Μια μέρα

Θυμάμαι  που είχα βγει να πάρω γάλα, μετά από ούτε εγώ δεν θυμάμαι πόσες μέρες, κι όταν βγήκα έξω ο ήλιος με τύφλωσε και με το ζόρι μπορούσα να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου.

Νόμισα πως διέκρινα την φιγούρα του και προσπάθησα να τα ανοίξω καλά,να φαίνομαι όσο πιο φυσιολογική γινόταν.

Καθόταν  όντως εκεί στο κατώφλι του και διάβαζε,τον έπιασα που με κοίταξε και χαμογέλασε κι έτσι του πα γεια.

Τότε ήταν που άκουσα πρώτη φορά τη φωνή του.

Μου είπε τι γίνεται,όλα καλά μετά τις προάλλες,το είπε με χαμόγελο σαν να ήταν αστείο.

Του πα α ναι μια χαρά κι αναρωτήθηκα τι σκατά εννοούσε.

Κάτι  μουρμούρισα για τον καιρό μέσα απ’τα δόντια μου κι αυτός μου γνεψε ναι,θα τα πούμε ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων,γύρισα την πλάτη και κατέβαλα προσπάθεια να σύρω  τα πόδια μου μέχρι το ψιλικατζίδικο.

Θυμάμαι  πως  με έβριζα από μέσα μου που δεν βρήκα κάτι πιο έξυπνο να πω, μα ήταν κι αυτό το κεφάλι μου που το πελεκούσε ο ήλιος και τα μάτια μου δεν λέγανε να συνηθίσουν, ώσπου να γυρίσω είχε φύγει.