και δεν έχω καμία όρεξη να γυρίσω σπίτι
και ξεκινάω να περπατάω
κι η γεύση σου είναι ακόμα στο στόμα μου
κι αγοράζω μπουκαλάκι νερό
πολύ παγωμένο για το λαιμουδάκο μου
και πίνω κι άλλο κι άλλο μα
ποτέ δεν ξεδιψάω
και βάζω το χέρι μου
να ψαχουλέψω την τσάντα μου
και παίρνω μία από τις καραμέλες
που πέταξε η γιαγιά μου στην τσάντα μου
και την βάζω στο στόμα μου
και τι συμφορά!
είναι κόκακολα
κι εκεί μεστην απόγνωση
βρίσκω κάτι αφιλόξενα σκαλάκια
να ξαποστάσω
και σκατά
δεν μπορώ καν να βάλω τα κλάματα
και δεν μπορώ να πω τίποτα
πρέπει να τα κρατήσω για τον εαυτό μου.
ναι καλά.θα τα γράψω εδώ προφανώς.
Α για την απελπισία και την απόγνωση
Α για την Αθήνα
1 σχόλιο:
α όπως αλίμονο
α όπως αμ δεν υπάρχει άλλη πόλη στ' αλήθεια (ή έτσι φαίνεται μερικές φορές)
α όπως αμηχανία σε κόμμεντς ποτέ δεν φτάνουν για κάτι, οτιδήποτε
α α α ω.
Δημοσίευση σχολίου