αν δεν μπορείς να χτίσεις,μπορούμε να σκάβουμε.

να στεκόμαστε σιωπηλοί

και το δωμάτιο να 'ναι μεγαλύτερο από ποτέ

οι αρθρώσεις μας να χαλαρώνουν

να αισθανόμαστε τη βαρύτητα στα δάχτυλά μας

που θέλουν να χτυπήσουν το πάτωμα 

να αρχίσουν να ξύνουν το ξύλο να ανοίξουν τρύπα να γλιστρήσουμε μέσα

μέχρι να μας βγουν τα νύχια 

και μετά στο επόμενο και στο επόμενο μέχρι να φτάσουμε στο επίπεδο του δρόμου 

και τότε μια μικρή παύση για να μπήξουμε αργά ένα ένα τα δάχτυλα στο μαλακό χώμα 

και να αρχίσουμε να σκάβουμε ξανά με την ίδια μανία

δίχως να παίρνουμε ανάσα 

γιατί κάτι τόσο θνητό δεν μας απασχολεί σε τέτοιες στιγμές

και να διεισδύουμε όλο και πιο μέσα βαθιά μέσα στη γη 

μέχρι να σκεπαστούμε ολόκληροι και μόνο τότε θα γυρίσουμε

για μια στιγμούλα μονάχα

να κοιτάξουμε απ'την τρύπα να δούμε αν μπορείς να μας δεις

και αμέσως θα ξαναγυρίσουμε στη δουλειά μας

να εισχωρούμε βαθιά μέσα στη γη μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο και να μαστε σίγουροι 

ότι δεν μπορούμε να σκεπαστούμε με πιο παχιές κουβέρτες.

τι;δεν ακούμε τι λες.