Με σέρνω απ'το χέρι όπου κι αν πάμε.
Γιατί όλο μένω ξωπίσω.
Μα δεν κοντοστέκομαι ούτε λεπτό
για να μην μετρήσω όλα αυτά που με αηδιάζουν.
κι όταν γεμίζετε το δωμάτιο
και δεν μπορώ να αναπνεύσω
τότε είναι που παραφυλάω σαν γύπας
κι ας λέω μέσα μου
τι κρίμα
να ακονίζονται τα ζωώδη ένστικτά μου
είναι τόσο απλοϊκό
που νομίζω πως με βλέπω ξεκάθαρα
να περπατώ εκεί κάτω.
1 σχόλιο:
θεσσαλονικιά κεντάς!
Δημοσίευση σχολίου