φερμουάρ

νομίζω μπορώ να σας δω ολόκληρους τώρα
να κοιτάζω και μπρος και πίσω στο χώρο που πιάνετε στο χρόνο.
να κοκαλώνω για να σας παρατηρώ να συμπεριφέρεστε.
να με πιάνω από τα πόδια πριν το σκάσω από το σώμα μου για τα καλά.
γιατί αυτό όλο σφίγγεται να σας δείξει τον καπνό που βγαίνει από το κεφάλι μου
μα πάντα το άτιμο ξεγλιστράει από το στόμα μου.
και μένω απλά κοκαλωμένη.
μια μέρα από αυτές θα δείτε θα ανοίξω το στόμα μου διάπλατα
και θα αρχίσω να σας μασάω
γιατί τα χέρια μου ήταν πλαδαρά και δεν μπορούσαν να βάλουν δύναμη,θα σας εξηγήσω αργότερα.
δεν θυμάμαι να καταλαβαίνω καλύτερα.
σας τακτοποίησα όλους.και μένα μαζί.
τώρα καταλαβαίνω την ταυτότητα στην ταμπέλα
δεν έχω ξαναγαπήσει βαζάκια τόσο πολύ.θέλω να σας σπάσω.από αγάπη.

δεν ξέρεις πόσο απολαμβάνω την αμηχανία μου

κάθε βράδυ που γυρνάω σπίτι μου θυμάμαι που ξέχασα ποιο είναι το κλειδί της εξώπορτας
όταν πρωτοήρθα
κι αρχίζω κι αμφιβάλλω ότι θυμάμαι ποιο είναι αυτή τη φορά.
ψέματα.δεν γυρνάω βράδυ σπίτι μου.ξημερώματα μόνο.
ψέματα.δεν γυρνάω σπίτι μου,αλλά στο σπίτι των δικών μου.
δεν ξέρω αν φταίει αυτό που νιώθω μικρή πάλι.
νομίζω πως κόντυνα μερικούς πόντους χτες βράδυ.
δεν νομίζω πως φταίει που έχω την μαμά μου και τον μπαμπά μου.
που μου λένε να ντύνομαι,να φάω,να ξυπνήσω,να διαβάσω.
εσύ φταις είμαι σίγουρη.
που με κάνεις να νιώθω λες και πάω δευτέρα γυμνασίου.

κοίτα μόνο πως μιλάω.σαν να γράφω ημερολόγιο.

shame is the work of memory against forgetting

με κατακλύζει η κυριακή

τσάμπα περίμενα να μου πεις αυτά να τα κάνω εκεί που με παίρνει.
πλησιάζει δευτέρα.αλλάζω σεντόνια.
πόσες νέες αρχές μου μένουν για να σπαταλήσω ακόμα;

τσίμπα με

μην με κοιτάς έτσι με τα χέρια σου να κρέμονται
λες και δεν θυμάσαι πως αναποδογυρίζαμε τη φουσκωτή βάρκα και κρυβόμασταν από κάτω
πως πεταγόμασταν για μερικά δευτερόλεπτα μονάχα απ'το νερό γυμνοί
και προσπαθούσαμε να δούμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε απ'τη γύμνια του άλλου
πως με τσίμπαγες με δύναμη κι έσφιγγες τα δόντια σου για να τσιμπήσεις δυνατότερα και η φάτσα σου ήταν τόσο αστεία,πως τσακωνόμασταν για το ποιος θα τα βγάλει και αρχίζαμε κι οι δύο να λέμε το τραγουδάκι όλο και πιο δυνατά για να καλύψουμε ο ένας τη φωνή του άλλου κι ο χαμένος ήταν αυτός που θα σταματούσε να μιλάει για να σκεφτεί,πως μου έλεγες αν θα μπορούσα να φάω αράχνες και σου ΄λεγα πως δεν θέλω και μου λεγες ναι αλλά αν δεν υπήρχε τίποτα άλλο να φας και σου λεγα ότι αυτό ποτέ δεν θα γίνει και μου λεγες ναι αλλά άν,πως τσακωνόμασταν για το αν πρέπει οι οδοντόβουρτσες να έχουν καπάκι,για το αν πρέπει να τις βρέχεις πριν βάλεις οδοντόκρεμα,για το αν το φροντιστήριο είναι για τα μαθήματα ή για τα αγγλικά,για το ποιος θα κρατήσει την σφεντόνα πιο πολύ ώρα,πως έκανες πάντα τα δικά σου πράγματα να μοιάζουν τόσο καλύτερα,πως με έκανες να παρακαλάω για να παίξω και γω λίγο με αυτά,πως δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε τα μεσημέρια και ψιθυρίζαμε τα μυστικά μας τα βράδια,πως με ρώταγες αν κοιμήθηκα,πως δεν ήταν δίκαιο να κοιμάσαι πρώτος αν δεν το 'χαμε συμφωνήσει,πως έτρεχες πάντα πιο γρήγορα,πως έτρωγες πάντα το φαγητό σου ενώ εγώ έμενα ολόκληρα απογεύματα πάνω από το πιάτο μου μέχρι να μ'αφήσουν να φύγω,πως με έπειθες το χειρότερο πράγμα που μπορούσαν να σου πουν είναι οτι  είσαι καρφί,πως ήμουν μπροστά όταν ήπιες το γάλα σου χωρίς χέμο για πρώτη φορά,όταν έκοψες τα νύχια σου με νυχοκόπτη κι όχι με ψαλιδάκι,ολόκληρο γομάρι πια,πως τρόμαζα με την φωνή σου που άλλαζε,πως με αιφνιδίαζε η μυρωδιά που αποκτούσες,πώς μεγάλωναν τα πόδια σου τόσο που δεν μπορούσα πια να σε συναγωνιστώ σε νούμερο παπουτσιών πλέον.πως γινόσουν άντρας.πως αποφεύγαν να μας βάζουν στο ίδιο δωμάτιο πλέον.πως αλλάξαμε φίλους και μέρη.
πως μεγαλώσαμε πια.
πως κρέμονται τα χέρια σου όταν με βλέπεις τυχαία.

όταν ξυπνάς το πρωί
αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πριν συνειδητοποιήσεις που βρίσκεσαι
τι λες στον εαυτό σου για συνειδητοποιήσεις ποιος είσαι;
για να τον καθησυχάσεις ότι όλα είναι εντάξει;

ψελλίσαμε μαζί "ξέρεις..."

και του πα πες

και μου πε πες εσύ

και του πα όχι εσύ πες

και δεν είπαμε ποτέ

μείναμε έτσι ακίνητοι στο κρύο δωμάτιο

χωρίς να κοιτάμε ο ένας τον άλλον

και περάσαν ώρες και μέρες και χρόνια έτσι

ώσπου κάποια στιγμή γύρισα και κοίταξα προς το μέρος του

και δεν ήταν εκεί.

στη θέση του υπήρχε μονάχα το δέρμα του 

κενό και κούφιο σαν κέλυφος

μπορούσες να δεις πως λείπανε τα σωθηκά του

είχαν σκορπίσει μάλλον στο δωμάτιο

κι ανακατεύτηκαν εσώψυχα,αέρας και σκόνη.

μπορούσα να τον αναπνεύσω τώρα.

όπως κάθε φορά.

ψηλαφίζει μες στον ύπνο του το στρώμα κάτω απ'τα σκεπάσματα και το χέρι του ξαφνιάζεται απ'τα παγωμένα σεντόνια.ανοίγει τα μάτια του και σηκώνεται.τα γυμνά του πόδια ακουμπούν στο πάτωμα ψαχουλευτά μέχρι να βρει τις παντόφλες.το σπίτι είναι κρύο.φοράει τη ρόμπα του.τα χέρια του γλιστράνε αργά κάτω απ'τα μανίκια.σηκώνεται.τα γόνατα του τρίζουν.περπατά στα σκοτεινά μες στο σπίτι.δεν χρειάζεται να ανάψει φως.ξέρει αυτό το σπίτι μια ζωή τώρα.βλέπει τη φωτεινή χαραμάδα κάτω απ'την πόρτα.ακουμπάει το πόμολο.στέκεται.σιωπή από μέσα.κατεβάζει το πόμολο κι ανοίγει την πόρτα αργά.είναι εκεί.κουλουριασμένη στο καπάκι της λεκάνης.με τα πόδια γυμνά.γονατίζει να 'ρθει στο ύψος της.της μαζεύει τα μαλλιά πίσω από το αυτί.της τραβάει μαλακά τη φωτογραφία απ'τα μακριά της δάχτυλα.την αγκαλιάζει.νιώθει την ανάσα της στο στήθος του.της χαϊδεύει την πλάτη.την σηκώνει όρθια.της τραβάει ψηλά τη νυχτικιά της απαλά για να τη βγάλει.γεμίζει με ζεστό νερό την μπανιέρα.γυρνάει πάλι σ'αυτήν.που τρέμει ακίνητη πάνω στα παγωμένα πλακάκια.για λίγη ώρα κοιτιούνται στα μάτια και μόνο ο ήχος του νερού ακούγεται που πέφτει με πίεση στη μπανιέρα.της βγάζει το βρακί.παρατηρεί το ξεχειλωμένο της δέρμα.πότε χαράχτηκαν όλες αυτές οι ρυτίδες ούτε που κατάλαβε.πού ήταν αυτός;εύχεται να τις είχε καταγράψει όλες μία προς μία.μέρα προς μέρα.να είχε ένα χάρτη του κορμιού της.να μην ήταν απλά ρυτίδες.να ταν διαδρομές που κάνανε μαζί.την τραβάει μαλακά στη μπανιέρα.τη βλέπει να βυθίζεται στο νερό όπως λυγίζει τα πόδια της.της λούζει τα μαλλιά.και της τρίβει την πλάτη με το σφουγγάρι.ύστερα πάλι θα την σκουπίσει.και μετά θα την ντύσει.όπως κάθε φορά από τότε.θα την βάλει να ξαπλώσει.θα την σκεπάσει.θα κουρνιάσει δίπλα της και θα απλώσει το χέρι του στη μέση της να 'ναι σίγουρος πως αναπνέει.κι ύστερα θα ρθει το πρωί.κι όλα θα κυλούν ήρεμα.σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα.μόνο οι νύχτες είναι δύσκολες.

Δεν είμαι κούφια

συχνάζουμε στην ένωση των διαστημάτων μας τελευταία.
όχι πως θέλουμε,αλλά αυτό ξέρουμε να κάνουμε.
δεν χρειάζεται να μιλήσω.το κάνεις εσύ για μένα.
ούτε να θυμηθώ,ούτε να νιώσω.
δεν ήξερα ότι δεν βλέπω μέχρι που φόρεσα γυαλιά.
δεν θα συμβεί το ίδιο κι αυτή τη φορά.
εγώ τα παρατάω.
δεν έχω ανάγκη να φιλοξενώ άλλο κόσμο μέσα μου.
θα σας ξεφύγω.
κι αν θες να μάθεις
σήμερα θα φορέσω τα παπούτσια μου
αυτά που δεν ξαναφόρεσα ποτέ γιατί εσύ έκανες γκριμάτσα.

Δεν θα ξανάρθεις σπίτι μου.Στο απαγορεύω.

Ξύπνησα το πρωί απ'το φως που έμπαινε στο δωμάτιο.
Ήσουν κι εσύ ξύπνιος,κάτι μουρμούρισα μέσα απ'τα δόντια μου και μου απάντησες νομίζω.
Μπορεί να κάνω και λάθος.
Θυμάμαι πάντως σίγουρα ότι γκρίνιαζα για το φως,το ξυπνητήρι
ότι έπρεπε να σηκωθώ,ότι μου τριβόσουν και με πείραζες
και γω σου τριβόμουν δεν λέω
αλλά εσύ περισσότερο.
Θυμάμαι που σηκώθηκα κι άρχισα να ψάχνω τα ρούχα μου
και σε ένιωθα να με βλέπεις να κοντοστέκομαι πριν βγάλω την μπλούζα μου
να βάζω το παντελόνι μου βιαστικά
να αποφεύγω το βλέμμα σου
που ξέρει πως ξέρω πως σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα
δεν είμαι επιδειξιομανής είχες πει μεταξύ άλλων χτες βράδυ.
Ντύθηκα,ήμουν έτοιμη να φύγω τώρα μα κοντοστάθηκα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μονάχα
με το ένα πόδι μετέωρο
μα γρήγορα συνετίστηκα
έστρωσα καλύτερα την μπλούζα μου κι άνοιξα την πόρτα.

Με φώναξες.

Φιλάκι.


Θεέ μου τι πάω να κάνω.

ανυπομονησία

Γιατί δεν ξυπνάς;
έχω τόσα να σου πω.
συνέβησαν τόσα όσο εσύ κοιμόσουν.
αποκλείεται να περνάς καλύτερα στον ύπνο σου.
ξύπνα.έχω να σου πω.
και στριφογυρίζω και σηκώνομαι και τεντώνομαι και πετάγομαι και τρέχω και βλέπω την ώρα
και απογοητεύομαι και ξανακάθομαι και ξανακαρφώνω το βλέμμα στο ταβάνι.
ακόοοομαα;

οι σπιτωμένοι

είναι μια λύση προσωρινή είχαμε πει
μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο
μα κανείς μας δεν θυμήθηκε να ψάξει
κι έτσι ξεμείναμε
όχι από επιλογή
αλλά για να μη χαλάσουμε τη βολή μας
αργότερα θα λέγαμε
πως τα φερε έτσι η ζωή
μα η αλήθεια είναι πως
απλά παρασιτούσαμε
για να διασκεδάσουμε την ανία μας
συχνάζαμε στα ίδια μέρη
-μες το σπίτι-
και τρεφόμασταν ελάχιστα.
καλά τα καταφέρναμε δεν λέω
για άνθρωποι χωρίς ενδιαφέροντα.

Σύνδρομο του Στένταλ

ήμουν σε ένα χώρο φορτισμένο με σημασία

οποιαδήποτε κίνηση μου ήταν σημαντική

τα μάτια μου γουρλώνανε

ξεχνούσα να αναπνέω 

και μου ρχόταν να βάλω τα κλάματα.

καύλωσα με μερικά κομμάτια μπρούτζο

ήθελα να τα γλείψω όλα

ήθελα να κάνω θόρυβο με τα παπούτσια μου 

να τρίξουν

να νιώσουν την παρουσία μου.

δεν μ'άρεσε αλλά δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του.