έχω μια φίλη που βλέπει τα πιο τέλεια όνειρα

ήμουν παιδί της εποχής μου για λίγο

πρώτα περπάτημα πολύ και βροχή περισσότερη και λασπωμένα μπατζάκια και τι στιλάτοι που 'μαστε όλοι κι ύστερα κι άλλο περπάτημα και τα παιδικά σου χέρια να πιάνουν τιμόνι πόσο μεγαλώσαμε ξαφνικά και να χοροπηδάμε στο αμάξι επειδή φαίνεται ωραίο επειδή έτσι κάνουν στις ταινίες και βγαίνουμε ξανά όπως παλιά και περιμένουμε στην ουρά και στριμωχνόμαστε και έχει τόσο κόσμο και πονάει ρυθμικά το κεφάλι μας και σε χάνω και σε ψάχνω και χορεύουμε και το βλέμμα μου πλανάται στον χώρο να σε βρει κι όταν σε ξεχωρίζω ανάμεσα σε τόσους ξένους ανακουφίζομαι κι είσαι τόσο αγνή που θέλω να μην σου αφήσω ποτέ το χέρι να ζεις μαζί μου να δεις πως είναι και δεν θα με νοιάζουν οι άλλοι μόνο να κοιμόμαστε μαζί και να ανυπομονώ να ξυπνήσεις να μου πεις τι είδες στον ύπνο σου αυτή τη φορά κι ύστερα να ταξιδεύουμε και να ζούμε περιπέτειες και να ερωτευόμαστε τα ίδια πράγματα.