Ειναι τόσο δυσκολο να συγκεντρωθω.Το μυαλό μου χυνεται προς όλες τις κατευθυνσεις και ειναι ματαιες οι προσπαθειες μου να το μαζεψω με γυμνα χερια.Γλιστραει μέσα απτα δαχτηλα μου!
Συγχαριτηρια σε ολους που περάσατε!

It's nice meeting your friends again after a while,and feeling like you never left.

Εις τας εξοχας

να σου μπηξω τα νυχια βαθια με μανια.
το κεντρι μου
μεχρι να κυλα στις φλεβες σου το δηλητηριο μου.
να σκοτεινιασει το μυαλο σου και γω να σου προσφερω σπιρτα.
Να αναψεις το καντηλι μου στα σπλαχνα σου.
Τωρα οταν φυσαει,θα σε σκεπάζω να μη σβησει το μπολιασμα μου μεσα σου.
Συγνωμη,ηταν πικροι οι καρποι σου και μου ματωνανε τα χειλη.
γι'αυτο τωρα αφουγκραζομαι,
ξαπλωμενη πανω στο μαλακο σου χωμα,
να ακουσω τους βλαστους μου να ξεμυτιζουν απο μεσα σου.
Ελπίζοντας πως έπιασε.

Η συμβίωση με τον πατέρα και την αδερφή μου ήταν μια διαρκής ανταλλαγή εύστοχων σχολίων και παρατηρήσεων που μοιραζόμασταν,αντλώντας ικανοποίηση απο τις σπίθες θαυμασμού που θέλαμε απεγνωσμένα να εντοπίσουμε στα μάτια του άλλου.
  Χαμογελούσαμε σιωπηλα όταν μας βλέπαμε μέσα από τα μάτια τρίτων,με σκηνοθεσία,όπως λεει ο μπαμπάς.
Ο Πατέρας Και Οι Δυο Κόρες Του.Λιάζονται,διαβάζοντας στην παραλία,ακούγοντας μουσική,ανταλάσσοντας βλέμματα με νοημα,μασουλώντας παξιμάδια και φρούτα,λες και δεν είμαστε θνητοί και απαξιούμε να ασχοληθούμε με κάτι τόσο ταπεινό όπως το φαγητό μας.