Μερικές φορές νομίζω πως με πιάνεις κορόιδο.
Κι εγώ τσιμπάω και πιστεύω όλα τα νάζια σου και τα
παιχνίδια σου
Κι εσύ χαμογελάς και με ταίζεις τα χάδια σου κι εγώ τα
δέχομαι υπνωτισμένη και δεν σε ρωτάω περισσότερα γιατί φοβάμαι να μας ξεγυμνώσω
και να χαθεί αυτή η πυκνή ατμόσφαιρα που καλύπτει και γεμίζει την μεταξύ μας απόσταση
κι αναρωτιέμαι αν είναι αυτό το τίμημα που πληρώνω επειδή απολαμβάνω την
έκσταση του να ψηλαφίζεις στα τυφλά,να είμαστε πάντα εγώ κι εσύ,ένα συν ένα και
ποτέ εμείς,ποτέ ένα,και πάντα πράγματα να συμπληρώνουν το καρέ μας ή μάλλον εμείς
να συμπληρώνουμε τα καρέ των άλλων γιατί δεν μπορούμε να υπάρξουμε μόνοι μας αυτοτελείς
και εγώ να σφίγγω τα δόντια μου πάντα συγκρατημένη στις πράξεις και τις δηλώσεις μου
κι εσύ να κατεβάζεις τα ρολλά στα μάτια σου μην τυχόν μ'αφήσεις να ρίξω κλεφτές ματιές μέσα
και βρεθούμε απέναντι εκτεθειμένοι χωρίς προστατευτικό στον κενό χώρο ανάμεσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου