κι οι ψιλές φωνές των φιλιππινέζων που τσακώνονται ανέμελα στο απέναντι υπόγειο
κι ένα αυτοκίνητο παρκάρει στον ήσυχο δρόμο μας
κι η φωνή μιας ανερχόμενης δημοσιογράφου που περιγράφει με φορτισμένες λέξεις τα γεγονότα του ρεπορτάζ
για την γυναίκα που έβαλε το μωρό της στην κατάψυξη
κι ένα μηχανάκι περνάει
κι οι φιλιππινέζοι χαμηλώνουν τον τόνο της φωνής τους
και τα κουνούπια μου ρουφάνε όπως πάντα το αίμα
κι από την απογευματινή χαύνωση βαριέμαι να τα ξύσω
και πορτπαγκαζ κλείνουν
κι η μισότρελη γειτόνισσα μουρμουράει
και σκυλιά γαυγίζουν
κι η μαμά ρωτάει αν θα φάω τίποτα
και γω έχω ένα χαλικάκι στο στόμα
κι αναρωτιέμαι πως ήρθε αυτή η λέξη στο λεξιλόγιο μου
και δεν το αντέχω άλλο να με ενοχλεί μεστο στόμα
και απλώνονται δύο δρόμοι μπροστά μου
είτε θα το φτύσω είτε θα το καταπιώ
και παίρνω βαθιά ανάσα
και
2 σχόλια:
Great post! I hope to see you in my blog sometimes. Thanks! I'm your new follower! Kisses from VV!!
ισως το καλυτερο σου. Μου θυμισε λιγο ενα κειμενο που εχω γραψει στο μπλογκ μου, τον ουρανο
Δημοσίευση σχολίου