διακοποάγχη

άνθρωποι που γνώρισα: 5-6

άνθρωποι που αντιπάθησα : πριτένσιους ξερόλας με άτιτιουντ που όταν άνοιγε το στόμα του συνήθως                                              ένιωθα σέκοντ χάντ ιμπάρασμεντ και γύρναγα το κεφάλι μου ελπίζοντας 

                                            ότι κάποιος άλλος θα ασχοληθεί μαζί του 

άνθρωπος που συμπάθησα : γλυκούλης μαυριδερός που έμπαινε στον κόπο να του απαντήσει 

                                             (κυρίως για το γέλιο του - συνεχόμενο αυθορμητοπαιδικό)

                                                  (και για τον τρόπο που χειρίστηκε τον εσκο και τον ενδεχόμενο                                                               τραμπουκισμό του- ο τύπος δεν ψηνόταν για ματσίλες)

τον έσκο τελικά αποφάσισα πως τον συμπαθώ : ανεξάρτητα από το τι κάνει -νομίζω υπερισχύει για                                                                                  μένα το ότι διαταράσσει τον καθωσπρεπισμό της                                                                               συζήτησης - οπότε πάντα περνάω καλά όταν βρίσκεται τριγύρω

ο γείτονας: έβαζε τέλεια μουσική από την πρώτη μέρα 

                   και φωνάζαμε απ'το σκηνοσαλόνι μας 

                    να του πούμε να ΤΟ ΔΥΝΑΜΩΣΕΙ

από την δεύτερη κιόλας μέρα είχα ήδη συζητήσει τόσο πολύ τα υπαρξιακά μας με όποιον τύχαινε να βρίσκεται δίπλα μου / κυρίως με τους λυκειακούς μας φίλους τα σαντ μπόιζ απ'το παγκράτι

καθόμασταν γύρω απ΄το τραπέζι ξεχειλωμένοι απ'τα τέσσερα χρόνια που περάσανε από την τελευταία φορά που καθήσαμε μαζί σε ταβέρνα

μετά την δεύτερη μέρα δεν ξαναμίλησα για υπαρξιακά καθώς ένιωθα πως είχα εξαντλήσει το θέμα

(και μέρες τώρα ένιωθα εξαντλημένη)

(κάπως όλοι ηρεμήσαμε κάπως τις επόμενες ημέρες)

ακόμα και το κατσίκι που χαμε μαζί μας που σιχαινόταν τον ήλιο και τη θάλασσα και διαχειριζόταν την κατάσταση σκαρφαλώνοντας σε βράχια και ψάχνοντας για μονοπάτια φάνηκε να χαλαρώνει τόσο

που κολύμπησε με την κουλούρα για ώρες κι ύστερα μας ανακοίνωσε ότι ήταν το αγαπημένο του νησί και σίγουρα θα ξαναρχόταν του χρόνου για να ανέβει τον μεγάλο βράχο

το ήξερα πως χρειαζόμασταν χρόνο το ήξερα από την πρώτη μέρα που έλιωσα στον ήλιο κι απολάμβανα το άραγμα μου μέχρι που μου τα σκασε πάλι ένα κύμα υπαρξιακών και δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να το διακόψει γιατί τίποτα δεν χρειαζόταν να κάνω που να διακόψει ή να αναβάλλει τις σκέψεις μου για αργότερα

ένιωσα την επιθυμία να διαβάσω κάποιο βιβλίο για να απασχολήσω το μυαλό μου αλλά ήταν βαθιά κάπου μέσα στη σκηνή και τα σκορπισμένα κορμιά που έπρεπε να διασχίσω για να το φτάσω πολλά

γύρισα δίπλα μου στην ιωάννα που λαγοκοιμότανε κι ήμουν σίγουρη ότι αυτή τη στιγμή απολάμβανε το ντειντρίμινγκ της ένιωσα την επιθυμία να της πω μια ιστορία για κάποια περιπέτεια δυο φίλων σαν κι εμάς αλλά ντράπηκα να αρχίσω  όπως κάνω συνήθως

ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΜΕΡΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΠΩ ΤΩΡΑ ΝΑΙ ΤΩΡΑ ΗΡΕΜΗΣΑ

ήταν όταν παγώναμε την μπίρα μας στα βραχάκια

ο συνδυασμός της παρέας ήταν περίεργος γιατί αυτό ήταν το καλοκαίρι της διάλυσης πιστεύω το ξέρουμε όλοι 

αν η ζωή μας ήταν ταινιά -η ιδέα συνθετικός κρίκος αυτής της παρέας (δεν θα σχολιάσω πάνω σ'αυτό)-αυτό θα ήταν το κομμάτι που αποσπασματικά βλέπουμε τους ήρωες μόνο του ξεχωριστά να προσπαθεί να διαχειριστεί το γεγονός με κάποιο μελαγχολικό τραγούδι στο μπαγκράουντ)

γιαυτό κι ο καθένας έκανε τα κουμάντα του με το ανθρώπινο δυναμικό που διέθετε

ξέρω πολύ χειριστική διατύπωση αλλά το θέμα του ΠΟΙΟΙ ΠΑΜΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ αρκετά φλέγον

έτσι λοιπόν ο συνδυασμός της παρέας ήταν αρκετά θα λέγαμε πειραματικός

ΣΑΝΤ ΜΠΟΙ Α

ΣΑΝΤ ΜΠΟΙ Β

ΙΩΑΝΝΑ

ΕΓΩ

____________

Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ

ΤΟ ΚΑΤΣΙΚΑΚΙ ΤΗΣ

Η ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΚΟΛΛΗΤΗ

Η ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 4-5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΤΗΣ ΦΙΛΗ (?)

κι έπαιζε το άγχος του συντονισμού αυτών των ετερογενών παραγόντων

που θεωρητικά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν εξαιρετικά υπό ιδανικές συνθήκες

άλλα όλοι είχαμε τα δικά μας για να το επιδιώξουμε

τελικά τα καταφέραμε όταν ο γείτονας με ρώτησε στο πλοίο του γυρισμού ποια ήταν η αγαπημένη μου μέρα είπα εκείνη που παίξαμε αμπάριζα και κερδίσαμε γιατί η παρέα των μικρών είπε πως ήμαστε πολύ πιο νέοι από αυτούς με όλα αυτά που παίζουμε και κάνουμε και πίνουμε     που να ξεραν

ο γείτονας είπε ότι όλο κοιμόμασταν αλλά αυτός είπε ήταν που ήθελε να τα σπάσει επειδή δούλευε τον υπόλοιπο χρόνο εμείς βέβαια τι ανάγκη έχουμε    που να ξερε

δεν τα σπάσαμε τελικά 

όταν σου πα ότι θα χει πάρα πολύ κόσμο με αποδοκιμασία μου πες εσένα αυτό θα σε καθησύχαζε

κι έτσι άρχισα να σκέφτομαι γιατί εγώ δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να ψήνεται να γνωρίσει κόσμο

έτσι μου σκασε Ο ΛΑΚΑΝ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ που δανείστηκα πάλι κρυφά απ΄τον ξαδερφό μου

(το γύρισα πίσω αλήθεια είναι στη θέση του) κι η σελίδα με το μωρό και το συνεφάκι πάνω απ΄το κεφάλι του που λέει πόσο θέλει να γίνει αυτό που επιθυμεί η μητέρα του και σκέφτηκα ότι στην οικογένεια μου πάντα επιδοκιμαζόταν η εσωστρέφεια 

κανείς μας (εκτός απ΄την ιωάννα που πάντα είναι) δεν ήταν σε μουντ να γνωρίσει κόσμο

και η ψυχαγωγία μας έπρεπε να εφευρίσκεται κάθε φορά γύρω από τις πρώτες ύλες που διαθέταμε:

ούζο λεμονάδα παλιόκρασα και μπίρες

ο γείτονας μου ζήταγε να του μιλήσω για τη ζωή μου και γω του δωσα απρόθυμα μια γενική επισκόπηση της κατάστασης ο τόνος της φωνής μου ήταν πάλι αποδοκιμαστικός κι αυτός μου πε σιγά βρε παιδί μου  αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψω τη φάση μου χωρίς ένα τόνο κόπωσης 

ο ξάδερφος μου λέει ότι ποτέ δεν μιλάω με ενθουσιασμό γιαυτά που μου συμβαίνουν και μάλλον ισχύει

ο γείτονας με ρώτησε αν είμαι συναισθηματικό παιδάκι κι εγώ του πα ναι κι αυτός μου πε πως είναι μάλλον αναίσθητος 

του πα γιαυτην την σκέψη που έκανα ενώ ξεκλείδωνα μια μέρα για να μπω στο σπίτι

ότι όσο ήμουν μικρή ταύτιζα τα υπαρξιακά μου με τα ερωτικά μου - έγραφα ποιηματα για τις συναισθηματικές μου καταστάσεις

κι ότι όσο μεγαλώνω μαθαίνω ότι τα υπαρξιακά μου είναι κάτι πέρα από το ερωτικό μου αντικείμενο

κι ότι προσπαθώ να καλύψω το νοηματικό κενό που αφήνει πίσω της αυτή η ιδέα με τρόμο

΄

δεν ήταν πολλές μέρες πριν που έκλαιγα πάλι με απελπισία κι απόγνωση που ένιωθα τόσο ευάλωτη και μετέωρη θυμάμαι καθαρά να σκέφτομαι πόσο θέλω να πιαστώ από κάτι σταθερό στο χρόνο κάτι που θα χει σχέση με τον προσδιορισμό μου σαν άτομο θυμάμαι να σκέφτομαι ότι θέλω να στείλω μήνυμα στη φίλη μου τη γιώτα γιώτα με κάνουν τάσο *όπου τάσος φιλόδοξος νεαρός αφιερωμένος στην κοινωνική του ζωή και καριέρα που δηλωμένα δεν επενδύει σε σχέσεις * καταλαβαίνετε πιστεύω όλοι για ποιο είδος ανθρώπου μιλάω 

ο γείτονας μου είπε ότι θα πρεπε να μαι αερικό σ'αυτήν την ηλικία και γω κούνησα το κεφάλι μου με κόπωση και δεν ξαναείπα τίποτα είχε ήδη μιλήσει για παρτούζες στην παραλία που ξεκινάνε από μασαζ αλλήλους όποτε πρέπει να ένιωσε αρκετά άβολα και ρώτησε αν ακούγεται πολύ περίεργος και πήγε να βρει τους φίλους του μετά από λίγο

συνέχισα να σκέφτομαι την συζήτηση μας κουβαλώντας το ζυγό μου στη διάβαση των πεζών στο λιμάνι στον ήλιο στο μετρό στην ανηφόρα

σκεφτόμουν ότι το σκεφτόμουν κι ότι με είχε αναστατώσει μια συζήτηση με έναν άγνωστο

κατέληγα σε μερικά συμπεράσματα:

α)σημαντικό ήταν το γεγονός ότι συμπύκνωσα άλλη μια αναπαράσταση της φάσης που είμαι

β)ένας εξωτερικός παρατηρητής με διαφορετικά βιώματα (αλλά πόοοσο διαφορετικα;εγώ λέω όχι τόσο) είχε να πει κάτι πάνω σ'αυτά

γ)σκέφτηκα τον υπαρξιακό μου φίλο που έλεγε ότι τον βοηθάει να χάνεται μέσα στους άλλους όσο τους ακούει να μιλάνε

δ)για κάποιο λόγο μου ρθε ο ανθρώπινος πύραυλος που χα σχεδιάσει μια μέρα στην παραλία 

το ξέρω ότι αυτά δεν είναι συμπεράσματα αλλά είναι παρατηρήσεις και λέω να κλείσω μ'αυτές το σημερινό επισόδειο