με ότι ψυχραιμία έχει απομείνει στο ντεπόζιτο μου
εγκαθιστώ τεχνητή παρέα στα αυτιά μου
που με πιάνει απ' το χέρι
και με ρωτά
how was your day my dear
μέχρι να διαλυθεί η μπλε καραμέλα στο στόμα μου
και να φάω την επόμενη
ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά
θα πετύχω μία με κόκκινη γεύση
