κορεσμός πριν τη 1 πμ

πρέπει να πάρω τα μάτια μου από εδώ      

ελεύθερος χρόνος + δεμένα χέρια

πολύς ελεύθερος χρόνος
η μάνα μου βιάστηκε να συμπεράνει είδες τι καλό κάνει η δουλειά;
τριγυρίζω μεστο σπίτι και ξεφυσάω
διάφανες σκέψεις μου κάνουν παρέα
δεν τις βλέπω απλά τις νιώθω να με ακουμπάνε

εγκλωβισμένη σε ένα ατελείωτο παρών
τι κάνουμε τώρα;τι κάνουμε τώρα αφεντικό;
τα μέλη του σώματος μου αναμένουν νεότερες εντολές
και γω τα κάνω βόλτες μέσα κι έξω απ'το σπίτι
να τα νανουρίσω να σταματήσουν να ρωτάνε

τα χέρια μου έχουν μείνει καιρό νηστικά
χωρίς να τσιμπολογήσουν κάποιο σώμα
τα βάζω να παίξουν με τους μαρκαδόρους
και τους κάνω τα χατίρια

είπαμε είμαστε μεγάλα χέρια πια
είπαμε θα μάθουμε να ζούμε έτσι

η μισή ενέργεια για την επιβίωση
η άλλη μισή για την καθησύχαση

μεγαλώνω γερά (φιμωμένα) παιδιά

πρώτες απώλειες μνήμης

κάτι μου κανες εκείνο το καλοκαίρι

δεν θυμάμαι τι αλλά σίγουρα κάτι μου κανες 

για να κλαίω με λυγμούς γυρνώντας σπίτι τα ξημερώματα

και να αποφασίζουμε να τα μαζέψουμε και να την κάνουμε από δω άρων άρων 

εγκαταλείποντας τους φίλους που ερχόντουσαν από αθήνα την επόμενη μέρα

ποιος θα μου το λεγε οτι θα ξέχναγα εγώ που πάντα ρώταγα θυμάστε τότε που 

πόσα πράγματα απώθησα και κατέληξα να ζω με τις πινακίδες τους   προσοχή σκύλος

ψάχνω πίσω απ'τους φράχτες μου και δεν μπορώ να σε βρω

εγώ σου χα πει γκρεμίστηκε μέσα μου ένα κάστρο

εσύ μου πες χτίστηκε ένας πύργος 

αλλά είναι δύσκολο να διακρίνω οτιδήποτε από αυτή τη θέση

βλέπω μπροστά μου μόνο ερείπια

και μια περιφραγμένη έκταση γης που κάποτε κατοικούνταν από κάποια θεότητα 

που μόνο οι άγιες πέτρες και το άγιο χορτάρι μείνανε να τη θυμίζουν

στον ακάλυπτο

το μωρό που κλαίει

τελευταία με γυρνοφέρνει αυτή η ανάμνηση
η αδερφή μου σχετικά πρόσφατη κοιμάται στην κούνια της
κι εγώ στην κουκέτα πάνω να κλαίω
χωρίς να θυμάμαι ποια ήταν η αφορμή
και να σκέφτομαι ότι κλαίω σιγανά να μην ξυπνήσω την αδερφή μου
κι ότι μ'αυτό τον τρόπο τιμωρώ κάπως τους γονείς μου
που το παιδί τους κλαίει μαρτυρικά κι αυτοί το αγνοούν

μια άλλη φορά θυμάμαι να κλαίω τόσο δυνατά γιατί με έχουν βάλει τιμωρία
που δεν έφαγα το φαγητό μου φάση
καλοκαιρινό βράδυ με κατεβασμένα πατζούρια
που κάποια παιδιά που περνούσαν από κάτω με κορόιδεψαν
και μιμήθηκαν κοροιδευτικά το κλάμα μου

θυμάμαι να κλαίω και να μουσκεύω το μαξιλάρι μου
και να κλαίω κι άλλο για να μην στεγνώνει
και να φτιάχνω  πάνω του σχήματα με τα δάκρυα μου

σίγουρα το κλάμα υπήρξε από πάντα το πυρομαχικό μου

όλα τα μέρη που πήγαμε τα στοιχειώσαμε με τα φαντάσματά μας

                                                                       

                                                                               πιστεύω