βγαίνουμε απ'τα σπίτια
τηλεφωνιόμαστε
συναντιόμαστε σε γωνίες
περπατάμε με φασαρία στα νυχτερινά στενά
σε δυάδες
τριάδες τετράδες
πότε στη σειρά ο ένας πίσω απ'τον άλλο
μιλάς με όποιον κάτσει να ναι δίπλα σου
περιμένεις τους πιο πίσω
να τζοϊνάρεις σε πιο αναμένες συζητήσεις
μαζευτήκαμε πολλές που ξεμυτάμε τώρα
απ'τις χειμέριες νάρκες μας
(είπαμε ο χειμώνας δεν μας πάει πολύ
-συναντιόμαστε κυρίως την άνοιξη)
βρίσκουμε τα κοινά μας τα πράγματα που άλλαξαν όλο αυτό το διάστημα
σκέφτομαι πολλά πράγματα χωρίς να τα σκέφτομαι πραγματικά συσωρεύονται και σκάνε κι είναι όλα για καλό έχει ήλιο και τα βρίσκω πάλι με τους ανθρώπους και έχω όρεξη και μαζί με μένα νιώθω και τους άλλους να νιώθουν καλύτερα σαν κανείς να μην μπορεί το αντίθετο με τέτοιο καιρό ανατρέχω στα πάσχα πέρσι προπερσι αντιπρόπερσι ήταν όλα φωτεινά
ξέρω μια ζωούλα που θα ζήσω σε 2 βδομάδες που κατεβαίνω αθήνα
ξέρω μια ζωούλα που θα ζήσω μέχρι τότε εδώ πέρα
κι είναι γλυκιά η ζωούλα και σε τίποτα δεν υστερεί της αθηναίας
κουνάω την ουρά μου με τον ίδιο τρόπο όλο χαρά όσο γυρνάω στην γειτονιά
δεν γίνεται να μην νιώθεις τη διαφορά κ α λ ο κ α ι ρ ι ν ο α π ο γ ε υ μ α
αξίες σαν κι αυτές είναι οικουμενικές
καταρχάς δεν θες να σαπίσεις σπίτι και προτιμάς να σαπίσεις έξω
και έ ξ ω σ υ μ β α ί ν ο υ ν π ρ ά γ μ α τ α
πράγματα που μοιάζουν προφανή μπορεί να μην είναι για μια φοιτήτρια 4οετή σε άλλη πόλη απ'την αθήνα και διαφορετικά για τους φίλους μου που μείναν στην ίδια --> αθήνα και διαφορετικά για τους φίλους μου που μείναν στην πόλη τους --> θεσσαλονίκη και διαφορετικά για τους φίλους μου από μικρές πόλεις που ήρθαν θεσσαλονίκη ή αθήνα αντίστοιχα
μου λεγε η ιωάννα για τον συγκάτοικο του διονύση στο άμστερνταμ ότι δυσκολευόταν να προσδιορίσει την ηλικία του κι όταν έμαθε ότι είναι 27 της φάνηκε περίεργο που δεν φαινόταν
καθόλου τσακισμένος απ΄τη ζωή όπως οι 27άρηδες που είχε στο μυαλό της
αναρωτηθήκαμε αν αυτό έχει σχέση με το περιβάλλον στον οποίο βρισκόμαστε και καταλήξαμε πως σίγουρα έχει σχέση με την κατάσταση ελληνική πραγματικότητα
θυμήθηκα τα βερολινεζάκια που μας φιλοξένησαν στο πρώτο έτος
γλυκά κι αθώα μαζεύανε λεφτά να κάνουν μεγάλα ταξίδια
κι ύστερα του χρόνου ίσως ξεκινούσαν κάποια σχολή δεν ήταν σίγουρα ακόμα
και μας μας πέφταν τα σαγόνια χριστέ μου τι αίσθηση του χρόνου
αυτό που λέω είναι πως κάτι συμβαίνει εδώ πέρα κάτι δεν λειτουργεί όπως θα πρεπε να λειτουργεί
και μας τρώει υπάρχει ένα πλεόνασμα ενέργειας και συναισθημάτων που θέλω να σου εκφράσω
και δεν ξέρω πως θέλω να παίξω μαζί σου να σε δω να αλλάζει το προσωπό σου
να σε δω να έχεις την προσοχή σου σε μένα σε κάτι που κάνουμε εδώ μαζί θέλω να
σε δω να γελάς σκέφτομαι ίσως οι ρίμες να ταν αυτό που ψάχνω αλλά πάντα μου
φαίνεται αδύνατο να ξεκινήσω να το κάνω όπως η νατ στο σάιλεντ πάρτυ στο
χιπστεροεκτυπωτάδικο δεν μπορούσε να πάει να πάρει κι αυτή ακουστικά να τζοϊνάρει
όσο τέλεια κι αν φαινόταν να περνούσαμε οι υπόλοιπες που ρεϊβάραμε με τα
ακουστικά στα σκαλάκια της πολυκατοικίας
αυτό το κοινωνικό σφίξιμο που κάνει τις φωνές μας να ακούγονται φάλτσες
αυτό δεν ξέρω πως να το ξεπεράσω μόνο να κάνω βλακείες μου ρχετε βλακείες
χωρίς νόημα έναν άνθρωπο χρειάζομαι να γελάει με το πόσο αποτυχημένα είναι τα
αστεία μου να με κοροϊδέψει να γελάσω να νιώσω ναι αυτή είμαι τώρα μπορώ να
λέω βλακείες κι έτσι να μπορώ να αρθρώνω άναρθρες κραυγές σαν εκείνη τη μέρα
που βελάζαμε απ'το δωμάτιο και την κουζίνα να μπορώ να σου μουγκρίσω το πως
νιώθω ίσως αυτό να μπορούσα να σου κάνω ένα βέλασμα όταν έψαχνα για ρίμες κι
ίσως κι η νατ να μπορούσε να βελάσει να πει μαααα να χωθεί κι αυτή στην αγέλη
γιατί είναι ζεστά και άνετα και λέμε βλακείες και να μην το ξανασκεφτούμε ποτέ
περισσότερο ή ποτέ για κείνο το βράδυ ή έστω για λίγο;για τόσο δα λιγουλάκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου