Υστεροφημία

Αυτές οι μέρες έχουν γίνει τόσο μεγάλες που δεν καταλαβαίνω πότε αρχίζει η μία και τελειώνει η άλλη.

Θυμάμαι λόγια που ειπώθηκαν κάποια στιγμή και προσπαθώ να ακολουθήσω με το δάχτυλο τη διαδρομή τους
μέχρι να φτάσουν ξανά πίσω στην μαμά τους.

Επίπονη διαδικασία.

Ξέρεις,από μικρή με πιάνει ένα άγχος.

Ότι θα ξεχάσω.

Σφίγγομαι,με χτυπάω,μου αφήνω σημάδια κι αναγκάζω τον εαυτό μου να θυμάται 
τις νοητές φωτογραφίες που τραβάω τις στιγμές που λέω πως τις θέλω στην κατοχή μου.

Οι γονείς μου λένε πως κληρονόμησα το κατοχικό σύνδρομο της γιαγιάς μου.

Φυλάω μαλακίες.Σε κουτάκια,πουγκιά,βαζάκια.

Δεν ξέρω γιατί επιμένω ότι η ζωή μου είναι τόσο σημαντική ώστε κάποια στιγμή θα φτιάξουν ένα μουσείο για μένα
κι όλες οι συλλογές κι οι θησαυροί μου θα έχουν αξία.
Κάπου εδώ φαίνεται η ματαιοδοξία μου.
Ίσως θα ταν πιο σωστό και δίκαιο να πω πως περισσότερο φοβάμαι μην ξεχαστώ.
Μην αδικηθώ.
Μην δεν προλάβω να πω όλα αυτά που έχω να πω.