Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

κάποιος έχει γράψει στις σκάλες για την 301 με μπλε μαρκαδόρο στον τοίχο ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΑΣ

νομίζω ότι το περπάτημα μου έχει γίνει πιο γρήγορο
όταν γυρνάω απ'τη δουλειά σχεδόν τρέχω να φτάσω σπίτι



όταν γύρισα απ'την αλβανία ανυπομονούσα να πω ότι έγινε στους γονείς μου
να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου καλύτερα ποια στάση θέλω να κρατήσω

η γιαγιά ρωτούσε αν ο εργοδότης μου είναι κανας πορνόγερος
κι ο μπαμπάς της είπε ότι μια ζωή θα πρέπει να αντιμετωπίζω πορνόγερους
θα μάθω να τους χειρίζομαι μια ώρα αρχίτερα

ο μπαμπάς με κοίταξε και μου είπε ότι και το δικό του αφεντικό είναι ψιλο-φασίστας
κι η μαμά είπε για τη δουλειά που παίζει να αρχίσει ότι η φίλη της είπε πως θα ακούει πολλές μαλακίες γιατί το αφεντικό είναι χρυσαυγίτης

αναρωτήθηκα πόσο θα μπορούσε να αντέξει η μάνα μου σε ένα τέτοιο περιβάλλον χωρίς να ξεσπάσει και του απαντήσει - σίγουρα ελάχιστο συγκριτικά με τον πατέρα μου που φαινόταν πιο εξοικειωμένος με την ιδέα να κάνει τον μαλάκα

μας ένιωσα πολύ γλυκούς σαν οικογένεια πως αντιμετωπίζουμε τον κόσμο έξω από το σπίτι

το βράδυ πριν πέσω για ύπνο περπάτησα στις μύτες των ποδιών μου όλο το σπίτι πάνω κάτω στο σκοτεινό υπόγειου που ταν πάντα του θείου μου -πολύ κοντινές η δίπλα αυλές-ξανά πάνω-ροχαλητά μπαμπά και φως τηλεόρασης-κι άλλο πάνω ανοιχτή πόρτα μαμάς που ξέρω ότι έχει τεντωμένες της κεραίες της-τρίξιμο σκάλας-δωμάτιο-πατζούρια όσο πιο αργά για τον λιγότερο δυνατό θόρυβο-πήρα ένα κάλυμμα της γιαγιάς που την επόμενη μέρα έψαχνε-και κάθησα στο μάρμαροσκαλάκι της μπαλκονόπορτας να κάνω ένα μονοφυλλάκι - εκεί φοβούμενη να μην τρομάξει η γιαγιά μου κι ανοίξει την δίπλα μπαλκονόπορτα-ένιωσα όλα αυτά τα χρόνια που με χωρίζουν απ'την παιδική μου ηλικία να φωτίζονται μέσα μου-ένιωσα την κίνηση τους μέσα στο σώμα μου - όλοι οι κρυφοί μπάφοι ήταν εκεί μαζί μου-όλα τα βράδια που έμενα ξύπνια ενώ όλοι κοιμόντουσαν ήταν εκεί μαζί μου- κι επιτέλους αυτή η λαχτάρα μου όλη αυτή την βδομάδα του εξαντλητικού χαμόγελου και της διπλωματικής σιωπής στην αλβανία να βρεθώ στο οικογενειακό μου περιβάλλον να νιώσω εκείνη την ταυτότητα μου ξεκάθαρη - αυτή της μεγάλης κόρης του στέλιου και της αμαλίας


2 σχόλια:

Setty Lepida είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Setty Lepida είπε...

Γράφεις πανέμορφα !!!! Λοβ !!!! δεν είμαι ρομπότ, ή μήπως είμαι κι ονειρεύομαι; πάντως μ' αρέσει ό,τι βλέπω εδώ :)