβάζω το βιβλίο μου.
δεν με νοιάζει το νερό που σπαταλάω.
δεν με νοιάζει να καταστραφεί ο πλανήτης.καλά να πάθει.
μπράβο ρε πλανήτη πολύ καλά τα καταφέρνεις.να το παίζεις οσία παναγία.
μας έφερες στον κόσμο κι από τότε απλά μυξοκλαίς και υπομένεις τις πληγές που σου ανοίγουμε.
καλά σου κάνουμε ρε μαλάκα.αφού έφερες στον κόσμο τέρατα.αφού είμαστε πιο δυνατοί από σένα.
αυτή η μητρική στάση,η υπομονετική,η δεκτική να ξέρεις πολύ μου την σπάει κυρ πλανήτη.
γιαυτό κι εγώ θα γίνω μπαμπάς.
σου αξίζει να καταστρέφεσαι.και να ξέρεις το απολαμβάνω να σε βλέπω να καταστρέφεσαι αργά αργά.
γελάω και σε δείχνω με το δάχτυλο.κρατάω και την κοιλιά μου μερικές φορές από τα γέλια.
αν είχες αρχίδια και ξηγιόσουνα καλά,θα αντιδρούσες κάπως.
θα κανες μια πλυμμήρα,ένα σεισμό,κάτι βρε αδερφάκι μου.
θα άνοιγες μια τεράστια χαράδρα και θα πέφταμε όλοι μέσα και θα γκρεμοτσακιζόμασταν στην τελική.
δεν ξέρω κάτι.
πολύ με απογοητεύεις πλανητάκο,να το ξέρεις.
γιαυτό και δεν με νοιάζει να καταστραφείς.συγκεκριμένα,θέλω να σε δω να καταστρέφεσαι.

μόνο να χα μπανιέρα σπίτι μου.αυτό μόνο με απασχολεί.

αυτός;

μετρίου αναστήματος θα τον χαρακτήριζα.με κοντό λαιμό.και τα πόδια του ασύμμετρα λεπτά με το υπόλοιπο σώμα του.και μεγάλα μαύρα μάτια.που κουνιούνται συνέχεια ακόμα κι όταν εστιάζει σε ένα σημείο.πάντα σε σύγχυση.πάντα παίρνει βαθιές ανάσες.πάντα νομίζω πως θέλει κάτι να πει.πάντα καταπίνει την ανάσα του.ποτέ δεν μου λέει.

πολλά τσιγάρα,πολλές ματιές κατανόησης και συνενοχής,πολλά σχέδια για μια νέα εποχή στο καινούργιο τους άδειο σπίτι,πολλά κοινά,πολλές ανησυχίες,ηλεκτρονική μουσική,πράσινα φώτα και πολύς κόσμος,γνωστοί κι άγνωστοι που κάποια μέρα θα γίνουν γνωστοί,πολλές επιθυμίες,αναζήτηση,πολλά κατουρήματα στους θάμνους,λευκό απαλό δέρμα κι είμαστε έτοιμοι.

σωστοί φοιτητές.όπως πρέπει να μαστε.

όπως πρέπει να μαστε για να συμπληρώνουμε το τοπίο της φοιτητούπολης.

να μαστε τα σκηνικά και για τους υπόλοιπους φοιτητές.

για να νιώθουν φοιτητές περικυκλωμένοι από φοιτητές.

κι όλοι να διαιωνίζουμε το είδος μας ανέμελα.σαν σωστοί φοιτητές.

μάτια που ξεπλένουνε

μιλούσε με την ελάχιστη δυνατή κατανάλωση ενέργειας
η φωνή της ήταν πολύ ψιλή μόλις που ακουγόταν,ήταν λες κι οι λέξεις ήταν φτερωτά γουρουνάκια και βγαίναν με την όπισθεν από το στόμα της και μόλις που καταφέρναν να επιπλέυσουν στην ατμόσφαιρα του δωματίου στο ύψος των ματιών μας περίπου
κι ήταν τόσο χαριτωμένα κι ευάλωτα πλάσματα που δεν μπορούσες να τους κάνεις κακό
με την φωνή της προσπαθούσε να εκτεθεί το λιγότερο δυνατόν
πόνταρε στα μητρικά σου ένστικτα
ότι θα της πεις ότι όλα είναι μια χαρά
κι απλά θα την λατρεύεις κι αυτήν και τα γουρουνάκια της.

