Νυστάζω τόσο που οι τσιμπλες μου

εχουν γινει βουλοκέρι,

και σφραγίζουν τα ματια μου.

*τελευταία μερα φροντηστηριο σημερα

Εχω ενα φιλο.Του αρεσει να ποζαρει με γυαλιά ηλίου και τα μαλλιά σηκωμένα πάνω.
Σφίγγει τα μπράτσα και δείχνει τα δόντια.
Κι όταν οι άλλοι μιλάνε,αυτός ζωγραφίζει σπαθιά και παπάκια.

Ζεσταίνομαι,ιδρώνω,τριγυρνώ στο σπίτι,δεν κοιμαμαι,δεν διαβαζω,σε σκεφτομαι,τον αποφευγω,το μετανιωνω,τον λυπαμε,στεκομαι ακινητη,αφουγκραζομαι,πλενομαι,κανω σαν μωρο,χαιδευω τα βιβλια,κανω σαν γρια,σαπίζω,βλέπω Μπομπ Σφουγκαρακη,κάνω σχεδια,ξεχνάω,φερνω την οδοντοβουρτσα μου σπίτι σου,θυμώνω,παρακολουθώ με ευλάβεια τους δείκτες του ρολογιού,στέκομαι μπρος στον ανεμυστήρα για να στεγνώσω,τρώω νεκταρίνια,πίνω πεπόνια,μιλάω σε ξεχασμένα κουκούτσια,αυτολογοκρίνομαι,κουλουριάζομαι στο κρεβάτι μου,κοιμάμαι γυμνή,περπατάω ξυπολιτη,ψιθυρίζω,γελάω,περιφρονώ.Ανυπομονώ.Δεν ξέρω για τι πραγμα.

Αγαπητο αερακι,
Παρακαλώ πολύ να μην χτυπας τις πορτες οσο κάνω μπάνιο,γιατί παίρνουν τα μυαλά μου αέρα και νομιζω οτι παίζω στο Ψυχώ.

Και αφου εισαι τοσο ομορφο οσο λες,γιατι στρωνεις τραπεζι για δυο στο αδειο σου σπιτι?
Δεν καταλαβαινεις.Ο ηχος των γυμνων μου ποδιων στο πατωμα οταν φευγω αθορυβα για να μην σε ξυπνησω, ειναι ο ηχος της ανεξαρτησιας μου.
Τα μαλλια μου σταζουν στα μαγουλα σου και εσυ λες πως κρυωνεις.
Σταματα να μου μπηγεις τα νυχια σου πριν το δερμα μου γινει μαρμαρινο.

Κλεινω τα ματια μου.

Να μην σε αφησω να δεις τη φουρτουνα που ερχεται.

Ετσι και παραδωθω στις παρορμησεις μου.

Θα πνιξω αυτη την πολη που δεν με χωραει.Θα μαι παντου.

Θα παρασυρω τα παντα στο περασμα μου.

Θα σε πονεσω με τετοια ορμη που θα σκασω στο σωμα σου.

Και αυτη τη φορα θα μαι εγω η δυνατη.Εγω θα σε παρασυρω.

Λυπαμαι.Δεν μπορω να το κανω.

Με κοιτας.

Με αφοπλιζεις.

Τα νερα μου κοπαζουν.

Κοιτα με τωρα ποσο γλυκα το κυμα μου σου χαιδευει τα ποδια..

Ναι.Καλα βλεπεις.Ελληνικα φιλε μου.
Γιατι κουραστηκα να ακρωτηριαζω τον εγκεφαλο μου.
The limits of my language mean the limits of my world.
Ειμαι ατσουμπαλη και χοντροκομενη στα αγγλικα.Δεν βρισκω τις λεξεις για τις καταλληλες αποχρωσεις.
Ηταν αναποφευκτο.

     

  Uhmm...you know..I wanted to say...I miss you..I hope you're ok.

Invisible

I was standing there.Motionless.Watching him moving around the house.In such silence that for once I thought I heard my eyes making noise while they were closing.I was keeping my breath.I was just a mass mixed with blankets. I thought I couldn't be noticed.
I could be invisible.