Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

τσίμπα με

emiliano 140
μην με κοιτάς έτσι με τα χέρια σου να κρέμονται
λες και δεν θυμάσαι πως αναποδογυρίζαμε τη φουσκωτή βάρκα και κρυβόμασταν από κάτω
πως πεταγόμασταν για μερικά δευτερόλεπτα μονάχα απ'το νερό γυμνοί
και προσπαθούσαμε να δούμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε απ'τη γύμνια του άλλου
πως με τσίμπαγες με δύναμη κι έσφιγγες τα δόντια σου για να τσιμπήσεις δυνατότερα και η φάτσα σου ήταν τόσο αστεία,πως τσακωνόμασταν για το ποιος θα τα βγάλει και αρχίζαμε κι οι δύο να λέμε το τραγουδάκι όλο και πιο δυνατά για να καλύψουμε ο ένας τη φωνή του άλλου κι ο χαμένος ήταν αυτός που θα σταματούσε να μιλάει για να σκεφτεί,πως μου έλεγες αν θα μπορούσα να φάω αράχνες και σου ΄λεγα πως δεν θέλω και μου λεγες ναι αλλά αν δεν υπήρχε τίποτα άλλο να φας και σου λεγα ότι αυτό ποτέ δεν θα γίνει και μου λεγες ναι αλλά άν,πως τσακωνόμασταν για το αν πρέπει οι οδοντόβουρτσες να έχουν καπάκι,για το αν πρέπει να τις βρέχεις πριν βάλεις οδοντόκρεμα,για το αν το φροντιστήριο είναι για τα μαθήματα ή για τα αγγλικά,για το ποιος θα κρατήσει την σφεντόνα πιο πολύ ώρα,πως έκανες πάντα τα δικά σου πράγματα να μοιάζουν τόσο καλύτερα,πως με έκανες να παρακαλάω για να παίξω και γω λίγο με αυτά,πως δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε τα μεσημέρια και ψιθυρίζαμε τα μυστικά μας τα βράδια,πως με ρώταγες αν κοιμήθηκα,πως δεν ήταν δίκαιο να κοιμάσαι πρώτος αν δεν το 'χαμε συμφωνήσει,πως έτρεχες πάντα πιο γρήγορα,πως έτρωγες πάντα το φαγητό σου ενώ εγώ έμενα ολόκληρα απογεύματα πάνω από το πιάτο μου μέχρι να μ'αφήσουν να φύγω,πως με έπειθες το χειρότερο πράγμα που μπορούσαν να σου πουν είναι οτι  είσαι καρφί,πως ήμουν μπροστά όταν ήπιες το γάλα σου χωρίς χέμο για πρώτη φορά,όταν έκοψες τα νύχια σου με νυχοκόπτη κι όχι με ψαλιδάκι,ολόκληρο γομάρι πια,πως τρόμαζα με την φωνή σου που άλλαζε,πως με αιφνιδίαζε η μυρωδιά που αποκτούσες,πώς μεγάλωναν τα πόδια σου τόσο που δεν μπορούσα πια να σε συναγωνιστώ σε νούμερο παπουτσιών πλέον.πως γινόσουν άντρας.πως αποφεύγαν να μας βάζουν στο ίδιο δωμάτιο πλέον.πως αλλάξαμε φίλους και μέρη.
πως μεγαλώσαμε πια.
πως κρέμονται τα χέρια σου όταν με βλέπεις τυχαία.


2 σχόλια:

χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο είπε...

πώς αλλάξαμε;
μέσα στη διαδρομή της ζωής..
όλα ξένα-εμείς πρώτοι απ'όλους.







υπέροχη ανάρτηση!

A Walk To Remember είπε...

αυτό με αγγιξε πραγματικά...