πρώτες μέρες στην αθήνα-για-πάντα

όλη την ώρα χάνομαι και βρίσκομαι με gps και διαίσθηση πέρνω ρίσκα και παθαίνω μαθήματα που μου συμπληρώνουν κάθε μέρα κομματάκια του προσανατολιστικού χάρτη της αθήνας ακολουθώ ανθρώπους που μοιάζουν να ξέρουν και ξαναβρίσκω για ρεπέρ τα σημεία που σημειώνουμε στις βόλτες μας κι όταν ξεπερνάω το πρώτο σοκ των αλλαγών στα μέσα: 1,40! μετρό κάρτα τι κάνουμε την ξαναγεμίζουμε; πως;ποια λεωφορεία ανοίγουν όλες τις πόρτες ακόμα και ποια μόνο την μπροστά; οι δρόμοι είναι δοκιμασίες που βάζω στον εαυτό μου και κάθε σωστή στροφή είναι η επιβράβευσή μου η πατησίων δεν μοιάζει πια τόσο τρομακτική δεν ξέρω αν είναι όντως στα μάτια μου ή αν γλύκανε αν έχει συμβεί κάποια εξυγίανση ή αν φταίει που την παίρνω πια αντίστροφα γιατί στην κυψέλη ένιωσα οικεία αμέσως η φωκίωνος νέγρη μου φτιάχνει το κέφι  η αγίου γεωργίου μου θυμίζει την πλατεία του χωριού μου κι η επτανήσου είναι ο σπάγγος που ενώνει τα πλαστικά μας κυπελάκια   μαθαίνω που πηγαίνανε τόσο καιρό τα τρόλλευ της παγκρατιώτικης ζωής μου 2,4, 11 όταν τα άφηνα   τα παίρνω κι αυτά αντίστροφα αφήνομαι στα χέρια του οδηγού να βρει το δρόμο για το σπίτι και κάθομαι με τον σάκο μου γεμάτο πράγματα που πηγαινοφέρνω από το σπίτι στο πιο σπίτι και τούμπαλιν το λεωφορείο το τρόλλευ γίνεται my chamber of reflection  παρακολουθώ την ταυτότητα μου να αλλάζει αφού αλλάζουν οι τόποι μου τα μέρη που χαζεύω απ'το παράθυρο και οι άνθρωποι μέσα στο λεωφορείο δεν βλέπω φοιτητές πια αλλά μετανάστες νιώθω πιο οικεία να κάθομαι δίπλα στους Άλλους τα μωρά που κρατάνε σφιχτά το δάχτυλο μου με κάνουν να νιώθω τυχερή γι' αυτό το συναίσθημα   τις πρώτες μέρες ψάχνω από το παράθυρο τις γνωστές φάτσες που περιμένω να δω στην θεσσαλονίκη κι όταν συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να ξαναδώ τα τεράστια μάτια σου ή τον τύπο που μου την σπάει από το πρώτο έτος νιώθω για λίγο ορφανή σαν να μην υπάρχει κανένας που να ξέρω εκεί έξω και επιμένω γυρνώντας σπίτι να θέλω να πετύχω κάποιον παλιό συμμαθητή μου να του πω ότι γύρισα για πάντα   επιστρέφω στους γονείς πάντα με την κοιλιά κολλημένη στην πλάτη μου  αλλάζει η σχέση μου με τα χρήματα καταφέρνω να περάσω 4 μέρες με ένα δεκάρικο η διατροφή μου αποτελείται από μπισκότα 1,43 του βασιλόπουλου της επτανήσου δεν ξέρω ακόμα άλλο σούπερ μάρκετ μόνο το αγαπημένο σου μινι μάρκετ στην πλατεία του χωριού που χεις ζουλήξει/ακουμπήσει/δείξει όλα τα ψιψιψόνια του   πρέπει να θυμηθώ και που έχω την σελήνη μου οι άνθρωποι εδώ μιλάνε για ζώδια οι δικοί μου φύγανε για τα νησιά και δεν ξέρω ποιοι είναι οι φίλοι μου ή τι κάνω μέσα στην μέρα εδώ ευτυχώς έχω ακόμα διάβασμα που μπορεί να μιζερεύει την κάθε μέρα μου αλλά τουλάχιστον διατηρεί μια κάποια συνέχεια στην ύπαρξή μου που αγχώνεται ή μπαντριπάρει κάθε μέρα για διαφορετικούς λόγους τραμπαλίζομαι κι όλο μου βγαίνει να πιάσω το κεφάλι μου όποτε σκέφτομαι τους λάθος χειρισμούς μου μέχρι το πρώτο πάρτυ εσωτερικής κατανάλωσης που με καλωσορίζει στις αθηναϊκές σχέσεις αυξημένης πολυπλοκότητας μου λέει χεχε καλωσήρθες πίσω αλλά αυτήν την φορά δεν μπορώ να τρέξω 500 χλμ μακριά είναι όλα καλά το χουμε αλλά την επόμενη μέρα νιώθω εξαντλημένη κι όταν συναντιόμαστε τυχαία κάτω από άλλο πάρτι μαγκώνω κάπως πριν προλάβω να παίξω μαζί σου κι όταν μου δείχνεις το λιωμένο μπουένο και μου λες έλα να το κάνουμε κάτι εγώ σου λέω διστακτικά φοβάμαι ενώ πάντα σε αφήνω να κάνεις ότι θες πάνω μου να μου ανοίγεις τεράστιες τρύπες στην μπλούζα μου, να με δαγκώνεις  για να γίνουν μελανιές, να μου βάζεις τσιρότα στο πιγούνι, να ζωγραφίζεις με μαρκαδόρους τα μπράτσα και το κεφάλι μου, να μου ζωγραφίζεις  μπλε μούσια και να διασχίζουμε όλο το κέντρο, εσύ έτοιμη να αρπαχτείς με όποιον μας κοιτάξει παράξενα κι εγώ προσπαθώντας να κρύψω ότι δεν έχω χειρότερο που με κοιτάνε όλοι, είναι δυνατόν να λέω φοβάμαι σε ένα λιωμένο μπουένο, κι ήταν μόλις χτες που συμφωνήσαμε πόσα άπειρα παιχνίδια έχουμε να παίξουμε ακόμα, τι προδοσία  να ρχεσαι να με ψάξεις κουνώντας χαρωπά την ουρά σου κι εγώ να μαι για εκείνη την μέρα ένα γέρικο σκυλί που ζητάει τάιμ άουτ, ένα λεπτό,να πάρει μια ανάσα. 

το μεγάλο παράπονο

είχα χρόνια να κάνω παράπονα
ή έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον
νομίζω ότι είχα να κάνω παράπονο 4-5 χρόνια
για κάποιο λόγο χαιρόμουν που μπορούσα να το κάνω αυτό
σαν σημάδι που όλοι αναγνωρίζουν ότι σημαίνει πως την έχω πατήσει

δεν είναι πλέον το ίδιο όπως τότε
πλέον γελάμε όταν διηγούμαστε το τι συμβαίνει
ότι πηγαίνω και κολλάω εκεί που με δικάζουν
αλλά δεν μπορώ να συνεχίζω να κολλάω με τον ίδιο τρόπο
όταν κάτι συνεχώς μου επιδεικνύει ως λάθος την εμμονή μου
δεν γίνεται να φεύγω από σένα τρέχοντας και έτοιμη να βάλω τα κλάματα πάντα
το να υπάρχω μαζί σου με εξαντλεί
είμαστε πλέον ένα μεγάλο παράπονο
και το μόνο που ζήτησα ήταν χάδια