δυσκολος άνθρωπος.με μάτια λαίμαργα.
παραμονεύει
και γυρνάει την πλάτη και φεύγει
μα ξέρω πως το κανε για να θαυμάσεις την πλάτη της
για να τρέξεις να την τραβήξεις από το μπράτσο
μασκαρεμένη πάλι
κάθε φορά κι άλλη
με επιδέξια δάχτυλα να χάνονται στα μαλλιά σου
και να γλιστράνε στην πλάτη και το στήθος σου
μουτράκι ξέρω πως δεν το σκεφτόσουν ποτέ μέχρι που το σκέφτηκες
ένα απ' τα ύπουλα βράδια
κι από τότε κερδίζει έδαφος στο κιούπι που έχεις για κεφάλι
κοίτα πως γλύφει την τραχιά πήλινη επιφάνεια σου
πολύ θέλει του ανθρώπου να του στρίψει;
πέρα από το προφανές.δεν μιλάω για το προφανές.
δεν θα σταματήσω ποτέ μέχρι να σταματήσω.
θα φτύσω μέστο κιούπι σου
να νιώσεις το σάλιο μου να γαργαλάει τον εγκέφαλο σου γλιστρώντας
αυτή θα γυρνάει την πλάτη.εσύ θα τραβάς με τα μάτια σου τα σχοινιά να μη φύγει.κι εγώ θα σου φτύνω το μυαλό να την δηλητηριάσεις με το σάλιο σου.
για να σκύψω μετά να την φροντήσω.
κανείς δεν θα κάνει τίποτα.δεν θα κατηγορήσουν κανέναν.
μακάρι να μην καταλάβαινες αυτό που κατάλαβες.δεν εννοώ τίποτα τέτοιο.
θα ξεφώνιζα για να μην καταλάβεις λάθος.μα είναι κόπος.και πονάει ο λαιμός μου.
με πάτησες κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου