κάθαρση

ξεκίνησα να πάω μια βόλτα να ηρεμήσω.προσπάθησα να καταλάβω τι μου έφταιγε ακριβώς.άρχισα να σκέφτομαι πως ήταν λάθος μου να πιάσω μολύβι εκείνη την στιγμή.ήμουν πολύ καλύτερα πριν το κάνω.έπρεπε να συνεχίζω να αποχαυνώνομαι στον υπολογιστή μου κι ύστερα να πέσω για ύπνο κι όλα να συνεχιστούν σαν να μην συνέβη τίποτα.κατάλαβα πως η βόλτα με το ποδήλατο δεν με βοηθούσε.συνέχιζα να σκέφτομαι.πήγαινα όλοένα και πιο μακριά προσπαθώντας να αφήσω τις σκέψεις μου πίσω,μέχρι που δίσταζα να συνεχίσω και πίεζα τον εαυτό μου να προχωρήσει κι άλλο κι άλλο κι έπειτα κι άλλο,μα οι σκέψεις μου δυναμώνανε κι άρχισα τότε να τραγουδάω γιατί δεν υπήρχε ψυχή εκεί γύρω μέχρι που συνειδητοποίησα πόσο καλά πέρναγα και σταμάτησα να κάνω πετάλι συνεπαρμένη από τη σκέψη μου αυτή και χειροκρότησα τον εαυτό μου που κατάφερε και θύμωσε κι ένιωσα ευγνώμων απέναντί σου που μου ερέθισες τα νεύρα έτσι και που υπήρχες για να ξεσπάω πάνω σου.

κι ούτε που θα μετανιώσω πως τα γραψα αύριο το πρωί

μου τη σπας ρε.μου τη ΣΠΑΣ.με ποιό δικαίωμα ρε μαλακισμένο μου λες γεια σου και το κλείνεις;

ποιά  νομίζεις πως είμαι και με φωνάζεις με υποκοριστικά;

τι νομίζεις ότι θα κάνεις μαυτό το ψωλόκρυο;με ποιά σκατοπατσαβούρα θα χαριεντίζεσαι;σε ποιό σκατόαναρχικό σκατόμάγαζο;

θες και τέτοια στην ηλικία σου σκατόγερε.

από πότε δεν έρχεσαι να με βρεις με το που σε πάρω τηλέφωνο;

σκατόφλωρε.σκατόγουαναμπά.σκατόψευτόαναρχικέ.σκατόηθοποιέ.

καργιόλη.σκατούπολη.σκατόφλωροι.σκατόβαλαωρίτου.σκατόδαπίτες.σκατόβλαχοι.σκατόπρωτευουσιάνοι.σκατόαθήνα.σκατόφιλοι.σκατομπαφιάρηδες.σκατολιωμένοι.σκατόυπεράνω.σκατόηθικοί.σκάτοκαικαλάδες.σκατόεξαρχιώτες.σκατόκουλτουριάρηδες.σκατόκάγκουρες.

να ξέρετε ρε καργιόληδες κυλιέμαι στη λάσπη.με τι τύπους φασώνομαι στα πάρτι στα πανεπιστήμια.να ξέρετε με τι άτομα κάνω παρέα.

με σκατόαναρχικούς.με σκατόαρχιτέκτονες.με σκατόγκόμενες.και σκατοεξυπνάκηδες.με σκατόχιπχοπάδες.

και μιλάμε για σκατοσκηνοθέτες με σκατόυφάκι.θα ξυρίσω και το μισό μου κεφάλι ρε και θα βάψω τα μαλλιά μου φούξια.να ξέρετε ότι σας περιφρονώ εσάς εκεί κάτω.μπορώ να σας φανταστώ.τι θα κάνετε ρε;θα αράζετε εξάρχεια;ή στα καινούργια σας στέκια στα πετράλωνα;

κι εσείς θα στε σε κάνα Κ44;και μετά τι;μετά θα λιώσετε σε κάνα σπίτι και θα πίνετε μπάφους;θα βριζόσαστε και θα πηδιόσαστε μεταξύ σας;

ναι ρε μαλακισμένο θα κάνω σαν χαζογκόμενα και θα σε προκαλώ να τσακωθούμε και θα σε χρησιμοποιώ όταν βαριέμαι γιατί τέτοιος είσαι και θα κλειδώνομαι σαν δεκαεξάχρονο στο δωματιό μου και θα κοπανάω τις πόρτες και θα σου την λέω μπροστά στον κόσμο και θα σε ντροπιάζω στους φίλους σου και θα ξεστομίζω πράγματα που θα σε τσούζουν και που ούτε που φαντάζεσαι πως σκέφτομαι για σένα και θα πίνω και θα μεθάω και θα ξερνάω πάνω σου και θα σε χτυπάω και δεν θα με νοιάζει ότι κι αν λες πως είμαι.

μέχρι να ξημερώσει θα μου σαι αδιάφορος

ελάχιστο φως μπαίνει απ'τα πατζούρια

τόσο όσο για να διακρίνεις τις φιγούρες μας στο ασπρόμαυρο δωμάτιο

τα ρούχα μου είναι πεταμένα παντού

το ίδιο και τα σκουπίδια της προηγούμενης νύχτας

το ταβάνι μοιάζει να ψήλωσε 

κι εμείς να πατικωθήκαμε ανακατεμένοι με τα σκεπάσματα στο πάτωμα

έξω ακούγεται να βρέχει

δεν έχουμε ιδέα τι ώρα είναι

δεν θέλω να ξυπνήσω

κουλουριάζεσαι δίπλα μου 

με φωνάζεις με τον τρόπο σου να ξυπνήσω

γραπώνομαι από το ταβάνι 

δεν θέλω να ξυπνήσω εκεί κάτω μαζί σου

προσπαθείς να με πιάσεις

με τραβάς κάτω

σου ξεγλιστράω

με ξαναπιάνεις και με ξανατραβάς 

πέφτω με δύναμη στο στρώμα

σηκώνω τα χέρια μου να ανέβω πάλι

μου καρφώνεις τα πόδια στο κρεβάτι.

να μείνω εκεί μαζί σου.

όλο μου λέει ότι δεν είμαι εδώ

εμάς τους διανοούμενους μας κατηγορούν ότι έχουμε το σώμα μας μόνο μεταφορικό μέσο για το κεφάλι μας.
στην αρχή θίχτηκα.είπα όχι δεν γίνεται.εγώ το νοιάζομαι το σώμα μου.το σώμα μου.το σώμα μου.το.σώμα.μου.έι παιδιά,από δω το σώμα μου!να σας γνωρίσω τον φιλαράκο μου!
και κάπου εκεί συγκλονίστηκα από το πόσο αυτοτελής οργανισμός ακουγότανε να ναι το σώμα μου.
εγώ και το σώμα μου.
να εδώ είμαι εγώ και το σώμα μου που παίζουμε μπάλα,α εδώ στην παραλία,α κι εκεί που είχαμε πάει μια Κυριακή.
προσπάθησα να το κάνω και  με άλλα μέρη του σώματός μου.
το χέρι μου.το γόνατό μου.το μικρό μου δαχτυλάκι.κι αυτά άλλοι οργανισμοί.
μετά άρχισαν να με πιάνουν οι ζήλιες μου.σκέφτηκα το μικρό μου δαχτυλάκι σε ποιόν ανήκει πιο πολύ.σε μένα ή στο σώμα μου;
κι ύστερα πάλι ποιός είμαι εγώ;το κεφάλι μου;κι αυτό ακούγεται ξένο.η μύτη μου;τα μάτια μου;τα αυτιά μου;ποιος λέει αυτές τις λέξεις;η φωνή μου;και ποιός τη διατάζει;το μυαλό μου;και πίσω από αυτό;
εγώ τέλος πάντων που βρίσκομαι;ποιός είναι αυτό το "μου";
ε εκεί είπα κάπου λάθος κάνω.
και το πήρα απ'την αρχή.
άμα το πάμε έτσι γιατί λέμε έχω σώμα κι όχι είμαι σώμα;
κι αν είναι έτσι αυτό σημαίνει ότι εγώ είμαι το μικρό δαχτυλάκι;εγώ είμαι το γόνατο;εγώ το χέρι;
γιατί αν όντως είναι έτσι,τι γίνεται με τα σπυράκια μου;εγώ είμαι αυτό το σπυράκι;
όχι.αυτό πάει πολύ.κάποια τρύπα έχει πάλι ο συλλογισμός μου.
αυτά σκεφτόμουν και κατέληγα πάλι σε αδιέξοδα.
κι έτσι αποφάσισα να αφήσω τις πολλές θεωρίες και να το γυρίσω στην πράξη.
δάγκωσα το μικρό μου δαχτυλάκι.ξέρετε δεν θέλει πολύ δύναμη για να σπάσει.όσο για να μασήσεις ένα καρότο.το κατάπια κι άρχισα να τρώω και τα άλλα μου δάχτυλα κι έπειτα και το χέρι μου ολόκληρο κι ύστερα και το άλλο και μετά τα πόδια μου κι έπειτα διπλώθηκα στα δύο κι άρχισα να τρώω την κοιλιά μου και τον κώλο μου κι έπειτα και την πλάτη μου μέχρι που είχα μείνει ένα κουβαράκι μόνο κι έπειτα πέταξα μπροστά την κάτω γνάθο μου κι έφτασα τη μύτη μου και την έφαγα κι αυτή κι έπειτα τα μάτια μου και τα αυτιά μου και τα μαγουλά μου και τα ίδια μου τα χείλη και δεν έμεινε τίποτα άλλο παρά μια μασέλα στο πάτωμα.
αλλά ήταν η μασέλα μου.άρα ήμουν εγώ ακόμα.
κι έμεινα εκεί για μέρες γιατί σιγά μην με πρόσεχε η συγκάτοικός μου με τόσα σκουπίδια στο πάτωμα.
μέχρι που με ρούφηξε η σκούπα.
και μετά σταμάτησα να υπάρχω.

μην με βλέπετε έτσι,εγώ είμαι αναρχικιά.

πάντα το συνέχεια το γράφω συννέχεια.όπως το σύννεφο.
και το δάχτυλο τελευταία το γράφω δάχτηλο.
δεν κατάλαβα.γιατί πρέπει ακριβώς να καταπιέζομαι και να το διορθώνω ενώ εμένα μου βγαίνει έτσι;
η ορθογραφία είναι κάτι πολύ ξεπερασμένο και συντηρητικό.
κάποιος λόγος θα υπάρχει που γράφεις κατά λάθος το "ο" με "ω".
όλοι ξέρουμε τι ερωτικό γράμμα είναι το "ω".
γιατί να απαρνιόμαστε τα ένστικτα και τη φύση μας;
αλλά βέβαια τι περιμένεις από αυτή την κοινωνία της καταπίεσης;
απαξιώ ρε.στο μουνί μου την γράφω την ορθογραφία σας.
κατουράω το σύστημα.
θα αρχίσω να γράφω ανορθόγραφα συνθήματα στους τοίχους.
και θα τα γράφω όλα με "ω" να σκέφτεστε κώλους και βυζιά και να ταράζεστε καθώς περπατάτε να πάτε στις δουλειές σας
και με "ι" για να σκέφτεστε πούτσους
και με "υ" να σκέφτεστε μουνιά
και μετά θα ναι πολύ αργά.σε όλα τα γράμματα θα βλέπετε πράγματα.
να κοίτα αυτό το γ δεν θα μπορούσε να ναι άνετα μουνί και μπούτια;
θα θολώσει το μυαλό σας.
όλη η πόλη θα οργιάσει και θα επικρατήσει η αναρχία. γιες!

δεν μπορούμε να μη γελάσουμε

εγώ είμαι αυτή που στέκεται στη στάση συνήθως

έχω συγκεκριμένο σχήμα

βάζω τα χέρια στις τσέπες και κοιτάω τον κόσμο που περιμένει

θα μπορούσα να παριστάνω ότι περιμένω το λεωφορείο μόνο και μόνο για να ανακατεύομαι έτσι σιωπηλά με ανθρώπους

περπατάμε με τα παλτά και τις φουστίτσες μας στην κρύα πόλη 

ακουμπάμε τις άκρες των δαχτύλων μας και τα μπλέκουμε μεταξύ τους

μιλάμε πολύ.τα βρίσκουμε.λέμε για τα πρώτα μας σεξουαλικά ερεθίσματα.

γελάμε πολύ.έχουμε δικά μας αστεία πια.

βλέπουμε φίλους.την γνωρίζω σαυτούς.την δείχνω.

βλέπω πως τους βλέπει.πως την βλέπουν αυτοί.

συνεννοούμαστε με τα μάτια.γελάμε.

τρίβουμε τα μάγουλα μας

ανακατεύω με τα χέρια μου τα μαλλιά της

την σφίγγω

ξαπλώνει στα πόδια μου

παρατηρούμε τον καπνό να διαλύεται στον αέρα του δωματίου μου

την κοιτάω.είναι τόσο ανάλαφρη.

κοιταζόμαστε στα μάτια

έπειτα κοιτάμε αλλού.

γελάμε.

είναι τόσο απαλή.

επίπεδη κοινωνία

επαρχιώτικα παλτό

αυγά κάτω από τα σκέλια και κονσέρβες στον κόρφο

ψεύτικα λουλούδια και πλαστικοί αγιοβασίληδες

μικροί εύζωνοι και σεμεδάκια

σερβίτσια στις βιτρίνες και μπιρμπιλωτά αυγά

αφίσες με σκυλάκια και κρυστάλλινοι κύκνοι

λαίμαργα μάτια που κοιτάζουν καλοντυμένες επιβάτισσες στα λεωφορεία

όνειρα πέρα απ'τις βαλτωμένες εκτάσεις

φο μπιζού και πανηγυριώτικα δαχτυλίδια

κορδέλες ζαχαροπλαστείου στα μαλλιά

λασπωμένα μπατζάκια

τι να ονειρευτείς σε μια παραγκούπολη;

μισοχαλασμένα καλλυντικά 

ότι τα καθρεφτάκια για τους ινδιάνους.

μερικές βασικές αρχές

1.σου κάνω τσιριμπονιές για να το αποφύγω
2.είμαστε αλλού που λένε
3.είμαστε μπάσταρδα,
μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε και ποτέ κανείς σας να μην το μάθει,
4.δεν θέλω να μπλέξω γτ έτσι πρέπει να μείνει.ατελείωτο για πάντα.γιατί του αξίζει,
5.κυνισμός;
6.αυτό ήταν.ξαφνικά.
7.δεν με λάτρευες,γτ δεν με λάτρευες;      συνέχισε έτσι.
τέλεια αμηχανία,σχεδόν προσποιητή.
8.γτ δεν καταλαβαίνεις;
σου χω πει όλα όσα πρέπει να ξέρεις για να σέρνομαι στα πόδια σου,γιατί δεν τα κάνεις;
μόνο τέτοια φτηνά κόλπα κι εφέ χρειάζομαι.
9.εγώ θα το σταματήσω,όχι εσύ.

10.αλλά σε παρακαλώ,σταμάτα το.

το ξέρεις ότι εγώ είμαι η καλυτερή σου κότα

συνειδητοποιείς τι κάνεις;
να σου δώσω υλικό να τρέφεσαι.
να ψειρίζεις και να ταΐζεις τις κότες σου.
να τους χαϊδεύεις τα χαζοκέφαλα τους
και να καμαρώνεις τι ωραία που χώνουν το ράμφος στις φτερούγες τους
πόσο παχαίνουν με τα αποφάγια που σου 'δωσα να τους πετάξεις.
ηλίθιε.αγρότη.χωριάτη.
να δεις τι ωραία που θα 'ναι όταν μπω στο κοτέτσι σου με την καραμπίνα.
τι ωραία που θα τινάζονται τα κοτoμυαλά τους στον αέρα.
τι ωραία που θα περνάς με χιλιάδες πούπουλα να πέφτουν αργά στη λερωμένη από τα μισοφαγωμένα αποφάγια μου γη.
με φοβάσαι τώρα;

εγώ είμαι η καλύτερη ρε.
θα δεις θα σου γεννάω τεράστια αυγά.κοσμικά αυγά.
και θα στα αφήνω σε διάφορα σημεία της πόλης.να τα βλέπεις να τα καμαρώνεις τι μεγάλα αυγά που σου γέννησα.και να τα βλέπει κι όλος ο κόσμος.κι εσύ να χαίρεσαι που όλος ο κόσμος θα θαυμάζει τι μεγάλα αυγά που σου γέννησα.

χτες το βράδυ που σε βρήκα σωριασμένη στα πλακάκια του μπάνιου

δεν ξέρεις πόσο με τρόμαξες.
όταν βγήκα να σε βρω δεν φαντάστηκα ότι θα 'ταν τόσο δύσκολο.προσπάθησα να σκεφτώ όπως εσύ.
που έστριψες.τι σε τράβηξε να πας προς αυτήν την κατεύθυνση.
σε φώναζα σε κεινη τη βρωμογειτονιά και αλληθώριζα και κοιτούσα κι απ' τις δυο πλευρές του δρόμου στα σκαλοπατάκια και τα πεζούλια.
ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα σε έβλεπα να κάθεσαι εκεί σκυφτή.
είχα κάνει τον κύκλο του τετραγώνου και γύριζα πίσω από κει που άρχισα με σκυφτούς τους ώμους και άδεια τα χέρια.
ακόμα δεν ξέρω τι με είχε τρομάξει περισσότερο.
το ότι δεν σε είχα βρει ή το ότι δεν ήμουν ικανή να σε βρω.

πρέπει να το δεις αυτό

όλα είναι παγωμένα όπως τα αφήσαμε.αλήθεια σου λέω.
είναι σαν να φύγαμε το πρωί και γυρίσαμε το βράδυ.
τα βιβλία,τα σάπια λεμόνια,τα άπλυτα πιάτα,τα σκουπίδια μας,τα ανοιχτά μπουκάλια,ο ξέστρωτος καναπές,η βρώμα σου στα σεντόνια μου,τα ρούχα που φόραγα εκείνη τη μέρα πεταμένα,το βρακί κι οι κάλτσες μου στα άπλυτα,τα φωτάκια που ξεκόλλησαν από τον τοίχο,οι μισοτελειωμένες εργασίες,οι άδειες συσκευασίες από το πρωινό μας.

μόνο να επιτίθεμαι ξέρω

δεν μπορώ να σταματήσω να σκαλίζω την τρύπα στο μαξιλάρι μου
όλο και πιο βαθιά μπήγω τα δάχτυλά μου μέχρι να ανοίξει μία τρύπα να με ρουφήξει μέσα.
στην κοιλιά της μάνας μου πίσω.

επίτηδες περπατάς τόσο γρήγορα
για να λαχανιάζω και να μην μπορώ να μιλήσω.

συμφώνησα να πάρω ότι μου δώσεις.
αλλά μια στιγμή μονάχα αρκεί για να αηδιάσεις.
κι είναι όλα στο μυαλό μου όπως συνηθίζαμε να λέμε.

φτύνω.αλλά ακόμα να φύγει η άσχημη γεύση.
είναι πιο πολλά απόσα μπορώ να αντέξω;
φτύνω.μέχρι να 'χω φτύσει όλα τα σωθηκά μου. 

όταν εσύ θα 'σαι 16,εγώ θα 'μαι 37.
όταν εσύ θα 'σαι 25,εγώ θα ΄μαι 14.

είπαμε ότι είχαμε να πούμε.
δεν έμεινε τίποτα άλλο να κάνουμε,σωστά;
μπορώ να φύγω ήσυχη τώρα.σωστά;
ή θα με κάνεις μπάσταρδο στην ίδια μου την πόλη πάλι;

αυτός είναι ένα στόμα
κι εγώ είμαι ένα αυτί

κι εσύ είσαι ένα αυτί
κι εγώ είμαι ένα αυτί.

όταν φεύγει το στόμα
μένουμε δυο αυτιά μόνα.

καταλαβαίνεις τώρα πως περνάμε την ώρα μας μαζί;

χωρίς σκιές.φλάτ που λένε.

δυσκολος άνθρωπος.με μάτια λαίμαργα.
παραμονεύει
και γυρνάει την πλάτη και φεύγει
μα ξέρω πως το κανε για να θαυμάσεις την πλάτη της
για να τρέξεις να την τραβήξεις από το μπράτσο
μασκαρεμένη πάλι
κάθε φορά κι άλλη
με επιδέξια δάχτυλα να χάνονται στα μαλλιά σου
και να γλιστράνε στην πλάτη και το στήθος σου
μουτράκι ξέρω πως δεν το σκεφτόσουν ποτέ μέχρι που το σκέφτηκες
ένα απ' τα ύπουλα βράδια
κι από τότε κερδίζει έδαφος στο κιούπι που έχεις για κεφάλι
κοίτα πως γλύφει την τραχιά πήλινη επιφάνεια σου
πολύ θέλει του ανθρώπου να του στρίψει;
πέρα από το προφανές.δεν μιλάω για το προφανές.
δεν θα σταματήσω ποτέ μέχρι να σταματήσω.
θα φτύσω μέστο κιούπι σου
να νιώσεις το σάλιο μου να γαργαλάει τον εγκέφαλο σου γλιστρώντας
αυτή θα γυρνάει την πλάτη.εσύ θα τραβάς με τα μάτια σου τα σχοινιά να μη φύγει.κι εγώ θα σου φτύνω το μυαλό να την δηλητηριάσεις με το σάλιο σου.
για να σκύψω μετά να την φροντήσω.
κανείς δεν θα κάνει τίποτα.δεν θα κατηγορήσουν κανέναν.
μακάρι να μην καταλάβαινες αυτό που κατάλαβες.δεν εννοώ τίποτα τέτοιο.
θα ξεφώνιζα για να μην καταλάβεις λάθος.μα είναι κόπος.και πονάει ο λαιμός μου.
με πάτησες κάτω.

άντε βαρέθηκα,ξεστολίζουμε τώρα;