ιστορίες που ανακουφίζονται

κάθε γεγονός που συμβαίνει αποθηκεύεται μέσα σου σαν ενέργεια
και παραμένει ενεργό προσωρινά μέχρι να διοχετευσεις αυτήν την ενέργεια που ναι αποθηκευμένη μέσα σου στο επόμενο πράγμα ή πρόσωπο στο οποίο θα περιγράψεις κι αποτυπώσεις το γεγονός αυτό
ώστε να φύγει από μέσα σου
μέχρι να μην έχεις την ανάγκη πια να ανατρέξεις σ'αυτό αφού θα το έχεις πια βαρεθεί.

εγώ που ταξιδεύω πολύ τελευταία ένα έχω να πω.
δεν ζηλεύω τα πάρκα της ευρώπης.
εδώ έχει γόπες γύρω από τα παγκάκια.
μπορείς να δεις τους ανθρώπους να κάθονται.
τι τσιγάρα,πόσα,για πόση ώρα,είχαν σκύλο μαζί,φάγανε τίποτα,ήταν πρεζάκια;

μήπως

σε πειράζει;να μ'αφήσεις λίγο;
σε πειράζει;να μείνεις λίγο;
σε πειράζει;να σ'ακουμπήσω λίγο;
σε πειράζει;να χαμογελάσεις λίγο;
σε πειράζει;να με γαμήσεις λίγο;
σε πειράζει;να μ'αγγίξεις λίγο;
σε πειράζει;να κλάψω λίγο;
σε πειράζει;να με τραβήξεις λίγο;
σε πειράζει;να μ'αγαπάς λίγο;

μα είχα μάθει να το ελέγχω

άντε πάλι.
το βλέπω να ανεβαίνει απ'τον φάρυγγά μου στο στόμα.
ξινόπικρη γεύση που σου καίει τα λαρύγγια.
βγαίνει.
το κρατάω στο στόμα μου.
είναι χάλια.το φτύνω.
πάλι αυτή η ακατάπαυστη φλυαρία.
κάθε λέξη παίρνει την πρωτοβουλία και πετιέται μόνη της.
απ'το στόμα μου στην εμετί λιμνούλα στο πάτωμα.
κάποια μέρα θα πνιγώ απ'τα ξέρατά μου.
κι ίσως τότε να το βουλώσω επιτέλους.

δύο κατηγορίες

τα τατουαζ ειναι το καλυτερο πραγμα για να λες ιστοριες σε τυπους.ασχετες ομως τελειως.και μαλαακιεεες.μαλακίες.και κανείς να μην μπορεί να σε αμφισβητήσει γιατί απο τη μία για τους βλάκες έχεις κάνει τατουάζ,ενώ για τους αλλους στην πούτσα τους τι τους λες.σιγά μην κάτσει να νοιαστεί η ανθρωπότητα με τις μουνότριχές της.χεσμένο σε έχει.κάνεις λοιπόν τον καμπόσο σ'αυτούς που σε παίρνει κι είστε όλοι ικανοποιημένοι.κι εσύ με την παρτάρα σου που γινεσαι θεος τους για πέντε λεπτά κι αυτοί που βρήκαν άλλο ενα είδωλο.άλλο ένα πράγμα που θα κυνηγάνε για το επόμενο καιρό.η φίλη μου λέει υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων,αυτοί που είναι κι αυτοί που θέλουν να γίνουν.κι αυτή η πρόταση ακούγεται τόσο γελοία που θα αναγκαστώ να αυτοσαρκαστώ για να μην με κοροιδέψατε.και θα πω πίπες τύπου "όπως λέει κι ο σοφός λαός" ή "να με ακούς εμένα" ή "είμαι τόσο ψαγμένη,θεέ μου" ή κάτι σίγουρα λιγότερα φέιλ.
κουραδόμαγκες ρε φίλε.κομπλεξικοί είμαστε όλοι μας.

η αθήνα είναι τέλεια.
μην βγει παραέξω ότι το πα,έτσι;

και τώρα;

ήθελα πολύ τα μολυβένια μου στρατιωτάκια να ταν αλατιέρες

να τα ταρακούναγα και να ξέρναγαν χρυσόσκονη

να άκουγες ότι υπάρχει κάτι μέσα τους

σε αναποδογύριζα

σου χτυπούσα και τον πισινό

μα εσύ αρνιούσουν να συνεργαστείς

δεν έχει άλλο μου λεγες

στα δωσα όλα τις προάλλες

κι εγώ αρνιόμουν να πιστέψω ότι άδειασες τόσο γρήγορα

κι άρχιζα να σε κοπανάω και να σε τινάζω

αλλά ποτέ δεν πήρα κάτι παραπάνω

κι έμεινα έτσι με ένα σωρό άδεια μπουκαλάκια γύρω μου

τι να τα κάνω τα σκουπίδια που γέμισα;

στα μέτρα μου

σήμερα ο κόσμος δεν είναι πολύ μεγάλος
ούτε πολύ μικρός
χωράω ακριβώς
κι εφαρμόζει τέλεια γύρω μου.

βρωμόπολη

τι θα μουνα αν δεν μ'αγαπούσε αυτός δεν ξέρω

γιατί δεν με άφηνε να σέρνομαι στα πλακάκια της πλατείας κοιμισμένη με τα ξερατά μου

γιατί σώνει και καλά δεν μ'αφηνε να κοιμηθώ στο παγκάκι 

γιατί με υπάκουγε και μάζευε τα πραγματά μου και μένα

και γλίστραγε κάτω απ΄τη μασχάλη μου και μ'άφηνε να κρέμομαι από τον ώμο του

και με βαζε στο ταξί και με βγαζε απ'το ταξί και κυνήγαγε το ταξί 

για να πάρει το μπουφάν μου που χα αφήσει στο ταξί

και με ρώταγε θα αντέξεις μόνη σου κι εννοούσε αυτά τα μέτρα μέχρι το φανάρι 

και μένα καθόλου δεν με ένοιαζε και το μπουφάν κι αυτός κι εγώ κι όλα

του μουρμούριζα ναι κι άρχιζα να περπατάω με δύναμη 

κι όταν αυτός γύρισε πίσω άπραγος με τα χέρια άδεια προσπαθούσε να με πιάσει 

να με αγκαλιάσει να ηρεμήσω κι εγώ τραβιόμουν και περπατούσα με πιο πολύ δύναμη

και μουρμούριζα πόσο σιχαίνομαι αυτήν την πόλη

κι αυτόν που όσα κι αν του έκανα πάντα έβγαινε πιο δυνατός

γιατί δεν μ'άφηνε μόνη μου να σιχαθώ τον εαυτό μου;

αφού δεν είχα καμιά όρεξη για να νιώσω κάποια στα χέρια του

μόνο τίποτα ήθελα να αισθάνομαι,να γίνομαι ένα με το πεζοδρόμιο

να χύνομαι στις χαρακιές για τους τυφλούς 

να τσουλάω στο βρώμικο παγκράτι και να αφήνω τα αυτοκίνητα να περνάνε πάνω απ'τη ράχη μου

αποτυχημένη παρτίδα age of empires

πως να συνειδητοποιήσω ότι δεν ξέρω τίποτα
όταν στην καθημερινότητα μου χρησιμοποιώ μόνο για τα βασικά το μυαλό μου;
έχω φράξει το τμήμα του εγκεφάλου μου που συχνάζω
και λέω παιδιά μην ενοχλείστε
εγώ εδώ σ'αυτή την γωνίτσα αράζω
στο χωραφάκι μου μόνο συχνάζω
και δεν μ'απασχολεί,ούτε με ενδιαφέρει να δω τι υπάρχει πέρα από το φράχτη.

μεγάλη πέμπτη μεσημέρι

κι εγώ θα ζελεδιάζω κάτω απο μια σκιά στον εθνικό κήπο καπνίζοντας τον καπνό που λίγες ώρες πριν οι γονείς μου θα ρώταγαν αν κάνω νιώθωντας τόσο μπροστά γονείς και περιμένοντας πως με ανέθρεψαν σωστά και θα απαντούσα με ειλικρίνεια στην ερώτησή τους και γω φυσικά δεν θα τους απογοήτευα γιατί θα βαριόμουν να το παίξω πάλι το καλό παιδί όσο κι αν θα διασκέδαζα να ζήσω κρυφά τον μύθο μου και καθυστερημένα για να είμαστε ειλικρινής τώρα στα γεράματα του να κάνεις κάτι απαγορευμένο και θα χτυπούσε το τηλέφωνο κι η μαμά μου θα με ρώταγε αν είμαι ακόμα στο κέντρο αν ήθελα να με γύριζε με το παπάκι της και γω θα της έλεγα μα ναι φυσικά γιατί προφανώς και θα βαριόμουν να ξανακάνω την χιλιοφορεμένη διαδρομή ζάππειο-σπίτι όσο κι αν έλεγα πως μου λειψε η βρωμοαθήνα κι ύστερα θα χτύπαγε το τηλέφωνο και θα ταν ο μπαμπάς αυτή τη φορά και θα με καλούσε στο ελλάς που έπινε ρακές με την σκύλα κι αφού βεβαιωνόμουν ότι όντως ήταν μόνος θα τον διαβεβαίωνα πως ναι ξεκινάω τώρα και στο δρόμο θα καθόμουν σ'αλλη μία σκιά να τελειώσω το τσιγάρο μου γιατί ήξερα πως όσο κι αν πέθαινε να καπνίσουμε μαζί και να πίνουμε ρακές δεν θα τον άφηναν τα πατρικά του καθήκοντα να μου το επιτρέψει από τώρα κι εκεί θα παραχωρούσα την σκιερή μου θέση στην αξιοπρεπέστατη άστεγη που έψαχνε παγκάκι να κοιμηθεί κι επειδή δεν ξέρω αν σας το  πα είμαι πολύ καλό παιδί θα αρνιόμουν το φτηνό τσιγάρο του ενός ευρώ που θα μου πρόσφερε αλλά καθαρά από ευγένεια κι αγάπη και περιέργεια θα την ρώταγα αν την βολεύαν οι πλατφόρμες που φορούσε στο περπάτημα κι εκείνη θα απολογούνταν λέγοντας πως της τα χάρισαν,πως εκεινής της άρεσαν τα φλατ παπούτσια και θα πάλευα φανερά μέσα μου να μην βγάλω να της δώσω τα ολοκαίνουργια πάνινα δεκάευρα παπούτσια μου για να μην χαλάσω αυτήν την σχέση που είχαμε αρχίσει να αναπτύσσουμε μεταξύ μας κι εκτός των άλλων κακά τα ψέματα ήταν τα καινούργια μου παπούτσια κι έτσι θα πέρναγε ώρα πολλή ανταλλάσσοντας κουβέντες συμπάθειας με την αξιοπρεπέστατη σαραντατριάχρονη και γοητευτικότατη άστεγη μέχρι να θυμηθώ πάλι τον μπαμπά μου που θα καθόταν μόνος με την σκύλα στο ελλάς και θα με περίμενε διαβάζοντας εφημερίδα και να πεταχτώ σαν ελατήριο απ'τη θέση μου χαιρετώντας την καινούργια μου φίλη που θα τελείωναν τα βάσανά της μετά από τέσσερα χρόνια στο δρόμο γιατί επιτέλους τον αύγουστο θα παιρνε σύνταξη οχτακόσια ευρώ και θα νοίκιαζε μια αξιοπρεπέστατη γκαρσονιερούλα στην χαριλάου τρικούπη για διακόσια ευρώ και να αρχίσω να τρέχω μέστη ζέστη για να μην στήσω άλλο τον μπαμπά μου κατεβάζοντας πάντα με μεγάλη συχνότητα το κοντό μου σορτσάκι που άφηνε γυμνά τα μπούτια μου και θα φτανα στον μπαμπά μου λαχανιασμένη,θα με κέρναγε ρακί και νερό και θα άρχιζε σχεδόν αμέσως να μου παραδίδει μαθήματα ζωής κάνοντας απολογισμό των πόσων πολλών πραγμάτων έκανα μέσα σε έξι μήνες συμβουλεύοντας με πως θα πρεπε να ηρεμήσω και να το απολάυσω γιατί πιθανότατα δεν θα χω αυτή την πολυτέλεια για πολύ ακόμα λόγω των οικονομικών μας προβλημάτων και για την μανία μου να φύγω μακριά τους λες και ήμουν τρομερά καταπιεσμένη και γω θα του λεγα μπαμπά μίλησα με την άστεγη έχω υπόψην μου πως υπάρχουν αληθινά προβλήματα σαυτή τη ζωή και θα βρισκα την ευκαιρία να του μιλήσω για όλα αυτά που θελα να του πω τόσο καιρό για τις ανασφάλειες που γεμίζει η παρουσία του με αυτές τις γκριμάτσες αποδοκίμασίας κάθε φορά πριν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε τις σκέψεις μας τόσο εγώ όσο και η αδερφή μου κι αυτός θα προσπαθούσε να καλυφτεί πάλι σημειώνοντας πως ποτέ δεν καυχήθηκε πως είναι κάποιος θεός κι εγώ θα του λεγα ναι αλλά είσαι ο μπαμπάς μας κι αυτός θα μου λεγε ιστορίες για τον κουλ θείο του που τον άφηνε να καπνίζει και να πίνουν λίτρα ρακής τρώγωντας καβουρομεζέδες και θα μου λεγε άντε στρίψε δύο-ένα και για αυτόν-κι η μαμά θα φτανε εκείνη την στιγμή και θα κανε κι αυτή γκριμάτσες αποδοκιμασίες-όχι του ίδιου τύπου- αλλά θα αφηνόταν πιστεύοντας πως ο μπαμπάς ξέρει να το διαχειριστεί καλύτερα κοιτάζοντας με την άκρη του ματιού της το παιδί της που καπνίζει κι ο μπαμπάς θα μου έδινε συγχαρητήρια για τον καλό καπνό μου κι η μαμά θα τον αγριοκοίταζε και θα λατρεύαμε ο ένας τον άλλον σιωπηλά και μ'απωθημένα χαρούμενοι που όλοι είμαστε όλοι μαζί πάλι και μεγαλώνουμε και γερνάμε κι ωριμάζουμε και γεροπαραξενεύουμε κι ο καιρός θα ναι τόσο καλοκαιρινός και θα χουμε μπροστά μας ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο να σιχαθούμε ο ένας τον άλλον.

