η δική μου τελετή κάθαρσης;

δεν έχω χειρότερο από τη μέρα που φεύγω
και τις μια δυο προηγούμενες

πήγε κλιμακωτά
η τεχνική της απώθησης το σπαθί μου
η καλύτερη επίθεση η άμυνα

φορτώνομαι όλο το βιός μου
ζυγίζει όσο δυο πτώματα μαζί
κρεμασμένα στους ώμους μου μπροστά και πίσω - αυξάνεται ο όγκος μου
εγώ συν το διπλάσιο
3 ο αγαπημένος σου συνδυασμός
το βάρος με καρφώνει στη γη
μπαίνω στην άσφαλτο μέχρι τα μπατζάκια

μισογεμάτη πατησίων
εξαρτάται πως το βλέπεις

πάλι πίσω απ΄τα παρασκήνια της πόλης
αφίξεις αναχωρήσεις στεναχωρήσεις

μισοάδεια η πατησίων

μια ζωή liminality

In anthropology, liminality (from the Latin word līmen, meaning "a threshold"^[1]) is the quality of ambiguity or disorientation that occurs in the middle stage of rituals, when participants no longer hold their pre-ritual status but have not yet begun the transition to the status they will hold when the ritual is complete. During a ritual's liminal stage, participants "stand at the threshold"^{[citation needed]} between their previous way of structuring their identity, time, or community, and a new way, which the ritual establishes.

υπήρξα επιπλοκή στην τελετή κάθαρσης σου
οι ώμοι μου είναι ακόμα ασήκωτοι
και το κεφάλι σου 10 πόντους ελαφρύτερο

έτοιμη για ολοκλήρωση

είμαι μπροστά στα τελευταία στάδια μύησης σου στην κανονική ζωή
σε βλέπω στον δρόμο σε βλέπω να γελάς σε βλέπω να βλέπεις τους φίλους σου
γελάω κι εγώ 6 ώρες στην αθήνα ακόμα  χαρισμένες χάιδεμα στον εαυτό μου
6 ώρες κλεμένες απ΄την κανονική ζωή
6 ευρώ απ'το μηνιάτικο ένα τζιν + ταξί + λεφτά για ότι χρειαστεί   χάιδεμα
με πάγο
5 ώρες ευφορία ταμπούρλα και τζέμπε για την ηρωική μου έξοδο
4 ώρες ακόμα τσεκάρω
2 ώρες παίζει το τραγούδι μας σε ψάχνω

ανασηκώνω τους ώμους ποιος ξέρει
είσαι κάπου εδώ  είναι απόλαυση είναι χάιδεμα είναι η ζωή μου

είσαι κάπου εδώ
πάνω απ όλα
πάνω απόλα ψήλά είμαι δυνατή
είμαι ψηλά πάνω απ'το πλήθος είσαι στο χώρο σε αισθάνομαι
η κανονική ζωή είναι μαρτυρική

είμαι κάτω κρυμμένη ανάμεσα στο πλήθος σου
στο κανονικό πλήθος σου

είχαμε επιπλοκές
δεν θα πρεπε δεν υπολογίζαμε ότι θα μαι εκεί

1 ώρα κοντεύεις να ολοκληρωθείς
έτοιμη για αύριο

μισή ώρα οι επιλοκές μπερδέψαν τα περιεχόμενα
τα υπόψην την ιστορία το τέλος την τελευταία γεύση
μια πικρίλα κάτω απτα μαλλιά μου κρύβεται το χείλος μου που τρέμει

είναι κι αυτό αυτό που φοβόμασταν που κάναμε πως δεν υπάρχει
κάπως κιτς εκ μέρους μας

είναι κι αυτό πάρτο στη μούρη μου κάθε φορά που σε ψάχνω
είναι κι αυτό   η τελετή σου ολοκληρώνεται
είσαι καθαρή
ελεύθερη
καθηκόντων

ολοκληρώθηκε με επιτυχία

σειρά έχει τώρα ο γυρισμός μου
σειρά μου
με πάνε με το αυτοκίνητο
σε ένα τέταρτο ξεκινάει
η τελετή μου
σου σφίγγω το χέρι  είμαι ψηλά πάνω απόλα
αφού δεν πέθανα και σήμερα
είμαι ψηλά
κρέμομαι
απ΄το ανεκφραστό σου χέρι μέσα στο δικό μου

εσύ τελείωσες κι εγώ ακόμα δεν άρχισα
την απαραίτητη διαδικασία


το χέρι σου είναι παγωμένο κι αναρωτιέμαι μήπως είμαι μαζοχίστρια
στο μυαλό παίζει η σκηνή με την συγκάτοικο να μου χαιδεύει τα μαλλιά
να μου λέει γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου

γιατί μου αξίζει
αυτό είναι η μαρτυρική κανονική ζωή που διάλεξα

στο τσιμέντο μέχρι τα γόνατα δεν λέει να ανοίξει η γη να με καταπιει να κυλιστώ στο οισοφάγο της
να με χωνέψει να με ξεβράσει πίσω στη θεσσαλονίκη κάτω απ΄τα σκεπάσματα μου

δεν λέει να ανοίξει μια τρύπα να με πετάξει απ΄την κωλοτρυπίδα της πίσω στην τρύπα μου

πηδάω έξω απ'το αυτοκίνητο
ξημερώνει
ας συντομεύουμε παρακαλώ

παραληρήματα | summer hit compilation

#1
τα πρώτα συναισθήματα
ανακουφιστικοί δρόμοι της αθήνας

προστατευομαι γλυκά και χάνομαι στην ανωνυμία

επιτέλους περπατάω απλά κι ελεύθερα

οι δρόμοι είναι δικοί μου δικοί μου μυστικά

ερειπωμένοι σαλεμένοι και νεογέννητα μωρά

χαζεύω φαλάκρες κι εντεχνοπενηντάρες

φιλιππινέζους μπιμπερ και κουστουμάτους που γυρνάν απτη δουλειά

εεε παππού το ξέρουν οι δικοί σου ότι καπνίζεις;

ισοπεδωμένα περιστέρια έξω από κυριλέ εστιατόρια

ει τι εμ - ο καθένας με την καβάτζα του

όλα καλά μέχρι εδώ
βόλτες και τυχαίες συναντήσεις
έρωτες του γυμνασίου και παλιοι συμμαθητες
παρέα της γειτονιάς
όλα όπως τα άφησες
καινούργιες προσθήκες ατόμων στην παραδοσιακή παρέα
ω τι που ήσουν τόσο καιρό - μιλάμε την ίδια γλώσσα!
είσαι σπίτι
όλα αυτά τα πράγματα που απολαμβάνω σαν σκυλί δεμένο στο κτήμα που του βγάζουν την αλυσίδα
και τρέχει πάνω κάτω κουνώντας ηλίθια την ουρά του
είμαι σπίτι

με κοροιδεύω ξέρω ότι δεν θα ταν το ίδιο άμα έμενα εδώ
ξέρω ότι τα εξιδανικεύω στο μυαλό μου

προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό ακριβώς που μου προκαλεί τόσο άγχος κι αγωνία
στη ζωή μου στη θεσσαλονίκη
ποιο φαντασιακό μου ψιθυρίζει πως δεν είμαι ικανοποιημένη με την ζωή μου εκεί
ποιες προυποθέσεις που έχω ορίσει ως ιδανικές δεν πληρούνται

σίγουρα φταίει ο χρόνος
έτσι λέω κάθε φορά
σίγουρα φταίει ότι στην αθήνα απλά είμαι ενώ στη θεσσαλονίκη είμαι έχοντας ζήσει τα 3 απ'τα 6 χρόνια της παραμονής μου εκεί
υπάρχει ένα ντεντλάιν που τρέχει
και πρέπει να τρέξω κι εγώ να προλάβω να ζήσω όλα αυτά που θέλω να ζήσω εκεί πριν φύγω
προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτά τα πράγματα που θέλω να ζήσω
πως συνδέονται με το πακέτο φοιτητής που μου βάλαν στο σακίδιο να κουβαλάω μαζί με το κολατσιό μου






#2
μετέπειτα συναισθήματα
κι ύστερα εδω πέρα
σέρνομαι από παρέα σε παρέα που αποφασίζει για το μελλον της βραδιάς
όχι ψιλά για ποτό και η νηφαλιότητα δεν βοηθάει στην άσκοπη μεταφορά μου
δεν έχω προσδοκίες
υποτίθεται ήρθα να κάνω διακοπές να απαλλαχτώ από την σκοπιμότητα
δεν ξέρω τι μου συμβαίνει αλλά δεν μπορώ να ησυχάσω
μέσα στα διαφορετικά μου περιβάλλοντα παρακολουθώ με δεμένα τα χέρια τις καταστάσεις


ξύπνησα το πρωί με κάποιο αόριστο άγχος
το σπίτι μου δεν νιώθω σπίτι
ούτε στην αθήνα την παλεύω τι έχω πάθει
ισοπεδώνομαι


 το σκάω χωρίς να χαιρετήσω
δεν θα απαντήσω
διαγράφω μέρη που θελω να αποφύγω να ξαναπατήσω



#3
το πρώτο ραντεβού με την ψι του στο τασάκι μου

#5
i now its late ελληνικα μπλουπριντ
οθονη / ηλιος     /    οθόνη / ηλιος

απεναντι πολυκατοικια βρωμικια πολυκατοικί λουσμενη
στον ηλιο εδρες και κοφτερές ακμές και σκοτεινές έδρες
__________________________________________
ο ηλιος δεν φτάνει μέχρι το πεζοδρόμιο
­___________________________________________
προνομιούχοι πεμπτου εκτου
η πλάτη μας σου κρύβει τον ήλιο
βλέπεις ίσια μπροστά τα μάτια σου πέφτουν στον ήλιο
κι αυτός σ κ ά ε ι στο μάγουλό σου
πίσω
πίσω στο μαγουλό σου
ένα σκαστό φιλί τώρα που δεν κοιτάζεις
δεν μπορείς να με δεις μεστην σκια μου
τι είναι πιο φωτεινό κάτω απ΄τα κλειστά μου βλέφαρα
το μαγουλό σου ετερόφωτο σωμα

#9

η βιργινία κι ο λουκάς το πιο γκανγκστα ζευγάρι του σχολείου περνάνε κάτω απ'το μπαλκόνι μου

έχουνε και σκύλο

μου ζητήσαν αναπτήρα μια μέρα στο άλσος

δεν με αναγνωρίσαν προφανώς

#9,5

μια μελισσα έρχεται κάθε μέρα στις 7.30 το απόγευμα και μας ενοχλει

κι αλλοτε τρέχουμε πάλι μεστο σπίτι υστερικά

άλλοτε κοκαλώνουμε στη θέση μας όπως μας έχουν δασκαλέψει

και την παρακολουθούμε παγωμένοι να γυροφέρνει τα μπούτια μας

μέχρι τις 8 παρά 

που φεύγει γιατί έχει κανονίσει

δεν ακούω μουσική γιατί δεν θέλω να χαζέψω

τζιτζιτζιτζιτζιτζιτζιτζιτζιτζιτζι  τζι                     τζι

ΤΕΖΑ

2 μέρες πριν τον 15αυγουστο

όσο πάει και πλησιάζω στην καλοκαιρινή μου φαντασίωση στην αθήνα

κάθε μέρα κι ένας λιγότερος

10 μικροί νέγροι

αστράφτουν τα μάτια μου

να ψάξω στην αποθήκη να τους βρω

με κάτι τέτοιους μικρούς σκοπούς επιβιώνω

χαρμάνα και αγκάθα

#10

έχω ένα νεροχύτη βουλωμένο που μπλοκάρει όλες τις διαδικασίες τακτοποίησης του σπιτιού

η μάνα μου πανικόβλητη είπε θέλει υδραυλικό τώρα αυτό

της είπα νταααξει μωρέ θα πάρω τουμποφλό

αλλά πήρα τουμποφλό και δεν είχε κανένα αποτέλεσμα

τώρα σαπίζουν τα πιάτα μεστην βρώμικη σαπουνάδα τους

δεν πρόλαβα ποτέ να τα ξεβγάλω

δεν τον θέλω τον υδραυλικό της γειτονιάς μας

μου τη δίνει η φάτσα του και το βρωμοσκυλό του που το χει κλειδωμένο όλη μέρα κι ολη νύχτα μόνο του στο μαγαζί

#11

    μιλάει στο τηλέφωνο με τον μπαμπά της

#12

παίζω ξανά και ξανά το ίδιο άλμπουμ δυνατά με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες στην ήσυχη γειτονιά

όλα είναι ήσυχα 

κι όταν βγαίνω έξω είναι σαν να φοράω τις πιτζάμες μου

είμαι ένα μπλοκαρισμένο άτομο και το γράψιμό μου ακόμα είναι μπλοκαρισμένο και τα συναισθήματα μου είναι μπλοκαρισμένα κι η σεξουαλικότητα μου είναι μπλοκαρισμένη 

η ύπαρξη μου η ίδια

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΣΑΣ

τα τζιτζίκια εδώ βαράνε και το βράδυ

άμα σε σκέφτομαι    απλά χωρίς να το επικοινωνήσω   μετράει

έτσι αποφάσισα

ΜΕΤΡΑΕΙ

για μένα και την εξιλέωσή μου μετράει

ΑΝΑΒΩ ΤΟΝ ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑ  ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΟΥ ΤΟ ΖΗΤΑΝΕ

δυο γοητευτικές κυρίες με παίρνουν αγκαζέ 

με οδηγούνε σε μια πύλη που γράφει από πάνω

ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ

κι απο κάτω μια ταμπέλα ΠΡΟΣΟΧΗ - ΚΡΑΤΕΙΣΤΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ    - ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

με ξεναγούνε 

 μπορώ να έχω ότι θελήσω απ'όλα αυτά αρκεί να πιστέψω ΣΑΥΤΟ

ποιος κανει κουμάντο εδώ;αφήστε με θέλω να μιλήσω με τον υπεύθυνο

λυπάμαι δεν υπάρχει κάτι στο νούμερο σας στο παιδικό τμήμα θα πρέπει να ανεβείτε στον τρίτο TRF   

made in morocco

ααα ωραίο το μαρόκο

#13

δεν γίνεται να πιστεύεις σε ένα σύστημα σκέψης μερικώς είπε

αν όντως πιστεύει στην αστρική προβολή αυτό σημαίνει πως ανα πάσα στιγμή κάποιος μπορεί να είναι στο δωμάτιο της και να την παρακολουθεί

τα πατζούρια απέναντι ανοίγουν μια φορά την ημέρα

στο δωμάτιο που υποθέτω ότι είναι η κουζίνα

τα δικά μου ειναι ορθάνοιχτα 

κυκλοφορώ γυμνή γιατί είμαστε γυμνοί

τα χω καταφέρει μέχρι το σημείο  

που ρίχνω μόνο κλεφτές ματιές όταν φιλιόμαστε να δω αν είναι ανοιχτά τα πατζούρια

δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να πάω παραπέρα

η κυρα μάρθα συμβολίζει την γενικότερη απειλή της γειτονιάς

όλων των κυρηγμάτων για διακριτικότητα που έχουν εσωτερικευτεί μέσα μου

δεν τα φοβάμαι τα κλειστά πατζούρια

στις 13/8 γύρω στις πέντε το απόγευμα άνοιξαν τα πατζούρια κι οι μπαλκονόπορτες

το μόνο που μπορείς να δεις είναι ένας γκρι τοίχος κι ένα πιο σκούρο γκρι φωτιστικό

μια κοπέλα με ένα ροζ φλοράλ φόρεμα βγαίνει κι ακουμπάει στο κάγκελο

ύστερα βγαίνει κι ένας τύπος με σκληρή φάτσα και μούσια

κάθονται στις 2 καρέκλες σκηνοθέτη που υπάρχουν στο μπαλκόνι-αυτές τίποτα άλλο

κι η κοπέλα παίζει με τα μαλλιά της και γέρνει προς το μέρος του άντρα

έπειτα σηκώνονται μπαίνουν μέσα

η κοπέλα ξαναβγαίνει κι ακουμπάει πάλι στο κάγκελο 

εγώ κάθομαι στα αυγά μου συνεχίζω αδιάφορα να πληκτρολογω

κοιταζόμαστε με προσοχή να μην διασταυρωθούνε τα βλέμματά μας

ύστερα μπαίνει πάλι μέσα στρώνει το βρακί της πάνω από το φουστάνι της κι εξαφανίζεται 

βγαίνει ο άντρας μου ρίχνει ένα σκληρό βλέμμα και κλείνει τα πατζούρια

καλά ούτε καν κουφωτά

μάλλον θα χουν κλιματιστικό δεν εξηγείται αλλιώς

δεν τα φοβάμαι τα κλειστά πατζούρια

είναι κι αυτά φοβικά 

#14

η απόσταση κάνει καλό

στην συγκεκριμένη περίπτωση

κρατάω τα καλά

κι ανασκουμπώνομαι    

                                                      είμαι έτοιμη να κάνω τον κόπο

                                                      που θα χρειαστεί

δεν τιθεται θέμα έντασης

έντασης της φωνής μου                           μαζί σου

σημαντικό

κι όλα αυτά που σε ασχήμαιναν

                                                                 διαλύθηκαν δεν τα βλέπω πια

                                                                 αξίζει τον κόπο

                                                                 

                          κάνει καλό η απόσταση

μου χει λείψει  να τεντώνεις το χέρι σου να πιάσεις τον καπνό μου να λες μήπως μπορωωωω ναα 

να αρχίζεις να μιλάς και ταυτόχρονα να βγάζεις τον καπνό απ΄το στόμα σου

όλα αυτά που μου την σπάνε μου λείπουν τώρα

υπάρχει κι ένα συμβόλαιο ζωής κι ένα παιδί στη μέση

#15

πληκτρολογώ σβήνω δεν με ενδιαφέρει τίποτα απ'τις λέξεις που πληκτρολογώ τις ξέρω ήδη

τι με ενδιαφέρει όντως να γράψω

γιαυτήν την κοιλίτσα        που με εξέπληξε κάτω απ΄το φως  φουστάνι

                                            που σηκώθηκε λες κι αυτό την κράταγε απ΄το

                                            να βουτήξει στην (οικογενειακά) ζεστή θάλασσα                                          ΚΟΙΛΙΤΣΑ

                                            όχι με το κεφάλι                                       νυφίτσα

                                            ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΣΟΥ ΜΑΓΙΩ ΦΕΓΓΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΤΟ ΝΕΡΟ 

                                            τι;                                                                                                                        ΝΕΡΟ

                                            τίποτα λέω φωτίζεταιηκοιλιτσασουμεασπροφως                                            

                                            α      π      ό                                κ        ά       τ      ώ 

                                          

                        *αφού έχω ψείρες κι εσύ τέτοια μαλλιά ναι αμέ τα                                       

                                            είδαμε κι από τη δεξιά πλευρά κι απ΄την αριστερή                                       ΜΑΛΛΙΑ

                                            και στο νερό και στον αέρα κι υποθέτω θα ναι ωραία

                                            και πασπαλισμένα με πάγο κρίμα τα μαλλιά να εδώ

                                            θα κάτσω να ακουμπάω τα μάγουλά μου φρόνιμα*                                  ΚΟΙΛΙΤΣΑ

ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΕΓΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΤΡΥΠΑ ΜΟΥ ΘΕΛΩ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΚΕΙ ΤΗΝ ΕΧΩ ΑΦΗΣΕΙ ΕΧΩ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΝΑ ΚΑΝΩ 

αποφάσισα να πάω στη ραφίνα εσύ θα κανες παρτυ με τους φίλους σου που και να μουν εδώ δεν θα νιωθα ανετα να ρθω αλλά χάρηκα που συνέβη κάτι ωραίο εδώ χτες ίσως να φταίει η αλληλεγγύη του δεκαπεντάυγουστου

                                αν έβαζα τα φουστάνια που φοράς στα πάρτι σας

                                θα με προσλάμβανες για βοηθό στα ταχυδακτιλουργικά σου;

                                θα σου έφερνα τα σύνεργα σε δίσκο και θα σχολίαζα πίσω απ'τον ώμο σου

                                ήταν ένα καλοκαίρι του '98 τη στιγμή που θα λεγες τότε που ήταν μέρι εν δε μπόι

                                                                                                                  μιλκσεικ             στα στρέιτ πάρτι 

                                                                                                                   απόλυτη εχεμύθεια 

                                                                                                                   συμπεριλαμβάνεται στο πακέτο

                                                                                                                   + feat. όλα τα έλα τώρα που ήθελες

                                                                       τα καλά έλα τώρα

                                                                                                                   εγώ είμαι το πακέτο

                                                                                                                   θα μπεις μέσα στα ρούχα μου

                                                                                                                   να σε τυλίξω;



#15,5

#16
το σκοτάδι ειναι το χειρότερο για την μυωπία νιώθεις αποκλεισμένος στο σώμα σου* κι όλα γύρω είναι θολά και προκαλούν μια δυσφορία ειδικά αν είναι μια απ'αυτές τις καλύτερες ώρες της ημέρας που απαρίθμησες** ουρανός σούρουπο σουπένιος και φώτα στο νερό πολλές γυαλιστερές επιφάνειες που υποψιάζεσαι πως στην όχι μυωπική πραγματικότητα δίνουν στην αίσθηση της ποιότητας της ανάλυσης της εικόνας φουλ χάιντεφινισιον   σηκώνομαι       βλαμμένο φως αυτού του σπιτιού μόνη την λάμπα απ'το σπίτι στον τέταρτο εμπιστεύομαι    λάμπα-γύαλινο καπέλο-βάζο ξύλινη βάση λεπτό καλώδιο διπλό φινετσάτο παλιός διακόπτης  η αδερφή μου δεν το συμπαθεί  το φωτιστικό του κομοδίνου της γιαγιάς δεν έχει καταλάβει ότι ανήκει στην ίδια οικογένια με το φως στο εξόχικο - τύπου λάμπα πετρελαίου αλλά με ρεύμα που υπάρχει πριν από τις φωτογραφίες που υπάρχουν με τους γονείς μου και τους νονούς της στο παλιό σπίτι που υπήρχε πριν ντυθεί με το τώρα εξοχικό***   άτιμη οικογένεια δεν ξέρω τι σημαίνεις δένεις με νοσταλγία την μία γενιά με την επόμενη-------------------------------------------->  τώρα τι κάνουμε
μ'αρέσουν τα ρεμπέτικα κ  η ουλή απ'την εγχείρηση της σκωλικοειδίτιδας της αδερφής σου
__________________________________________________________________________

* που αν δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς καλύτερα να το χωνέψεις και να το απολαύσεις
   -έτσι κι αλλιώς η συνείδηση του σώματος χρειάζεται για να επιβιώσεις σ'αυτόν τον κόσμο-

** σχεδόν όλες εκτός απ'τις 3 το μεσημέρι



***ντάξει μπορεί και να το χει καταλάβει και να μην την ψήνει ούτως ή άλλως

#17
νομίζω πως άκουσα τα πρώτα ροδάκια βαλίτσας χτες βράδυ στο δρόμο πορτ παγκάζ να κλείνουν και ήσυχες φωνές να λένε τα απαραίτητα
γυρίζετε κουφάλες

είναι ένας τύπος πιο πάνω στο παλιό ψιλικατζίδικο που μεταβίας θυμάμαι ανοιχτό
στη γειτονιά λένε ότι χώρισε κι έφερε όλα του τα πράγματα κι έστησε το μικρό του βασίλειο
στο μαγαζί κι όλο περνάμε και ρίχνουμε κλεφτές ματιές στη τζαμαρία έχει ένα σωρό περίεργα πράγματα να δεις ένα σωρό παράξενα πράγματα ειναι το σπίτι του σε μια βιτρίνα

#18



#19

#20

ένα κάποιο αντίο 

γυρίζω κι εγώ

  

το θλιμμένο καρπούζι

όποτε ανοίγω το ψυγείο βλέπω το εγκαταλειλημένο στη τύχη του καρπούζι   με πιάνει μια θλίψη

γιατί να μην είχα ένα μεγάλο μαχαίρι εξαρχής να το κόβαμε όπως του έπρεπε

γιατί να γαμιέται έτσι το ψυγείο και να μην στέκεται στο ύψος του ως  υπεύθυνος για την   συντήρηση 

γιατί να μην έχω ακατανίκητη επιθυμία για καρπούζι   να το φάω όλο  μονομιάς

να πω γεια σου ρε μωράκι με τα ωραία σου ήταν αυτό που χρειαζόμουν αυτή την στιγμή

αντί γι'αυτό στέκεται μόνο του καλυμένο με το αξιολύπητο του ζελοφάν κατσουφιασμένο

με τα πρώτα σημαδάκια μούχλας πάνω του και πονάει η καρδιά μου  να το πετάξω     να μην το βλέπω

Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

-με κατηγορεί για όλα τα πρότζεκτς που είχαμε πει ότι θα κάναμε και δεν κάναμε ποτέ
-δεν πειράζει τέκνον μου είπε ο θεος
-even concepts are haecceities and events themselves πετάχτηκαν κι ο ντελέζ με τον γκουαταρι

τι να τα κάνουμε τα σεντόνια

σε πειράζει να ναι το κρεβάτι ξέστρωτο

σε πειράζει;


κάθε δευτερόλεπτο που περνάει                  ενα σεντόνι  φιμώνει το στόμα μου
                                                                                         το ένα πάνω στο άλλο


το στόμα    ανοιχτό                                                         το ένα αντίκρυ στα λλο

κι ακόμα                   κούφιο
                                                                                     κι η απόσταση = πάχος πανιού x δευτερόλεπτα
και         σνιφ   σνιφ
είναι πια οι λέξεις που μου μείναν διαθέσιμες


            τα μάτια σου κλείσανε   πως να σου απαντήσω ; ; ;
            

                  είμαι έτοιμη να ανοίξω διάπλατα για σένα
                  τις ατσουμπαλιές μου να  σώζεις    
                                                                               προσευχές για να σταματήσουν οι υποθέσεις

κι εγώ
θα ξεπεράσω τον εαυτό μου

πιο γρήγορη θα γίνω
η αγαπημένη σου ενέργεια   κάπα ίσον εν δεύτερον εμ επι βε τετράγωνο
πιο σβέλτη

κανένα δευτερόλεπτο ανάμεσά μας
                                                                             δεν  θα αφήσω
 

με τους μεγάλους

το πρωτο πράγμα που νιώθω είναι τα μάτια μου να υγραίνονται κι ύστερα πάντα χαμηλώνω το βλέμα να μην με πάρει κανείς χαμπάρι
ΕΣΥ ΦΥΓΕ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΦΕΡΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΨΩΜΙ ΑΠΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ
με το πρόσωπο του λίγα εκατοστά απ΄το δικό μου
πάλι καθόμουν δίπλα του
απ΄την μια πλευρά εγώ  απ΄την άλλη η σκύλα

το ξέρω ότι το ξεκίνησε όλο αυτό με τις καλύτερες των προθέσεων
όποτε είμαστε όλοι μαζί με την γιαγιά
της πετάει κουτσομπολιά ο παρλιάρος με τον φωτη και μαρία λαιβ
μαζί και πήραν και παιδί
προσπαθεί να την εξοικειώσει με την ιδέα έτσι θέλω να πιστευω
η γιαγιά κανει γκριμάτσα αποστροφής αλλά δεν δίνει περισσότερη σημασία
κι η θεία μου που έχει κι αυτή τη μύγα μυγιάζεται
λέει τι τα λες τώρα αυτά για να την σοκάρεις γιατί δεν λες η βουγιουκλακη τα χει με τον παπαμιχαηλ το ξέρουμε πες τα χε με τον μπονάτσο
συμπληρώνει ότι το παιδί το κανε ο φωτης με μια κολλητη του και το χουνε με τον παρλιάρο
ειναι ενημερωμένη η θεία μου έχει δει και ντοκιμαντερ με σαλάχια να σου σηκώνεται η τρίχα πέντε μέτρα ξέρει και ποσοστά 10% απτα αρχαια χρόνια μέχρι σήμερα ούτε ανεβαίνει ούτε κατεβαίνει
κι άλλες θείες μου όμως είναι προοδευτικές κι έχουν άποψη
το παιδί χρειάζεται και την μάνα του και τον πατέρα του
κι ας κάνουν ότι θέλουν αυτοί
χρειάζεται να έχει και τα δύο πρότυπα
λεω δεν καταλαβαίνω τι χρειάζονται
και τότε ο μπαμπάς μου φωνάζει
και τα μάτια μου ειναι ήδη υγρά πριν σηκωθώ απ΄την καρέκλα
προφανως και θα σηκωθω
ούτως ή άλλως κάνω ότι μου ζητάει
δεν με αναγνωρίζει όποτε γυρνάω              είμαι πολύ καλό κι υπάκουο παιδί
ότι θες θα κάνεις ούτε πολλά κολλιτιλικια με τον πατέρα σου δεν χρειάζεται
χωρίς πίεση έτσι μου λέει πάντα
και εγω απαντάω πάντα ναι μπαμπά με ελαφρως ειρωνικό τόνο πολύ ελαφρως δεν υπάρχει κάτι άλλο άλλωστε που θα σκεφτόμουν να απαντήσω
αυτή τη φορά απλά σηκώνομαι
για το καλό μου
τα ματια μου ειναι ήδη υγρά και το μόνο που θέλω είναι να τους γυρίσω την πλάτη να μη με δούνε
περνω το ψωμι και προσπαθω να ρουφήξω πίσω τα πρώτα δάκρυα που βγαίνουν
η μάνα μου λέει τι την διώχνεις    ξέρω ότι ξέρει ότι τα μάτια μου
γυρνάω η θεία μου με τις μύγες πάνω απ΄το κεφάλι της
μου λέει αυτα τα πρότυπα κατάλαβες οτι εννοούσα
μουρμουρίζω κάτι συγκαταβατικό  τύπου χτυπάω τα δάχτυλά μου στο τραπέζι  πάω πάσο
πάω στην τουαλέτα να κατουρήσω
κατεβάζω τα βρακιά μου και τα κλάματα έχουν ήδη κατέβει στο λαιμό μου
κλαίω κι εκνευρίζομαι που κλαίω
κλαίω για την επίδραση που έχει πάνω μου
θυμάμαι το πρωι στο αμάξι με την άλλη θεία και τη γιαγιά
σκέφτομαι ότι αυτές οι μέρες θα ναι γολγοθάς
σιγουρεύτηκα το πρωί όταν άρχισε η γιαγιά τα δικά της
όταν φιλάει την αγουροξυπνημένη αδερφη μου και λεει αααχ πως στεναχωρήθηκα
αυτή δεν την χωνεύω εννοω θα καναμε καλύτερη παρέα αν ανέβαινες
εγώ είμαι αυτή
και ξέρω ότι δεν πρέπει να δινω σημασία στα παραλυρήματα της γιαγιάς που πάντα λέει τέτοιες βλακείες και μου χτυπάνε κατευθείαν βζιιν στο δοξα πατρί και λέω θεε μου δώσε μου δύναμη

πόσο μάλλον σήμερα δεδομένου του ότι στριφογύρναγα όλο το προηγούμενο βράδυ στο στρώμα κλαίγοντας απ'τα νεύρα μου που δεν με παίρνει ο ύπνος που με εκνευρίζει τόσο πολύ το κατεβασμένο πατζούρι που δεν μπορώ να το νιώσω πατζούρι μου δωμάτιο μου σπίτι μου πατρικό μου που δεν μπορώ να νιώσω σπίτι μου τίποτα κι αυτά που υποτίθεται πως είναι εγώ δεν μπορώ να νιώσω πως συνδέομαι μαζί του και ξέρω ότι υπερβάλω πάλι είναι πρωτο βράδυ μετά τις διακοπές με τους φίλους μου όλοι το λένε ότι τους πνίγει μετά το διαμέρισμα
αλλά αυτό είναι κάτι που νιώθω σχεδόν πάντα μετά τον διχασμό αθήνα θεσσαλονίκη

κι είναι τα νεύρα μου χάλια γενικά
βγαίνω απ΄το μπάνιο και πάω γραμμή μεστο σπίτι στην πιο μακρινη γωνία απ΄την αυλή
για να μην ακούγομαι γιατί το σπίτι είναι τρύπιο
και κλαίω μεστο σκοτάδι πλέον με σιωπηλους λυγμους και σκέφτομαι θα τρελαθώ πρέπει να τα γράψω κάπου είμαι μόνη μου με τους μεγάλους η αδερφη μου έμεινε πίσω στην αθήνα
και ανοίγω τα φώτα εκδικήτικά να πάνε να γαμηθούνε ας μπούνε κουνούπια
αλλά τα κλείνω πάλι γιατί σίγουρα θα ανέβει σε λίγο η μαμά πάνω και δεν θέλω να με δει
και κάθομαι για λίγο στο σκοτάδι και κάνω αβέβαια βηματα μπροστά και πίσω
ούτε να με δουν να γράφω θέλω ούτε να κλαίω
αλλά δεν υπάρχει επιλογή γιατί το σπίτι είναι δημόσιο

και επιτέλους νιώθω ξανά στο σπίτι μου νιώθω στη θέση μου νιώθω οικεία
εγώ να κλαίω για κάποια μαλακία που πε πάλι ο μπαμπάς και με πλήγωσε κι είμαι τόσο μικρούλα πάλι
αλλά είμαι μεγάλη πια και νιώθω πως δεν είναι το ίδιο
σκέφτομαι πάλι τη συζήτηση στο αυτοκίνητο την θεία μου να λέει τις φιλελε μαλακίες της
τον μπαμπά μου να συμπληρώνει στοιχεία χωρίς να παίρνει πραγματικά θέση
τη φάτσα μου που είναι σφιγμένη απ'αυτά που ακούω κι ύστερα όντως να ακούω τον εαυτό μου να μιλάει να λεώ τι λες ρε  μπλαμπλαμπλα
τον μπαμπά μου να λέει για να συντηρήσω την συζήτηση θα πω αυτό
και πρώτη φορά να συντηρεί όντως την συζήτηση
πρώτη φορά να συμμετέχω στον οικογενειακό σπορ των πολιτικών με τέτοιο τρόπο
προσπαθώντας να εκφράσω πράγματα από άλλο πλανήτη σε άλλη γλώσσα
αλλά τουλάχιστον με κάποιο μόγγολο τρόπο να δηλώσω τη διαφωνία με όλα αυτά που ονειρεύεται η θεία μου για μας τα παιδιά τον γιο της εμένα την ελλάδα την ευρωπη
μέχρι που κάνω το λάθος να χρησιμοποιήσω τη φράση ύστερος καπιταλισμός
και τότε ο μπαμπάς λέει ότι δεν χρειάζεται να χρησιμοποιώ μεγάλες φράσεις
και του λέω μα πως αφου διαφορετικός είναι του 70 από αυτόν σήμερα
και να χτυπάω πάλι τα δάχτυλά μου στο τραπέζι  πάσο και στρέφω το βλέμα μου στο παράθυρο και δεν μου ρχετε να κλάψω αλλά δεν με χωράει το πίσω κάθισμα

ολόκληρη γαιδούρα  

   όλα είναι καθαρά τώρα στο μυαλό μου

ανοίγω το λάπτοπ

μπαίνει η μαμά μου να πάρει κάτι λεει δεν κοιμάσαι μου λέει έχει παγωτό
βγαίνει η μαμά μου

μπαίνει ο θείος μου να πάρει κάτι άλλο μου λεει πιανεις ιντερνετ του λέω όχι
βγαίνει κι αυτός

ύστερα μπαίνει ο μπαμπάς μου λέει μάλλον σε καπέλωσα του λέω δεν με νοιάζει αυτό
με νοιάζει που μαι τόσο συναισθηματικά ευάλωτη απεναντί σου και το λέω για πρώτη φορά στη ζωή μου έτσι
μου λέει δεν είσαι έχεις τι απόψεις σου μπλα κάτι καλό που δεν κατάλαβα
μου λέει μπλα κράτα τες για κάποιο καλύτερο κοινό μπλα
αγκαλιαζόμαστε εγώ κλαίω και πιάνω τα πλαδαρά του μπράτσα
μου λέει αυριο είναι μια καινούργια μέρα θα περάσουμε καλά κοροιδεύοντας τον παπά στο μνημόσυνο κάτι λέει για κάποιο τσαντάκι του δεν καταλαβαίνω υποθέτω πως λέει για το λιβανιστιρι του δεν εχει σημασία όμως γελάω είναι ακουμπάμε τα κεφάλια μας  πάνω απ το λάπτοπ ανάμεσά μας ανοιγμένο κάποιο τυχαίο παράθυρο τρίβομαι χαδιάρικα του λέω θα σε κολλήσω ψείρες μου λέει ένας πατέρας δεν το σκέφτεται ποτέ αυτό
 γελάω και ρουφάω τις μύξες μου
φεύγει
γράφω λίγο ακόμα και νιώθω ήδη καλύτερα
πρώτη φορά του λέω αυτά που νιώθω ακριβως

μετά από λίγη ώρα ξαναμπαίνει μου λέει ακόμα γράφεις στο μπλογκ σου;
του λέω δεν έχω ιντερνετ μου λεει γραφεις για να τα δημοσιεύσεις αύριο
του λέω ναι

κάπου πρέπει να μιλήσω κι εγώ μουρμουράω κι έχω ήδη μετανιώσει γτ μου φάνηκε βλακεία