δεν ξέρω πότε ξεκίνησα να εξαφανίζομαι

δεν κοίταζα πολύ ψηλά

δεν μου άρεσε να βλέπω

το βλέμμα μου χαμήλωνε 

και χάζευε το δρόμο

και να που άμα συγκεντρωθείς

γίνεται πιο εύκολη η διαδρομή

κι ύστερα ποιο εύκολα κρατάς το νου σου στο δρόμο

μετράς τα πλακάκια 

τα βήματα τις τσίχλες

και περπατάς

και σέρνεται στην άσφαλτο το λουράκι σου

τι ωραία που περπατάω

ένα βήμα κι ένα ακόμα

και κοίτα πόσο περπάτησα ούτε που το κατάλαβα