για το να περπατάς μόνος

δεν ξέρω για σας αλλά εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει στον εαυτό μου ότι μου αρέσει να πηγαίνω βόλτες μόνη μου ότι δεν θα πρεπε να το ξεχνάω αλλά να το κάνω συχνότερα   θυμάμαι να περπατάω και να πληκτρολογώ στις σημειώσεις συνθηματικά για ιδέες που θέλω να θυμάμαι αργότερα  θυμάμαι τον εαυτό μου να του είναι πρακτικά δύσκολο από το πόσα θέλει να σημειώσει και να μην σκουντουφλάει ταυτόχρονα  θυμάμαι τον εαυτό μου να ηχογραφεί αυτά που θέλει να πει στο δρόμο κάνοντας ότι μιλάει στο τηλέφωνο

από τότε που μου είπες για αυτό που λέει ο παπαιωάννου σε μια συνεντευξή του που τώρα δεν μπορώ να βρω πως όταν είναι κανείς πιεσμένος συναισθηματικά/πραγματικά/σχέσεις/δουλειά αρκεί να έχει το κουράγιο να τρέξει [τόσα-δεν θυμάμαι πόσα λέει] χιλιόμετρα τότε θα αισθανόταν τελείως διαφορετικά γιατί το σώμα μας έχει λύσεις μετά το τρέξιμο θα νιώθεις αυτήν την ψυχοσωματική ολότητα πως εσύ όλος από την κορυφή ως τα νύχια μπορείτε να αποφασίσετε το καλύτερο για σένα και τον εαυτόοργανισμό σου

χτές το πρωί έβγαλα επιτέλους λεφτά πήγα να εκτυπώσω τους χάρτες μου και το pdf του practise of everyday life του certeau του τύπου που λέει για τις αφηγήσεις που εξιστορούμε εμείς για τον εαυτό μας προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στα βιώματα μας και να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς το αστικό περιβάλλον στο οποίο είμαστε ενταγμένοι κι ονομάζει αυτήν την διαδικασία "ψίθυρο της κρυφής δημιουργικότητας" και λέει πως είναι συνεχής και πηγάζει από τις προσπάθειες των ατόμων να προσδώσουν συγκεκριμένα νοήματα στις σχέσεις τους με τον/τους κόσμο/υς που τους περιβάλλει/ουν

μετά πήγα πλαίσιο να πάρω χαρτοταινία και ποστιτ που τα είδα απ'τη μαρία και ζήλεψα και τα δικά μας είχαν τελειώσει

στο δρόμο έπιασα τον εαυτό μου να τραγουδάει a girl is walking with a cause  a girl with a cause is walking

αποφάσισα πως μου αξίζει και φραπές και κάπου να κάτσω να χαζέψω τα καινουργια μου παιχνίδια

απ'την τσιμισκή είδα ένα κλασσικό φουλ πράσινο στενό στα έβερεστ που έχει κρεμασμένα κατα μήκος άπειρα χρωματιστά κορδελάκια και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους   εκεί   ήθελα να πάω αλλά ήμουν απ΄την άλλη πλευρά κι αναγκάστηκα να το προσπεράσω μέχρι το επόμενο φανάρι (#φλώρος)(#χοντρή)  ε και από κει και μετά δεν είχε ένα μέρος να κάτσεις με την ησυχία σου και την δροσιά σου και κατέληξα στο λιμάνι που προφανώς οι ελάχιστες σκιές ντάλα μεσημέρι ήταν πιασμένες και πήγα μέχρι τέρμα στη μύτη βρήκα σποτάκι που να νιώθω άνετα στη διάταξη του χώρου και τα ανθρώπινα στοιχεία (2 κοπέλες που τα λέγανε + μετά και ένας άλλος που καβάλησε τον γερανό και διάβαζε δυνατά (μάλλον) τα λόγια του) και τα άνοιξα όλα και προσπάθησα να οργανώσω κατηγοριοποιήσω τις σκέψεις μου με ποστ ιτ και γενικά ήταν φουλ άνετο yes working outside aha I recommend it και τις ιδεούλες μου είχα και καλά vibes είχα και γενικά ήμουν σε πλήρη κατάσταση solitude

το που

το τι

το ποιο σώμα

SOLITUDE
η λέξη με είχε ενθουσιάσει μικρη όταν την έμαθα στα αγγλικά ένιωθα ότι περιέγραφε ακριβώς μια τέλεια σχέση με τον κόσμο κάπως ζεν και σε αρμονία
αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι το περπάτημα έχει το δικό του χάι και προσωπικά βρίσκω αντάξιο του μπάφου αλλά μόνο με τα καλά του στοιχεία