λέω στον εαυτό μου δεν πειράζει
αφού δεν πειράζει τίποτα
και λούζω τα μαλλιά μου
και τρίβω το σώμα μου
κι είμαι πάλι καθαρή
κι έτοιμη να βγω στον κόσμο
κι έπειτα βγαίνω κι ο κόσμος με στενεύει κάπως
αλλά περπατάω
πηγαίνω μέχρι τη λέσχη
τρώω ψεύτικες μανιταρόσουπες και σπανακόριζα
παίρνω και μήλο
παρόλο που το σιχαίνομαι κι αυτό πλέον
βλέπω συνομήλικούς μου πολλούς
όλοι πολύ φυσιολογικοί
κι ύστερα και φίλους και πιο φίλους
κι όλοι περιμένουν από μένα να είμαι εγώ
και δεν τους απογοητεύω
καταναλώνω την ενέργεια που δικαιούνται
γιατί είναι φίλοι μου και τους το οφείλω
κι ύστερα σκορπιζόμαστε πάλι
και πηγαίνει ο καθένας σπίτι του
κι εκεί δεν είναι κανένας να περιμένει κάτι από μένα
και δεν ξέρω τι κάνω
μόνο αναρωτιέμαι πότε άρχισαν να γίνονται όλα τόσο δύσκολα
αλλά δεν πειράζει
ξέρω πως θα μου περάσει
γιαυτό λούζω τα μαλλιά μου και πέφτω για ύπνο
3 σχόλια:
(!)
Αυτό.
Μ.
αχ να ξερες πόσο σε καταλαβαίνω. πόσο εντελώς.
αχ..
*
για να μου επιτραπεί σχόλιο
πρέπει να αποδείξω πως δεν είμαι ρομπότ
πατάω τικ στο κουτάκι του recaptcha
"Δεν είμαι ρομπότ"
και είναι μέρες, καιρός
που δεν είμαι καν ρομπότ
νιώθω ένα ερωτηματικό
μετά σκέφτομαι δεν πειράζει
σκέφτομαι πως θα μου περάσει
Δημοσίευση σχολίου