όλο μου λέει ότι δεν είμαι εδώ

εμάς τους διανοούμενους μας κατηγορούν ότι έχουμε το σώμα μας μόνο μεταφορικό μέσο για το κεφάλι μας.
στην αρχή θίχτηκα.είπα όχι δεν γίνεται.εγώ το νοιάζομαι το σώμα μου.το σώμα μου.το σώμα μου.το.σώμα.μου.έι παιδιά,από δω το σώμα μου!να σας γνωρίσω τον φιλαράκο μου!
και κάπου εκεί συγκλονίστηκα από το πόσο αυτοτελής οργανισμός ακουγότανε να ναι το σώμα μου.
εγώ και το σώμα μου.
να εδώ είμαι εγώ και το σώμα μου που παίζουμε μπάλα,α εδώ στην παραλία,α κι εκεί που είχαμε πάει μια Κυριακή.
προσπάθησα να το κάνω και  με άλλα μέρη του σώματός μου.
το χέρι μου.το γόνατό μου.το μικρό μου δαχτυλάκι.κι αυτά άλλοι οργανισμοί.
μετά άρχισαν να με πιάνουν οι ζήλιες μου.σκέφτηκα το μικρό μου δαχτυλάκι σε ποιόν ανήκει πιο πολύ.σε μένα ή στο σώμα μου;
κι ύστερα πάλι ποιός είμαι εγώ;το κεφάλι μου;κι αυτό ακούγεται ξένο.η μύτη μου;τα μάτια μου;τα αυτιά μου;ποιος λέει αυτές τις λέξεις;η φωνή μου;και ποιός τη διατάζει;το μυαλό μου;και πίσω από αυτό;
εγώ τέλος πάντων που βρίσκομαι;ποιός είναι αυτό το "μου";
ε εκεί είπα κάπου λάθος κάνω.
και το πήρα απ'την αρχή.
άμα το πάμε έτσι γιατί λέμε έχω σώμα κι όχι είμαι σώμα;
κι αν είναι έτσι αυτό σημαίνει ότι εγώ είμαι το μικρό δαχτυλάκι;εγώ είμαι το γόνατο;εγώ το χέρι;
γιατί αν όντως είναι έτσι,τι γίνεται με τα σπυράκια μου;εγώ είμαι αυτό το σπυράκι;
όχι.αυτό πάει πολύ.κάποια τρύπα έχει πάλι ο συλλογισμός μου.
αυτά σκεφτόμουν και κατέληγα πάλι σε αδιέξοδα.
κι έτσι αποφάσισα να αφήσω τις πολλές θεωρίες και να το γυρίσω στην πράξη.
δάγκωσα το μικρό μου δαχτυλάκι.ξέρετε δεν θέλει πολύ δύναμη για να σπάσει.όσο για να μασήσεις ένα καρότο.το κατάπια κι άρχισα να τρώω και τα άλλα μου δάχτυλα κι έπειτα και το χέρι μου ολόκληρο κι ύστερα και το άλλο και μετά τα πόδια μου κι έπειτα διπλώθηκα στα δύο κι άρχισα να τρώω την κοιλιά μου και τον κώλο μου κι έπειτα και την πλάτη μου μέχρι που είχα μείνει ένα κουβαράκι μόνο κι έπειτα πέταξα μπροστά την κάτω γνάθο μου κι έφτασα τη μύτη μου και την έφαγα κι αυτή κι έπειτα τα μάτια μου και τα αυτιά μου και τα μαγουλά μου και τα ίδια μου τα χείλη και δεν έμεινε τίποτα άλλο παρά μια μασέλα στο πάτωμα.
αλλά ήταν η μασέλα μου.άρα ήμουν εγώ ακόμα.
κι έμεινα εκεί για μέρες γιατί σιγά μην με πρόσεχε η συγκάτοικός μου με τόσα σκουπίδια στο πάτωμα.
μέχρι που με ρούφηξε η σκούπα.
και μετά σταμάτησα να υπάρχω.