Αγαπητό ημερολόγιο

και μου γυρνάει την πλάτη
θα κοιμηθεί χωρίς να μου πει κουβέντα

και δεν μ'ακουμπάει αν δεν τον ακουμπήσω

και δεν με φιλάει αν δεν τον φιλήσω

μόνο μου μιλάει

σε μένα και στο τηλέφωνό του

όλη την ώρα

μόνο επίδειξη γνώσεων μου κάνει

και μου μιλάει για τους φίλους του

και με μειώνει όλη την ώρα

ήμουν τόσο σίγουρη πως θα την πάταγε

που τελικά την πάτησα εγώ
και δεν τον νοιάζει όταν δεν του μιλάω
δεν τον νοιάζει ούτε όταν κλαίω
κι όλη την ώρα θέλω να κοπανήσω το κορμί μου στους κρύους τοίχους με δύναμη
για να μην του ανοίξω το κεφάλι
για να μην του ανοίξω το κεφάλι μου
και δει μέσα και τρομάξει
υποφέρω
έχω τόση ενέργεια εσωτερικευμένη μέσα μου που θα πηδήξω απ΄το μπαλκόνι για να ηρεμήσω
θέλω να φύγει
δεν το αντέχω άλλο
ή καλύτερα να φύγω εγώ
ποιός αυτός.αυτός ο φλώρος.τον μισώ.τον σιχαίνομαι.

το ρολόι κολλημένο στις 8 παρά 5

παρά πέντε
παρά λίγο

now i wanna be your dog.