Ο μπαμπάς διάβαζε εφημερίδα.
Η αδερφή μου προσπαθούσε να καρφώσει ένα μπιζέλι αρακά με το πιρούνι της.
Η μαμά καθάριζε με μια μπουκιά ψωμί τις σάλτσες απ'το πιάτο της.
Κι εγώ χάιδευα την κοιλιά μου.
Ωσπου ένας άντρας μπήκε στην κουζίνα.
Τράβηξε την καρέκλα της μαμάς,την σήκωσε και την φίλησε στο στόμα.
Έπειτα σκούπισε τις σάλτσες απ'το στόμα του πάνω στο τραπεζομάντηλο και πήδηξε απ'το παράθυρο.
Η μαμά στεκόταν ακόμα ακίνητη με τα μάτια γουρλωμένα.
Ο μπαμπάς γύρισε σελίδα στην εφημερίδα.
Η αδερφή μου έβαλε το μπιζέλι αρακά στο στόμα της.
Κι εγώ συνέχισα να χαϊδεύω την κοιλιά μου.
6 σχόλια:
Μη μου πεις, άλλη μια από εκείνες τις σουρεαλιστικές διαφημίσεις coca cola light? :P
Eπίσης, πόσο δύσκολο είναι να καρφώσεις ένα μπιζέλι αρακά με το πιρούνι σου?...
Όμορφο post, keep it up :)
Ωραίο,αλλά λίγο θεοπάλαβο!!Μ' ΑΡΕΣΕΙΙι!!ΧΑΧΑ!!
Νομίζω ότι καταλαβαίνω.
Σαν να μη συνέβηκε τίποτα έτσι;
Υ.Γ.Εγώ το καλοκαίρι προσπαθώ να καρφώσω τα κουκούτσια απ το καρπούζι στο πιρούνι μου. Η μάχη του αιώνα.
Και αυτό συνέβαινε και θα συμβαίνει στις οικογένειες, στις σχέσεις, στις φιλίες. Και η λέξη που ενώνει όλες αυτές τις ιστορίες; Αδιαφορία. Μα πες μου πως γίνεται...
*Όμορφα δοσμένη ιστορία. Σύντομη, αλλά περιεκτικότατη.
ποιος τεμπέλης έστρωσε το τραπέζι; αν είχε βάλει χαρτοπετσέτες, τώρα το τραπεζομάντηλο θα ήταν καθαρό.
Δημοσίευση σχολίου