περί οράσεως ΙΙ

.
το λεωφορείο ήρθε κι οι πόρτες του άνοιξαν διάπλατα ακριβώς μπροστά μου
στο κάγκελο που καθόμουν και κάπνιζα μέχρι να περάσουν και τα υπόλοιπα τρία λεπτά
στο κατώφλι του λεωφορείου στεκόταν
με το χέρι της ψηλά να κρατιέται απ'τη θηλιά
τα ακουστικά να κρέμονται απ'τα αυτιά της
και το βλέμμα της καρφωμένο ίσιο μπροστά
λες και δεν σταμάτησε ποτέ
λες και δεν άνοιξε η πόρτα
λες κι ακόμα χάζευε τις πολυκατοικίες να εναλλάσονται μπροστά της
τόσο απορροφημένη από αυτό που έβλεπε
που δεν χαμήλωσε το βλέμμα της ούτε όταν οι πόρτες κλείσαν
ούτε όταν το λεωφορείο ξεκίνησε
δεν με είδε ποτέ
πως γίνεται να μην με είδε ποτέ;


.
με κοιτάς στα μάτια
κάνω πως τρίβω το ένα μου μάτι
προσπαθώ να προστατευτώ από την επιθετική σου εικόνα
περιορίζω την είσοδό σου
στον εγκέφαλό μου
τώρα η πραγματικότητα δεν είναι παρά μια απ'τις οθόνες στο κεντρικό σύστημα ελέγχου